Ίσως ο Μάνος Χατζιδάκις να μην ήθελε να ζει την Ελλάδα του 2011. Σε μια χώρα ξεπεσμένη, ατιμασμένη, σε ομαδική κατάθλιψη.

Σε μια χώρα που πολιτισμός πλέον σημαίνει δωρεάν cd στις κυριακάτικες εφημερίδες, χούλιγκαν στο Θέατρο Τέχνης, ορχήστρες στο χείλος της χρεοκοπίας, το –δικό του - Τρίτο πρόγραμμα αφημένο στην τύχη του, πορνοστάρ που «εκτελούν» τραγούδια του γυμνές σε κέντρα διασκέδασης, λαϊκούς καλλιτέχνες που πεθαίνουν μόνοι εγκαταλελειμμένοι και αβοήθητοι και τη Λυρική σκηνή έτοιμη να βαρέσει κανόνι.
Ίσως για αυτόν να είναι...
καλύτερα που έφυγε νωρίς. Για εμάς όμως η απουσία του, όσο περνά ο καιρός, γιγαντώνεται. Ο δημόσιος λόγος του, οι παρεμβάσεις του ήταν πάντα ένας οδηγός για τους ευαίσθητους και τους ανήσυχους. Ήταν μια ελπίδα. Το μόνο που μας σώζει είναι οι πολύτιμες ιδιωτικές (αφού πλέον στο ραδιόφωνο είναι σπάνιο να πετύχει κανείς μουσική του) ακροάσεις του έργου του. Ο «Μεγάλος Ερωτικός», η «Μυθολογία» ο «Καπετάν Μιχάλης», το «America America», τα «Reflections», οι «Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς», η «Πορνογραφία», ο «Κύκλος του C.N.S.», είναι τα δικά μας αντικαταθλιπτικά, η δική μας αντίσταση και αντίδραση στην βιαιότητα της εποχής.