Για δύο μήνες, τώρα, την ευθύνη της χώρας μας έχει αναλάβει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Η λέξη «συνεργασία», βέβαια, έχει πολλές ερμηνείες. Όπως «αναγκαστική», «εθνικής σωτηρίας», «περιορισμένου χρόνου», και πάει λέγοντας.
Δεν παύει, όμως, να είναι συνεργασίας. Κάτι αδιανόητο τα τελευταία είκοσι χρόνια στον τόπο μας. Δηλαδή, από την αποτυχημένη κυβέρνηση Ζολώτα.
Οδηγηθήκαμε υποχρεωτικά στη λύση αυτή, διότι απεδείχθη περίτρανα ότι η πολιτική δεν ασκείται με ψευτομαγκιές και πείσματα αλλά με αμοιβαίες υποχωρήσεις και, κυρίως, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Από όλους.
Η συνεργασία δεν μειώνει το κύρος των κομμάτων και των αρχηγών. Αντίθετα, το επιβεβαιώνει όταν έχουμε αποτέλεσμα.
Θεωρώντας δεδομένο τον πατριωτισμό όλων των κομμάτων ας τοποθετήσουμε στον κοντινό μας ορίζοντα τη σκέψη ότι και μετά τις εκλογές θα προκύψουν συνεργασίες μεταξύ των κομμάτων. Πρέπει να προκύψουν. Ας μην τρομάζουμε με την πολυφωνία και τη διαφωνία. Είναι οξυγόνο για τη Δημοκρατία μας. Το χρειάζεται διότι το απορρόφησαν τόσα χρόνια όλοι οι μεγάλοι αρχηγοί και φύλαρχοι με τις μεγαλοστομίες και τις βοναπαρτικές συμπεριφορές.
Ας αποδείξουμε ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή σκέψη και ας σπρώξουμε τη χώρα μας στην ανάπτυξη με αρχοντιά και το κεφάλι ψηλά. Ο εμφύλιος τελείωσε ιστορικά πολλά χρόνια πριν. Καιρός να τελειώσει και μέσα μας.
ΠΗΓΗ aixmi