Η Άλλη Όψη Της Κρίσης Πώς μπορούμε να βγούμε ηθικά και ψυχικά ‘άτρωτοι’ από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης; Mια άλλη αντιμετώπιση του προβλήματος!

Πάει ήδη πολύς καιρός που πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως αναλυτές και σχολιαστές μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ζοφερά οικονομικά στοιχεία,  αναμασώντας ταυτόχρονα τη λέξη “κρίση” ,τα αίτια, τις συνέπειες και τις ενδεχόμενες λύσεις. Τα σκληρά μέτρα και οι νέοι νόμοι παραλύουν την καθημερινότητά μας και μας παγώνουν κυριολεκτικά. Τα ερωτήματα πολλά, βασανιστικά μα και εύλογα.. Ακούς διαρκώς γύρω σου- αλλά κι εσύ ο ίδιος συχνά αναρωτιέσαι- «πώς θα τα βγάλω πέρα» , «πώς θα πορευθώ» και τα συναφή. Η ανασφάλεια μάς χτύπησε την πόρτα και δυστυχώς της ανοίξαμε!

Παρακολουθώντας τελευταία ειδήσεις, διαπίστωσα -προς μεγάλη μου απογοήτευση– πως σε αυτό το  σκηνικό ήρθε  να προστεθεί η αυτοκτονία κάποιων συνανθρώπων μας, οι οποίοι, όπως βεβαίωσαν κατόπιν οι συγγενείς τους, πιέστηκαν ασφυκτικά λόγω της οικονομικής συγκυρίας και προέβησαν έτσι στην “εύκολη λύση”. Το ερώτημα, όμως, που παραμένει είναι αν και πώς ζουν αυτοί που επιλέγουν να μη γίνουν αυτόχειρες.

Τη λύση στο δυσθεώρητο πρόβλημα της χώρας προθυμοποιούνται να δώσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθένα ξεχωριστά, βροντοφωνάζοντας τις θέσεις τους με τη σιγουριά ότι θα κάνουν το αδύνατο δυνατό. Η ανασφάλεια του κόσμου επιστρέφει. Οι πολίτες, σαν άλλες ελληνικές τράπεζες που έχασαν την  πιστοληπτική τους ικανότητα από τράπεζες του εξωτερικού, έχασαν την πίστη, δηλαδή την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα, συμβάλλοντας έτσι στο γενικότερο κλίμα της αποπολιτικοποίησης και της απαξίωσης της πολιτικής με την ευρεία πια έννοια. Οι κυβερνώντες πολιτικοί μας, βέβαια, φοβούμενοι κάποιο ανεπιθύμητο ξέσπασμα προσπαθούν μέσω ειδικών επικοινωνιακών χειρισμών να κατευνάσουν το θυμό τού λαού. Κάποιοι άλλοι, πάλι, πιστεύουν ότι η λύση θα δινόταν με μια επανάσταση και μάλιστα συχνά νιώθεις ότι προετοιμάζονται γι’αυτό πυρετωδώς!

Τι θα γινόταν, όμως, εάν ξεκινούσαμε όλοι μας να βλέπουμε τα πράγματα στην ουσία τους, σε μια πιο ρεαλιστική βάση προκειμένου να διαφυλάξουμε την ψυχική μας ακεραιότητα και να συνεχίσουμε άκαμπτοι; Κατ’ αρχήν, θα θεωρούταν κάποιος φρενήρης σε οποιαδήποτε προσπάθεια του να ελαχιστοποιήσει το εν λόγω πρόβλημα αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας. Όμως, αυτό είναι ήδη γνωστό και δεδομένο. Πέρα από αυτό, σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι οι Έλληνες (και όχι μόνο) επιβίωσαν σε δυσμενέστερες συγκυρίες- οικονομικές, πολιτικές ακόμη και σε πόλεμο; Πολλοί θα είναι αυτοί που θα προτρέξουν να παρατηρήσουν ότι και τώρα βρισκόμαστε εν μέσω μιας εμπόλεμης κατάστασης. Θα έχει εν μέρει δίκαιο και λέω εν μέρει, γιατί πρόκειται για μια ιδιότυπη κατοχή και όχι για κυριολεκτικό πόλεμο.

Εμείς οι πολίτες καλούμαστε, ωστόσο, να προβάλουμε σθεναρή ψυχική αντίσταση, να αποτινάξουμε το ζυγό της μιζέριας και της απελπισίας και μέσα από το  ομολογουμένως δύσκολο οικονομικό σκηνικό να αντιληφθούμε επιτέλους τα “μικρά”, αυτά που έχοντας λεφτά στην τσέπη συχνά δε βλέπαμε και παραγκωνίζαμε.

Αντί λοιπόν να προσθέτουμε κάθε μέρα και ένα μοιρολόι στο θρήνο της χώρας και των ταμείων μας, γιατί δε σκεπτόμαστε πώς θα ζήσουμε καλύτερα, ουσιαστικότερα και ποιοτικότερα με αυτά που έχουμε; Ώρες ώρες αντιλαμβάνομαι αυτή την περιβόητη κρίση ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Αυτή είναι, άλλωστε, η φυσιογνωμία του Έλληνα: να συνενώνεται στα δύσκολα, να συμπάσχει και να συγκινείται βαθειά. Ξεχάσαμε πώς είναι να πηγαίνουμε μια βόλτα με τα πόδια στην πόλη μας, να αναπνέουμε ελεύθερα και ηδονικά χωρίς να μας κατατρέχει η εμμονική σκέψη του «κερδίζειν όλο και περισσότερα», να μιλάμε με τους ανθρώπους όχι για να τονώσουμε τις δημόσιες σχέσεις μας, αποβλέποντας στο προσωπικό μας όφελος, αλλά από αληθινά ανθρώπινο ενδιαφέρον και όρεξη για γνήσια επικοινωνία. Να ξεχάσουμε  την άπληστη φύση μας, να ανοίξουν διάπλατα οι εαυτοί μας, να νιώσουμε την απόλαυση των στίχων ενός τραγουδιού ή ενός ποιήματος, να διαβάσουμε ξανά φιλοσοφία, να επαναστατήσουμε μέσα μας για να αλλάξουμε πρώτα εμείς, να νιώσουμε νέοι, αληθινά!

Ίσως τελικά, μόνο τότε αποκτήσουμε αυτό που πραγματικά χρειάζεται: γερές και στέρεες προϋποθέσεις  για μια αναίμακτη και βαθειά συνειδητή επανάσταση…