Αυτή η εικόνα, είναι αξιοσημείωτη. Ακόμα πιο εκπληκτικό, ο καμβάς είναι μηχανογραφημένος με άρθρα της WIKIPEDIA.Πατώντας κλικ στο πρόσωπο του εικονογραφημένου-ης, μπορείτε να μάθετε την ιστορία του και το ποιός πραγματικά είναι. Στείλτε μας ένα e mail , για να σας δώσουμε τον σύνδεσμο. O BLOGGER
KΑΛΟΣΩΡΙΣΑΤΕ
ΤΟ e mail μας : billdedidis@gmail.com ΤO blog μας EΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ
ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ BLOGGER- WHO IS WHO
- ΔΕΔΙΔΗΣ Ν. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
- Τhessaloniki, Thessaloniki, Greece
- Τίποτα στη ζωή , δεν σου χαρίζεται. Το κάθε τι , κατακτιέται με πολύ κόπο και αγώνα .
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ
ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ….ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ
Blog : vasiliosdedidis.blogspot.com
Όσο και να θέλω να ημερέψω την οργή μου, όσο και να προσπαθώ να κρατηθώ, όσο και να θέλω να
στρογγυλέψω τον λόγο μου, τούτο τον άγριο καιρό, ένα θεριό ξυπνάει μέσα μου.
Κάποια εγγενής
ανάγκη με τσιγκλάει μέσα μου, ότι
ακόμη ανθρώπινο έμεινε στον εαυτό μου
και τότε ο Λόγος δίνει λόγο στην φωνή
μου και η ανάγκη μου, γίνεται κραυγή πόνου και απόγνωσης.
Αιδώς Αργείοι.’…. εσείς
που γυμναστήκατε σε πολιτείες δυτικές και
υπερατλαντικά γιουνιβέρσιτι. Εσείς που σπουδάσατε να μετράτε την ζωή με
δείκτες και στατιστικές. Πείτε μου άραγε, έχει δείκτη η αξιοπρέπεια; Πείτε μου
άραγε, έχει δείκτη η δικαιοσύνη; Αλήθεια
πού έχει φθάσει ο δείκτης της αλήθειας και της ελευθερίας;
Μιλήστε μου για τον
δείκτη της ανθρωπιάς και της αγάπης. Θα
μου πείτε πως η αγάπη για σας προσμετράτε σε μια
άχρωμη και μόνο χειραψία, απέναντι στο συμφέρον σας που ακούει στο όνομα
ψηφοφόρος.
Ουαί υμίν εραστές των
δημοσκοπήσεων και των στατιστικών, ουαί
υμίν λάτρεις των αριθμών και των
δεικτών. Ουαί υμίν ανθρωποφάγοι
Λαιστρυγόνες . Φάτε τώρα στα μούτρα σας τους δείκτες και χορτάστε με το αίμα
και την σάρκα των θυμάτων σας, ατενίζοντας συνάμα, το πώς καταντήσατε την
Πατρίδα μου, με τα μνημονικά σας κατασκευάσματα και τις μνημειώδεις αρλούμπες
σας.
Δείκτης αυτοκτονιών 40%
αύξηση, δείκτης μετανάστευσης 60% αύξηση, δείκτης ανεργίας 19% η επίσημη, 26%
η ανεπίσημη και η πιο έγκυρη. Δείκτης της εγκληματικότητας, κάπου….
χαμένος στα σύννεφα. Μισθοί και συντάξεις, μετατράπηκαν σε φιλοδωρήματα, τα
δάνεια, οι φόροι και οι τόκοι,
κατάντησαν ληστρικοί.
Όλοι εσείς που
επικαλείσθε σαν εκσυγχρονισμό, τον περιορισμό του κοινωνικού Κράτους και μάλιστα τον προβάλλετε
σαν ανάγκη εξυγίανσης, γνωρίζετε άραγε το τι ακριβώς , σημαίνει αυτό ;
Τι θέλετε επιτέλους να
περιορίσετε και τι ακριβώς θέλετε να καταργήσετε; Το δικαίωμα για την δημόσια
υγεία; Το δικαίωμα για την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την εργασία, την
προστασία των ευπαθών ομάδων και τόσων άλλων
δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν με κόπους και θυσίες;
Εάν όλα αυτά θέλετε να
πραγματοποιείστε , αυταπατάσθε οικτρά , γιατί όλα αυτά, είναι που θα οδηγήσουν
την κοινωνία των ανθρώπων, στο τέλμα, στον πάτο και στον μαρασμό. Φθάσαμε
λοιπόν στο τέλος της κοινωνίας των
ανθρώπων;
Ζούμε επομένως στην
κοινωνία των ενστίκτων, του φόβου και της αγέλης. Αυτής της αγέλης , που κάποια
στιγμή, θα σας κατασπαράξει και θα σας
πάρει αμπάριζα, χωρίς κάν, να το πάρετε χαμπάρι.
Άραγε σε ποιους
Θεέ μου, επιτρέψαμε , να ορίζουν την
τύχη της ζωής μας; Σε ποιους αιθεροβάμονες πιστέψαμε και επιτρέψαμε να
θυσιάσουν το μέλλον των παιδιών μας; Σε
όλους αυτούς που ομολογούν την
ανικανότητα τους, αλλά δυστυχώς δεν παραιτούνται; Σε αυτούς που δίνουν λόγο και διαπιστευτήρια
στα διευθυντήρια της Τρόϊκας και στους
άρπαγες της Πατρίδος μου; Στους κλέφτες που δυστυχώς γυρνάνε ελεύθεροι και από
πάνω , μας λοιδορούν;
Δυστυχώς για όλους εμάς, είναι αυτοί που μας ποτίζουν φόβο
και ανασφάλεια και από πάνω μας προπαγανδίζουν καθημερινά με το « πλήρωνε,
σιώπα και υποτάξου, γιατί αλλιώς, δεν πρόκειται να μας δώσουν την δεύτερη δόση».
Είναι όλοι αυτοί που
κατάντησαν τους απόγονους του Σωκράτη, του Αριστοτέλη , του Ρήγα και του
Καραϊσκάκη, εξαρτημένους ζήτουλες. Και χωρίς να φτάνουν όλα αυτά, από πάνω μας
καθυβρίζουν και μας λένε άχρηστους, τεμπέληδες και ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι ήμασταν συνδαιτυμόνες στο πάρτι των οργίων που
οργάνωσαν αυτοί οι ίδιοι. Αλήθεια το Σύνταγμα που για όλα τα ευνομούμενα και τα
ευνοούμενα Κράτη, είναι ο μπροσούρας της ηθικής και του δικαίου, τι το κάνετε
όλοι εσείς οι ταγοί της Δημοκρατίας; Θα
σας το πώ εγώ, ο φτωχός και ανυπεράσπιστος πλέον πολίτης σας που σας τιμούσε τόσα χρόνια με
την εμπιστοσύνη του. Το κάνατε ένα κουρελόχαρτο, καταπατώντας καθημερινά, όλα
τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών.
Και το πράξατε, ενοχοποιώντας
τους αδύναμους, τους άνεργους και τους φτωχούς που δεν μπορούν να πληρώσουν τα
απάνθρωπα χαράτσια σας, χωρίς το δικαίωμα στην απεργία, ποτίζοντας μας ληγμένα δακρυγόνα, βάζοντας απέναντι στον
λαό, να πολεμούν τα ίδια τα παιδιά τους γονείς τους, κλέβοντας το μέλλον μας
και ξεπουλώντας την περιουσία της Χώρας μας, ποδηγετώντας την δικαιοσύνη και
ολοκληρωτικά την Δημοκρατία, αυτήν που γεννήθηκε και μεγαλούργησε στα άγια αυτά χώματα, που εσείς
την μαγαρίσατε και την καταντήσατε , περίγελο των δήθεν Ευρωπαίων, φίλων μας.
Τέτοιοι ηγέτες την
πρέπουν την Ελλάδα; Για τέτοια κοινωνία
οι πατεράδες μας και τα προγονικά μας, έδωσαν το αίμα τους;
Oυαί υμίν σαρδανάπαλοι και
υποκριτές που προκειμένου να διαιωνίσετε την φάρα σας, επιμελώς και συστηματικά, καλλιεργήσατε σε έναν
ολόκληρο λαό, την πνευματική πενία και αφού τον παγιδεύσατε ψυχικά, πνευματικά
και σωματικά, τώρα τον εκμεταλλεύεστε στρέφοντας τον ένα, ενάντια στον άλλον,
στρέφοντας τον εργάτη, στον Δημόσιο υπάλληλο, τον αγρότη, στον μαγαζάτορα, τον άνεργο, στον συνταξιούχο και τον φτωχό,
ενάντια στον φτωχότερο.
Ξαναζούμε τον ύμνο του
εθνικού μας ποιητή « εκεί που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά,
εκεί που το ένα χέρι, έδερνε το άλλο και εκεί που τα
ουρλιαχτά του κόσμου, προσπαθούσαν να λύσουν τις αλυσίδες που μας
καταδυνάστευαν.»
Ουαί υμίν
τραπεζοπολιτικοί κανίβαλοι που σε λίγο,
προσπαθώντας να σώσετε το τομάρι σας, σε λίγο θα τρώτε τις σάρκες σας, μυξοκλαίοντας
σαν τις μωρές παρθένες για άφεση
αμαρτιών.
Ουαί υμίν ελάχιστοι κήνσορες
του αμοραλισμού, που γίνατε νεκροθάφτες της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού.
Ίτε παίδες αδρανών μέχρι τώρα Ελλήνων, γρηγορείτε.
΄Εχουμε πλέον πόλεμο, γιατί αυτοί που
μας τον κήρυξαν, το ξέρουν αυτό , πολύ καλά. Το να ζούμε στην φάρμα των ζώων,
με τον φόβο να παραλύει όλη την ανήξερη για εμάς δύναμη μας, δεν κάνουμε τίποτα
άλλο, παρά, να ενισχύουμε τις καταθέσεις
τους ακόμη περισσότερο, να καθιστούμε τον δάσκαλο των παιδιών μας , ανήμπορο
ποδηγέτη των διαταγών τους και τον
καθένα από εμάς, το εξιλαστήριο θύμα για όλα τα δεινά της κοινωνίας, αυτής που
με το ελάχιστο iq που οι ίδιοι οι δυνάστες μας
διαθέτουν, να καταστρώνουν σχέδια για ψυχομετρικά τέστ και από πάνω , να
νοιώθουμε ένοχοι, γιατί με χίλιους κόπους , καταφέραμε να αποκτήσουμε ένα σπιτάκι.
Όλοι αυτοί που μέχρι χθές, παραπλανούσαν
τον αγρότη με τις επιδοτήσεις, τις χωματερές, τις αποψιλώσεις των αγρών,
καταστρέφοντας παραδοσιακές καλλιέργειες και σήμερα τον αφήνουν έρμαιο στην
μοίρα του, τρομοκρατώντας τον , με ασύστολα ψέματα, πως τάχατες εάν δεν
πράξουμε τα συμφωνηθέντα, δεν θα έχουμε χρήματα για μισθούς και συντάξεις, ενώ
είναι πλέον σαφές, ότι τα «αργύρια» της τρόϊκας και του ΔΝΤ, πάνε όλα σε τόκους
και τοκογλύφους, άρπαγες και λυμεώνες της πατρίδος μας.
Όλοι αυτοί οι
ασχημονούντες και στην όψη γουρουνοφέροντες, δεν διστάζουν να κάνουν ανίερες
συμμαχίες με το είδος τους, προκειμένου να διαιωνίζουν την φάρα τους. Από την
μια μεριά, μια συμμαχία υποτακτικών και αλητήριων και από την άλλη, ένας
παράλυτος λαός, από την μια μεριά μια ληστρική ελίτ χαραμοφαγάδων και ανικάνων και από την άλλη, μια κοινωνία
παραπαίουσα, ανάμεσα στον φόβο και την μιζέρια.
Έτσι λοιπόν ,
χαύνοντες, αφήνουμε το μέλλον των παιδιών μας, σε ένα αλλόκοτο συνονθύλευμα μια
ομάδας σύγχρονων Φραγκεστάϊν, δήθεν σοσιαλιστών που κάνουν κολλεγιά με νοσταλγούς του φασισμού, διορίζοντας
πρωθυπουργό, τραπεζίτη τεχνοκράτη αρχηγό.
Κάποτε σε ομιλία του ο Ανδρέας Παπανδρέου, πριν
γίνει Πρωθυπουργός, θέλοντας να τονώσει
το όραμα του σοσιαλισμού, είχε πεί ότι « ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, ούτε
τοποθέτηση, ούτε κοινωνική δομή, αλλά δεν είναι παρά ένα είδος δολοφόνου, που
τον πληρώνεις, προκειμένου να σου βγάλει την δουλειά». Που είναι Ανδρέα οι
οραματισμοί και οι προσδοκίες; Δυστυχώς
χάθηκαν μαζί με την δομή και την λειτουργία
, του πολιτικού συστήματος, αυτού του συστήματος, που εσύ δίδαξες και έκανες
έναν ολόκληρο λαό, να το πιστέψει.
Τελικά υπάρχει ελπίδα
με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Ίσως και να υπάρχει, εγώ όμως διστάζω να
ελπίζω, γιατί φοβάμαι μήπως και συγγενέψει η ελπίδα μου, με την βλακεία των
καρεκλάδων πολιτικών μας. Δυστυχώς, δεν είμαι απαισιόδοξος, διστάζω όμως μήπως
και πιαστώ και πάλι στον ύπνο και γίνω θύμα ενός επικίνδυνου σουρεαλισμού. Και
σε ότι αφορά εμάς που ηλικιακά πλέον βρισκόμαστε στην δύση μας, αυτό φαντάζει λιγότερο παράταιρο και βρώμικο.
Τι να πω όμως στο παιδί
μου, που στην εφηβεία του, μου ζήτησε την γνώμη μου για τα πολιτικά δρώμενα ,κι
εγώ ούτε λίγο, ούτε πολύ, πιστεύοντας σε όλους αυτούς που με τον κόπο μου και
τα χρήματα μου, τους έστειλα σε υπερπόντια ταξίδια, δήθεν να μάθουν και να
μεταφέρουν νεωτεριστικά πράγματα, αυτοί διασκέδαζαν στην υγειά του κορόϊδου, τι
να του πώ λοιπόν, πώς με πρόδωσαν και με την σειρά μου , πρόδωσα και εγώ τα
όνειρα του;
Τώρα πλέον, εκεί μας
καταντήσατε, όλοι εσείς τα ανδράποδα και τα νούμερα των στατιστικών. Να μην
μπορούμε να δούμε τα παιδιά μας στα μάτια, να μην μπορούμε να διεκδικήσουμε το
όνειρο για την ζωή που μας ανήκει, να τρομάζουμε από την αυθάδικη και
απειλητική συμπεριφορά, αυτών που
προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, γιατί οι ίδιοι είναι περισσότερο
τρομοκρατημένοι, μοιάζοντας με τα μυρμήγκια που μόλις καταλάβουν ότι ψοφούν,
βγάζουν φτερά.
Αυτοί ξέρουν και
φοβούνται, ας το πιστέψουμε και εμείς, γιατί το να ζητήσω συγγνώμη από το παιδί
μου για τα δεινά που συσσωρεύτηκαν και
εξ αιτίας μου, είναι το λιγότερο. Αυτό που μας μένει να σηκώσουμε ψηλά το
κεφάλι και να δείξουμε στα παιδιά μας, ότι τουλάχιστον, έχουμε αξιοπρέπεια.
Άλλωστε τα παιδιά μας
θα μας κρίνουν και θα είναι αμείλικτα μαζί μας, είτε με το να μας ευγνωμονούν, είτε με το να μας
καταριούνται.
Για αυτό και μόνο τον
λόγο» εάν μια φορά αποτύχεις, ξανά-ξανά προσπάθησε.[try, try again].
ΝΙΚΟΣ ΔΟΤΣΙΟΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου