Κοινοβουλευτική Δημοκρατία: Η φενάκη της λαϊκής κυριαρχίας

Φέναξ στην αρχαιοελληνική είναι ο απατεών, ο αγύρτης. Φενακίζω εσήμαινε εξαπατώ, δολιεύομαι, επιβουλεύομαι. Η λέξη φενάκη είναι μεταγενέστερη της αρχαίας ελληνικής εποχής και σημαίνει την απάτη, καταδολίευση, εξαπάτηση. Ο υπότιτλος λοιπόν “η φενάκη της λαϊκής κυριαρχίας” δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά την εξαπάτηση-καταδολίευση των πολιτών στο μέγα θέμα της λαϊκής βούλησης, στο δικαίωμα του “εκλέγειν” και “εκλέγεσθαι”.

Δημοκρατία κατά την πρωτογενή έννοια της λέξης σημαίνει το ανεπιφύλακτο, ιερό δικαίωμα όλων των πολιτών του δήμου στην άμεση και όχι δι΄ αντιπροσώπων συμμετοχή στην διοίκηση των κοινών. Το δικαίωμα αυτό το είχαν βέβαια εκ των κατοίκων μιας πόλης μόνον όσοι είχαν την ιδιότητα του ελευθέρου πολίτη και όχι βέβαια οι “εκ μεταγραφής” περίοικοι ή μέτοικοι, ούτε οι δούλοι, ούτε όμως και οι γυναίκες. Έτσι σε ένα Αθηναϊκό για παράδειγμα πληθυσμό περίπου 300.000 κατοίκων της Αττικής γης ουσιαστικά οι έχοντες το “δημοκρατικό” δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι δεν υπερέβαιναν τους 30.000, αναλογία 1 προς 10 δηλαδή.

Φαλκιδευμένη λοιπόν η δημοκρατία από της πρώτης σύστασής της, που απλά εθώπευε χαϊδευτικά τα αυτιά του πλήθους. Ο Θουκυδίδης άλλωστε μας αναφέρει για την δημοκρατία του Περικλή πως  “είχε εξουσίαν ώστε τα πάντα ευαυτόν επιτρέπειν”. Ο Πλάτων ήταν σαφέστατα αντιδημοκράτης και εισηγητής της πολιτείας των αρίστων. Ο Αριστοτέλης ομοίως, αλλά και ο Σωκράτης ήταν υπέρ των κυβερνητών που είχαν ειδικά προς τούτο προσόντα και που φυσικά δεν αναδεικνύονταν με την “δημοκρατική” μέθοδο της ψηφοθηρίας. Είναι γνωστό άλλωστε πόσα υπέφερε η Αθήνα της κλασσικής εποχής από τους διάφορους δημαγωγούς της εποχής (Κλέων κλπ), που παραπλανούσαν “δημοκρατικά” τους ψηφοφόρους και εξέτρεπαν την δημοκρατία σε οχλοκρατία κατά τον Αριστοτέλη.

Σήμερα η δημοκρατία, το ψευδώνυμο αυτό πολίτευμα, κυριαρχεί σαν σύστημα διακυβέρνησης-εξουσιασμού των λαϊκών μαζών σε πλείστες χώρες της υφηλίου κάτω από διαφορετικά-απατηλά ονόματα: Δημοκρατία της Κούβας, Δημοκρατία του Σουδάν, Ιταλική δημοκρατία, Λαϊκή δημοκρατία της Κίνας, Ένωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών (παλαιότερα), Βασιλευόμενη δημοκρατία Σουδίας, Κοινοβουλευτική δημοκρατία Ηνωμένου Βασιλείου, Ελληνική δημοκρατία κλπ. 

Φυσικά δεν πρόκειται για δημοκρατίες, μια και εξηγήθηκε προηγουμένως πως η δημοκρατία, ακόμη και στο λίκνο της την αρχαία Αθήνα, δεν ήταν παρά ένα ψευδώνυμο πολίτευμα, που με το όνομά της αυτό αποσκοπούσε στο να παραπλανήσει τις ευκολόπιστες λαϊκές μάζες, ώστε να τις κυβερνήσουν οι επιτήδειοι άκοπα και χωρίς εξεγέρσεις. Έτσι γίνεται και σήμερα, ο λαός στην εξουσία (δι΄ αντιπροσώπων βέβαια), που τους επιλέγει ετσιθελικά, ο κάθε ικανός ή ανίκανος (το συνηθέστερο) κομματάρχης και τους οποίους επιβάλλει ως “εκλεκτούς” για ψήφιση. Ένα ασύντακτο κοπάδι υποψηφίων με υποτιθέμενη κοινή ιδεολογία είναι οι εκάστοτε υποψήφιοι λαϊκοί εκπρόσωποι κάθε κόμματος, οι οποίοι συχνά μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο ανάλογα με τα περιστασιακά τους συμφέροντα.

Η λεγόμενη δημοκρατία δεν είναι παρά μια φενάκη της λαϊκής κυριαρχίας που μοιράζει τον λαό σε κόμματα αλληλοσυγκρουόμενα και με δότες εκ του παρασκηνίου κατευθύνσεις, έτσι ώστε να εκτονώνονται “ποδοσφαιρικά” οι πολίτες και ουσιαστικά να κυβερνούνται από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, όπως είναι οι εγχώριοι κεφαλαιοκράτες, το διεθνές τραπεζικό σύστημα και οι όπισθεν αυτού κρυπτόμενοι γνωστοί αλλοεθνείς-αλλόθρησκοι.

Από της μεταπολίτευσης (1974) έχει στηθεί στην Ελλάδα και εφαρμόζεται ένα δόλιο και κακουργηματικό σχέδιο κατά της μεσαίας ιδίως τάξεως, από δανεισμούς από τους ψηφισμένους “δημοκρατικούς” εθνοαντιπροσώπους. Ο συνεχής και υπέρογκος δανεισμός από τις αγορές του εξωτερικού και η καλλιέργεια συγχρόνως ενός λαϊκού καταναλωτισμού, που έφεραν την χώρα μας στο γνωστό σημερινό οικονομικό τέλμα. Αυτό ήταν έργο αμφοτέρων των “δημοκρατικών” κομμάτων εξουσίας. Έβαλαν όμως το χέρι τους σ΄ αυτό και τα αριστερά κόμματα της αντιπολίτευση για να καρπωθούν την αγανάκτηση των πολιτών. Από δημοκρατία όμως σφύζουμε. Ουδείς έχει παράπονο όπως επί επταετίας των συν-χων που “όλα τάσκιαζε η φοβέρα”, πλην όμως όλοι επλούτιζαν και η χώρα μας είχε το μεγαλύτερο ρυθμό αναπτύξεως απ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η φράση “που είσαι Παπαδόπουλε” ακούγεται πλέον όλο και πιο συχνά τελευταία!

Κάποτε όταν δημοσιογράφοι “δημοκρατικών” χωρών είχαν κατηγορήσει τον δικτάτορα της Πορτογαλίας Σαλαζάρ για ανελεύθερη διοίκηση της χώρας του, αυτός είπε χαρακτηριστικά:“Ελευθερία σημαίνει να έχεις πρόσβαση στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην υγεία”. Αλήθεια, σήμερα στην Ελλάδα πόσο είμαστε, κατά Σαλαζάρ, ελεύθεροι; Απλά είμαστε ελεύθεροι να διαμαρτυρόμαστε για ό,τι μας λείπει, με άμεσο αποτέλεσμα: “στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα”.  Ουσιαστικά λοιπόν κατ΄ όνομα μόνον είμαστε ελεύθεροι, δηλαδή ζούμε υπό καθεστώς ανελευθερίας ως ανδράποδα ενός δικτατορικού πλουτοκρατικού ψευτοδημοκρατικού κατεστημένου, που απαρτίζεται από αργυρώνητους πολιτικούς και τους κρυπτόμενους πίσω τους οικονομικούς πάτρωνες των.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ