Να αφήσουμε πίσω τις πολιτικές δυναστείες

Τα απαξιωτικά για την Ελλάδα και τους έλληνες σχόλια του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα οποία αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, δείχνουν ότι ακόμη και όσοι δημοσίως επαινούν τις ελληνικές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους (όπως ο κ. Στρος Καν) στην πραγματικότητα άλλα σκέφτονται και κατ’ ιδίαν λένε τα χειρότερα για τη χώρα μας. Ίσως όχι εντελώς άδικα: Επί σειρά ετών οι ελληνικές κυβερνήσεις έδιναν ψευδή στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προχωρούσαν σε αλόγιστο υπερδανεισμό, κυρίως από το εξωτερικό. Αν επρόκειτο για ιδιωτική επιχείρηση και όχι για κυρίαρχο κράτος, αυτή θα είχε ήδη χρεοκοπήσει και τα στελέχη της θα αντιμετώπιζαν ποινικές διώξεις (και τούτο ανεξάρτητα από τη συνυπαιτιότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των διοικήσεων των ξένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που παρίσταναν ότι πείθονται από τις ελληνικές στατιστικές). Ούτως ή άλλως όμως έχουμε γίνει παγκόσμιος περίγελος, και τούτο υπονομεύει την αξιοπιστία της χώρας και καταβαραθρώνει τη διεθνή πιστοληπτική της ικανότητα.

Από όσα είπε ο κ. Στρος Καν ίσως το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι έχουμε αναγάγει τη φοροδιαφυγή σε εθνικό μας σπορ. Η αναφορά του αυτή έχει μια ελαφρά ρατσιστική χροιά, αφήνοντας περίπου να εννοηθεί ότι η φοροδιαφυγή είναι … εγγεγραμμένη στο γονιδίωμα της φυλής μας (!). Είναι αλήθεια ότι η αδήλωτη στις φορολογικές αρχές οικονομική δραστηριότητα (παραοικονομία) υπολογίζεται ότι ανέρχεται στην Ελλάδα στο υψηλότερο ποσοστό επί του συνολικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε σχέση με κάθε άλλο κράτος-μέλος της «παλιάς» Ευρωπαϊκής Ένωσης(πριν από τις τελευταίες διευρύνσεις προς την Ανατολική Ευρώπη). Τούτο, όμως, δεν οφείλεται στον χαρακτήρα των ελλήνων, αλλά στην αποδιοργάνωση και τη δυσλειτουργία των δημόσιων οικονομικών υπηρεσιών, στο πλαίσιο της γενικότερης αποδιοργάνωσης και δυσλειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, η οποία συνιστά την άλλη όψη του νομίσματος των πελατειακών σχέσεων που εκτρέφει το ελληνικό πολιτικό σύστημα(και εκτρέφεται από αυτές). Και, βέβαια, η φορολογική συνείδηση των πολιτών αμβλύνεται ακόμη περισσότερο όταν εκείνοι βλέπουν τον κλεπτοκρατικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος και τη διαρκή ατιμωρησία των φορέων του.
Βρισκόμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο, όπου το αποτελεσματικότερο μέσο άσκησης πραγματικής πολιτικής επιρροής είναι η παροχή παράνομων ιδιωτικών χρηματοδοτήσεων προς κόμματα και πολιτικούς και αντίστροφα το αποτελεσματικότερο μέσο πλουτισμού είναι η νομή, άμεσα ή έμμεσα, του κράτους.
Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να ξεπεράσει την κρίση και να συνεχίσει να συμμετέχει στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και μάλιστα όχι ως κράτος-παρίας υπό διαρκή επιτήρηση αλλά ως ισότιμος εταίρος, θα πρέπει να βρει τη δύναμη να αλλάξει ριζικά. Θα πρέπει πριν από όλα να αλλάξει ηγεσία και εκπροσώπηση προς τα έξω. Τα ίδια σχήματα, τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες οικογένειες, που οδήγησαν τη χώρα στον εξευτελισμό και στη μετανεωτερική οικονομική κατοχή της «τρόικας» δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν ούτε να καθοδηγήσουν καμιά σοβαρή προσπάθεια ανάκαμψης.
Μας χρειάζεται ένας ισχυρός πολιτικός σεισμός, ο οποίος θα ισοπεδώσει (τουλάχιστον) τα υφιστάμενα κόμματα εξουσίας, όπως ισοπεδώθηκαν το Χριστιανοδημοκρατικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη γειτονική μας Ιταλία τη δεκαετία του 1990, ως συνέπεια των σκανδάλων και της διαφθοράς, αλλά με διαφορετική κατεύθυνση από ό,τι συμβαίνει σήμερα εκεί, δηλαδή με κατεύθυνση όχι τον μπερλουσκονισμό αλλά τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό. Όπως το 1974 η Ελλάδα τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν της, αφήνοντας πίσω τη βασιλική δυναστεία και τις επεμβάσεις του στρατού στην πολιτική ζωή, έτσι και τώρα χρειαζόμαστε μια νέα διαχωριστική γραμμή, προκειμένου να αφήσουμε στο παρελθόν τις πολιτικές δυναστείες και τα πελατειακά δίκτυα και να αποκτήσουμε πραγματικά πολιτικά κόμματα, δηλαδή θεσμοποιημένους οργανισμούς στηριγμένους σε πολιτικά προγράμματα και εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες. Αν δεν το κατορθώσουμε το μέλλον της χώρας προδιαγράφεται δυσοίωνο.