Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος (1934 - ) γεννήθηκε στη Σαλμώνη, πρώην Κούκουρα, Πύργου Ηλείας και το κοσμικό του όνομα είναι Διονύσιος Ρούσσας. Ο εκάστοτε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, από τον 13ο αιώνα, προσφωνείται τιμητικά ως "Παναγιώτατος" αλλά μόνο εντός των ορίων της περιφέρειάς του.



 Πρώιμα χρόνια
Ήταν γιος του Δημητρίου Ρούσσα και της Αργυρής, δασκάλας στο επάγγελμα. Δεύτερος εξάδελφός του ήταν ο βουλευτής Γρηγόρης Γιάνναρος. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1952 και πέτυχε στις εισιτήριες εξετάσεις της Φιλοσοφικής και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών επιλέγοντας την πρώτη. Αποφοίτησε το 1957 από την φιλοσοφική και εργάστηκε ως άμισθος βοηθός της έδρας της Βυζαντινής Φιλολογίας καθώς και ως δάσκαλος στα εκπαιδευτήρια Ελληνική Παιδεία, των οποίων διετέλεσε και διευθυντής γυμνασίου.^[2] Παράλληλα σπούδαζε στη θεολογική σχολή Αθηνών, απ' όπου το 1963 πήρε το πτυχίο του.^[2] Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός στην Ελληνική Αεροπορία.
Το 1964 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Θήρας Γαβριήλ και τον επόμενο χρόνο πρεσβύτερος. Η Ιερά Σύνοδος του ανέθεσε την σύνταξη του φυλλαδίου "Φωνή Κυρίου", το οποίο διηύθυνε για έξι χρόνια, ενώ εργάστηκε και ως διορθωτής στα έντυπα της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ».^[3] Το 1966 παραιτήθηκε από της θέσεώς του ως καθηγητού και τοποθετήθηκε διευθυντής κηρύγματος στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε την διεύθυνση του φοιτητικού θεολογικού οικοτροφείου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1974. Τον ίδιο χρόνο (1968) ανέλαβε την ευθύνη των εκδόσεων και του Τυπογραφείου της Αποστολικής Διακονίας. Το 1971 ήταν υπεύθυνος για την φιλοξενία και την εκκλησιαστική συμμετοχή των Ορθοδόξων κληρικών για τους εορτασμούς της Εθνικής 150ετηρίδας. Τον Μάιο του 1972 εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδος στην εκλογή και ενθρόνιση του Πατριάρχου Βουλγαρίας Μαξίμου. Πρέπει να σημειωθεί ότι από το 1965 ήταν προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου της οδού Μετσόβου Αθηνών, όπου παρέμεινε μέχρι την εκλογή του στον μητροπολιτικό θρόνο της Αλεξανδρούπολης.
Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως
Στις 13 Ιουλίου του 1974 εκλέχθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας Μητροπολίτης Αλε­ξαν­δρου­πό­λε­ως, Τρα­ϊ­α­νου­πό­λε­ως καί Σα­μο­θρά­κης. Η χειροτονία του έγινε στις 14 Ιουλίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου της οδού Μετσόβου, από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Θήρας Γαβριήλ ενώ παρεβρέθησαν οι αρχιερείς: Γυθείου, Δράμας, Μεσογαίας, Κοζάνης, Μαντινείας, Ρόδου, Καρπάθου, Καισαριανής και ο τότε Επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος, νυν Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. Στις 30 Ιουλίου ενθρονίστηκε στην Αλεξανδρούπολη.
Ως κοινωνικό και ποιμαντικό έργο θεμελίωσε και ανήγειρε 35 νέες εκκλησίες, οι οποίες σήμερα λειτουργούν, καθώς και δύο ιερές μονές, την Παναγία του Έβρου, όπου διαμένουν 45 μοναχές, και την Ι.Μ. Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, όπου διαμένουν 15 μοναχοί ενώ μεταξύ των εγκαταστάσεων περιλαμβάνεται συνεδριακό κέντρο και ξενώνας. Επίσης δημιούργησε το Εκκλησιαστικό Μουσείο Αλεξανδρουπόλεως, το Σταυρίδειο εκκλησιαστικό μαθητικό οικοτροφείο αρρένων «Ο άγιος Στέφανος», το ενοριακό κέντρο του αγίου Ελευθερίου Αλεξανδρουπόλεως ενώ άρχισε να εκδίδει το διμηνιαίο εκκλησιαστικό περιοδικό «Γνωριμία». Επίσης μερίμνησε για την ανέγερση νέου γηροκομείου, νέων κτιρίων στις εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις Μάκρης, του Ανθίμειου πολιτιστικού κέντρου, του εκκλησιαστικού ιδρύματος κοινωνικής και πολιτιστικής προσφοράς ο Άγιος Ιωσήφ.^[4]
Φέρεται επίσης ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην ίδρυση ιατρικής σχολής του Δημοκριτείου πανεπιστημίου Αλεξανδρούπολης. Με επιστολές προς τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και με συνεχείς ενέργειες πέτυχε την δημιουργία αυτής. Το 1985 εκπροσώπησε την εκκλησία της Ελλάδας στις εορτές Κυρίλλου και Μεθοδίου στο Βατικανό. Απο το 1986 έως το 1989 χρημάτισε τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου. Το 1991 παρέστη στην ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Επίσης είχε διατελέσει επί τριετία μέλος του Συμβουλίου της Εθνικής Ραδιοτηλεόρασης.^[5] Το 1998 ήταν άτυπα υποψήφιος στις αρχιεπισκοπικές εκλογές. Στην πρώτη και δεύτερη ψηφοφορία έλαβε 13 ψήφους ενώ στην τρίτη, στην οποία στήριξε τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, 4 ψήφους.^[6] Επίσης ήταν μέλος της εξεταστικής επιτροπής για την καταγγελία περί υπεξαιρέσεως τεσσάρων δισεκατομμυρίων δραχμών από τα ταμεία της εκκλησίας, κατηγορίες, οι οποίες τελικά αποδείχθηκαν αβάσιμες^[7], που βάρυναν κυρίως τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄ και οι οποίες έγιναν λίγο πριν τις αρχιεπισκοπικές εκλογές του Απριλίου του 1998.

 Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης

Στις 26 Απριλίου 2004 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ως δι­ά­δο­χος του Μη­τρο­πο­λί­του Θεσ­σα­λο­νί­κης Πα­ντε­λε­ή­μο­νος Β’ κατόπιν οριακής απόφασης της Ιερά Συνόδου. Η μετάθεσή του στη Θεσσαλονίκη έγινε αφορμή μαζί με την εκλογή των νέων μητροπολιτών για τις Μητροπόλεις Κοζάνης και Ελευθερουπόλεως να δημιουργηθεί μεγάλη κρίση στις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Ιερά Σύνοδος αρνήθηκε να στείλει τον κατάλογο των υποψηφίων για τις τρεις αυτές Νέες χώρες προς έγκριση στην Κωνσταντινούπολη, όπως ορίζει η Πατριαρχική Πράξη του 1928.^[8] Το Πατριαρχείο συγκάλεσε Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, η οποία αποφάσισε τη διακοπή της κοινωνίας των Αρχιερέων του Οικουμενικού Θρόνου με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.^[9] Τελικά μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις οι νεοεκλεγέντες Μητροπολίτες αναγνωρίστηκαν και νέα Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος ήρε την ακοινωνησία με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και αποκατέστησε τη μνημόνευση του ονόματός του στα δίπτυχα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Στις 15 Ιουνίου επισκέφθηκε το Φανάρι προκειμένου να λάβει την ευλογία του Πατριάρχη. Πρέπει να τονιστεί ότι ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος καθώς και διάφοροι πολίτες είχαν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας σχετικά με την εκλογή αυτού καταγγέλλοντας ότι δεν υπήρξε η απαιτούμενη ψηφοφορία για τη μετάθεσή του και ότι παραβιάστηκε η μυστικότητα αυτής. Το ΣτΕ με απόφασή του αποφάνθηκε για τη νομιμότητα της μετάθεσης.^[10]
Η ενθρόνισή του πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 18 Ιουνίου 2004 στον Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας Θεσσαλονίκης. Από το 2004 εκδίδει το περιοδικό «Ευλογία». Έχει συγγραφικό έργο και είναι επίτιμος διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Θράκης.^[11] Στην κηδεία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ο Μητροπολίτης Άνθιμος εκφώνησε επικήδειο ως εκπρόσωπος της Ελλαδικής εκκλησίας.^[12] Στις αρχιεπισκοπικές εκλογές του 2008 ήταν για δεύτερη φορά, άτυπα υποψήφιος, συγκεντρώνοντας στην πρώτη ψηφοφορία 7 ψήφους και στηρίζοντας στη δεύτερη τον εκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄.^[13]
Το 2010 κατά τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου είχε φραστικό επεισόδιο με τον υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη (συγκεκριμένα ο Άνθιμος είπε στον Μπουτάρη: "Με είπες μουτζαχεντίν. Σαν να σου λέω εγώ ότι είσαι Βούλγαρος προδότης. Να ανακαλέσεις γιατί όσο ζω εγώ, η Εκκλησία δε θα σου επιτρέψει να δεις τη δημαρχία" ^{[14] [15] [16]}) καθώς ο τελευταίος τον είχε αποκαλέσει νωρίτερα "μουτζαχεντίν" ^{[17] [18] [19] [20]}. Το περιστατικό σχολιάστηκε αρνητικά από μέρος των πιστών στο ναό ^[15] αλλά και από ένα μέρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης ^{[21] [22]}. Μετά την εκλογή του Μπουτάρη ως δήμαρχου Θεσσαλονίκης ο Παναγιώτης Ψωμιάδης (νεοεκλεγείς περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας) επισκέφθηκε τον Άνθιμο και τον Μπουτάρη με σκοπό να βρεθεί λύση στην διένεξη των δύο ανδρών ^{[23] [24]}.
Τον Δεκέμβριο 2010 άσκησε αρνητική κριτική στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με αφορμή την παρουσία του στην συναυλία «αλληλεγγύης και κοινωνικής σύγκλισης» ^[25] που έγινε την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010 στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα (οργανώθηκε από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την Αρχιεπισκοπή Αθηνών) ^[26].