Ένας αλλόθρησκος αποφάσισε να γίνει χριστιανός, αλλά δεν µπορούσε να αποφασίσει αν θα γινόταν ορθόδοξος, προτεστάντης ή παπικός. Αφού εξήγησε τις αγαθές του προθέσεις, οι υπεύθυνοι της κάθε Εκκλησίας τον «ξενά-γησαν» στις εκκλησίες τους. Πήγε µε τον προτεστάντη µια Κυριακή στο ναό του και είδε τους ανθρώπους µε τα καλά τους ρούχα. Ο καθένας βρισκόταν στο κάθισµά του, µπροστά του υπήρχε µια Καινή ∆ιαθήκη, µία χορωδία έψαλλε και όλα έλαµπαν από καθαριότητα. Στο τέλος, όλοι του φέρθηκαν ευγενικά. Την εποµένη Κυριακή πήγε µε τον παπικό στο ναό του. Έπλυνε τα χέρια του, έριξε κέρµα ν’ ανάψει το λαµπάκι αντί για κερί και κάθισε στη θέση του, όπως όλοι στον ναό. Άκουσε την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που υπήρχαν παντού µέσα στο ναό. Όταν τέλειωσε η λειτουργία, τον κέρασαν κι έφυγε. Την τρίτη Κυριακή πήγε στην ορθόδοξη εκκλησία. Άλλοι όρθιοι, άλλοι καθιστοί, οι περισσότεροι µιλούσαν µεταξύ τους, ο καντη-λανάφτης µάλωνε µε µια κυρία, γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, και παιδάκια έτρεχαν ουρλιάζοντας. Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν τα µνηµόσυνα, άλλοι έβγαιναν από την εκκλησία κι άλλοι
  έµπαιναν. Χαµός. Την εποµένη µέρα συναντήθηκαν όλοι για να µάθουν τι αποφάσισε ο αλλόθρησκος. Αυτός τους είπε:
—Στην προτεσταντική εκκλησία είδα µεγάλη τάξη και ευγένεια και στην παπική µεγάλη αφοσίωση στον πνευµατικό σας αρχηγό. Στην ορθόδοξη εκκλησία είδα τέτοιο µπάχαλο που δεν το περίµενα!!! Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε, ενώ οι άλλοι αναθάρρησαν.
—Θα γίνω ορθόδοξος!!!
—Μα πώς; αναρωτήθηκαν
οι άλλοι.
—Ακούστε, τα δικά σας δικαιολογούνται µε την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος. Όµως των ορθοδόξων δεν δικαιολογείται αλλιώς. Με τέτοιο µπάχαλο µόνο αν έχεις τον Θεό µαζί σου διατηρείσαι 2.000 χρόνια.