♦ Οι γαλλικές τράπεζες, παρότι δα­πάνησαν κάπου 20 δισ. στις ελληνικές τους επενδύσεις, φεύγουν «σφαίρα» από την Ελλάδα.

♦ Οι κυπριακές επίσης θέλουν να φύ­γουν (αν και ο Προβόπουλος δεν τις αφήνει ακόμη). Οι προς ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις δεν προσελκύουν κάποια πολύ σοβαρά επενδυτικά «σπίτια».

♦ Ακόμη και τα φιλέτα, όπως η ΔΕΗ, αποτελούν στόχο κεφαλαίων όχι και τόσο... «πρώτης» προέλευσης, ενώ με­γάλοι ξένοι, επί χρόνια στρατηγικά το­ποθετημένοι στον ΟΠΑΠ, τον αφήνουν στα χέρια των... συνήθων υπόπτων Ελ­λήνων.

Αν, λοιπόν, επενδυτικά η Ελλάδα γί­νεται ένα σκηνικό Φαρ Ουέστ, μένει να δούμε ποιοι θα έρθουν. Στην Άγρια Δύ­ση, όταν έφευγαν οι νοικοκυραίοι, έρ­χονταν οι χρυσοθήρες, τα κοράκια και οι νεκροθάφτες. Τώρα, αν θα έχουμε έναν Λούκυ Λουκ να μας βοηθήσει, θα το δούμε...

Οι χρυσοθήρες

Μια πρώτη ένδειξη για την έλευση των χρυσοθήρων αποτελεί το εσχά­τως ανανεωμένο ενδιαφέρον κάποιων ξένων «επενδυτών» για τα ελληνικά ομόλογα. Ένας μικρός αριθμός hedge funds άρχισε πάλι να διαπραγματεύ­εται ελληνικά ομόλογα λόγω προβλέ­ψεων για πρόοδο στις διαπραγματεύ­σεις μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, η οποία (πρόοδος...) ίσως αποφέρει κα­λύτερες αποδόσεις για τους κατόχους τους.

Αυτά τα funds θεωρούν ότι τα ελλη­νικά ομόλογα, που προσέλκυσαν ελάχι­στους αγοραστές μετά το PSI (το οποίο, περάσουν τα 40 σεντς. Αυτό είναι το στοίχημα.

Κάποιες (λίγες) ξένες αναλύσεις λέ­νε ότι η κυβέρνηση μπορεί να βάλει την Ελλάδα στον... «ίσιο δρόμο» του Μνημονίου. Αλλά και οι εκτιμήσεις ότι η Ελλάδα μπορεί να πάει σε περαιτέρω περικοπή χρέους, εις βάρος των επίσημων δανειστών, «κινεί» επίσης το ενδιαφέρον των... θαρραλέων χρυ­σοθήρων.

Πρόσφατα, το Reuters σημείωνε ότι οι όγκοι της αγοράς παραμένουν χαμη­λοί, με τα περισσότερα funds να απο­φεύγουν τις συναλλαγές επί ελληνικών τίτλων, που γίνονται σχεδόν στο 17% της ονομαστικής αξίας.

Ωστόσο, υπάρχουν... τολμη­ροί. Το λονδρέζικο Adelante Asset Management εκτιμά ως υπερβολική την επιφυλακτικότητα και διπλασίασε τη συμμετοχή του σε ένα καλάθι ελληνικών ομολόγων, αγοράζοντας προ εβδομάδων περίπου στα 14 σεντς ανά ευρώ. Ο διευθύνων σύμβουλός του, Τζούλιαν Άνταμς, απέκτησε πρώτη φορά συμμετοχή στα 12,5 σεντς, λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουνίου, στο­χεύοντας σε πώληση 16 ή 17 σεντς.

Παρότι ο αρχικός στόχος επιτεύχθη­κε, ο Άνταμς (η εταιρεία του διαχειρίζε­ται συνολικά 110 εκατ. δολάρια - πολύ μικρό «σπίτι») συνέχισε, αυξάνοντας την έκθεσή του σε ελληνικά ομόλογα από το 2% στο 4% του συνολικού του πακέτου, πιστεύοντας ότι οι περικοπές δαπανών της Ελλάδας θα εγκριθούν από την τρόικα, ενώ οι ιδιώτες ομολο­γιούχοι θα μπορούσαν κι αυτοί να επω­φεληθούν αν η ΕΚΤ δεχθεί απώλειες των θέσεών της.

Οι νεκροθάφτες

Αυτοί που ποντάρουν στην... έμπνευ­ση και συρρέουν στην ελληνική αγορά δεν είναι μόνο οι χρυσοθήρες, αλλά και οι διαχειριστές κεφαλαίων με αντι­κείμενο τις τοποθετήσεις σε χρεοκοπημένες χώρες και επιχειρήσεις. Αυτοί είναι τα πραγματικά «κοράκια». Αυτοί, ύστερα από έρευνα αγοράς (γι’ αυτό το «Π» αναρωτιόταν προ μηνών σε ποιους περιήλθαν τα στοιχεία από τις έρευνες της BlackRock), προσεγγίζουν τους με­τόχους μιας προβληματικής εταιρείας για να εξαγοράσουν ικανό ποσοστό, με την υπόσχεση να «συνεισφέρουν» στην έξοδό της από την κρίση.

Διαχειριζόμενα επαρκή κεφάλαια, τα funds αυτά είναι σε θέση να ενισχύ­σουν μια ανύπαρκτη ρευστότητα, αλ­λά εξελικτικά να προσελκύσουν άλλες πλευρές ως επενδυτές. Εάν η εταιρεία είναι καλός στόχος, προσκαλούνται και τράπεζες. Εναλλακτικά η πρόταση γίνεται στις τράπεζες όπου η εταιρεία χρωστά μεγάλα ποσά. Ουσιαστικά εξα­γοράζουν τα δανεικά, έναντι σχετικά καλού τιμήματος, και αναλαμβάνουν δράση. Ενίοτε εξαγοράζουν και ολό­κληρα πακέτα δανείων από τις τράπε­ζες, για να τα εισπράξουν αργότερα κερδίζοντας τη διαφορά.

Όλα αυτά λίγους μήνες αφότου πολ­λοί παραδοσιακοί ξένοι διαχειριστές, με παρουσία δεκαετιών στην Αθήνα, εγκατέλειψαν το Χρηματιστήριο Αθη­νών, μαζί με πολλούς αναλυτές και στελέχη μεγάλων οίκων. Την αρχή έκα­ναν τον Δεκέμβριο σημαντικές τράπε­ζες, όπως η UBS και η Merrill Lynch , που ξεπούλησαν μεγάλα πακέτα ελλη­νικών επιχειρήσεων.

Τα... αρπακτικά

Δεν κάνουν, όμως, όλοι το ίδιο. Ακόμη και θε­ωρούμενοι ως σοβαροί παίκτες λειτουργούν συχνά σαν αρπακτικά ή, κοσμιότερα, μαζεύ­ουν στα χαμηλά κάτι που μπορεί να πάει ψηλότερα. Για παράδειγμα η Citibank μπορεί να αποφάσισε, πέρυσι, να κλείσει 31 καταστήμα­τα σε μια νύχτα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τις κινήσεις του ευρύτερου ομίλου της Citigroup, που στις αρχές του 2012 ανέβηκε στην τέταρ­τη θέση των επενδυτικών οίκων στο Χ.Α Σε τι προσβλέπουν οι Αμερικανοί; Προφα νώς «ψωνίζουν» ό,τι καλό μένει στην ελληνι­κή αγορά δημιουργώντας ισχυρότερο χαρτο­φυλάκιο τελικών πελατών. Το αν η Citi θα κερ­δίσει το στοίχημα θα φανεί το 2013, όταν θα «κληρώσει» και για άλλα στοιχήματα. Όπως, για παράδειγμα, αυτό του Silchester fund του Βρετανού Στέφεν Μπατ, που μετά την απόκτη­ση του 10% της ΔΕΗ κινείται σήμερα πάνω από το 20%. Το κακό για επενδυτές τύπου Μπατ είναι όταν... κακώς πιστεύουν πως αγοράζουν χαμηλά. Τώρα, με τις τιμές πολύ χαμηλότερα, πρέπει να αγοράσουν κι άλλο...

Τότε γιατί συνεχίζουν να βρίσκονται εδώ; Κάποιες αναλύσεις επιμένουν να προβλέπουν μεγάλη αλλαγή. Εκτιμούν ότι η βαθιά ύφεση δεν είναι αποτυχία, αλλά... επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, απαραίτητο για τη μεταφορά του πλούτου της Ελλάδας σε ξένα κεφάλαια και συμφέροντα.

Αυτό επιβεβαιώνεται τους τελευταίους μή­νες από κινητικότητα και ανακατατάξεις στο στελεχικό δυναμικό σημαντικών οίκων, όπως η Deutsche Verkehrsbank (με ενδιαφέρον για τη ναυτιλία, την ενέργεια και υποδομές), η (γνωστή από το σχέδιο Eureka) Roland Berger και η αμερικανική Alvarez & Marshal, ειδική σε αναδιαρθρώσεις τραπεζικών δανείων και προγράμματα χρηματοδότησης, η οποία όλο τον χρόνο ενισχύει το δυναμικό της στο κατά­στημα της Αθήνας και με εξειδικευμένους Έλ-ληνες συμβούλους.

Άντε να δούμε ποιος θα «προλάβει» από όλους αυτούς...