KΑΛΟΣΩΡΙΣΑΤΕ

KΑΛΟΣΩΡΙΣΑΤΕ
ΤΟ e mail μας : billdedidis@gmail.com ΤO blog μας EΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ BLOGGER- WHO IS WHO

Η φωτογραφία μου
Τhessaloniki, Thessaloniki, Greece
Τίποτα στη ζωή , δεν σου χαρίζεται. Το κάθε τι , κατακτιέται με πολύ κόπο και αγώνα .
ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ
ΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ
ΝΟΜΟΣ 2121/1993
To ιστολόγιο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ αναδημοσιεύει τακτικά, στα πλαίσια της συνεργασίας του με άλλα ιστολόγια, αλλά και στα πλαίσια της προσπάθειάς του για την ανάδειξη του νέου μέσου, που ονομάζεται "κυβερνοχώρος" άρθρα και απόψεις άλλων bloggers. Στην περίπτωση αυτή παρατίθεται πάντοτε η πηγή και συνεπώς, το παρόν ιστολόγιο, αποποιείται κάθε νομικής ευθύνης για την ακρίβεια των γραφομένων σε άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες.
Σε κάθε περίπτωση, που από αβλεψία και εκ παραδρομής, θίγεται κάποιος πολίτης ή παραβιάζονται νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα ή τα προσωπικά δεδομένα, δηλώνουμε ότι ούτε από πρόθεση, ούτε από δόλο μπορούν να συμβούν τα ανωτέρω και παρακαλούμε το θιγόμενο πρόσωπο, να επικοινωνεί μαζί μας στο e-mail :billdedidis@gmail.com

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ


ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ--
  • ΑΡΘΡΑ--
  • ΕΛΛΑΔΑ--
  • ΥΦΗΛΙΟΣ--
  • ΚΟΙΝΩΝΙΑ--
  • ΠΟΛΙΤΙΚΗ--
  • ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ--
  • ΑΠΟΨΕΙΣ--
  • ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ--
  • ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ--
  • ΠΑΙΔΕΙΑ--
  • ΙΣΤΟΡΙΑ--
  • ΜΟΥΣΙΚΗ--
  • ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ--
  • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ--
  • ΘΡΗΣΚΕΙΑ--
  • Μ.Μ.Ε--
  • ΑΝΕΚΔΟΤΑ--
  • ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ--
  • BLOGS--
  • ΔΙΑΦΟΡΑ--
  • ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ--
  • ΥΓΕΙΑ

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Η ΛΙΖΑ ΔΟΥΚΑΚΑΡΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΥΝΕΒΗ


Άνθρωποι, συσσίτιο και σκουπίδια…

Άνθρωποι, συσσίτιο και σκουπίδια…

Αθήνα, κέντρο, λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια στο μέσον της Πειραιώς, γύρω στις τρεις το μεσημέρι. Μπλοκαρισμένοι από την κίνηση, σχεδόν ακινητοποιημένοι. Εκνευρισμός, αυτοκίνητα, κορναρίσματα, περαστικοί, φωνές και ένα απίστευτο πλήθος ανθρώπων να πηγαινοέρχεται πάνω – κάτω στην άκρη του δρόμου πουλώντας ή ζητώντας ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους…

Χρόνια είχα να περάσω από την περιοχή και χαζεύω τις αλλαγές, τα έρημα κτίρια τις δεκάδες κινέζικες, ινδικές, αραβικές ταμπέλες σε μαγαζιά και πάγκους σαν κάτι εξωπραγματικό.
Ξαφνικά η ματιά μου πέφτει στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα, κάτι σαν μικρή πλατεία με ένα μικρο κτίριο στο βάθος. Δεκάδες άνθρωποι στέκονται με την πλάτη στο δρόμο και τη ματιά στο κτίριο.
Γυναίκες, παιδιά, άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και νέοι με ένα κάπως απόκοσμο και κουρασμένο βλέμμα. Κάποιοι απ’ αυτούς μοιάζουν κολλημένοι στο έδαφος, ακίνητοι σα μαρμαρωμένοι, κάποιοι άλλοι ακουμπούν στα ελάχιστα δενδρύλια που υπάρχουν κινδυνεύοντας να σωριαστούν, παρασύροντας μαζί τους και ό,τι έχει απομείνει από κάτι κιτρινισμένα και λιπόσαρκα κλαδάκια.
Ο κόσμος συνεχίζει το βιαστικό βήμα του στον κεντρικό δρόμο, στέκεται με την άκρη του ματιού για λίγα δευτερόλεπτα στην περίεργη εικόνα και μετά γυρνά το κεφάλι και απομακρύνεται ανέκφραστος, χωρίς να κοντοσταθεί καν…
Το φανάρι, επιτέλους, ανάβει πράσινο και είμαι έτοιμη να απομακρυνθώ ξεχνώντας εικόνες και απορίες, όταν ξαφνικά στο βάθος της μικρής πλατείας βλέπω το πλήθος να ζωντανεύει, να προχωρά και να στριμώχνεται όλο και πιο κοντά στην αυλή του κτιρίου…
Τότε, περνώντας σχεδόν δίπλα τους, κατάλαβα τι ήταν αυτό που δεν μπορούσα να αντιληφθώ και που αποτελούσε καθημερινή και συνηθισμένη εικόνα για όλους. Γι’ αυτό έριχναν μια φευγαλέα ματιά και προσπερνούσαν. Συσσίτιο… Συσσίτιο στο κέντρο της Αθήνας. Όχι μόνο για μετανάστες, αλλά και για Έλληνες χαμηλοσυνταξιούχους, άνεργους, άπορους, πολυμελείς οικογένειες και απολυμένους, που η ζωή τους άλλαξε δραματικά μέσα σε λίγους μόνο μήνες…
Αισθάνθηκα άσχημα και ντράπηκα κυρίως γιατί λίγο πριν, είχα κλειδώσει από μέσα το αυτοκίνητο μήπως και κάτι συμβεί, μέσα σε όλο αυτό το πολύβουο και παράξενο πλήθος. Να κλειδώνεσαι από τον κίνδυνο, σκέφτηκα, κι από τους κλέφτες… Να κλειδώνεσαι, όμως, κι απ’ τους ανήμπορους; Μήπως να βγάλουν και ένα εσωτερικό κλείδωμα για την ψυχή, τα μάτια, το μυαλό μας; Μάλλον όχι, δεν θα πουλήσει… Καταφέρνουμε και τα κλειδώνουμε μόνοι μας μια χαρά…
Κάποιος έλεγε τις προάλλες -με αφορμή την απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας- ότι δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από τα σκουπίδια στους δρόμους. Κι όμως φίλε μου, υπάρχει… Οι άνθρωποι με τις κρεμάστρες… Άνθρωποι που ψάχνουν τους κάδους των δρόμων – ανοίγουν μια σιδερένια κρεμάστρα και σκαλίζουν τα σκουπίδια, μαζεύοντας ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ληγμένο φαγητό, χάρτινες συσκευασίες, μέχρι πλαστικές σακούλες και χρησιμοποιημένα αθλητικά- αν φανούν τυχεροί.
Το συσσίτιο της μικρής πλατείας, τα μεσημέρια, φαντάζει γι’ αυτούς, δώρο ακριβό και δυσεύρετο…
ΠΗΓΗ aixmi

Δεν υπάρχουν σχόλια: