Χρησιμοποιώντας τον τίτλο της πετυχημένης αμερικάνικης κωμωδίας, μου άνοιξε τη συζήτηση ντάλα μεσημέρι ο έμπορας της Αθηνάς  που προμηθεύομαι κατσαβίδια. Και με την απλότητα  του μικροέμπορου της καθημερινότητας  συνέχισε: « Πήγαινε πες τους, πως δε θέλουμε καθρεφτάκια για να ικανοποιηθούμε. Από τη Siemens βάλανε κανένα φυλακή; Ή μόνο ο Άκης για τη γκόμενα του τ’άρπαξε από τα υποβρύχια;» Μπήκε στη σκέψη μου ο άτιμος, διότι και ‘γω η ίδια, με όλη αυτή την ξεφτίλα από την οργή του κόσμου  για τους «300» αναρωτιόμουν:  «μα καλά, ο κόσμος που δεν ξέρει πού να πάει να κρυφτεί από την εφορία και την ανεργία, νοιάζεται μόνο για τα βουλευτικά αυτοκίνητα»;
«Το είχα πει και  από το βήμα της Βουλής, όταν πρωτάρχισαν πριν από ένα χρόνο να μας μουντζώνουν, πριν καν επέλθει η λαίλαπα της ανικανότητας και των εξοντωτικών και αλλοπρόσαλλων μέτρων λιτότητας χωρίς αντίκρισμα. « Μας μουντζώνουν γιατί εμείς οι νυν 300 εκφράζουμε- φταίμε, δε φταίμε- κυρίως τη πολιτικάντικη, ρουσφετολογική σπατάλη, τις μίζες των μεγαλοσχημόνων υπουργών και των οικογενειών τους. «Μας μουντζώνουν και σε λίγο θα μας πετροβολούν γιατί ακόμα και ο φοροφυγάς, ακόμα και το λαμόγιο, την ατιμωρησία δεν τη συγχωρεί».
Προσωπικά έχω κάνει πολλές παρεμβάσεις, καταγγελίες απ’όταν πρωτοβγήκα βουλευτής το 2007, τότε που περνάγαμε όλοι φίνα, για να  τελειώσουν  επιτέλους οι παλαιοκομματικές και συντεχνιακές, προκλητικές συμπεριφορές που κατασκεύασαν  οι «Φρανκεστάϊν»  του βολέματος. Όλη αυτή την περίοδο, λέγοντας σκληρές αλήθειες σε ανύποπτο χρόνο για τα συντεχνιακά πραγματικά προνόμια, μα την Παναγία δεν είδα κανένα Κυριάκο Μητσοτάκη ή κανέναν Δρούτσα που ήταν και μεγαλοϋπουργός, να με στηρίξουν βρε αδερφέ, να μην είμαι μόνη μου! Καλά για τα Μ.Μ.Ε., με κάνα δυο εξαιρέσεις, δεν το συζητάμε,  ενώ τους έστελνα σαν καλή μαθήτρια τις επίκαιρες ερωτήσεις και τις ομιλίες μου από το βήμα της Βουλής, κανένα  δεν ασχολήθηκε -αν και εγώ επαγγελματικά είμαι άνθρωπος των Μ.Μ.Ε.
Εγώ δεν είμαι γόνος, ούτε «πουλέν», ούτε πρωτοκλασάτη. Μια βουλευτής που ασχολούμαι με την κατάντια της πόλης μου – που είναι η Αθήνα –  και με τα ζώα  είμαι, χωρίς  το  κατεστημένο, Πολιτικών γραφείων, «έχθρα» διαχρονικά των συνδικαλισταράδων, των ρουσφετολόγων. Δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου συνειδητά, διορισμούς . Εξυπηρετήσεις του στυλ: « κάνε μετάθεση στο παιδί που είναι στον Έβρο, πάρε τον Έφορα ,τον Διευθυντή της Πολεοδομίας», και άλλα σχετικά, με τα οποία βολεύτηκε μεγάλο κομμάτι του λαού των «Αγανακτισμένων».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν από δύο χρόνια, όταν πάλι τα είχα κάνει λαμπόγιαλο για τις σπατάλες στα Δημοτικά ραδιόφωνα, από το Βήμα της Βουλής, γιατί πήγαιναν διακομματικά να βολέψουν κάτι δικούς τους, που μ’έπιασε ένας Πασόκος συνάδελφος από τη Μακεδονία: «Ρε Πιπιλή μπορεί να είσαι γραφική πολλές φορές με τις εμμονές σου, αλλά πόσες αλήθειες λες ,που εμείς δε μπορούμε να τις πούμε.»
Εγώ Κυριάκο μου κονόμησα πολλά από τη δουλειά μου, ρώτα τη Δ’ Εφορία 35 χρόνια. Όταν μου έδωσαν το βουλευτικό αυτοκίνητο, ήμουν η μόνη Βουλευτής που είχα ζητήσει τρομάρα μου και υβριδικό. Το πήγαινα και το ‘φερνα σε κάτι Βουλευτικές αποστολές στην επαρχία, γιατί στην Αθήνα δεν τον είχα ανάγκη, κυκλοφορούσα με  μετρό, τρόλεϊ και λεωφορείο και βασικά με τα πόδια, είναι γνωστό σε όλους.
Εγώ Κυριάκο μου, δε κυβέρνησα ποτέ την Ελλάδα, εντάξει; Και την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία και την ασυδοσία των μεγαλοσχημόνων της πολιτικής, τριάντα χρόνια οι ίδιοι και οι ίδιοι- την πολεμούσα με πράξεις και πρωτοκολλημένα έγγραφα. «Χέστηκα» για το βουλευτικό αυτοκίνητο -μετά συγχωρήσεως -αλλά από το φαύλο πολιτικό σύστημα- καταλαβαίνεις, τι εννοώ- από την ατιμωρησία του πλουτισμού και της λαμογιάς έχω να μπω στο μετρό 8 μήνες.  Ναι ρε Κυριάκο, φοβάμαι τον αγανακτισμένο, που απλώς δεν ξέρει γιατί γίνεται καμιά φορά όχλος, και ουσιαστικά θέλει να  ξεσκίσει τις «κουκούλες» των επαγγελματιών πολιτικών που μας βγάζουν και γλώσσα!
*H Φωτεινή Πιπιλή είναι Βουλευτής Ά Αθηνών με την Ν.Δ
aixmi