Αχ Ελλάδα, κανείς δε σ’ αγαπάει;

Η γενικόλογη τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Παρασκευής όχι μόνο δεν ησύχασε τις αγορές, αλλά είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αναζωπύρωσε τη συζήτηση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με συνέπεια οι κυριακάτικες εφημερίδες να έχουν οδηγήσει σε απελπισία όσους από εμάς τις διάβασαν ή έστω τις ξεφύλλισαν.
Αναδιάρθρωση παντού, κούρεμα ομολόγων, ακόμη και προτροπές προς αυτή την κατεύθυνση του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη. Του πρωθυπουργού της Ελλάδας της «πλαστής» ευημερίας, της εισόδου στην ΟΝΕ έστω και με τη βοήθεια των swaps και των «μοναδικών» Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, ο πρωθυπουργός που πριν από μία δεκαετία μας έκανε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι «μεγάλη», τώρα ζητά αναδιάρθρωση…
Πράγμα που με κάνει να συμπεραίνω ότι ο μόνος που αγάπησε πραγματικά την Ελλάδα και το τραγούδησε είναι ο συγχωρεμένος από χθες, Νίκος Παπάζογλου, αλλά και αυτός, δυστυχώς, ποτέ δεν κυβέρνησε.
Τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και άνθρωποι που έχουν εμπλακεί σε τόσο υψηλά πόστα ή έχουν κυβερνήσει ή υπάρξει πρωθυπουργοί θα έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τα παρακάτω:
Το μόνο ενδεχόμενο που δε θέτει σε μεγάλο κίνδυνο τη χώρα μας είναι να ζητηθεί μία επιμήκυνση του δανεισμού μας, με ταυτόχρονη είσοδο στο μηχανισμό στήριξης, η οποία όμως θα αναγκάσει τους πιστωτές μας να ζητήσουν τόσο σκληρά μέτρα που τα 23 ή 26 δισ. φαντάζουν αστεία…
Το μόνο που, πραγματικά, θα μπορούσε να αποφασίσει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν «παύση πληρωμών» και δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσουμε τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο: Την απόλυτη εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, την έξοδο από το ευρώ και από οποιαδήποτε δυνατότητα ανάκαμψης για πολλά χρόνια και πολλά άλλα ακόμη πιο τρομακτικά.
Οπότε φτάνουμε στο λεγόμενο «κούρεμα» για το οποίο μάλλον τελικά μιλούν άνθρωποι, οι οποίοι δε γνωρίζουν τι είναι.
Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα δεν μπορεί από μόνη της να το αποφασίσει. Ποιος πιστωτής θα δεχτεί να λάβει τα δύο τρίτα ή και τα μισά από αυτά που του χρωστάμε; Θα πάμε, δηλαδή, στην Deutsche Bank και θα πούμε ότι με την ωρίμανση των ομολόγων που διαθέτεις, δε θα λάβεις τη συνολική αξία, αλλά το 70% αυτής; Αστεία πράγματα… Το «κούρεμα» για ευνόητους λόγους το αποφασίζουν οι πιστωτές και όχι αυτός που χρωστάει!
Οπότε αν θεωρήσουμε ότι σε συνεννόηση με τους πιστωτές μας, οι οποίοι δεν είναι ένας ή δύο, αλλά σειρά ξένων τραπεζών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με δισ. ευρώ, ελληνικές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι, η Ελλάδα πετυχαίνει να τους πείσει να «κουρέψουν» τα ομόλογα που κρατούν. Και ας πούμε ότι γίνεται κατά 50% της αξίας τους: Τότε το δημόσιο χρέος από τα 350 δισ. ευρώ υποχωρεί στο μισό.
Με τη διαφορά ότι η συνέχεια είναι τρομακτική: Η τρόικα θα ακυρώσει την εκταμίευση των υπόλοιπων 62 (από τα 110) δισ. ευρώ που μας έχει δανείσει.
Κατά συνέπεια, το δημόσιο θα κηρύξει στάση πληρωμών και, άρα, οι διεθνείς αγορές θα παραμείνουν κλειστές για πολλά χρόνια.
Λογικά θα σταματήσουν οι εισαγωγές σειράς προϊόντων, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί, ενδεχομένως, ακόμη και να βγει από το ευρώ, να επιστρέψει στη δραχμή, η οποία φυσικά θα υποτιμηθεί σημαντικά και, άρα, ό,τι κερδίσαμε από το «κούρεμα» θα το χάσουμε στην υποτίμηση, ενδεχομένως και περισσότερο. Άρα, το χρέος στην πραγματικότητα θα αυξηθεί, η οικονομία θα πέσει σε ατελείωτη ύφεση, οι μισθοί θα καταρρεύσουν, οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, τα ασφαλιστικά Ταμεία δε θα έχουν να πληρώσουν συντάξεις, οι τράπεζες επίσης θα χρεοκοπήσουν και, τελικά, δε θα πουλήσουμε δημόσια περιουσία αξίας 50 δισ. Αλλά θα ξεπουλήσουμε τα πάντα και δε θα φτάσουν τα 50 δισ., γιατί θα τα δώσουμε για ένα κομμάτι ψωμί, επειδή δε θα έχουμε να φάμε…
Και για όσους τις τελευταίες ημέρες αναφέρουν την περίφημη αναδιάρθρωση της Ουρουγουάης, να σημειώσουμε ότι η Ουρουγουάη είχε άφθονο πετρέλαιο και τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα όταν το έκανε.
Οπότε, είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για «αναδιάρθρωση»;
aixmi