Στο ορεινό χωριό Κοπιλιέ, κοντά στην πόλη Μπρους της Σερβίας, ο Σρέτσκο, εκείνη τη νύχτα είχε πει στις τρεις αδερφές του να είναι έτοιμες. Τις πήρε από το χέρι και πέρασε σιγά-σιγά από άδεια, πεταμένα μπουκάλια. Η μυρωδιά του αλκοόλ και του φόβου του πατέρα, τόσο κοντά στις οσμές του πολέμου στη χώρα του, ήταν γνώριμες.


Κλειστός, λιγομίλητος, ήξερε, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, όπως κάθε ώριμος άνδρας, τι πρέπει να κάνει. Δεν ήταν πολλά τα χρόνια, που κουβαλούσε πάνω του. Μόλις 11. Τα τρία κατάξανθα τρεμάμενα κεφαλάκια, οι μικρές του αδερφές, Άννα, Άντζελα και Αντζελίνα, τα μόνα γνώριμα γυναικεία πρόσωπα με τη μητέρα από καιρό στο ίδρυμα, δεν άφηναν περιθώρια.

Έφτασαν στο δάσος. Ο 11χρονος Σρέτσκο έφτιαξε μία πρόχειρη κατασκευή. Αυτή η καλύβα ήταν το σπίτι τους για πολλές νύχτες. Ίσως το πρώτο.

Μέρες μετά τούς βρήκανε. Δόθηκαν σε ανάδοχη οικογένεια. Στην μεταπολεμική Σερβία η φιλοξενία ορφανών από οικογένειες ανέργων πληρώνεται από την κυβέρνηση με 100 έως 120 ευρώ. Ο Σρέτσκο είχε κερδίσει για τις τρεις μικρές του αδερφές ένα πιάτο φαγητό, ρούχα και σχολείο. Όχι, όμως, και τη φωνή της μικρότερης Αντζελίνας, η οποία για έναν χρόνο δεν έβγαλε μιλιά.

Το γράμμα που πήρε μαζί με τις φωτογραφίες η Ευαγγελία Νίκα από το Κορωπί μαζί με τη φίλη της μέσα από το πρόγραμμα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού δεν άφησε δεύτερες σκέψεις. Μητέρα δύο παιδιών, σαν τον Σρέτσκο, ήξερε.

Εκείνη την πρώτη φορά, πριν από 5 χρόνια, η Ευαγγελία τούς περίμενε στο σημείο συνάντησης, στο Πεδίο του Άρεως. Είχε αγωνία. Πώς θα συνεννοηθεί, πώς θα μιλήσει. Μια κυρία δίπλα της, που περίμενε και εκείνη το δικό της Σρέτσκο, τής αποκρίθηκε: «Με τη γλώσσα της καρδιάς. Δείξε τους όσα εκείνα δεν μπορούν να δουν». Τότε κατάλαβε.

Ο Σρέτσκο μαζί με μία από τις αδερφές του πέρασε το κατώφλι του σπιτιού στο Κορωπί. Παρέμενε μαγκωμένος, λιγομίλητος. Κατέβηκαν στην πρώτη τους βόλτα στο Σύνταγμα, το δικό μας φοβισμένο σπίτι, τη δική μας αφετηρία.

Ο σκληρός Σρέτσκο σταμάτησε. Είδε το δέντρο και έσκυψε το κεφάλι. Δεν τού το είχε αφηγηθεί κανείς, δεν το είχε δει σε τηλεόραση, δεν μπήκε μέσα στις αναμνηστικές φωτογραφίες, δεν ζήτησε δώρα. Γι άλλη μία φορά δεν μίλησε. Για δύο μέρες δεν έτρωγε. Εκείνη η βραδινή απόδραση από τη μυρωδιά του αλκοόλ, είχε βρει επιτέλους έναν προορισμό… Προσωρινό.

Παρά τις προσπάθειες η Ευαγγελία δεν μπορούσε να τον συνεφέρει. Μέχρι που έφτασε την επόμενη χρονιά στο χωριό του. «Τότε κατάλαβα» είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Δύο εβδομάδες μετά, τη στιγμή της επιστροφής, ο σκληρός Σρέτσκο δεν έμπαινε στο πούλμαν. Επιτέλους, ήταν ένα παιδί που έκλαιγε και δεν ξεκόλλαγε από τη φούστα της Ευαγγελίας. Μόλις πείστηκε ότι θα ξανάρθει, πήρε το δρόμο της επιστροφής, που τόσο πολύ τον μπέρδευε. Και επέστρεψε.

Εδώ και 5 χρόνια, τα τέσσερα αδέρφια φτάνουν στο Πεδίο του Άρεως, μπαίνουν στο αυτοκίνητο της Ευαγγελίας Νίκα και της φίλης της και πάνε στο Κορωπί. Τρέχουν στο σούπερμαρκετ και τρελαίνονται να κρατούν ακόμη και άδειο το καρότσι. Τα καλοκαίρια πηγαίνουν στο εξοχικό στην Ανάβυσσο ή στην Αιδηψό.

«Παρά την κρίση, φέτος για 17η συνεχή χρονιά, περίπου 100 παιδιά θα φιλοξενηθούν σε οικογένειες από όλη την Ελλάδα για να προστεθούν στα περίπου 18.500 παιδιά, τα οποία με ευθύνη του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού έρχονται εδώ» λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η αρμόδια Διεθνών Σχέσεων του ΕΕΣ, Μαίρη Τράγκα.

Την ερχόμενη Κυριακή, 19 του μήνα, γύρω στις 18:00 το απόγευμα, ο Σρέτσκο, 16 χρονών πια, θα φτάσει και πάλι στο Πεδίο του Άρεως. Εκεί θα είναι και τόσοι άλλοι γονείς, που περίμεναν τα «δικά» τους παιδιά, στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας σε ελληνικές οικογένειες παιδιών ηλικιών 8 έως 16 ετών από τη γειτονική χώρα. Θα πάρει το δρόμο για το σπίτι στο Κορωπί. Θα «παλέψει» με τον άνδρα της κας Ευαγγελίας, θα πάρει τα δώρα του, θα γιορτάσει στις 23 του Δεκέμβρη τα γενέθλιά του… θα ξαναπάει στο Σύνταγμα.

Τον περιμένουν.