Όμως, στην αντίληψη των πλέον υποψιασμένων, άλλα και του νομοθέτη, το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώνει την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών.Προνόμιο που δεν κατοχυρώνεται για άλλους χώρους, όπου η τοπική ιεραρχία είναι δυνατόν να επιβάλει αποκλεισμό ιδεών ή και «τιμωρία» των διακινητών τους.
Η αντίληψη αυτή, υπερβαίνει κατά πολύ ποιοτικά την αντίληψη της πλειοψηφίας και προϋποθέτει μια πολιτισμική νοοτροπία ανοικτή και μη φοβική στο καινούργιο και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας του καθενός.
Τι γίνεται όμως στη πράξη; Ενώ το άσυλο θεσπίστηκε και τάχθηκε να προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ελευθερία διακίνησης ιδεών, στη πορεία καταγράφηκαν πολλά γεγονότα από τα οποία προκύπτει ότι έχει εκτραπεί από το σκοπό του. Γεγονότα μάρτυρες αυτής της εκτροπής είναι η κατ’ επανάληψη εκδήλωση φαινομένων όπως: αυθαιρετούσες πλειοψηφίες να αποκλείουν την πρόσβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, βιαιοπραγούσες μειοψηφίες, άλλοτε εξωπανεπιστημιακές και άλλοτε εσωπανεπιστημιακές, να χρησιμοποιούν το άσυλο είτε για τον ακαταδίωκτο ξυλοδαρμό ομιλητών, είτε ως στρατιωτικό οχυρό και ορμητήριο βίαιων συγκρούσεων, είτε για να στεγάσουν άνομες πράξεις, είτε ως ευκαιρία για να καταστραφούν δημόσιες υποδομές και, συχνά, για να δημιουργηθεί κλίμα τρόμου και φόβου στους διαφωνούντες με τους καταπατητές του ασύλου.
Με άλλα λόγια, το άσυλο έκλεισε την πόρτα στη κρατική καταστολή αλλά άνοιξε παράθυρα για να εισέρθει η τυραννία των μειοψηφιών της βίας που ενεργούν καταπατώντας τις αρχές του ασύλου.
Και τώρα τι κάνουμε; Με τη διαπίστωση των παραπάνω, εύλογα τίθεται, από μέρος του πολιτικού φάσματος, ζήτημα κατάργησης του ασύλου όπως αυτό νομοθετικά κατοχυρώθηκε το 1982 και επικαιροποιήθηκε το 2007. Όμως πρέπει να επισημαίνουμε ότι:
Πρώτον, αποτελεί παραλογισμό να προτείνεται η διόρθωση των φαινομένων καταπάτησης του ασύλου μέσω της θεσμικής κατάργησης του ασύλου.
Δεύτερον, αν υποθέσουμε ότι οι ισχύουσες διατάξεις καταργούνται και ότι οι αστυνομικές δυνάμεις μπαινοβγαίνουνε ελεύθερα και εξασφαλίζουν την τάξη και την ασφάλεια στους χώρους των πανεπιστημίων, πόσο βέβαιοι είμαστε ότι με αυτό τον τρόπο θα ενισχύσουμε την ακαδημαϊκή ελευθερία, θα διευκολύνουμε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και θα εξασφαλίσουμε ένα ζωντανό πανεπιστημιακό περιβάλλον; Ή μήπως έτσι κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε τα πανεπιστήμια σε γκρίζα δημόσια κτήρια;
Τρίτον, αν το μεταδικτατορικό σύστημα αξιών έχει φτάσει στα όρια του και δεν μας χωρά πλέον, τότε ναι να το αλλάξουμε. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να το αλλάξουμε με τρόπο που δεν διαγράφει την ιστορική μας εμπειρία ούτε την αξιολογεί επιλεκτικά. Γι’ αυτό ακριβώς και ο πολιτικός χειρισμός του ασύλου υποκρύπτει ένα δύσκολο τοκετό.
Τέταρτον, όποιους νόμους και να ψηφίσουμε για το Πανεπιστήμιο, αυτό θα αποτελεί πάντα έναν ιδιαίτερο χώρο με αποκλίσεις από τις περί τάξεως αντιλήψεις μας. Αφενός γιατί είναι χώρος νεολαίας και αφετέρου γιατί είναι χώρος όπου εντοπίζονται αδιέξοδα και διαμορφώνονται προτάσεις για την υπέρβαση αυτών των αδιεξόδων. Και κατά κανόνα αυτά τα δυο χαρακτηριστικά εμπεριέχουν το στοιχείο της σύγκρουσης και της ανατροπής, που πάντα ήταν επώδυνα αλλά αναγκαία για την πορεία των κοινωνιών.
Από όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι το πρόβλημα της λειτουργίας του ασύλου σήμερα είναι υπαρκτό και ότι οι λύσεις του δεν είναι προφανείς. Μια μακροπρόθεσμη λύση είναι να δώσουμε στη νεολαία μας προοπτική ζωής, αποκαθιστώντας το κύρος των θεσμών της δημοκρατίας μας και των προσώπων που τους υπηρετούν, ξεφεύγοντας από το φόβο της πτώχευσης και ανοίγοντας δρόμους ελπίδας στους νέους για να ζήσουν και να δημιουργήσουν.
Μια μεσοπρόθεσμη λύση είναι η ανατροπή της μεταρρύθμισης του 1997, που μετέτρεψε τους φοιτητές σε όχλο και τα πανεπιστήμια σε χώρους ασφυκτικής στρατοπέδευσης νέων χωρίς προοπτικές. Ενώ μια βραχυπρόθεσμη λύση είναι η καθιέρωση κανόνων και μηχανισμού εφαρμογής αυτών για το ποιος, πότε και πως εισέρχεται στους χώρους των πανεπιστημίων
πηγη aixmi