Εσωτερική υποτίμηση ή δραχμή

Ήταν το 2008 όταν ο Κώστας Λαλιώτης σε μία τυχαία συνάντησή μας στο δρόμο μου είπε ότι έτσι όπως αναπτύσσεται η οικονομία στην Ελλάδα και τον κόσμο σε λίγο καιρό τα μικρομεσαία στρώματα δεν θα είναι σε θέση να διασφαλίσουν την κοινωνική τους αναπαραγωγή. Αυτό φυσικά στην Ελλάδα είχε συντελεστεί χρόνια πριν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, αλλά κρυβόταν κάτω από τα βουνά των δανεικών, τις εθνικές συμμετοχές στις δημόσιες επενδύσεις που κρύβονταν κάτω από τεχνητά διογκωμένες δαπάνες των συνολικών προϋπολογισμών των έργων (με αποτέλεσμα η Ευρώπη να πληρώνει τις περισσότερες δημόσιες επενδύσεις και μία ψεύτικη εθνική αφήγηση. Το 2007 το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (τι εξάγουμε/τις εισάγουμε) ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στο έλλειμμά του. Ήμασταν μία χώρα που τιμολόγησε τον εαυτό της έξω από τον κόσμο. Τον επόμενο χρόνο ο κόσμος άρχισε με μικρά βήματα να μας αφήνει έξω.

Δικό μας νόμισμα δεν έχουμε με αποτέλεσμα ακόμα και αν θέλουμε, όπως επιδιώκει η αριστερά, να κάνουμε νομισματική χρηματοδότηση του ελλείμματος και του χρέους να πρέπει να συμφωνήσουμε με εκείνους που συνυπάρχουν μαζί μας στο νόμισμα ή να αποδεχθούμε την εσωτερική υποτίμηση (φτωχαίνοντας) ή να αποχωρήσουμε από το ευρώ ώστε να κάνουμε εξωτερική υποτίμηση, έναντι των άλλων νομισμάτων, για να ξανατιμολογήσουμε, αν τα καταφέρουμε, τον εαυτό μας και πάλι μέσα στον κόσμο. Υπάρχει και μία ακόμα λύση να βάλουμε δασμούς και να αποχωρήσουμε από την ΕΕ για να προστατεύσουμε όποια εθνική παραγωγή θα θέλαμε να αναπτύξουμε αν ξαναγυρίσουμε σε νόμισμα οι αποφάσεις πάνω στο οποίο θα παίρνονται αποκλειστικά στην Ελλάδα .

Ο κ Τσίπρας επικρίνει τη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης  προτείνοντας την νομισματική χρηματοδότηση των ελλειμμάτων κόβοντας χρήματα. Φέρνει ως παράδειγμα τους Αγγλοσάξωνες που έχουν δικά τους νομίσματα και τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Μ. Βρετανία εφάρμοσαν προγράμματα λιτότητας. Μετά το 2007 σε καμμία χώρα της Δύσης δεν ακολουθήθηκε συνταγή που να μην περιλαμβάνει δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου. Μία νομισματική ένωση με διαφορετικούς πολιτισμούς και έθνη έχει διαφορετικές αντιλήψεις για το χρήμα και πρέπει να βάλει κάποιους κοινούς παρανομαστές στα δημόσια οικονομικά. Η Ευρώπη συμφώνησε στα κριτήρια δημοσιονομικής σύγκλησης τα οποία δεν άλλαξαν ακόμα και αν Γαλλία και Γερμανία τα παραβίασαν χωρίς να τιμωρηθούν. Τα κριτήρια αυτά οδηγούν μαθηματικά στον μονόδρομο της εσωτερικής υποτίμησης καθώς το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Ο άλλος δρόμος είναι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Είναι και αυτός θεμιτός αλλά πιο μακρύς για την επιστροφή στον κόσμο και μάλλον –και για αυτό-πιο ακριβός. Η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι κατάρα αλλά η διόρθωση της ύβρης να υπερτιμήσουμε τη ζωή μας με τρόπο ώστε να βγούμε έξω από τον κόσμο.