Χαίρε ώ Χαίρε Ελευθεριά!
Πέρασαν περίπου 190 χρόνια και έχουμε πάλι ένα λόγο να επικαλεστούμε ξανά την υπέρτατη θεά των Ελλήνων , την Ελευθερία.

Πάνε τόσα χρόνια από τότε που ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε τον ύμνο στην ελευθερία και νομίζω ότι μοιάζει να είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, αφού η ελευθερία φαίνεται να περνάει τα ίδια δεινά με τότε.

Όλα θυμίζουν εκείνη την εποχή που ο ποιητής την οραματίστηκε με δάκρυα στα μάτια και με ματωμένα ρούχα από το αίμα των προγόνων μας, να γυρεύει βοήθεια από τις ξένες δυνάμεις και να αναζητεί απεγνωσμένα μια φωνή να την φωνάξει και πάλι για να βρεθεί ανάμεσα στους Έλληνες .

Κάπως έτσι περιφέρεται και σήμερα με ματωμένα ρούχα, όχι όμως αυτή την φορά από τον εχθρό, αλλά από εμάς τους ίδιους τους Έλληνες που λαβώσαμε –θελημένα ή αθέλητα- κάθε μορφή της.

Ναι, γιατί σήμερα δεν είμαστε πάλι ελεύθεροι και κυρίαρχοι ως έθνος, αφού φθάσαμε στο σημείο να απεμπολήσουμε μέρος της κυριαρχίας μας.

Η ελευθερία όμως στις μέρες μας πληγώνεται και στις άλλες εκφάνσεις της. Η ελευθερία του λόγου ή του Τύπου συχνά παύει σήμερα να είναι αυτονόητη , όπως θα ήταν το «δέον γενέσθαι» σε μια δημοκρατία.

Πάλι, όπως και τότε, αναγκάσαμε την ελευθερία να διηγείται περασμένα μεγαλεία και οι μνήμες να της φέρνουν δάκρυα.

Πάλι είμαστε διχασμένοι και φοβόμαστε μήπως κάποιος πει ότι δεν μας αξίζει λευτεριά.

Υπάρχει όμως και κάτι αισιόδοξο: Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάθε φορά που φεύγει η ελευθερία, επιστρέφει πιο δυνατή, αθάνατη και θεία, όπως τότε που την οραματίστηκε ο εθνικός μας ποιητής.