Όταν μου ζητήθηκε να αρθρογραφήσω σε αυτό το site, ανάμεσα σε σημαντικούς ανθρώπους της επικοινωνίας και όχι μόνο, πραγματικά προβληματίστηκα. Τι άλλο θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας εκτός από το μεγαλείο, που τα τελευταία 15 + 1 χρόνια ζω, προσπαθώντας να συνεισφέρω στον κόσμο των παιδιών που υποφέρει; Τα θαύματα, αλλά και τα εμπόδια που καθημερινά συναντώ μέσα από το έργο ενός Συλλόγου, που την τελευταία δεκαπενταετία  στέκεται δίπλα στα παιδιά, δίνοντας τους φωνή και τη θέση που τους ανήκει στην κοινωνία.
Πριν από 15 + 1  χρόνια δεν ήμουν παρά ένας πατέρας δύο παιδιών, με ανοδική καριέρα στο χώρο της πληροφορικής. Η οικογένειά μου , τα παιδιά μου, αποτελούσαν το κέντρο του δικού μου κόσμου.  Ξαφνικά η ζωή μου ανατράπηκε. Ο μικρός μου γιος αρρώστησε. Το πρόβλημά του μη αναστρέψιμο. Κακοήθης όγκος στον εγκέφαλο. Η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Η 11μηνη περιπέτεια  για την αντιμετώπιση του καρκίνου άρχιζε για το παιδί και, φυσικά, για όλη την οικογένεια. Εγχειρίσεις στο κεφάλι , ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες και όλα αυτά τα πάλευε  με απίστευτη  δύναμη και υπομονή . Τα νέα, όμως, δεν ήταν αισιόδοξα. Ο Ανδρέας σύντομα θα έχανε τον αγώνα.  « Ο Ανδρέας δεν θα τα καταφέρει, έχει λίγο χρόνο ακόμα», μας ενημέρωσαν οι  γιατροί του. Σε αυτό το διάστημα ο Ανδρέας άρχισε να γράφει στο ημερολόγιο του διάφορες δημιουργικές ιδέες. Ήταν ένας πανέξυπνος μικρός, που ήξερε το πάντα γύρω από το πρόβλημα της υγείας του, ακόμα και ότι πλησίαζε το τέλος, κάτι που εμείς δε γνωρίζαμε. Το έμαθα λίγα χρόνια αργότερα από την Έλντα Πανοπούλου, μία από τις αγαπημένες του ηθοποιούς, που της το είχε ο ίδιος εκμυστηρευτεί σε τηλεφωνική τους επικοινωνία. Έτσι, λοιπόν, στο ημερολόγιο του έγραψε  την τελευταία του επιθυμία και ανήγγειλε τη δημιουργία του Συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού» (http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=11&la=1).
Η δημιουργία και η δράση του Συλλόγου για μένα δεν ήταν απλά η τήρηση μιας υπόσχεσης, αλλά ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μένα και το παιδί μου που έφυγε από τη ζωή και αναζητούσα τρόπο  να το κρατήσω δίπλα μου…. Η επιθυμία του ήταν για μένα μια εντολή που δεν μου επιτρεπόταν  να παραβώ.  Κι εκεί  αρχίζουν τα δύσκολα…
Από την επιτυχημένη επιχειρηματική μου δραστηριότητα με 2 εταιρείες στην πληροφορική, έπρεπε να μπω σε έναν άλλο κόσμο σε μία εντελώς διαφορετική διαδικασία. Το πιο δύσκολο; Με κινητήρια δύναμή μου την παρακαταθήκη που μου άφησε ο γιος μου έπρεπε να κινητοποιήσω πολλούς. Μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία του. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με  λουλούδια. Πολλά ήταν τα αγκάθια και οι δυσκολίες που ξεφύτρωναν. Τραβούσα μία ανηφόρα γεμάτη  αμφισβήτηση και αρνητισμό, αλλά και  αγάπη από τον κόσμο, υποστήριξη και συμπαράσταση σημαντικών ανθρώπων από όλους τους χώρους, που μου έδινε δύναμη να συνεχίζω τη δύσκολη προσπάθεια.
Με την ευκολία που μας διακρίνει όλους στην άσκηση κριτικής από την πολυθρόνα του σπιτιού μας και στην αμφισβήτηση, σε ότι,δήποτε αρχίζει να ξεχωρίζει, άρχισαν τα λόγια « Ποιος είναι αυτός που χαλάει το κατεστημένο της φιλανθρωπίας, των μη κυβερνητικών οργανώσεων και του κράτους;», « Τι Σύλλογος είναι αυτός που ξαφνικά κάνει έργο και βγάζει στην επιφάνεια τα προβλήματα των παιδιών στην Ελλάδα στην πραγματική τους διάσταση;» Ειπώθηκαν και σκληρές κουβέντες:
« χρησιμοποιεί το θάνατό του παιδιού του για να προβληθεί», « άλλος ένα απατεώνας που κοροϊδεύει τον κόσμο». Κουβέντες  που με πόνεσαν σπιλώνοντας τη μνήμη του παιδιού μου. Το εύκολο ήταν να τα παρατήσω, να γυρίσω στην ήρεμη ζωή μου και να βυθιστώ στο προσωπικό μου πόνο. Δεν το έκανα όμως. Συνέχισα την προσπάθεια να κάνω πραγματικότητα το όνειρο του  αγαπημένου μου γιου.
Έτσι φτάσαμε εδώ, το 2011(http://www.hamogelo.gr),  με δράσεις και έργο που έχουν εντυπωσιάσει, που έχουν αποδείξει  τη σημαντικότητα αυτής της προσπάθειας και τη διαφορά. Ξεφύγαμε από την επιφάνεια και φτάσαμε  στη ρίζα του προβλήματος. Προτείναμε και δημιουργήσαμε. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» έσπασε τα σύνορα και η δουλειά του τυχαίνει  παγκόσμιας αναγνώρισης, αφού συμμετέχει πλέον ισότιμα  σε διεθνείς οργανισμούς. Στην έκθεση του ΟΗΕ  αναγνωρίζεται ως μία από τις λίγες και καλές πρακτικές στην Ελλάδα.
Απόδειξη για  όσους το αμφισβήτησαν και για όσους ενοχλήθηκαν, πως δεν μπορούν τα πάντα να θυσιαστούν  στο βωμό της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης. Με πικρία ομολογώ ότι κάποιοι από το ελληνικό κράτος το σαμποτάρουν. Υπάρχουν τα βραβεία , οι καλές κουβέντες, τα εύσημα, αλλά ακόμα και σε αυτό το χώρο τα συμφέρονται είναι πολλά. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» δεν μπήκε σε αυτά, αντίθετα  τα πολέμησε και τα πολεμά , αφήνοντας να φανεί η διαχρονική ανικανότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και της προστασίας των παιδιών.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του νομίσματος, η θετική, που αγγίζει το πρόβλημα και ψάχνει τη λύση,  οι υποστηρικτές των παιδιών. Όλη η λειτουργία του Συλλόγου 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα οφείλεται στο έργο που παράγει και στη συμμετοχή πολύ σημαντικών ανθρώπων από τη Δημόσια Διοίκηση, που δε στερείται ευαισθησίας και που δεν αρνείται να δει το πρόβλημα. Εισαγγελείς, αστυνομικοί , γιατροί και άλλοι κρατικοί λειτουργοί είναι οι άνθρωποι που καθημερινά, σε συνεργασία με τους ανθρώπους του Συλλόγου, δίνουν λύσεις σε προβλήματα παιδιών.
Δε  σταμάτησα, λοιπόν, στα κακόβουλα σχόλια και στις άδικες, ανούσιες, σκληρές κριτικές, γιατί κάθε μέρα βλέπω τα αποτελέσματα  της προσπάθειάς μας, που διαψεύδουν τους επικριτές μου. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» είναι ένα απόκτημα αυτής της κοινωνίας και ανήκει σε όλους και ειδικότερα στα παιδιά. Η συμμετοχή όλων μας αποδεικνύει ότι δεν είμαστε μια κοινωνία που γίνεται  έρμαιο στους ευκαιριακούς και τυχαίους πειραματισμούς κάποιων που δεν θέλουν να υπάρχει τίποτα καλό στην Ελλάδα, γιατί χαλάει τα συμφέροντα τους.
Το «Χαμόγελο του Παιδιού» θα συνεχίσει το έργο του για όσο χρειαστεί κλυδωνίζοντας την ελληνική πραγματικότητα , παραμένοντας πιστό στην αρχική του υπόσχεση
« ..όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο .. Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε.. »