Την εποχή της δραχμής
Σε κάθε κεφαλοχώρι είχαμε Αστυνομικό Τμήμα, χαμηλή εγκληματικότητα και κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Ο Στρατός δούλευε, η Αστυνομία συλλάμβανε και η δικαιοσύνη τιμωρούσε, ούτε ένας λαθρομετανάστης δεν κυκλοφορούσε στη χώρα.
Κάθε χωριουδάκι είχε το δικό του Δημοτικό Σχολείο και τα μεγαλύτερα Γυμνάσιο ή Λύκειο.
Υπήρχαν επιστάτες στα σχολεία και καθαρίστριες σε όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες, οι άνθρωποι τρώγανε ψωμί και παρείχαν σωστές υπηρεσίες. Τώρα έχουμε την ενδοσχολική βία και τα ναρκωτικά που μπαίνουν από παντού, αλλά και τα αλλοδαπά συνεργεία καθαρισμού που βγάζουν τα λεφτά και τις συντάξεις έξω.

Είχαμε Αγροτικά Ιατρεία και φάρμακα για όλους χωρίς οι ασφαλισμένοι να πληρώνουν καν συμμετοχή.
Είχαμε την Αγορανομία όπου ο καθένας μπορούσε να απευθυνθεί για περιπτώσεις αισχροκέρδειας και όλοι οι επίδοξοι απατεώνες την τρέμανε. Τώρα κλέβουν έτσι για σπορ τους τουρίστες, αλλά και όποιον βρουν μπροστά τους πουλώντας όσο τους καπνίσει γιατί τάχα η αγορά είναι ελεύθερη και μπορούν και κερδοσκοπούν ασύστολα. Εξού και το κίνημα της πατάτας που αν υπήρχε ο στοιχειώδης έλεγχος, από το χωράφι μέχρι το ράφι, δεν θα χρειαζότανε.
Είχαμε και τους δραγάτες-αγροφύλακες που όλοι κοροϊδέψανε για την επανασύσταση του σώματος της Αγροφυλακής, όμως διαψεύστηκαν γιατί ανθούν οι κλοπές προϊόντων στα χωράφια μέχρι και ελιές κόβονται για καυσόξυλα χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς.
Είχαμε αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες με εισπράκτορες που έτρωγαν ψωμί, ακτοπλοϊκές και αεροπορικές που σε πήγαιναν παντού με υποφερτό κόστος. Τα τραίνα σταμάταγαν σε κάθε σταθμό μικρό ή μεγάλο και εξυπηρετούσαν χιλιάδες κόσμου. Τώρα έχουμε τεράστια εισιτηριοδιαφυγή αφού όποιος θέλει μπαίνει στο μετρό και στα λεωφορεία που τα πληρώνουν οι άλλοι.
Υπήρχε ένας στοιχειώδης έστω προγραμματισμός της αγροτικής παραγωγής και οι αγρότες ήξεραν τι να σπείρουν και κουτσά -κουτσά πουλάγαμε καπνά και βαμβάκι στους ξένους.
Είχαμε ένα σωρό βιομηχανίες και βιοτεχνίες που έβγαζαν υφάσματα, χαρτί, τσιγάρα και όλα τα καλά και όμως έκλεισαν.
Υπήρχαν δημόσιες Υπηρεσίες παντού και ο κοσμάκης μπορούσε να εξυπηρετηθεί δίπλα του χωρίς να τρέχει σαν κυνηγημένος. Ακόμα υπάρχουν στις ντουλάπες τα παλιά φύλλα αξιολόγησης των υπαλλήλων, που θυμήθηκαν να τα επαναφέρουν ως νέα κατάκτηση και ως νέο κατόρθωμα αυτοί που τα κατάργησαν, αντί να τα βελτιώσουν και γέμισαν τις υπηρεσίες με άθλιους κομματικούς στρατούς, παριστάνοντας τους σωτήρες.
Υπήρχαν σωστές αναλογίες υπαλλήλων και εξυπηρετούμενων πολιτών χωρίς να πλεονάζει τεράστιος αριθμός υποαπασχολούμενου προσωπικού.
Σε κάθε περιοχή και σε κάθε Δήμο υπήρχαν μια το πολύ δύο τράπεζες και ένας ΟΤΕ και μας αρκούσαν και όχι δέκα που υπάρχουν σήμερα πουλώντας θαλασσοδάνεια και ένα σωρό τηλεφωνικές υπηρεσίες λες και είναι οι μόνες που μας έλειπαν.
Είχαμε δυο τρία κρατικά κανάλια μαθαίναμε όσα μπορούσαμε και μας ψυχαγωγούσαν και τώρα με δεκάδες ιδιωτικά βλέπουμε ένα σωρό κατευθυνόμενες ειδήσεις και απέραντες σαχλαμάρες, δίνοντας μισθούς που ξεπερνάνε τις 500.000 ευρώ σε δημοσιογράφους και τηλεαστέρες της πλάκας, που εν τέλει τα ποσά αυτά καταλήγουν να τα πληρώνουμε εμείς μέσω των προϊόντων που διαφημίζονται. Τράπεζες, δάνεια, κάρτες, τηλεόραση και τηλέφωνα, το σύγχρονο όπιο του λαού, ότι δηλαδή γίνεται σε μια τριτοκοσμική χώρα.
Όμως, όλες αυτές οι δομές χάλασαν με το πρόσχημα της δήθεν οικονομίας, του δήθεν συμμαζέματος, του δήθεν εξευρωπαϊσμού, του δήθεν εκσυγχρονισμού και πάει λέγοντας.
Και όλα αυτά χάρη στους πολιτικούς της δεκάρας, ούτε καν της δραχμής, στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, στα αδούλευτα καλοζωισμένα Golden Boys της ανεμελιάς και του οχαδερφισμού, που έχουν διπλά και τριπλά σπίτια και νοικοκυριά σε ξένες πλούσιες χώρες και στην ανύπαρκτη πλέον ελληνική επιχειρηματικότητα που έμαθε την τέχνη των εισαγωγών και όχι των εξαγωγών.
Οι Έλληνες ανέχθηκαν πολλά και έφτασαν στον πάτο. Άκουσαν ανθρώπους άχρηστους, τεμπέληδες, ψεύτες και δημαγωγούς που εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα. Έμαθαν να ζουν με επιδοτήσεις, με συντάξεις από 48 χρονών ή και νωρίτερα και με μαϊμού επιδόματα παριστάνοντας του ανάπηρους, προσδοκώντας τον διορισμό των παιδιών τους στο Δημόσιο ψηφίζοντας εν γνώσει τους και μόνο γι’ αυτό, άχρηστους πολιτικούς.
Άφησαν τα πράματα στην τύχη τους απολαμβάνοντας μια εφήμερη ευημερία. Πως είναι δυνατόν να ορθοποδήσουμε τώρα και να υπάρξει η παραμικρή ανάπτυξη όταν όλα γύρω μας είναι κλειστά; Χρόνια τώρα μας βομβάρδιζαν για την δήθεν μεγάλη αναπτυξιακή πορεία της χώρας που στηριζόταν αποκλειστικά στην άκρατη οικοδομική δραστηριότητα και έτσι ξέπλεναν τα ανομήματά τους και το αρνητικό τους έργο όλες οι κυβερνήσεις.
Ήξεραν μόνο να τάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για ασφάλεια από τους εξωτερικούς εχθρούς, το Ευρώ για δύναμη και σιγουριά, αλλά και τη σύγκληση με τους μισθούς των πλούσιων χωρών και κει χάθηκε το παιχνίδι. Όλοι περίμεναν να ζήσουν σαν τους Γερμανούς, τους Σουηδούς και βάλε, φτιάχνοντας μεγάλα παρκινγκ για τα πολλά τους αυτοκίνητα, για φτώχεια ούτε λόγος.
Οι Έλληνες ναρκωμένοι από την οικονομική αναπτυξιακή θολούρα του υποσχόμενου μέλλοντος τα πίστεψαν και την πάτησαν γιατί οι πραγματικού εχθροί ήταν αυτοί οι ίδιοι που τα έλεγαν και τώρα που ξύπνησαν βρέθηκαν υπερχρεωμένοι και με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα.
Και τώρα άντε παιδιά στην κλεφτουριά και τα αρματολίκια. Παλιά μας τέχνη κόσκινο.