Συγχαρητήρια στους αισιόδοξουs

Δευτέρα. Ώρα 9 το πρωί.  Τα λεωφορεία ασφυκτικά γεμάτα και ο κόσμος στις στάσεις να παραπονιέται και να βρίζει. Άλλοι πάλι σπρώχνονται προσπαθώντας να καταφέρουν το ακατόρθωτο ‘ να χωρέσουν έστω και σε μια μικρή γωνιά , είτε πάνω σε άλλους, είτε στο κλείσιμο της πόρτας προκειμένου να μην καθυστερήσουν επιπλέον να πάνε στις καθημερινές υποχρεώσεις τους.

Ο δρόμος γεμάτος αμάξια παρόλο που η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη τον τελευταίο καιρό. Κορναρίσματα, γκρίνιες, τσακωμοί, φωνές  και άπειρο καυσαέριο. Στα πεζοδρόμια ανθρώπινες φιγούρες σκυθρωπές, σκυφτές και σοβαρές που βαδίζουν βιαστικά με ένα καφέ στο χέρι. Καπουτσίνο ή εσπρέσο που είναι και στη μόδα στις μέρες μας. Τα μαγαζιά έχουν ήδη ανοίξει αλλά παραμένουν άδεια. Κανένας πελάτης και σήμερα. Αντίθετα, τα τυροπιτάδικα στις γωνίες των δρόμων είναι γεμάτα. Όσο και αν αντισταθεί κανείς σ ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες ή σ ένα ριγέ πουκάμισο φαίνεται αδύνατον να κάνει το ίδιο με μια ζεστή πρωινή τυρόπιτα. Κουλουράδες έξω από τις σχολές και τα μεγάλα κτήρια φωνάζουν προσπαθώντας να δελεάσουν έστω και κάποιον από τους περαστικούς να πάρει κάτι, ένα σουσαμένιο κουλούρι, ένα σταφιδόψωμο ή κάποιο φουσκωτό λουκουμά με μπόλικη ζάχαρη.  Κρυφές πλαγιαστές ματιές προς τον πάγκο που προσποιούνται ότι δεν δίνουν σημασία .Άλλοι πάλι κοντοστέκονται λίγο, αναποφάσιστοι, κοιτώντας.  Κι όμως ο λουκουμάς είναι πολύ ωραίος για να περάσει απαρατήρητος.

Ένα πλήθος αγουροξυπνημένων ανθρώπων περιμένει υπομονετικά μέχρι το φανάρι να ανάψει πράσινο για τους πεζούς και να περάσει απέναντι. Άλλοι με ακουστικά στα αφτιά ακούνε δυνατά αγαπημένα τους κομμάτια, άλλοι νευριασμένοι από τις ‘’γκαντεμιές ‘’ που τους έχουν ήδη βρει από το πρωί, άλλοι προσπαθούν να συνεννοηθούν μέσα στο βουητό του δρόμου στο τηλέφωνο , άλλοι μελαγχολικοί , αδιάφοροι, λυπημένοι και άλλοι αγχωμένοι για το διαγώνισμα που θα γράψουν  ή γιατί έχουν καθυστερήσει σε κάποιο ραντεβού ή στη δουλειά. Τριγύρω ψηλά γκρίζα κτήρια με κάποια μικρά αδύναμα δεντράκια απ έξω .

Προχωρώντας συναντάς κλειστά μαγαζιά που λύγισαν μέσα στη κρίση, δεν άντεξαν τις δυσκολίες. Στα πεζοδρόμια πλέον πέρα από όσους κάθονταν με μωρά στην αγκαλιά και ζητούσαν βοήθεια και λίγα κέρματα για να καταφέρουν να επιβιώσουν έχουν προστεθεί άνθρωποι που δεν ζητούν τίποτα , που η ανέχεια και η συγκυρία τους έφερε να μένουν εκεί , στο δρόμο , μέσα σε φθαρμένες από τον καιρό κουβέρτες και χαρτόνια.  Αυτοί δεν ζητούν χρήματα ή στήριξη ζητούν σιωπηλά την αλλαγή εκείνη που θα τους δώσει πάλι ένα ζεστό σπίτι και ένα πιάτο φαί.  Κανείς δεν τους κοιτάει ή μάλλον κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Όλοι ξέρουν το τι συμβαίνει αλλά κανείς δεν θέλει να δει ή να συνειδητοποιήσει.  Η πόλη είναι τόσο όμορφη όταν την κοιτάς μέσα από ψεύτικα μάτια.  Ψεύτικα ή αισιόδοξα; Θυμάμαι εκείνο το παιδί να λέει ‘’ Χαμογελάστε , δεν θα αλλάξει τίποτα με το να γκρινιάζετε ή να περπατάτε ανέκφραστοι’’.  Ίσως και να είχε δίκιο. Σίγουρα με το να είσαι συνέχεια θλιμμένος επειδή δεν έχεις τα λεφτά που θα ήθελες να είχες ή ακόμα και εκείνο το ποσό που θα σου εξασφάλιζε μια πιο αξιοπρεπή ζωή,  δεν θα σου φέρει παραπάνω χρήματα ούτε θα σου ξεπληρώσει τους λογαριασμούς .

Σκέφτηκα τότε πώς υπήρχε και κάτι πολύ πιο ωραίο από το να χαμογελάμε εμείς οι ίδιοι στο δρόμο και να καλημερίζουμε όποιον συναντάμε με χαρά.  Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, πιο ξεχωριστό από το να προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να χαμογελούν , ειδικά όταν ξέρεις το πώς μπορείς να το πετύχεις αυτό με πολύ απλό τρόπο. Το να χαμογελάω εγώ και να είμαι χαρούμενος για τον εαυτό μου που όλα μου πάνε είτε καλά είτε άσχημα δεν είναι κάτι που θα με έκανε να νιώθω ότι προσφέρω έστω και λίγο σε αυτόν τον κόσμο που θέλω και ονειρεύομαι να αλλάξω μια μέρα. Αντίθετα, το να προσπαθήσω να μεταφέρω την θετική μου σκέψη, ,την διάθεση και την όρεξη που έχω για την ζωή  στους γύρω μου κάνοντας τους να χαμογελάνε είναι αυτό που θα με φέρει ένα βήμα πιο κοντά τους.  ‘’ Απορώ, γιατί δεν αυτοκτονούν όλοι αυτοί , από το να περπατάνε και να κλαίνε τη μοίρα τους όλη μέρα χαλώντας με τα θλιμμένα πρόσωπά τους και τη δική μου μέρα’’  συμπλήρωσε το παιδί εκείνη την ημέρα. Πάγωσα μπροστά σε αυτή τη σκέψη.  Από το μυαλό μου πέρασαν γρήγορα όλες αυτές οι ειδήσεις για τις αυτοκτονίες που έχουν γίνει δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μέρος της καθημερινότητας στην χώρα μου. Πόσο αίμα αθώο έχει χυθεί σε στιγμές απελπισίας, πόνου, άγχους, απαισιοδοξίας και απόγνωσης.

Προσπάθησα για λίγο να βρω την θετική σκέψη για την οποία μου μιλούσε σε αυτό που μόλις είχα ακούσει.  Απόρησα… αυτή είναι η λύση που θέλουμε; Μια τόσο εύκολη και απλή λύση ; Να οπισθοχωρήσουμε τόσο απλά μπροστά στην εκάστοτε δυσκολία είτε μικρή είτε μεγάλη δίνοντας αμαχητί την ζωή μας; Και πώς μπορεί να το σκέφτεται αυτό κάποιος που αγαπάει την ζωή ; Όταν αγαπάμε τη ζωή θέλουμε να παλέψουμε για αυτή είτε είναι η δική μας είτε είναι των γύρω μας. Θέλουμε να δίνουμε ζωή σε ότι υπάρχει δίπλα μας και την χάνει. Ο αδύναμος χρειάζεται το χέρι του δυνατού να βάλει δύναμη και να τον σηκώσει να σταθεί στα πόδια του.

Κοίταξα τον κόσμο που περπατούσε γύρω μου βουβός , αδιάφορος. Κοίταξα αυτούς που καθόντουσαν δίπλα μου στο λεωφορείο.  Τους συμφοιτητές μου στο διπλανό έδρανο. Τους φίλους μου στο τραπέζι της καφετέριας. Τον αδερφό μου . Εγώ τι έχω κάνει για να είναι όλοι αυτοί χαμογελαστοί;  Σίγουρα δεν θα μπορούσα να κάνω πάρα πολλά , ειδικά για όσους δεν γνώριζα. Όμως υπήρχαν άνθρωποι που γνώρισα και ίσως να είχα πληγώσει με την στάση μου και την συμπεριφορά μου , να υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου που να γύρευαν απλά και μόνο την παρέα μου, την φιλία μου, την προσοχή μου, την στήριξή μου ‘ ένα χαμόγελό μου αληθινό. Μπορούσα να ξεκινήσω από αυτούς.  Μεγάλωσα μέσα σε τείχη που έχτισαν οι άλλοι για εμένα . Δεν χρειάζεται να χτίσω και εγώ με τη σειρά μου άλλα που θα με κρατούν μακριά από τον αληθινό κόσμο και από ότι εκούσια επιλέγω να μην δω, να μην προσέξω, να αφήσω πίσω μου , μακριά μου , να μην με αγγίξει απλά και μόνο για να μην παραδεχτώ το λάθος μου και την ατέλεια μου.  Ναι είμαι ατελής το αναγνωρίζω.  Αυτό όμως δεν με κάνει λιγότερο σπουδαίο ως άνθρωπο . Ξέρω καλά ότι η τελειότητα δεν υπάρχει και αν υπάρχει ο δρόμος ως αυτή είναι πολύ μακρύς ακόμα. Ξέρω καλά ότι κάθε μου συγνώμη πρέπει να συνοδεύεται από δουλειά και πράξη.  Τον εαυτό μου δεν θα τον μάθω ποτέ. Γιατί πάντα θα αλλάζω. Ίσως αυτό να μου δίνει ελπίδα ότι θα αλλάξεις και εσύ, και αυτός, και όλοι. Ίσως έτσι να αλλάξει και ο κόσμος ‘ ξεκινώντας από εμένα , από την δική μου αλλαγή, από μια επιθυμία και ένα ουτοπικό όνειρο.