Προτάσεις

ΣΙΝΕΜΑ

ΓΙΟΓΙΟ
Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 60 (γυρίστηκε το 1965) ήταν για χρόνια απαγορευμένη λόγω μιας περίπλοκης εμπλοκής στα πνευματικά δικαιώματα του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της, του Πιέρ Ετέξ.
83 χρονών, και ακμαιότατος, σήμερα ο Ετέξ επανήλθε στην δημοσιότητα μετά την ανακαίνιση των ταινιών του και τη λύση των δικαστικών προβλημάτων. Έκπληκτοι οι νεότεροι κυρίως θεατές ανακάλυψαν ένα άγνωστο κινηματογραφικό ταλέντο, ένα άνθρωπο ορχήστρα- κωμικό ηθοποιό τεράστιας γκάμας και σπουδαίο σκηνοθέτη.
Σ’  αυτήν εδώ την ταινία ο Ετέξ διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του θεάματος, από το τσίρκο και το θέατρο του δρόμου και των αυτοσχεδιασμών, μέχρι το βωβό σινεμά κι από εκεί στην κυριαρχία του ήχου, την δύναμη των εφέ και την επιτυχία της τηλεόρασης.
Ο Μαξ Λίντερ, ο Μπάστερ Κίτον, ο Φεντερίκο Φελίνι αλλά και ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ενσωματώνονται στα πλάνα του «Γιογιό» σε μια απίστευτη έκρηξη πρωτοτυπίας και φαντασίας.
Σινεμά, αληθινά, μεγάλων διαστάσεων και εξαίσιων ιδεών. Μην το χάσετε.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ  σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Για πρώτη φορά μια ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών προβάλλεται τόσο γρήγορα στην χώρα μας. Σκηνοθέτης της ο Αμερικανός Τέρενς Μάλικ («Λεπτή κόκκινη γραμμή») και πρωταγωνιστές ο Μπραντ Πιτ και η, μέχρι τώρα άγνωστη αλλά υπέροχη, Τζέσικα Τσαστέιν. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται ο Σον Πεν.
Όμως προσοχή: η ταινία είναι πυκνή, φιλοσοφική και γεμάτη θεολογικά ερωτήματα. Απαιτεί προσήλωση και καθαρό μυαλό. Αν μέχρι την μέση «δεν έχετε καταλάβει που παν τα τέσσερα» απλώς σηκωθείτε και φύγετε. Δεν είναι ντροπή. Το ίδιο έκαναν και δεκάδες δημοσιογράφοι στις Κάννες.
Αν όμως σας συνεπάρει είστε τυχεροί: θα απολαύσετε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες της ζωής σας.
Ένα 11χρονο αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με θαυμασμό μέχρι που βιώνει για πρώτη φορά γύρω του την αρρώστια, τον πόνο και το θάνατο. Η αναζήτηση της αλήθειας για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του, τον οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν.
Για τον Μάλικ πάντως αυτή αλήθεια βρίσκεται μόνο στον Θεό και γι αυτόν το λόγο φτιάχνει την προσωπική κοσμογονία του πρωταγωνιστή του αρχίζοντας από τη  Μεγάλη Έκρηξη, την δημιουργία της Γης και τους δεινόσαυρους και καταλήγοντας σε ένα ιδανικό παράδεισο γαλήνης.
Καλλιγράφος όπως πάντα ο σκηνοθέτης απλώνει αργά και βασανιστικά τους συμβολισμούς του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, επαναλαμβάνοντας την καθαρή του ποιητικότητα.
Υπέροχες μουσικές, βουβά βλέμματα που συμπληρώνονται από την εκτός κάδρου αφήγηση και απουσία ουσιαστικής πλοκής. Θα μπορούσε να το πει κανείς και «ποιητικό σινεμά».
Μήπως όμως η αληθινή ποίηση δεν έχει πια και τόσο ανάγκη όλη αυτή την οπτική και ηχητική καλλιγραφία;
ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΙΒΙΚΗΣ. ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ.
Επανάληψη όλων των γνωστών στερεοτύπων της σειράς, μάλλον αδύναμες οι σκηνές δράσης, και μέτριο το αποτέλεσμα του 3D. Αλλά και εντυπωσιακό περιτύλιγμα ειδικών εφέ, ανατροπών, αστείων και εξωτισμού. Όσο για τον Τζακ Σπάροου, αυτός κυριαρχεί στην οθόνη περισσότερο από κάθε άλλη, απόν τις τρεις προηγούμενες ταινίες.
Ο υποψήφιος για Όσκαρ και ειδικευμένος στα μιούζικαλ («Σικάγο», «Εννέα») σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ που αντικατέστησε τον Γκορ Βερμπίνσκι των τριών προηγούμενων ταινιών της σειράς, δεν κατάφερε να φέρει κάτι καινούριο στο διάσημο κινηματογραφικό φραντσάιζ, ενώ η απουσία της Κίρα Νάιτλι και του Ορλάντο Μπλουμ είναι αισθητή. Αντίθετα, πολύ καλή είναι η Πενέλοπε Κρουζ, η οποία μαζί με τον Τζόνι Ντεπ αναπληρώνουν το κενό και δημιουργούν ένα καινούριο, εντυπωσιακό ντουέτο.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σκοπός του Μάρσαλ ήταν να εκτελέσει κατά γράμμα την συνταγή του παραγωγού Τζέρι Μπρουκχάιμερ, ο οποίος είναι και ο πραγματικός δημιουργός των «Πειρατών». Δεν υπάρχει, γι αυτόν, «σκηνοθετικό όραμα» και άλλα τέτοια «καλλιτεχνικά παράξενα», αφού οι «Πειρατές» ήταν πάντα μια καλοκουρδισμένη μηχανή απλής και ανώδυνης νεανικής διασκέδασης και, κυρίως, ένας πακτωλός δισεκατομμυρίων δολαρίων.
ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ
Αυτό το παράξενο 3D ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς είναι τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- ένας ύμνος στο έργο της μεγαλύτερης χορογράφου του 20ου αιώνα, της Γερμανίδας Πίνα Μπάους.
Φίλος και συμπατριώτης της, ο Βέντερς σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια ταινία για/ ή με την Μπαους, ο ξαφνικός της θάνατος όμως, τον Ιούνιο του 2009, ακύρωσε τα πάντα. Ή μάλλον τα έβαλε σε μια άλλη βάση, αφού ο σκηνοθέτης των «Φτερών του Έρωτα» αναζήτησε την βοήθεια της 3D τεχνολογίας και ξαναζωντάνεψε την θρυλική χορογράφο μέσα από το έργο της.
Πήρε δηλαδή τις τέσσερις πιο διάσημες χορογραφίες της, («Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Καφέ Μίλερ», «Kontakhof», «Vollmont/ Full Moon») και τις ξαναδούλεψε με την υποστήριξη των συντελεστών του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όσοι δεν είχατε την τύχη να δείτε ζωντανά κάποιες από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους (έχουν παρουσιαστεί και στο Ηρώδειο) μην χάσετε την ταινία του Βέντερς. Θα σας παρασύρει.
aixmi