«Κατεβαίνοντας με το λεωφορείο λοιπόν στο κέντρο είχε μαζί του τα λαχεία, αλλά και ένα τσαντάκι με την είσπραξη της ημέρας, περίπου 2.500 ευρώ. Καθόταν αμέριμνος σε ένα από τα καθίσματα, βυθισμένος στις σκέψεις του. Τι κι αν είχε καταφέρει να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να τακτοποιήσει επαγγελματικά τις τρεις κόρες του, εκείνος ....

είχε πάντα ως στόχο το κάτι παραπάνω για την οικογένειά του. Τα επόμενα λεπτά κύλησαν γρήγορα και βίαια. Δέχεται επίθεση από ομάδα αλλοδαπών που επέβαιναν στο λεωφορείο, οι οποίοι και τον είχαν στοχοποιήσει από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε. Τον χτυπούν, πιθανόν με μαχαίρι, και εκείνος σωριάζεται τραυματισμένος. Εκλιπαρεί σε βοήθεια, όμως κανείς δεν σπεύδει να τον βοηθήσει. Συνειδητοποιεί ότι τα χρήματα που έφερε μαζί του έχουν κάνει φτερά και επιχειρεί να σταματήσει στην επόμενη στάση. Κατεβαίνει στη Σόλωνος, αλλά δεν καταφέρνει να συνεχίσει περπατώντας. Τον προδίδουν και η αιμορραγία και η καρδιά του. Αφήνει την τελευταία του πνοή πάνω στο πεζοδρόμιο, εκεί απ' όπου ξεκίνησε να πουλάει λαχεία πριν από 50 και βάλε χρόνια.» Οι παραπάνω γραμμές είναι απόσπασμα ρεπορτάζ από το «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής 26 Σεπτεμβρίου και όπως είναι προφανές από το περιεχόμενό του αναφέρεται στην δολοφονία ενός ακόμη Έλληνα από αλλοδαπούς. Η αγριότητα αυτής της δολοφονικής επίθεσης στο κέντρο της Αθήνας, μέσα μάλιστα σ' ένα λεωφορείο, αλλά και το γεγονός πως με το θύμα είχαμε καταγωγή από το ίδιο χωριό, με οδήγησαν στο συγκεκριμένο κείμενο. Η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου γεγονότος σε μια εφημερίδα είναι ασφαλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όλες οι υπόλοιπες αποσιώπησαν πλήρως το θλιβερό αυτό περιστατικό, όπως συνήθως κάνουν σ' όλες σχεδόν τις περιπτώσεις όπου οι Έλληνες το Γένος πέφτουν θύματα ληστειών, βιασμών και δολοφονικών επιθέσεων από τους αδίστακτους αλλοδαπούς που έχουν εισβάλει στη χώρα μας με την ανοχή - αν όχι την παρότρυνση - των ανθελλήνων εξουσιαστών που καταδυναστεύουν την Πατρίδα και τον Λαό.


Αντιθέτως, στις εφημερίδες αλλά και τα υπόλοιπα μέσα «ενημέρωσης» αυτό που θα δούμε, όχι φυσικά με έκπληξη, είναι παραποιημένα ρεπορτάζ για την κατάσταση στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου οι ξένοι θύτες εξισώνονται με τα εγχώρια θύματα και μεγαλοποιήσεις μεμονωμένων γεγονότων που πιθανότατα θα βοηθήσουν στο χτίσιμο του προφίλ το οποίο μπορεί να περιγραφεί ως «μονίμως αδικημένοι και κατατρεγμένοι οι μετανάστες, αδίστακτοι και εκδικητικοί οι Έλληνες», ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πως ισχύει το ακριβώς αντίστροφο από την παραποιημένη παρουσίαση των απανταχού αντιεθνικιστών, αντιρατσιστών και γενικότερα ανθελλήνων. Σίγουρα δεν πρόκειται επίσης να δούμε έστω και την πιο μικρή αναφορά στην αποτρόπαια δολοφονία του Έλληνα λαχειοπώλη από τους «γενίτσαρους» που θα μας βομβαρδίζουν από την τηλεοπτική συχνότητα της ΕΡΤ με πανάκριβες παραγωγές μηδαμινής τηλεθέασης. Βαξεβάνης, Αυγερόπουλος και φυσικά ο «πολύς» Κούλογλου (αυτός που σε άρθρο του με τίτλο «Κωλοέλληνες» έδειξε πόσο σέβεται όλους εκείνους που πληρώνουν την ΕΡΤ χωρίς να είναι σε θέση να το αρνηθούν για να χύνει το δηλητήριό του σε βάρος της εθνικής συνοχής) είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα στιγματίσουν τον «ρατσισμό» των Ελλήνων σε συνδυασμό με την προπαγάνδα υπέρ της παγκοσμιοποίησης και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Ούτε φυσικά η φωτογραφηθείσα στο παρελθόν ημίγυμνη ως (κω)Λάρα Κροφτ και παρολίγον παρουσιάστρια αντιρατσιστικής εκπομπής Αλ Σάλεχ θα γράψει τίποτα για την δολοφονία του κυρίου Χρήστου (αυτό ήταν το μικρό του όνομα). Γιατί για όλον αυτόν τον κωμικοτραγικό θίασο κενό πλέον ιδεών (αφού ο μπολσεβικισμός κατέρρευσε) δικαιώματα έχουν μόνο οι μη Έλληνες το Γένος.


Πέρα απ' όλα αυτά όμως υπάρχει και μια άλλη δραματική παράμετρος στο συγκεκριμένο ζήτημα και έχει να κάνει με την παθητική στάση, τον φόβο και την έλλειψη και της πιο παραμικρής βοήθειας στο θύμα από τους υπόλοιπους επιβάτες του λεωφορείου. Μπροστά στα μάτια τους μαχαίρωσαν τον άτυχο λαχειοπώλη, φώναζε απεγνωσμένα για βοήθεια κανείς τους όμως δεν έκανε την παραμικρή κίνηση με αποτέλεσμα ο 77χρονος κ. Χρήστος να αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στο πεζοδρόμιο, εκεί όπου για δεκαετίες έβγαζε το μεροκάματό του. Εκεί καταντήσαμε λοιπόν; Στο να το βουλώνουμε; Στο «αν ανακατωθώ θα την πληρώσω κι εγώ»; Ή πολύ χειρότερα στην αδιαφορία και τη φτηνή λογική «αφού δεν μου έτυχε εμένα, τι με νοιάζει»;