ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ

Αυτή η εικόνα, είναι αξιοσημείωτη. Ακόμα πιο εκπληκτικό, ο καμβάς είναι μηχανογραφημένος με άρθρα της WIKIPEDIA.Πατώντας κλικ στο πρόσωπο του εικονογραφημένου-ης, μπορείτε να μάθετε την ιστορία του και το ποιός πραγματικά είναι. Στείλτε μας ένα e mail , για να σας δώσουμε τον σύνδεσμο. O BLOGGER

To ιστολόγιο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ αναδημοσιεύει τακτικά, στα πλαίσια της συνεργασίας του με άλλα ιστολόγια, αλλά και στα πλαίσια της προσπάθειάς του για την ανάδειξη του νέου μέσου, που ονομάζεται "κυβερνοχώρος" άρθρα και απόψεις άλλων bloggers. Στην περίπτωση αυτή παρατίθεται πάντοτε η πηγή και συνεπώς, το παρόν ιστολόγιο, αποποιείται κάθε νομικής ευθύνης για την ακρίβεια των γραφομένων σε άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες.

Σε κάθε περίπτωση, που από αβλεψία και εκ παραδρομής, θίγεται κάποιος πολίτης ή παραβιάζονται νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα ή τα προσωπικά δεδομένα, δηλώνουμε ότι ούτε από πρόθεση, ούτε από δόλο μπορούν να συμβούν τα ανωτέρω και παρακαλούμε το θιγόμενο πρόσωπο, να επικοινωνεί μαζί μας στο e-mail :billdedidis@gmail.com

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Τα μπορντέλα-φυλακές του Μπαγκλαντές

Ο φωτογράφος Miguel Candela, φωτίζει με τις εικόνες του ζωές στο σκοτάδι

Ο φωτογράφος (ως ανθρωπολόγος-φωτογράφος του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται) Miguel Candela, περιγράφει στο περιοδικό Spiegel με εικόνες και λόγια τις μίζερες ζωές των ιερόδουλων του Μπαγκλαντές. Για το έργο του: "Οι οίκοι ανοχής: ζώντας στο σκοτάδι", ο Candela μόλις βραβεύτηκε ως νέο ταλέντο με το βραβείο "Prix de la Photographie» του Παρισιού....

Ο Candela, μιλάει στο περιοδικό για τη δυσχερή θέση των εργαζομένων του σεξ στο Μπαγκλαντές και το τι σημαίνει για τις γυναίκες να ζουν σε έναν οίκο ανοχής.

«Το σεξ μαζί τους κοστίζει δυο δολάρια και η κοινωνία τις περιφρονεί σαν σκουπίδια. Το πορνείο είναι το σπίτι τους, η προστασία τους από τον έξω κόσμο και από μια καταδίκη σε ισόβια. Οι σοβάδες που καταρρέουν από τους τοίχους και το τρεμάμενο φως από τις λυχνίες φθορισμού παράγουν απόκοσμες γυμνές σκιές στους σκοτεινούς διαδρόμους, όπου 50 γυναίκες ζουν σε εξαιρετικά άσχημες συνθήκες».

«Οι γυναίκες αυτές κινδυνεύουν. Πριν από δύο χρόνια ριζοσπάστες ισλαμιστές έβαλαν φωτιά στο πορνείο. Κατηγόρησαν τις ιερόδουλες ότι διαφθείρουν τα αθώα παιδιά τους. Δύο γυναίκες τραυματίστηκαν σοβαρά. Για ένα μήνα ζούσαν στον δρόμο, χωρίς υπάρχοντα. Για το γεγονός αυτό, φυσικά, κανείς δεν έχει λογοδοτήσει. Αλλά το σοκ άλλαξε κάπως τις ιερόδουλες, βοηθώντας τες να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να προβάλουν τα δικαιώματα τους. Μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσαν να μείνουν έξω από το πορνείο, ούτε να φορέσουν παπούτσια, ούτε καν να θαφτούν στο νεκροταφείο. Όμως θα χρειαστούν κατά πάσα πιθανότητα πολλές γενιές, μέχρι κάτι να αλλάξει ριζικά».

«Πολλές άρχισαν να εκπορνεύονται από τα εννιά τους χρόνια. Ζούσαν στο δρόμο, είχαν κακοποιηθεί ή είχαν βιώσει φοβερά πράγματα στην οικογένειά τους. Κάποιες δελεάζονται από την προοπτική μιας καλής εργασίας, για κάποιες άλλες, η πορνεία είναι η μόνη ευκαιρία για να έχουν ένα πιάτο φαί και μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Παραμένουν όμως στο κατώτατο σημείο της κοινωνικής ιεραρχίας...Ακόμη κι αν φύγουν από το επάγγελμα, κουβαλάνε το «στίγμα». Μια φορά πόρνη, για πάντα πόρνη. Μέχρι το θάνατο».

Ο Candela επισημαίνει επίσης ότι αν πήγαινε μόνος του στο πορνείο, θα είχε ελάχιστες πιθανότητες να τραβήξει τις φωτογραφίες και να μιλήσει με τις γυναίκες. Σε αυτό τον βοήθησε η «Action Aid". Έτσι, όπως λέει, είχε την ευκαιρία να εξηγήσει αναλυτικά τι ήθελε και να καταλάβουν οι γυναίκες, πόσο σημαντικό ήταν να μιλήσουν και να φωτογραφηθούν. «Θέλαμε να τους δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσουν επιτέλους ανοιχτά. «Οι φωτογραφίες μου είχαν ως στόχο να δώσουν φωνή στις γυναίκες και να τις βοηθήσουν να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους και το σεβασμό».

Ο βραβευμένος φωτογράφος μιλάει και για την περίπτωση που τον άγγιξε περισσότερο. Αυτή ήταν η ιστορία της Λίμα, μιας πόρνης που έλεγε ότι ήταν 15 ετών αλλά που δεν πρέπει να ήταν πάνω από δώδεκα.

Σε ένα οικογενειακό ταξίδι στη Ντάκα, οι γονείς της έφυγαν και την άφησαν εκεί. Ένας άνδρας της πρόσφερε δουλειά ως καμαριέρα. Αλλά τα παιδιά του την χτύπησαν και τη βασάνισαν. Κατέφυγε σε ένα ισλαμικό σχολείο, όπου βιάστηκε από δύο αγόρια. Την επόμενη μέρα μια γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά της και υποσχέθηκε να της δώσει τροφή και στέγη. Την πήρε στο πορνείο. Εκεί είχε αμέσως τον πρώτο της πελάτη και πρέπει να ήταν μόνο δέκα ή έντεκα χρονών. Από τότε, την επισκέπτονται καθημερινά 7 με 12 άνδρες, πληρώνοντας 1,30 με 2,50 δολάρια. Της παρέχεται μόνο η καθημερινή της τροφή. Το όνειρο της είναι να γίνει μεταφράστρια, αλλά απαγορεύει στον εαυτό της να το σκέφτεται , γιατί ξέρει ότι τα όνειρά δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

«Η απόγνωση κάνει τις γυναίκες να ζουν σαν φαντάσματα. Η πορνεία δεν ελέγχει μόνο το σώμα τους αλλά και το μυαλό τους. Φροντίζει για αυτό, όταν πρόκειται για ηλικιωμένους πελάτες, η «διεύθυνση». Και έτσι το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί, όπως πρέπει. Η μόνη ελπίδα για αυτές τις γυναίκες είναι να παντρευτούν. Αλλά ποιόν; Αφού οι άνδρες τις αντιμετωπίζουν σαν απόβλητα».

«Οι συνήθεις πελάτες είναι ψαράδες, εργαζόμενοι στα εργοστάσια και αγρότες. Κάνουν σεξ με τις γυναίκες-χωρίς προφυλακτικό επειδή είναι ακριβό,-πλένουν τα χέρια τους και φεύγουν σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Είναι μια κυνική και υποκριτική κοινωνία».http://www.lifo.gr/