Της Δέσποινας Μπακάλη

Είναι στιγμές που να αναλογίζομαι .. ποιο είναι τελικά είναι το μεγαλύτερο θύμα αυτής της κρίσης;
Κοιτάω τα παιδιά μου στα μάτια. Σε τι χώρα θα μεγαλώσουν; Θα αναγκαστούν να αλλάξουν συνήθειες; Είναι όμως μικρά και προσαρμόζονται εύκολα . Το να μάθουν στα λίγα , να μάθουν να
αξιολογούν και να εκτιμούν σίγουρα θα τους κάνει καλό…
Οι αδελφές μου τελειώνουν τις σπουδές τους . Μπροστά τους το μαύρο, το χάος , η ανεργία που σκοτώνει την αξιοπρέπεια.. Είναι όμως νέες. Γελάνε, τραγουδάνε, ερωτεύονται. Έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν . Έχουν τη ζωή μπροστά τους.
Η γενιά μου. Αυτή καταστράφηκε. Όλοι εμείς οι σημερινοί σαραντάρηδες , μπαίναμε στη πιο δυνατή επαγγελματικά, περίοδο της ζωής μας. Στα χρόνια που θα κτίζαμε το κάτι παραπάνω για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τα γεράματα μας… Είμαστε ακόμη νέοι όμως, οι επιλογές, αν και περιορισμένες, υπάρχουν …
Και φτάνω στον παππού και τη γιαγιά. Που δούλεψε μια ζωή , που έχει μπει ή μπαίνει τώρα στη σύνταξη .. Που δημιούργησε, που έχτισε. Που μία ζωή στήριζε όλους εμάς. Τον παππού και γιαγιά στη δύση της ζωής τους ,που δεν είναι σε θέση να συντηρήσουν ούτε την περιουσία που έφτιαξαν τόσα χρόνια.. Που στήνονται στις ουρές για το ΙΚΑ , στις ουρές για την εφορία και το χαράτσι ..
Τον παππού και τη γιαγιά βρε γαμώτο , που τόσο εύκολα τους κόβουμε τη σύνταξη , ως τιμωρία για ότι προσέφεραν τόσα χρόνια.
Τον παππού και τη γιαγιά που δε διαθέτουν επιλογές, δε δια θέτουν άλλη δύναμη..
Τον παππού και τη γιαγιά , που τους πετάμε ως στημένες λεμονόκουπες και δε ντρεπόμαστε ως Έλληνες, δε ντρεπόμαστε ως Χριστιανοί ….