Πάνος Θεοδωρίδης

Η Κιβωτός γεμίζει σιγά-σιγά με τους σπάνιους. Που παει να πει: τους αγαπημένους.

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Ο Πάνος Θεοδωρίδης, είναι ένας σπάνιος επιστήμονας  και καταξιωμένος άνθρωπος, ζεί στην Θεσσαλονίκη[τώρα στην Κέρκυρα] και στα Γιαννιτσά[Αγροσυκιά] και έτυχε να γνωρίσω  την εξυπνάδα του και τις γνώσεις του, στην ΙΖ΄ΕΠΚΑ , όπου ήταν υπεύθυνος για την αντιστήριξη των μακεδονικών τάφων. Διαβάστε το άρθρο του, έχει ενδιαφέρον.Του αρέσει η καλή παρέα, το καλό φαγητό[κυρίως τα λουκάνικα] και η καλή συζήτηση για  οποιαδήποτε θέματα.Είναι ομηρικές οι συνάξεις του στην Αγροσυκιά, με τα λουκούλεια γεύματα, όπου έτυχε να  παραβρεθώ και  χαίρομαι πολύ που γνώρισα αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο.
O BLOGGER
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΚΤΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

Το δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη τον αγαπώ και τον τιμώ, επειδή έχει πείσμα, είναι γουστόζος και ευφυής και γνωριζόμαστε, όσο το επέτρεψαν οι πτυχώσεις της ζωής, αρκετά χρονάκια ώστε να διαμορφώσω θετική άποψη. Καταλαβαίνω πως εκνευρίζεται από αυτούς που τον τσιγκλάνε για κατά τη γνώμη του ασήμαντα ζητήματα, αλλά εκτιμώ πως αυτό που γίνεται στην Ικτίνου το καλύπτει με την τόλμη του και την ιδιοσυγκρασία του, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να ρίξει και κανένα σιχτίρι στους «αρμόδιους» κι όχι μόνο στους «κατινίστας», δηλαδή αυτούς που κρίνει πως κάνουν κατινιές για να τον πολεμήσουν. Ωσπου να ξεκαθαριστεί κι αυτό, ελπίζω να καταλαβαίνει για ποιον παιγνιώδη λόγο κρατάω σημειώσεις για την Ικτίνου και άλλα μελλούμενα, ως Κατίνα και όχι ως Πάνος.
Σε πεζοδρόμια, πεζοδρόμους και άλλα διαβατικά, η πολεοδομία, η πολιτική προστασία, η Αστυνομία, οι ΟΤΑ, αλλά και η νομοθεσία περί υγιεινής καταστημάτων, δημιουργούν ένα πρώτο πλαίσιο, υποκριτικό πλην επαρκές, ώστε και οι πεζοί να πεζοπορούν και οι έμποροι να κερδίζουν αλλά και όποιος καεί ή αρρωστήσει να μπορεί να πλησιάσει στον πόνο του το ΕΚΑΒ ή ένα πυροσβεστικό. Γι΄αυτό και η συμπαθής Ικτίνου, ο πρώτος πεζόδρομος της πόλης, χρειάζεται τουλάχιστον ένα τεσσάρι μέτρα πλάτους καθαρό από εμπόδια και διαμπερές, για να περνάνε τα ΔΧ και τα αμιγώς υπηρεσιακά κοινής ωφελείας. Ο,τι περισσέψει, μπορεί να καλυφθεί εν μέρει με τραπεζοκαθίσματα, αφού προηγουμένως ελεγχθεί (και εφαρμοστεί) αν όλα τα καταστήματα διαθέτουν (με συντελεστές από 1 έως 1,4) αποχωρητήρια για ΑΜΕΑ και κλασικά, αλλά και αν διαθέτουν φαγητό, να έχουν την κατάλληλη, υγιεινώς ρυθμισμένη κουζίνα, παρ' εκτός και κρύβουν ότι είναι μεταμφιεσμένες καντίνες και κυλικεία, οπότε τη βγάζουν με κέιτερινγκ από το Γραδεμπόρι ή από άλλο ευαγές ίδρυμα. Φυσικά, τα τεχνάσματα (για την ακρίβεια, η γνώση ότι, αν όλα πηγαιναν βάσει του νόμου, η Ικτίνου θα είχε μόνο μια σειρά τραπεζιών έξω από το «Τίφανις») πηγαίνουν σύννεφο και ως Κατίνα δεν έχω ζήσει πολλά χρόνια εκτός του Παλέρμο των Βαλκανίων, άρα γνώμη έχω σχηματίσει.
Συνήθως, τα καθίσματα αναπτύσσονται βάσει της πρόσοψης των καταστημάτων. Δε σημειώνω περισσότερα, εκτός από ένα που βρίσκω τερατώδες: να έχει προϋπάρξει συμφωνία κατοίκων - καταστηματαρχών και αυτό να θεωρείται ικανή σύμβαση για να περάσει από έγκριση αρμόδιας επιτροπής. Η πόλη, όμως, υπόκειται σε κανόνες ελέγχου και παρακολούθησης των υποδομών και της αστικής ανάπτυξης. Γι΄αυτό και το κράτος απαγορεύει ορθώς την ιδιωτική πολεοδόμηση. Αν μια συμπαιγνία ιδιοκτητών και καταστηματαρχών στην Αριστοτέλους, λόγου χάριν, προσφέρει στη διοίκηση του δήμου ένα σχέδιο μούρλια, όπου όλη η πλατεία γίνεται σκραμπλ με τραπέζια, αποκλείεται αυτό να περάσει κι ας έχουμε πλήθος εξαδέλφων ανάμεσα στους συναλλασσομένους. Και, βέβαια, ο τελικός ρυθμιστής και κουμανταδόρος της πόλης λέγεται δημοτικό συμβούλιο και δη η πλειοψηφία του, όποια και να 'ναι. Οι επιτροπές, ακόμη και καλλικράτειες, δεν έχουν τόσο μεγάλη αυτοτέλεια.
Κι αυτά τα σημειώνω, επειδή η επίλυση των τραπεζοκαθισμάτων της Ικτίνου είναι ένα απολύτως βαρετό ζήτημα, που παρά τις κίτρινες γραμμές λειτουργεί ως μια ουράνια ζυγαριά όπου πέφτουν τα μπικικίνια ανάμεσα σε γιούκους αποθηκευμένης υποδομής, πράσινες νησίδες, δέντρα και έναν κυρίαρχο όγκο σχολικού ενδιαφέροντος που δε βλέπω να συγκινεί κανέναν…