Θυμάμαι ακόμα την πρώτη εικόνα της Ελευθερίας –έχω κάπου και τη σχετική φωτογραφία. Ήταν στο κεντρικό καφενείο της πλατείας, ένα τόσο λιγνό κορίτσι που θα το έπαιρνε ο αέρας αν δεν είχε άγκυρα τα μακριά σγουρά μαλλιά του- ένα νεραϊδάκι σκέφτηκα- με χρωματιστή φούστα, αμέτρητα βραχιόλια και μια κρυφή μαγκιά στο βλέμμα.. Ήταν μεσημέρι, ήταν καθισμένη σ΄ένα τραπεζάκι στο καφενείο με καφέδες, τσιγάρα και τάβλι ανοιχτό. Αντίπαλος της ο (νεοσσός επίσης τότε) Βασίλης Λέκκας. Φίλησα το Βασίλη. Εκείνη δεν την ήξερα. Μεταξύ μας ούτε εκείνη ήξερε ακόμα με σιγουριά ότι ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Σε λίγο θα εμφανιζόταν με την μυθική ομάδα του Σαββόπουλου στους Αχαρνείς και θα τη μάθαινε όλος ο κόσμος αλλά τότε μόλις είχε βγει απ΄το αυγό. Είπαμε χαίρω πολύ κι από τότε χαίρω πολύ κάθε κάθε φορά που τη βλέπω γιατί κάθε φορά είναι -κατά κάποιο τρόπο - σημαδιακή!

Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν αφιερωμένη εξαιρετικά στο πανκ ροκ – Cure, Ramones, Siuxsi, τέτοια πράματα. Η ελληνική σκηνή μου φαινόταν βαρετή, λίγοι έπαιρναν άφεση αμαρτιών. Για τα λαϊκά δεν το συζητώ. Αλλά ο καιρός γαρ εγγύς που η γυφτιά θα έπαιρνε την εκδίκησή της μέσω των 3 σωματοφυλάκων της: Ρασούλη, Ξυδάκη και Παπάζογλου. Εν τω μέσω της νυχτός επεσυνέβη η αλλαγή και ξαφνικά βρεθήκαμε να τα σπάμε μέχρι να βγει ο ήλιος στο κλαμπ ΚΟΥΑΣΙΜΟΔΟΣ σε όροφο στο Κολωνάκι (Τσακάλωφ, εκεί που βρίσκεται σήμερα η ΖΑΡΑ) με την Οπισθοδρομική Κομπανία-που δεν ήταν καθόλου οπισθοδρομική αλλά 100% μεταμοντέρνα! Ένας ξανθός πιτσιρικάς με μαλλί μέχρι τη μέση και οι λοιποί ροκάδες που παίζανε τα λαϊκά του 50 με ένα τελείως δικό τους τρόπο. Στο κέντρο τους έλαμπε η ανατέλλουσα θεότητα Ελευθερία (τότε ακόμα σκέτη, κατόπιν Αρβανιτάκη). Χάρηκα πολύ που την ξαναβρήκα. Για να λέμε την αλήθεια αυτό ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ξεσαλωτικά και αγχολυτικά χρόνια της ζωής μου: Everything goes ήταν το μότο μας στη ζωή όπως στη μουσική. Από το ένα αυτί άκουγα την Ελευθερία να τραγουδάει Πάνο Γαβαλά κι από το άλλο Van (the man) Morisson!

Πέρασε καιρός. Και πάντα τη συναντούσα σε τόπο και χρόνο καθοριστικό για κάποιο λόγο. Η τελευταία φορά ήταν τον Νοέμβριο στο BIOS όπου πάλι με αιφνιδίασε. Πήρε το μικρόφωνο όχι για να τραγουδήσει αλλά για να ευχηθεί στον Γιώργο Καμίνη να κερδίσει τη δημαρχία της Αθήνας (μήπως κερδίσουμε κι εμείς την επιβίωσή μας σ΄αυτή την ομορφάσχημη πόλη). Η Ελευθερία πρώτη φορά έπαιρνε δημόσια θέση σε μια πολιτική αναμέτρηση που διέφερε από τις άλλες. Όπως διαφέρει και η ίδια από τις άλλες. Οπότε είπα να δοκιμάσω κι εγώ να κάνω κάτι που διαφέρει από τα άλλα που χω κάνει: μια συνέντευξη.

Την κάλεσα λοιπόν στο σπίτι μου, της έφτιαξα καφέ, της ανέθεσα να χαϊδεύει τον γάτο μου το Ζάχο και άρχισα να τη βομβαρδίζω με ερωτήσεις που ήλπιζα να διαφέρουν απ΄τις άλλες...

-Ποιόν νεκρό θα ήθελες να συναντήσεις ; (συννεφιάζει ελάχιστα. Μια στιγμή που έφτασε για να καταλάβω ότι δεν ξεκίνησα καλά)
«Τον μπαμπά μου θα θελα να ξαναδώ. Ο θάνατος του διέκοψε απότομα ότι είχαμε αρχίσει.. Τον έχασα όταν ήμουν δέκα χρονών...»

-Για ποιό πράγμα που δεν έκανες μετανιώνεις ; (αλλάζω ρότα αμέσως)
«Δεν μετανιώνω για τίποτα αλήθεια! Ούτε γι αυτά που έκανα, ούτε για αυτά που δεν έκανα. Δεν κολλάω, πάω παρακάτω, τελεία και παύλα. Άλλωστε η ζωή μου ήταν ανέκαθεν γεμάτη εκπλήξεις –καλές και κακές, όλες δεκτές. Δεν ξεχνάω ποτέ τη φράση του Ρασούλη: ο πόνος και ο φόβος είναι μεγάλοι σοφοί.»

-Ποιά περίοδο της ζωής σου θα ήθελες να ξαναζήσεις;
«Τα παιδικά μου χρόνια. Είναι περίεργο αλλά δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής μου... Θα ήθελα να γέμιζα αυτό το κενό της μνήμης.»

-Τι αρέσει στους άντρες και τι αρέσει στις γυναίκες πάνω σου;
(Γελάει και κάνει μια αρνητική χειρονομία με το χέρι)
«Αααα για τους άντρες δεν ξέρω. Ούτε θέλω να μάθω. Αναλύοντας διαλύεται η γοητεία!» (εγώ πάντως ξέρω ότι όποιος άντρας την πλησίαζε για κάποιο λόγο ήθελε αυτομάτως να την παντρευτεί!)
«Όσο για τις γυναίκες τους αρέσει ότι τις εκτιμώ και τις σέβομαι, οπότε με τη σειρά τους με εμπιστεύονται. Θαυμάζω πολύ και τις γυναίκες παλαιάς κοπής που αναγκάστηκαν να επιβιώσουν υπόγεια στον ανδροκρατούμενο κόσμο γιατί μια τέτοια με μεγάλωσε. Άλλο που δεν ήθελα να τους μοιάσω...» (Η Ελευθερία έχει μια μάνα απ΄αυτές τις απίστευτες γυναίκες που κρατάνε σαν τον Άτλαντα τον κόσμο για να μην πέσει πάνω στα παιδιά της και τα πλακώσει. Οπότε καταλαβαίνω τι εννοεί...)

-Ποιό τραγούδι θα τραγουδούσες για να ξεμυαλίσεις κάποιον;
(ξαναγελάει σκανταλιάρικα αλλά δεν το σκέφτεται ούτε λεπτό) «Θα σπάσω κούπες για τα λόγια που πες...»

-Και ποιο θα αφιέρωνες σαν χρησμό κι ευχή στα παιδιά σου;
(Η Ελευθερία έχει δυόμιση παιδιά: 1. μια εξίσου νεραϊδίσια κόρη που σπουδάζει στο Λονδίνο εθνολογία γιατί ονειρεύεται την Αφρική. 2. ένα μικρό γιο εντελώς κούκλο που ονειρεύεται να γίνει ο Σισέ. 3. κι ένα γάτο τον Τσίλυ που ονειρεύεται ότι είναι μέλος των Red Hot Chili Peppers.)
«Τα παιδιά μου θέλω να ξέρουν πως «Γίναν όλα δυνατά τ΄αδύνατα!»