Από την Αλεξάνδρα Γωγούση- Σκανδάλη

Απασχολημένη ως συνήθως μ΄ έγγραφά κι υποθέσεις, δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Ήτανε βράδυ και ξημέρωσε. Ήτανε Τρίτη και έγινε Τετάρτη. Σήκωσα το βλέμμα μου από τον υπολογιστή και ξαφνικά είδα ...
απέναντί μου, μια ομορφιά που με ξελόγιασε. Αντίκρισα τον ήλιο που φώτιζε τα δένδρα, τη θάλασσα, τον ήλιο που φώτιζε τα πουλιά που πετούσαν... Αντίκρισα το γαλάζιο Ελληνικό ουρανό, τα κυπαρίσσια και τις πικροδάφνες, τους θάμνους και τα βάτα, αντίκρισα και την ελιά, σύμβολο της ειρήνης… Δυο περιστέρια να φιλιούνται, δυο τρυφερά πετούμενα που συμπληρώναν το τοπίο, που συμπληρώνουν την ιδέα… Έκλεισα τα μάτια κι η φαντασία γέμισε ομορφιές: Αντίκρισα τις εκκλησιές μας, τα μνημεία μας, ανάκτορα αρχαία … Αντίκρισα την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα. Και το ναό του Ποσειδώνα… Τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, Αριστοτέλη κι Ιπποκράτη… Αντίκρισα και ποιητές: Καβάφη, και Ελύτη… Άκουσα τις μελωδίες του Χατζηδάκη, άκουσα τις μουσικές του Θοδωράκη…

Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ομορφιά, τέτοια νομοτέλεια στο σύμπαν κι εμείς οι Έλληνες να ζούμε σε κατάθλιψη, με το άγχος του μεροκάματου, το άγχος του δανείου, να ζούμε μες στη μιζέρια και τη σκοτεινιά!

Δεν είναι δυνατόν όλη μας η έννοια να είναι να εξασφαλίσουμε τον «επιούσιο» και τους φόρους. Λεφτά για τη ΔΕΗ και το πετρέλαιο.! Και να ζητούμε δανεικά: για φροντιστήρια, για των παιδιών τα «Αγγλικά», για φάρμακα και τόσα άλλα…

Δεν είναι δυνατόν όλη μας η διασκέδαση να ΄χει περιοριστεί στον καναπέ και στη μικρή οθόνη. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά σε μας.

Κάτι κάνουμε λάθος. Ζούμε ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη…

Και τι θα κάνουμε ν’ αλλάξουμε ζωή; Ν’ αλλάξουμε την καθημερινότητά μας; Γιατί, ως τώρα, σκύβουμε το κεφάλι μας και περιμένουμε την καταδίκη. Περιμένουμε τις κατασχέσεις, περιμένουμε την έξωση, την απόλυση, το θάνατο για λύτρωση…

Τινάχτηκα όρθια και φώναξα: «Δεν είναι δυνατόν»!

Δεν είναι δυνατόν να παραδώσουμε τα όπλα άνευ όρων. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε συμβιβαστεί με το απόλυτο μηδέν, τον απόλυτο εξευτελισμό, την απόλυτη αδράνεια.

Συνέλθετε Έλληνες!

Ξυπνήστε! Κουνηθείτε!

Πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πραγματικότητα. Πρέπει να δράσουμε! Πρέπει να αντιδράσουμε!

Ξεκινάμε από την αρχή. Ξαναπαίρνουμε μπρος. Επαναφορτιζόμαστε.

«Μα, πως; Χωρίς χρήματα τι μπορεί να κάνει κανείς;» θα μου πείτε.

Κι όμως μπορεί. Μπορεί να κάνει θαύματα.

Κατ’ αρχήν πρέπει ο καθένας μας να σκεφτεί για κάποια φρέσκια ιδέα. Όλοι, ο καθένας στον τομέα του, μπορούμε να σκεφτούμε κάτι…

Ρίχνω και τη ιδέα της ανταλλακτικής οικονομίας: σου βάφω το σπίτι, κάνεις ιδιαίτερα στο παιδί μου. Με εξετάζεις δωρεάν, γιατρέ, σου φέρνω ζαρζαβατικό από τον μπαξέ μου. Προσέχω τους ηλικιωμένους γονείς σου, μου παραχωρείς στέγη και φαγητό, για όσο διάστημα σπουδάζω μακριά από το σπίτι μου…

Όπως παλιά…

Τι να κάνουμε; Δεν είναι και η καλύτερη λύση, είναι όμως μια λύση. Είναι μια αντί-δραση. Είναι ένα ξεκούνημα.

Αλληλεγγύη. Δώστε και πάρτε «αλληλεγγύη». Συμπαρασταθείτε όπως μπορείτε, σε όποιον μπορείτε. Πείτε έναν καλό λόγο. Χαϊδέψτε τον στο κεφάλι. Πιάστε του το χέρι. Δώστε του μια συμβουλή, δώστε του κουράγιο…

«Καλά όλα αυτά στη θεωρία», θα μου πείτε. Και μετά; «Μετά, με τι χρήματα θα πληρώσω το δάνειο στην Τράπεζα; τη ΔΕΗ; Τα φάρμακα; Το super market;»

Τώρα πώς τα πληρώνετε; Δεν μπορείτε; Έ, έτσι θα συνεχίσετε.

Αλλά θα έχετε εξασφαλίσει κάποια άλλα αγαθά. Όχι, δεν μιλώ για τα λαχανικά και τα αυγά. Μιλώ για τη δραστηριοποίηση σε κάποιον – οποιονδήποτε τομέα, μιλώ για την απομάκρυνση από τον καναπέ και την πλύση εγκεφάλου από τα μεγάλα κανάλια, μιλώ για την απεξάρτηση από την αποβλάκωση στο διαδίκτυο (στους εθισμένους αναφέρομαι), μιλώ για την αναβίωση της αυτοεκτίμησής σας, της αυτοεκτίμησής μας, που εν τω μεταξύ χάσαμε…

Ξυπνήστε, γυρίστε στα χωριά σας, όσοι – τυχεροί έχετε. Εκεί η ζωή είναι πιο εύκολη. Τα έξοδα λιγότερα. Το χέρι βοηθείας ορατό. Η αλληλεγγύη ζωντανή…

Ξυπνήστε, ψάξτε για δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Το ένα φέρνει το άλλο. Η δουλειά φέρνει ευφορία. Η ευφορία φέρνει φρέσκιες ιδέες, οι φρέσκιες ιδέες φέρνουν χαμόγελο, το χαμόγελο φέρνει αισιοδοξία. Και η αισιοδοξία φέρνει λύσεις. Η αισιοδοξία φέρνει ιδέες. Αποτελέσματα. Πράξεις.

Χαμογελάστε μέσα σε ένα λεωφορείο και θα δείτε πόσο γρήγορα θα αλλάξει το κλίμα γύρω σας. Ο ένας με τον άλλον, αρχίζουν και χαμογελούν. Πηγαίνουν στον προορισμό τους όλοι, με αναπτερωμένη διάθεση, με κέφι. Το κέφι φέρνει ηρεμία. Η ηρεμία φέρνει σωστές σκέψεις. Υποδεικνύει σωστές αντιδράσεις. Υποδεικνύει δράσεις…

Χαμογελάστε! Στο κάτω κάτω, τί έχουμε να χάσουμε; Τη θλίψη και την κατάθλιψη, τις χορτάσαμε. Ας δοκιμάσουμε και το χαμόγελο! Ελάτε! Χαμογελάστε! Έτσι, έτσι! Λίγο ακόμα! Κι εσείς κύριέ μου, που τα βρίσκετε χαζομάρες όλα αυτά. Ελάτε, κάντε μου τη χάρη: σκάστε ένα χαμογελάκι! Κάντε το για μένα, έστω και στα ψέματα.

Έεεεεεετσι μπράβο!

Χαμογελάστε! πείτε και στη γυναίκα σας να χαμογελάσει! Και στην πεθερά σας! Τώρα που πήραμε και τους γονείς και τα πεθερικά στο σπίτι για οικονομία...

Πείτε και στον περιπτερά και στον γείτονα, τον Ολυμπιακό, (ΠΑΟΚ εσείς), και στον άστεγο απέναντι στο πάρκο και στον οδηγό του λεωφορείου.

Χαμογελάστε!

Χαμογελάστε!

Χαμογελάστε!

Κοιτάξτε τον ήλιο, τον ουρανό μας, το γαλάζιο της θάλασσάς μας. Και χαμογελάστε. Χαμογελάστε.

«Ε, όχι, δεν θα σκύψω άλλο το κεφάλι. Θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου» πείτε. «Θα αντιδράσω. Κάτι θα σκεφτώ, κάτι θα κάνω!» σκεφτείτε…

«Δεν θα χαθώ. Στο κάτω κάτω, κανένας θεός δεν θέλει να βλέπει τους Έλληνες σε τέτοιο χάλι. Γεννηθήτω το θέλημά σου, Θεέ μου!» πείτε…

Και …χαμογελάστε!

Καλή μας επιτυχία, εύχομαι! Με ένα χαμόγελο, πάντα!