«Ω Έλληνες, ω θείαι
ψυχαί, που εις τους μεγάλους
κινδύνους φανερόνετε
ακάμαντον ενέργειαν
και υψηλήν φύσιν!»
Από κάπου, από κάπου όλοι περιμέναμε ότι θα ερχόταν μια αχτίδα ελπίδας. Και ήρθε. Από την μακρινή Κίνα. Μια από τις λίγες χώρες στον κόσμο που μπορούν να μας συναγωνιστούν σε πολιτισμό. Από την μακρινή Σανγκάη. Τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αρχέγονης αυτοκρατορίας, του ενάμιση δις πληθυσμού. Μιας πόλης μεγαλύτερης από την Ελλάδα. Από την Κίνα των μύθων, των Μογγόλων και των πανάρχαιων δυναστειών. Από κει ήρθε θα ‘λεγα η Μοναδική Χαρά των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια.
Ο Άγγελος της Ελλάδας που δάφνες μοιράζει πάντα, χρειάστηκε να ταξιδέψει μίλια μακριά στην εξωτική Σανγκάη και από κει να στείλει το μήνυμα που πάντα έστελνε σ’ αυτόν τον τόπο, πολλά χρόνια τώρα, ο Ελληνικός Αθλητισμός που κι αυτός δοκιμάζεται αγρίως αυτές τις μέρες…
«Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
Τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».
Αυτή την προσταγή την έκαναν πράξη τα κορίτσια μας.
Τα κορίτσια μας, «οι πόες της ουτοπίας». «Οι μικρές κόρες του Αιγαίου». Άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε, έσβησαν με τη φτέρνα τους την μαυρίλα μηνών και μηνών και μας έστειλαν ένα αλλιώτικο μήνυμα.
Τα Χρυσά φλογώδη κορίτσια μας έστειλαν το μήνυμα ότι η Χώρα μπορεί. Ότι η Ελλάδα υπάρχει. Και έχει δικαίωμα στην Ελπίδα, στο Όνειρο και στη Δόξα.
«Έλληνες εσμέν!» Και δεν πρόκειται να χαθούμε ποτές.
Αυτές οι Ελληνίδες, αυτά τα κοριτσόπουλα από σίδερο και φωτιά, την ώρα που η χώρα καταποντίζεται στις αγορές του αιώνα, την ώρα που χλευάζεται απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη, σήκωσαν το Τρικάταρτο μέσα στην τρικυμία σαν να θέλουν να το σώσουν…
Τα κορίτσια μας, τα «Αγγεία των Μυστηρίων». «Τα γεμάτα ως επάνω και τα Απύθμενα». Αυτά που τραγούδησε ο Ελύτης πριν μισό αιώνα. Αυτός που  γιορτάζουμε φέτος τα 100χρονα του.
Τα κορίτσια μας. «Τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα».
Αυτές το Απρόβλεπτο και αυτές η Ζωή. Αυτές η Κρήνη κι αυτές το Όνειρο. Αυτές «το Νυν» και «το Αιέν» της Ελλάδος.
Απομεσήμερο του Ιουλίου με 37 βαθμούς στην φλεγόμενη Αθήνα και απέναντι μου το Παναθηναϊκό Στάδιο για πρώτη φορά ξαναγάπησα αυτό το τερατώδες κουτί, την τηλεόραση, που μήνες τώρα σκορπάει «μπόχα, καβαλίνα και καταλαλιά», και δεν ήθελα να το αποχωριστώ!
Το αιώνιο μήνυμα. Ο Δαυίδ νίκησε τον Γολιάθ. Το αιώνιο μήνυμα αυτή τη φορά από αυτή την αμφισβητημένη γενιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για αυτά τα κορίτσια από το να πιστέψουμε πως μπορούν να γεννήσουν μιαν άλλη Ελλάδα.
Άριστα τέκνα, εξαίσιες θυγατέρες μιας Ελλάδας που στο πείσμα των καιρών υπάρχει. Σηκώνεται από τον βυθό, πλέει σαν γοργόνα στον αφρό και απαντάει στο αιώνιο ερώτημα:
-          «Ζει ο βασιλεύς Αλέξανδρος;»
-          Ζει και βασιλεύει!»
aixmi