Είναι φοβερό! Ένας έχει δυόμισι εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις. Άλλος εξήντα ακίνητα. Άλλος πενήντα. Το πόθεν έσχες των πολιτικών, που είναι μόνον έσχες και όχι πόθεν, προκαλεί αγανάκτηση.
Την ίδια ώρα το σάπιο πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σα να μην υπάρχουν 1.600.000 άνεργοι,...
αυτός είναι ο πραγματικός αριθμός σύμφωνα με τον έγκριτο οικονομολόγο και άριστο γνώστη των εργατικών θεμάτων Γιώργο Ρωμανιά. Ο οποίος, μάλιστα, σε μία επιστημονική προβολή εκτιμά ότι του χρόνου τέτοια ημέρα οι άνθρωποι χωρίς δουλειά στην Ελλάδα θα αγγίζουν τα 2.000.000!

Το σάπιο πολιτικό σύστημα συμπεριφέρεται σα να μην υπάρχουν πολίτες που τρώνε στα συσίτια. Που δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία ή τη ΔΕΗ. Αυξάνοντας κι άλλο τους φόρους και την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Σα να μην υπάρχουν ηλικιωμένοι που δεν έχουν χρήματα να φάνε και να αγοράσουν τα φαρμακά τους. Σα να μην υπάρχουν παιδιά που οι γονείς τους τα πηγαίνουν να
εμβολιαστούν στα ιατρεία των «γιατρών του κόσμου».

Είναι αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί που διορίζουν τον κομματικό στρατό στους δημόσιους οργανισμούς. Σε επιτελικές θέσεις άχρηστους αποτυχημένους πολιτευτές. Βουλευτές που δεν εξελέγησαν. Πρώην υπουργούς που έμειναν χωρίς ένα γραφείο να περνάνε την ώρα τους και να πληρώνονται βρέξει χιονίσει σε βάρος του ταλαιπωρημένου λαού. Σύγχρονους Γκρούεζες.

Θα θυμάστε -φαντάζομαι- την καταπληκτική σκηνή από τη διαχρονική μαυρόασπρη κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο», όπου ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο ρόλο του υπουργού Αγροτικής Ανασυγκρότησης Μαυρογιαλούρου ρωτάει τον σφουγγοκωλάριο κομματάρχη Γκρούεζα «εσύ τι δουλειά κάνεις ρε;» γιά να να δεχθεί την αποστομωτική απάντηση «εγώ κ. υπουργέ από παιδάκι είμαι στο κόμμα»!

Έτσι κι όλοι αυτοί οι σύγχρονοι Γκρούεζες των εκατοντάδων δημοσίων οργανισμών με τα ατσαλάκωτα κοστούμια που κάθονται στις δερμάτινες καρέκλες. Αυτό έχουν να επιδείξουν ως ένσημο δουλειάς. Το κόμμα. Κάτι θλιβεροί τύποι με βαμμένα κομοδινί μαλλιά, οι οποίοι δικαιώνουν τον σοφό μέθυσο Τσαρλς Μπουκόφσκι που είχε πει «το δράμα κάποιων ανθρώπων δεν είναι ο θάνατος, είναι οι ζωές που ζούνε και, κυρίως, αυτά που δεν ζούνε μέχρι να έρθει ο θάνατος».

Όλοι αυτοί νομίζουν ότι είναι άνθρωποι με ψυχή και καρδιά επειδή έχουν δυόμισι εκατομμύρια στην τράπεζα ή εξήντα ακίνητα.

Το κακό είναι ότι εμείς οι απλοί και έντιμοι άνθρωποι είμαστε άθυρμα των αποφάσεών τους. Αυτών των -στην πλειονότητά τους- ανεκδιήγητων πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και διοικητών μαζί με τους συμβούλους τους.

Γνωρίζω δημοσιογραφικό σύμβουλο υπουργού πρώτης γραμμής που δεν ήξερε ναβάλει τη μία λέξη δίπλα στην άλλη όσο συνεργαστήκαμε, δυστυχώς, κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη. Κυριολεκτικά τη μία λέξη δίπλα στην άλλη. Κι αυτός ο τύπος «συμβουλεύει» υπουργό, ο οποίος παίρνει αποφάσεις για το αύριο της πατρίδας και των παιδιών. Αυτή είναι η πέμπτη φάλαγγα του σημερινού ελληνικού εμφυλίου. Οι αόρατοι άνθρωποι των κυβερνήσεων.

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. Το τελευταίο κείμενο του 2012 θα είναι φωτεινό. Σαν τα λαμπάκια του  χριστουγεννιάτικου δένδρου όταν ήμασταν παιδιά. Και γλυκό. Σαν την άχνη ζάχαρη στους κουραμπιέδες της μητέρας. Και μελωδικό. Σαν τα κάλαντα με τα τριγωνάκια στις γειτονιές για το χαρτζιλίκι του χειμώνα. Έτσι γιά να μαλακώσει λίγο η ψυχή μας. Για να μην μας κλέψουν ακόμη και τις λίγες ημέρες -όσης χαράς- απέμεινε στον καθένα μας.

Γιατί, άραγε πόσα, Χριστούγεννα θα ζήσουμε ακόμη;