Γράφει ο Ναούμης Νικόλαος
Πολιτικός επιστήμονας
Κάποτε, είχα διαβάσει κάπου, δεν θυμάμαι που, ότι υπάρχει μια παράδοση στους Εσκιμώους, που σύμφωνα με τις επιταγές της, όταν ο χειμώνας ήταν πάρα πολύ βαρύς, συνήθιζαν να θυσιάζουν το πιο μεγάλο σε ηλικία μέλος μιας οικογένειας, ούτως ώστε με αυτόν τον τρόπο, να επαρκέσουν σ’ αυτή, οι προμήθειες που είχαν, για όσο καιρό, η απρόβλεπτη αυτή κατάσταση διαρκούσε. Αυτό, δεν γινόταν με αιματηρό τρόπο αλλά με βελούδινο θα λέγαμε, η καλύτερα με… παγωμένο. Έτσι, έδεναν το θυσιαζόμενο μέλος σ’ ένα κομμάτι πάγο και το ξαπόστελναν στον ωκεανό, σ’ ένα ταξίδι δίχως επιστροφή.
Το θύμα, πιστό στις παραδόσεις της φυλής του, δεν έφερε καμμία αντίρρηση και ακολουθούσε την μοίρα του αδιαμαρτύρυτα. Αυτό το σκηνικό, το αναφέρω, διότι η όλη του ατμόσφαιρα, μου θυμίζει την κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία στις μέρες μας. Η ελληνική κοινωνία, μοιάζει με μία οικογένεια Εσκιμώων, που ο επικεφαλής της, δεν κατάφερε να κάνει σωστή διαχείρηση και έτσι, ο μακρύς χειμώνας που βιώνει δεν θα της επιτρέψει να συναντήσει την άνοιξη αναίμακτα.
Παντού, όπου κι αν πας, όποιον και αν συναντήσεις, θα επικροτήσει και χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσει, αυτή την άποψη. Διααβάζοντας τις εφημερίδες και παρακολουθώντας την επικαιρότητα γενικότερα, καταλαβαίνεις, ότι κοντεύοντας να μπούμε στο καλοκαίρι, ο πάγος που υπάρχει γύρω μας, δεν έχει λυώσει. Αντιθέτως, όσο ο καιρός περνάει, αυτός ο πάγος γίνεται ακόμα πιο σκληρός, αποκτώντας τις ιδιότητες του γρανίτη. Παρακολουθούμε αμήχανα το τι συμβαίνει γύρω μας και η αντίδραση μας, θυμίζει τον γέροντα της παράδοσης των Εσκιμώων. Δείχνουμε με την στάση μας, ότι μοιρολατρικά, ακολουθούμε χωρίς καμμία προσπάθεια αντίστασης, ότι μας επιβάλλεται, ότι μας προτείνουν, γιατί άλλο, …για το καλό μας. Είμαστε αδύναμοι να εκφέρουμε άποψη, είμαστε αδύναμοι να σηκώσουμε το ανάστημά μας, σε όλα εκείνα που μας οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, σε μία κοινωνία τελείως μεταλαγμένη από τα δικά μας πρότυπα, ξένη εντελώς από το οτιδήποτε ελληνικό.
Δεν λέω ότι ζούσαμε σε μια ιδανική πολιτεία, κάθε άλλο. Σαφώς, έπρεπε και πρέπει ν’ αλλάξουμε αρκετά πράγματα. Οι αλλαγές αυτές όμως, θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουμε ως έθνος, ως φυλή και ως κοινωνία, βασισμένες στις δικές μας παραδόσεις, αρχές και αξίες. Για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι επειδή στην Δαανία τα πανεπιστήμια έγιναν τρία, πρέπει σώνει και καλά, να μειώσουμε κι εμείς τα δικά μας πανεπιστήμια σ’ αυτόν τον αριθμό. Δεν θα καταφέρουμε αυτόματα, να αναβαθμίσουμε την παιδεία μας με αυτόν τον τρόπο, επειδή το κατάφερε η συμπαθής αυτή χώρα του βορρά. Ξέρετε γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβεί; Πολύ απλά διότι, αγαπημένο φαγητό των Δανών, είναι το κρέας αρκούδας, ανακατεμένο με φασόλια. Εγώ και μόνο στην σκέψη του κρέατος αρκούδας, ανακατεύομαι… Προτιμώ την μπριζόλα μου την χοιρινή κατά προτίμηση, που μ’ αρέσει να την τρώω με το χέρι κι όχι με μαχαιροπίρουνα! Στην Δανία για παράδειγμα, οι καφετέρειες κλείνουν στις εφτά, από εκείνο το σημείο κι έπειτα, αντίο ζωή. Προτιμώ, να πηγαίνω στα μπουζούκια ως τα ξημερώματα και κατ’ ευθείαν στην δουλειά…
Ποιος μας είπε, ότι το ν’ αντιγράψεις ένα πετυχημένο πρότυπο μιας κοινωνίας, αυτό το πρότυπο, θα είναι πετυχημένο, αν το αντιγράψουμε και στην δική μας; Πρέπει να είσαι ανόητος η αφελής, αν κάτι τέτοιο το πιστεύεις…
Αυτό όμως που με τρομάζει και με αγχώνει ακόμα περισσότερο, είναι αυτό που ακούω και διαβάζω, που κάνει λόγο για τον χρόνο και το χρήμα, λες και είναι δύο έννοιες χωρίς ιδιαίτερη αξία. Διαβάζω για παράδειγμα ότι το δεύτερο μνημόνιο, θα ισχύσει ως το 2028 κτλ… Έχουμε παλαβώσει εντελώς κύριοι; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να με δέσετε χειροπόδαρα εμένα και τους γύρω μου για τα επόμενα είκοσι και βάλε χρόνια; Ποιος σας είπε ότι δέχομαι να γίνω δούλος στον τόπο μου; Αν δεν μπορείτε να διασφαλίσετε την ελευθερία αυτών των χωμάτων, αυτής της γης, η ακόμα χειρότερα, αν επιτελείται κάποια ξένη στα εθνικά μας συμφέροντα αποστολή, ξεκουμπιστείτε κι αδειάστε μας την γωνιά.
Εμείς κύριοι, έχουμε μάθει να μιλάμε με το βλέμμα στραμμένο στον ήλιο και στον καθαρό μας ουρανό και όχι σε λαγούμια και υπογείως… Στο σκοτάδι και στους υπονόμους, ζούνε και επιβιώνουνε φαντάσματα και τρωκτικά. Στην νύχτα και στα σκοτεινά, τριγυρνάνε εφιάλτες και δοσίλογοι, όχι πατριώτες και λεβέντες.
olimpiada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου