Η αγωνία του Κουβέλη πριν το πέναλτι

Η Αριστερά στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι θέλει να πιστεύει, είναι κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Δεν κυβέρνησε η ίδια, αλλά τους άφησε να κυβερνήσουν όπως ήθελαν. Πολλές φορές ήταν αυτή που όχι μόνο διαμόρφωσε τα συνθήματα, αλλά επέβαλε και το «θεσμικό» πλαίσιο για να αναπτυχθούν και να λειτουργήσουν παρασιτικές καταστάσεις. Χρησιμοποιήθηκε από τα κόμματα εξουσίας ως το λαϊκό τυράκι στην μεγάλη παγίδα ενός αντιλαϊκού κράτους.
Ο συνδικαλισμός είναι η μεγάλη της αμαρτία. Ένας συμφεροντολογικός, ρουσφετολογικός, συγκαλυπτικός συνδικαλισμός δημιουργήθηκε στη θέση των διεκδικήσεων με αποτέλεσμα και προοπτική. Οι συνδικαλιστικοί φορείς έγιναν ομάδες διαπραγματεύσεων με την εξουσία, θερμοκοιτίδες ανάπτυξης παιδιών του κομματικού σωλήνα που στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα της Βουλής, αλλά κυρίως άρρωστοι οργανισμοί, παθογενείς, σχεδόν πάντα ταυτισμένοι με την οικονομική διεκδίκηση.

Πάντα μου έκανε εντύπωση, πώς συνδικαλιστικοί φορείς, όπως η ΟΛΜΕ, κατάφερναν με επιτυχία να διεκδικούν τα οικονομικά τους αιτήματα, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να βάλουν ένα θεσμικό αίτημα όπως η κατάργηση της παραπαιδείας. Δεν έκαναν ποτέ μια απεργία για να σταματήσει το φαινόμενο σε ένα σχολείο 30 μαθητών (όπως στον Αη Στράτη),να έχει οργανικές θέσεις 47 καθηγητών, οι οποίοι βεβαίως ήταν κομματικά ρουσφέτια.
Στα Πανεπιστήμια, η Αριστερά δεν έβαλε ποτέ δίπλα στα άλλα αιτήματα, να πάψει το Πανεπιστήμιο να είναι προσωπικό Πανεπιστήμιο ομάδων που εξασφάλιζαν την «πρόοδό» τους με κομματική συνδιαλαγή, χωρίς να έχουν πάνω από δύο επιστημονικές εργασίες. Απαξιώθηκαν έτσι τα Πανεπιστήμια και ακόμη και τον καιρό της κρίσης (κυρίως τον καιρό της κρίσης) τα βλέμματα στρέφονται στην ιδιωτική Παιδεία. Το 2012 επιστρέφουμε στην Παιδεία του 50, με την γνώση να προσφέρεται στους πλούσιους. Ακόμη και σήμερα η Αριστερά, δεν δέχεται την αξιολόγηση,-στοιχείο πάντα της πολιτικής της στο παρελθόν-,στην Παιδεία. Φαντάζομαι πως μια πιο επαναστατική Aριστερά, θα επεκτείνει την μη αξιολόγηση και στην Υγεία.
Η Αριστερά έδωσε την άδεια να θεσμοθετηθεί συνολικότερα η αναξιοκρατία. Όταν τα κόμματα εξουσίας προσλάμβαναν με αναξιοκρατία και αναξιοπρέπεια, ρουσφετολογικά, την κομματική τους πελατεία, η Αριστερά αντί να βάλει κόκκινη γραμμή, δεχόταν την μονιμοποίηση (των μη ικανών) με το επιχείρημα ότι ήταν εργαζόμενοι. Έτσι ο μη ικανός μπορούσε να υπηρετεί στο δημόσιο τομέα, ο οποίος έγινε αντιπαραγωγικός, γραφειοκρατικός και τελικώς ένα μεγάλο πρόβλημα.
Η Αριστερά ήταν αυτή που βάφτισε με απολυτότητα, χωρίς κριτήρια, με ιδεολογικό στρες, κάθε αίτημα εργαζομένων δίκαιο. Ο,τιδήποτε κρατικό πανάκεια και οτιδήποτε ιδιωτικό (ακόμη και αν είχε μεράκι και αποτελέσματα) φορέα του κακού.
Έπεσε έτσι θύμα του πολιτικού μακιαβελισμού της ή του εμπειρισμού της και τελικώς της ιστορίας. Θεώρησε λαϊκή αντίδραση τον θυμό (δίκαιο ή άδικο), ετεροκαθορίστηκε από τη σύγκρουση και στο όνομα της μεγάλης αόριστης επανάστασης έχασε τη μάχη της μικρής καθημερινότητας που απαιτούσε παρέμβαση.
Ο Φώτης Κουβέλης ξεπήδησε από αυτή την Αριστερά, αλλά θέλησε να μετατοπίσει τον άξονα του αριστερού προς την μεριά της ευθύνης. Είπε πράγματα που απειλούσαν το πυρήνα του αριστερού. Που ζητούσαν καταστροφή των σχημάτων και αποκαθήλωση των εικονισμάτων. Είναι προφανές πως η δημοφιλία του δεν σχετίζεται με αυτό. Σήμερα φαντάζει μια λύση και ένα άλλοθι μαζί για όσους εγκαταλείπουν τα κόμματα εξουσίας ψάχνοντας κάτι που δεν είναι κραυγαλέο και μοιάζει έντιμο. Οι σύντροφοί του στην άλλη Αριστερά δεν το θεωρούν και τόσο Αριστερό, αλλά δεν ξέρω αν και οι ίδιοι μπορούν να ορίσουν το Αριστερό. Σίγουρα δεν ταυτίζεται πια με την καταγγελία σε μια εποχή που ο καθένας μπορεί να καταγγείλει, αλλά λίγοι μπορούν να δημιουργήσουν πρόταση και όραμα.
Ο Κουβέλης λοιπόν για λόγους όχι μόνο πολιτικής του, αλλά και πολιτικής και συγκυριών θεωρεί ότι μπορεί να εκφράσει τον άλλο πόλο. Πρέπει να διαχειριστεί τη λαοφιλία του, την αγωνία του κόσμου, τις πολιτικές θέσεις και την κρίση στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Πώς λοιπόν θα απαντήσει; Μέχρι τώρα απαντάει με όρους του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Θεωρεί πως πρέπει να είναι όσο οξύς απαιτείται για να μην φοβίσει την δίοδο ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Πως επιλέγει τα πρόσωπα εκείνα, που θεωρεί πως θα εκφράζουν μια θελκτική πολυσυλλεκτικότητα. Μέχρι σήμερα αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι μια αριθμητική πράξη και όχι μια αλγεβρική πολιτική.
Αθροίζει πρόσωπα που έχουν φθαρεί, που απέτυχαν στα κόμματα που υπηρέτησαν όχι λόγω πολιτικών διαφωνιών, αλλά αδυναμίας τους στη μάχη των συσχετισμών, και που πολλά απ αυτά είχαν την συνήθεια των πειραματισμών στον πολιτικό στίβο ως στοιχείο επιβίωσης.
Ο Κουβέλης και το κόμμα του θα μπορούσε να στηριχτεί σε άγνωστα, άφθαρτα πρόσωπα που διαθέτουν την εκτίμηση του χώρου από τον οποίο προέρχονται και αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ανάγκη και όχι ως ανάγκη τους. Δεν το κάνει. Χτίζει ένα οικοδόμημα από τα υλικά που πετάνε οι άλλοι εργολάβοι. Αν το θέμα είναι να στεγάσει κάπου το κεφάλι του είναι κατανοητό. Αν θέλει να χτίσει μια άλλη πολιτική πραγματικότητα, τότε πρέπει να ξεχάσει τις κακές συνήθειες που δημιουργούν κακές πραγματικότητες. Οι επιλογές λάθος προσώπων δεν είναι ένα λάθος στα πρόσωπα, αλλά στην ίδια την πολιτική. Αν του κάνουν αυτοί, τότε μοιραία γίνεται ίδιος και αυτός.
Πριν το πέναλτι, ο Κουβέλης έχει το άγχος του τερματοφύλακα. Αλλά κάνει ένα λάθος. Η χώρα αυτή δεν θέλει τερματοφύλακα. Θέλει επιθετικούς.