Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που αφορούν τις αναταράξεις στις τάξεις της Παιδείας και τα συναφή προβλήματα που τελμάτωσαν σε όλα τα επίπεδα της[κατώτερη-μέση-ανωτέρα και ανωτάτη],η κάθε μορφή πάλης απέναντι στην Πολιτεία, είτε αυτή η μορφή αφορά τις καταλήψεις, είτε απέχουν οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι από τα καθήκοντα-μαθήματα τους, οδηγεί πολλές φορές σε ακραίες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, που εδώ και αρκετό καιρό, παρακολουθούμε από τα κανάλια, με τον βιασμό μιας αλλοδαπής από την γείτονα χώρα-Βουλγαρία.
Βέβαια τα σημερινά παιδιά , επειδή εμείς οι γονείς , απασχολημένοι με το κυνήγι της καθημερινότητας που όλο και πιο δυσβάστακτο γίνεται, χωρίς αυτό να είναι και προυπόθεση δικαιολογίας, «παρκάρουμε» τα βλαστάρια μας, πότε σε ένα PC, πότε σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι «μοναξιάς», και το αποτέλεσμα αυτής της ανόητης καθόλα πράξης μας, φαίνεται με τους βιασμούς, με μορφές ανεξήγητης βίας και με κάθε παράνομες και έκνομες ενέργειες, που κατόπιν προσπαθούμε να εξηγήσουμε με επιστημονικά δεδομένα, λίγο πολύ αυτό αποτελεί γεγονός.
Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε χώρους, όπως τα σχολεία, που αντικειμενικά έπρεπε να εξιδανικεύονται, σε όλα αυτά τα συναισθήματα που μόνο βία δεν πρέπει να ασκείται από μέρους των παιδιών, αλλά τρυφερότητα και αγάπη, μεταξύ τους.
Γιατί παιδιά που όντως στην εφηβεία τους, το να ερωτεύονται και να εκτοξεύονται εις το αχανές του διαστήματος, για τον έρωτα τους, όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος, αυτό θα αποτελούσε μια υγειά καθόλα κατάσταση, δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο.
Το να βιάζουν όμως μια μαθήτρια και οι άλλοι να μαγνητοσκοπούν τις ερωτικές περιπτήξεις που στις μέρες μας , αν μη τι άλλο , αποτελούσε «προσωπική υπόθεση», αυτό παραείναι, πέρα από τα όρια, ανώμαλη πράξη.
Γιατί στον έρωτα , η ψυχή είναι έτοιμη να δωρίσει τα πάντα, έστω για τα ελάχιστα, για την ματιά , για το απρόσμενο φιλί.
Σήμερα όμως όλα ξεπουλήθηκαν και «μπαστάρδεψαν» και μάλιστα με τιμές που όλο και φαντάζουν , σαν άπιαστο όνειρο.
Για αυτό τον λόγο, όπως μας λέει και ο Κ.Σαλπιγκτής, η παρωχημένης νεότητος Φαρμακοποιός, όταν ένας όμορφος νέος και άγνωστος, διαβαίνει την πόρτα του Φαρμακείου της και την ερωτά, «για τον πριαπισμό τι θα μου συνιστούσατε», του απαντά απνευστί και παραχρήμα «μια μεζονέτα στο Πανόραμα,ένα 4Χ4, τρακόσιες χιλιάδες ευρώ σε ομόλογα και αυτό ακόμη το Φαρμακείο»
Ποιος όμως σήμερα , είτε γονιός, είτε δάσκαλος , είναι τόσο ανιδιοτελής απέναντι στην ίδια την κοινωνία και στα παιδιά του τα ίδια, για να συμβουλέψει και να διδάξει , αγνά και όμορφα αισθήματα και συναισθήματα.
Πώς να παραδειγματισθεί το παιδί μας από τις πράξεις μας, όταν και εμείς οι υπεύθυνοι φορείς, αδιαφορούμε παντελώς για την αθώα ψυχή τους και κάθε αισθηματικό πρόβλημα τους.
Απλώς του παρέχουμε υλικά αγαθά με την «σέσουλα», και αδιαφορούμε τελείως για τον ψυχικό του κόσμο.
Ακόμα και οι συμβουλές μας, σε λάθος βάση κατευθύνονται, όταν η μάνα, συμβουλεύοντας την κόρη, την προτρέπει να εκτιμά τον μέλλοντα σύζυγό της, με τα υλικά αγαθά που θα την προσφέρει αφειδώς .Μάλιστα δε, σε ανταπάντηση της κόρης ότι τον έρωτα τον διαισθάνεται διαφορετικά από τα λεγόμενα της μάνας της και ότι κριτήριο της αγάπης του μέλλοντα συζύγου της είναι η τρυφερότητα του απέναντι της και τα αγνά του αισθήματα που σε κάθε στιγμή και ευκαιρία, τα δείχνει ανιδιοτελώς, τότε ίσως ακούσει έντρομη την μάνα να διαφωνεί, λέγοντας γοερά στην κόρη «παιδί μου πού έμπλεξες, αυτά τα λένε οι κομουνιστές για να πηδήξουν».
Δυστυχώς εκεί φθάσαμε. Και παρόλο που γνωρίζουμε ότι η εποχή μας είναι παρωχημένη εποχή αξιών και συναισθημάτων, με βήμα γοργό αν δεν αλλάξουμε ‘ρότα’, με μαθηματική ακρίβεια, ίσως οδηγηθούμε στον όλεθρο και την καταστροφή.
Ο άνθρωπος διαφέρει από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου, για τα αισθήματα του και τον ερωτισμό του.Γιατί ο ερωτισμός του εμπεριέχει συναίσθημα, αλλιώς δεν θα διέφερε από κάθε είδους ζώο που η γενετήσια του ορμή , το οδηγεί σε σεξουαλικά ένστικτα, πολλές φορές βάρβαρα, βίαια και αντίθετα από την καθαυτό πράξη του έρωτα.
Άλλωστε αυτού του είδους ο έρωτας, καθίσταται έρωτας με ανταποδοτικά τέλη, με σκοπιμότητα και ξεφτίλα.
Σε τέτοια «ζωώδη» μονοπάτια, θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας. Γιατί αν μη τι άλλο, αν μια φορά αποτύχαμε εκ του αποτελέσματος κρίνοντες και κρινόμενοι, καιρός είναι ξανά, ξανά να προσπαθήσουμε, για το καλύτερο και το σωστό. Μακάρι.

Όλοι οι άνθρωποι του σημερινού κόσμου, που ο προβληματισμός τους κυρίως εντοπίζεται σε πολλά και καίρια θέματα που έχουν σχέση με την καλυτέρευση της ζωής τους, προσπαθούν να εκλέξουν για τον βασικό ρόλο των ηγετών τους, άτομα από το άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά με κύρια χαρακτηριστικά που κυρίως εντοπίζονται στην εντιμότητα, στο ήθος, στην επιστημονική τους κατάρτιση και σε άλλα επίκτητα και εκ γενετής χαρίσματα.
Αυτό λοιπόν είναι το ιδανικό που κυρίως χαρακτηρίζει αυτή την σχέση μεταξύ ψηφοφόρων και υποψηφίων . Αλλά σε λίγο καιρό πάλι θα έχουμε την ευκαιρία να προσέλθουμε στις κάλπες και να αναζητήσουμε τους κάλλιστους από τους καλύτερους και από τους εναπομείναντες καλούς.
Ποια όμως είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά πλεονεκτήματα που καθιστούν και προσδίδουν στον σύγχρονο και ιδανικό πολιτικό, την εγγύηση ότι θα ανταποκριθεί με επιτυχία στην επίλυση των προβλημάτων που του εμπιστεύτηκαν οι ψηφοφόροι του.
Άς ανατρέξουμε σε αυτούς τους κανόνες της επιτυχίας, γιατί αν μη τι άλλο, όλοι αυτοί που αποζητούν την ψήφο του κυρίαρχου λαού, πρέπει να έχουν το «γνώθι σαυτόν», εναρμονιζόμενοι με τους κανόνες, ώστε σε τελική έκβαση να έχουν και αίσιο αποτέλεσμα.
Ο σύγχρονος και ιδανικός πολιτικός, το πρώτο του προτέρημα πρέπει να έχει σχέση με την γένεση ιδεών που να αντανακλούν στον λαό του και να τον συναρπάζουν για να δημιουργεί και να εργάζεται για το καλό του τόπου .
Να προχωρά σε καινοτομίες , να ρισκάρει εκεί που αντιλαμβάνεται ότι η επιτυχία είναι με το μέρος του, γιατί χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει και πρόοδος και προπαντός να έχει όνειρα για το καλό του τόπου που κυβερνά.
Να επικοινωνεί σωστά με τους γύρω του, όχι μόνο στο στενό περιβάλλον που διοικεί αλλά και μακρύτερα με τους ανθρώπους που η δυνατότητα τους να αντιλαμβάνονται ορισμένα πράγματα, είναι περιορισμένη.
Να αγαπά τον εαυτό του και κυρίως αυτό που προσπαθεί να φέρει στο τέλος, ώστε να μπορεί να αγαπά και τους γύρω του και κυρίως να μην ξεχνά πως το κεφάλαιο το θεμελιώδες στη ζωή του, είναι το ίδιο του το κεφάλι που πρέπει να σκέφτεται θετικά.
Να μην ζηλεύει με τις επιτυχίες των άλλων ανθρώπων ή πολιτικών του αντιπάλων, αλλά θα πρέπει να έχει όραμα, στόχους και να προσπαθεί μέσα από αυτά , να γίνεται καλύτερος τους.
Να αγωνίζεται και να αγαπά με πάθος αυτό που κάνει για να καρπωθεί στο τέλος τους καρπούς της επιτυχίας του.
Για όλα αυτά όμως πρέπει να είναι μεθοδικός, οργανωτικός και να ακολουθεί αυτά που αρχικώς χάραξε, με περισσή ευλάβεια.
Ο ρεαλισμός πρέπει να είναι το κύριο προσόν του και να πατά στα πόδια του γερά, γιατί ο ρομαντισμός και άλλες ιδιότητες του χαρακτήρα του που έχουν σχέση με τέτοιου είδους συναισθήματα, θα πρέπει να τα χρησιμοποιεί μόνο στις ιδιαίτερες σχέσεις του.
Να πιστεύει στο ακατόρθωτο και στο θαύμα, γιατί εξάλλου και η ίδια η ζωή, είναι ένα θαύμα, αλλά να μην ξεχνά ότι τα θαύματα τα δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας, μέσα από την χρηστή διοίκηση, την υπομονή και την επιμονή μας.
Τα να έχει την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που του δίνονται, είναι ένα άλλο προσόν, γιατί πρέπει να γνωρίζει ότι οι ευκαιρίες δεν έρχονται συχνά, αλλά έρχονται και παρέρχονται, με τα γνωστά σε όλους μας επακόλουθα.
Βέβαια ο πλέον σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τη ζωή ενός πολιτικού, είναι η γνώμη που έχουν οι άλλοι για αυτόν και όχι η γνώμη που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι η εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του είναι καθοριστική και χτίζεται μέσα από τις γνώμες των πολλών.
Ο ιδανικός και σύγχρονος πολιτικός πρέπει να είναι δυνατός σαν χαρακτήρας, με υγιείς σκέψεις και να μη πτοείται από τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του λαού του, που τον εμπιστεύτηκε τα προβλήματα του.
Θα πρέπει να διδάσκεται από τα τυχόν λάθη του-γιατί ουδείς αλάνθαστος-αλλά από αυτά τα λάθη πρέπει να αποκτά εμπειρίες και προπάντων να μην τα επαναλαμβάνει.
Να μην ξεχνά ότι σε αυτή την ζωή, τίποτα δεν χαρίζεται απλόχερα, αλλά αυτός ο ίδιος πρέπει να αγωνισθεί προκειμένου να το αποκτήσει για το καλό του τόπου του και συνάμα μέσα από τον αγώνα του θα διακριθεί και θα αναγνωρισθεί και όχι μέσα από δολοπλοκίες και πολιτικές ίντριγκες.
Δεν πρέπει να ξεχνά καθημερινά, ότι ο δρόμος της επιτυχίας είναι στρωμένος από πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, αλλά αν είναι πιστός στους στόχους που έχει στοχεύσει για το καλό του τόπου του ,στο τέλος η επιτυχία θα τον δικαιώσει σίγουρα.
Αυτά και άλλα τόσα θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε για τα προτερήματα ενός ιδανικού και σύγχρονου συνάμα πολιτικού, στεκόμαστε όμως στα βασικά και όλοι εμείς που σκοπός της ζωής μας είναι η καλυτέρευση αυτού του τόπου και το μέλλον των παιδιών μας, όταν θα έχουμε σε λίγο και πάλι την ευκαιρία να κρίνουμε τους υποψηφίους, άς μην κοιτάξουμε, αισθήματα, συναισθήματα, κουμπαριές, συγγένειες και σόϊα, αλλά το τι ακριβώς από τα βασικά προτερήματα χαρακτηρίζει τον υποψήφιο που θέλει την ψήφο μας, ώστε να μην μετανοιώσουμε για την επιλογή μας και σκλαβώσουμε και το μέλλον μας και το μέλλον των ιδίων των παιδιών μας.
Και εν κατακλείδι επειδή όλοι κρίνονται για τις πράξεις τους θετικές και αρνητικές, και προπαντός από τα αποτελέσματα των πράξεων τους, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, η ανθρώπινη ποιότητα και η επιτυχία δεν είναι σύμπτωση, αλλά είναι πάντοτε το αποτέλεσμα μίας έξυπνης και επίπονης προσπάθειας.
Ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια στις σειρήνες, στις ύπουλες υποσχέσεις και στο βόλεμα των υμετέρων. Η πρόοδος αυτού του τόπου, περνά μέσα από διαύλους γνώσης για το καλύτερο, μέσα από αξιοσύνη και προπάντων μέσα από δουλειά και προσπάθεια.
Μακάρι η αυριανή μας κρίση, να έχει τα μισά από τα παραπάνω εχέγγυα που πρέπει να χαρακτηρίζει τον σύγχρονο και ιδανικό πολιτικό που θα θελήσει την ψήφο μας. Να είστε σίγουροι ότι ο τόπος θα αλλάξει άρδην προς το καλύτερο και το ιδανικότερο .Μακάρι και οι πολιτικοί μας, που θα θελήσουν την επιβεβαιώση μας προκειμένου να κυβερνήσουν τον τόπο τους, να ενστερνισθούν ότι χωρίς τα παραπάνω προτερήματα, θα ήταν καλύτερο να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό και σίγουρα περισσότερο παραγωγικό. Θα ήταν το καλύτερο για τους ίδιους και για όλους.
Τελειώνοντας άς μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι πολλές φορές ενώ έχουν το καλό, ψάχνουν για το καλύτερο, αλλά πολλές φορές αντί για το καλύτερο, βρίσκουν το κακό και φοβούμενοι μην «πέσουν» στο χειρότερο, κρατούν το κακό αντί του αρχικού καλού. Γιατί όπως αναφέρει και ο φιλόσοφος «αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πάς, δυστυχώς θα πάς, εκεί που κοιτάς».
Και ο νοών, νοήτω.

Με αφορμή το τελευταίο «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύγκρουση δύο αεροπλάνων τύπου F16, ενός τουρκικού και ενός δικού μας και τον θάνατο του ΄Ελληνα πιλότου,ονόματι Κώστας Ηλιάκης, έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη, πόσοι και πόσοι συνάνθρωποι μας-συμπατριώτες, έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος και ύστερα από λίγο καιρό, λησμονήθηκαν, όχι μόνο οι ηρωικές τους πράξεις σε σχέση με την Πατρίδα, αλλά και οι ίδιοι σαν άτομα που θυσιάσθηκαν για ιδανικά και για Θερμοπύλες.
Βέβαια, αρνούμαι να καταλάβω, λέξεις εφημερίδων που αναφέρονται σε θερμά και ψυχρά επεισόδια, λές και το να αερομαχείς πάνω από τα νερά του Αιγαίου, με ταχύτητες που αγγίζουν αυτές του ήχου, είναι μια πράξη ρουτίνας, ή κάτι το ασήμαντο, για μας που δεν γνωρίζουμε, μεταβάλλοντας έτσι την θερμοκρασία του επεισοδίου, ανάλογα κατά το δοκούν.
Το τι εκπαίδευση ΄απαιτείται, προκειμένου ένας πιλότος ενός μαχητικού αεροσκάφους, να έχει την δυνατότητα και την ετοιμότητα να ανταποκριθεί στα άμεσα καθήκοντα του που κυρίως έχουν σχέση με την προάσπιση των συνόρων και το κύρος της πατρίδας, μόνο αυτοί το γνωρίζουν και η καρδούλα τους.
Όλοι εμείς είμαστε «κριτές» εκ του ασφαλούς, σε καιρούς ειρηνικούς και μάλιστα πολλές φορές η ίδια μας η κρίση, είναι τόσο αυστηρή, όσο και η άγνοια μας, για αυτό που κυρίως υπερασπίζονται, όλοι αυτοί που είναι επιτετραμμένοι, να φυλάξουν Θερμοπύλες.
Και όλο το «πανηγύρι», μετά το θάνατό τους για τρείς-τέσσερις μέρες και ύστερα η λησμονιά και η επαναφορά στη ρουτίνα και στα δικά μας, στον εαυτούλη μας και στην καλοπέραση μας .Και η οικογένεια. Ποια οικογένεια .Αυτή του αδικοχαμένου, με τις τύψεις, με τα γιατί και τα διότι να την βασανίζουν καθημερινά μέσα στην απέραντη μοναξιά και την αβεβαιότητα του αύριο, ποιος αλήθεια την συμμερίζεται και την συμπονά στη συνέχεια.
Το πολύ-πολύ ένα στεφάνι, διό κροκοδείλια δάκρυα στην κηδεία τους-εφόσον βρεθεί το πτώμα τους-, και όλοι οι πολιτικοί και οι ανώτεροι , επί τόπου, για το θεαθήναι.
Βρέ βούρδουλας που μας χρειάζεται σε αυτό το «ανάδελφο»έθνος .Θα μπορούσα να εμπιστευτώ τον κάθε ανευθυνο-υπεύθυνο, όταν τουλάχιστον αυτά τα χρόνια, μπορούσε να μου εξασφαλίσει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον την ελευθερία μου και την τιμή μου, απέναντι σε αυτούς που άλλοι πιο ιθύνοντες, θέλουν να μας μπλέξουν για να διοχετεύουν τα οπλικά τους συστήματα και να θεωρούν τον εαυτό τους»πλανητάρχη» της απανταχού γής.
Γιατί 18 εκατομμύρια εργαζομένων Αμερικανών, ασχολούνται με την παραγωγή οπλικών συστημάτων. Αυτά σε κάποιες Χώρες , που οι κάτοικοι τους για άλλους θεωρούνται χαχόλοι, πρέπει να διοχετευθούν. Και για να μην τα βάζουμε μόνο με τους Αμερικάνους , το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους ισχυρούς της γής, που κάνουν σχεδόν τα ίδια , αλλά με άλλους ρυθμούς.
Ήρωες καθημερινοί, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και στο εγγύς μέλλον αυτής της Χώρας που από αρχαιοτάτων χρόνων το φρόνημα για την Πατρίδα, ήταν και θα είναι ισχυρό και ανιδιοτελές. Το πρόβλημα και η αίσθηση που κυρίως αναδύεται από όλα αυτά, είναι ότι γρήγορα οι ΗΡΩΕΣ ΛΗΣΜΟΝΙΟΥΝΤΑΙ.
Διάβαζα τυχαία σε ένα βιβλίο που αναφερόταν στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944, ένας διερμηνέας, ονόματι Ναπολέων Σουκατζίδης, κληρώθηκε μαζί με άλλους πατριώτες, να σκοτωθεί από τους Γερμανούς, για αντίποινα ενός σαμποτάζ που συνέβη. Επειδή όμως ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας, οι Γερμανοί του είπαν, ότι «εσένα δεν θα σε σκοτώσουμε γιατί σε χρειαζόμαστε»,φαίνεται προκειμένου να τον χρησιμοποιούν για να μεταφράζει τις νοσηρές τους κατά τα άλλα διαταγές. Αυτός όμως, Έλληνας στην ψυχή και στο φρόνημα, αρνήθηκε, αυτή την «χάρη» και πήγε στο απόσπασμα και εκτελέστηκε με όλους αυτούς που αρχικά κληρώθηκε., γιατί διαφορετικά την θέση του , θα την έπαιρνε ένας άλλος πατριώτης.
Τιμή λοιπόν σε όλους αυτούς τους ξεχασμένους ήρωες που ακούν στο όνομα ΗΛΙΑΚΗΣ και ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ ή ότι άλλο, από τόσα και τόσα ονόματα που θυσιάσθηκαν για την Πατρίδα. Ίσως η θυσία τους μακάρι να πιάσει τόπο και να μην πάει έτσι χαμένη στο βρόντο. Και προπαντός όχι λησμονιά σε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι το λιγότερο που σαν Έθνος , μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Υ.Σ.Διάβασα τελευταία ότι οι Τούρκοι, ζητούν και τα ρέστα, με το να πληρώσει η Ελλάδα το αεροπλάνο τους που καταστράφηκε κατά την σύγκρουση. Τόση είναι και η δική τους «άγνοια» και η σκοπιμότητα στα πολιτικά τερτίπια που τους επιβάλλουν οι άλλοι, που την τιμή της ζωής διό πιλότων που χάθηκαν-γιατί ο ένας ήταν δικός τους-την προσμετρούν με χρήμα και με την αξία ενός αεροπλάνου. Μπράβο σας βρε μπουταλάδες.

Διάβαζα προχθές σε ένα άρθρο στην εφημερίδα, ότι στη Θεσσαλονίκη ,αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της και μάλιστα στην δυτική της πλευρά, όλοι οι ιθύνοντες προσπαθούν μέσα από συσκέψεις και διαβουλεύσεις χρονοβόρες, να βρούν την «χρυσή» λύση-τομή , προκειμένου να αλλάξουν την όψη της και να την καταστήσουν περισσότερο λειτουργική σε ότι έχει σχέση με την κυκλοφορία και την ανάπτυξη της, ενόψει μάλιστα και της μεταφοράς της Διεθνούς ΄Εκθεσης, στην περιοχή μας και κυρίως στα δυτικά.
Βέβαια αυτό δεν θα με παραξένευε ,ούτε θα με προβλημάτιζε, γιατί πιστεύω ότι όταν κάθε τέσσερα χρόνια πάμε εκεί πίσω από το παραβάν για να ασκήσουμε το μέγιστο και ιερό μας καθήκον, δηλαδή το να εκλέξουμε τους καλύτερους και τους αξιότερους, σε τελευταία ανάλυση αυτό επιδιώκουμε. Να μας κυβερνούν άνθρωποι «επαίοντες» και προπαντός σώφρονες με γνώμονα το κοινό συμφέρον των πολιτών και όχι μόνο.
Να όμως που τα γεγονότα καμιά φορά μας διαψεύδουν και μας οδηγούν σε λάθος αποφάσεις και συγκρίσεις.
Και για να εξηγήσω τα λεγόμενα μου που σας προαναφέρω, σας παραθέτω ότι με τις προηγούμενες διαβουλεύσεις-συσκέψεις οι ιθύνοντες κατέληξαν ότι η αναμόρφωση της περιοχής μας πρέπει να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από ένα πρόγραμμα , αυτό που ούτε λίγο ούτε πολύ, μας πρότεινε ό γνωστός σε όλους μας Αρχιτέκτων - Πολιτικός Μηχανικός ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ, γιατί όπως αναφέρει και μια γνωστή διαφήμιση ενός απορρυπαντικού , αυτόν ξέρουμε , αυτόν εμπιστευόμαστε. Αν είναι δυνατόν.
Αγνοούμε εθελοτυφλώντας όλους τους περίφημους δικούς μας ανθρώπους που και το δείγμα γραφής τους έχει αναγνωρισθεί παγκοσμίως και πάμπολλα έργα τους , κοσμούν τόσο την Ελλάδα , όσο και την παγκόσμια κοινότητα. Άλλωστε για αυτό που εμείς οι Έλληνες είμαστε υπερήφανοι , είναι το γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο, Έλληνες επιστήμονες κοσμούν τις επιστήμες και τις τέχνες. Και σίγουρα θα ήταν άκομψο από την πλευρά μου να αναφέρω ονόματα , θα το επιχειρήσω όμως, ζητώντας συγγνώμη από αυτούς που δεν θα μνημονεύσω .Αγνοούμε ένα Πικιώνη , ένα Κωνσταντινίδη , ένα Φατούρο[συνήθως το όνομα μας παραπέμπει και τον θυμόμαστε μόνο σαν υποψήφιο Δήμαρχο] και τόσους άλλους που κοσμούν την Ελλάδα.
Μας έλκει όμως το όνομα του Καλατράβα, γιατί ίσως να είναι ευήκοο με τα πολλά άλφα του και ίσως αυτό να ήταν και το μόνο κριτήριο για να κάνει ένα «ρεκτιφιέ» την περιοχή μας , γνωστός Αρχιτέκτων, ενώ αν φέρναμε έναν καλύτερο , δικό μας παιδί εν ολίγοις, αυτό θα ήταν αρνητικό και προπαντός δεν θα μπορούσε να επηρεάσει την κοινή γνώμη των συμπολιτών μας, γιατί άλλο να είσαι φίρμα και άλλο ένας κοινός επιστήμων.
Θα πείτε ότι η πόλη της Θεσσαλονίκης και γενικότερα η περιοχή της έχει ανάγκη από ριζικά έργα υποδομής, από μεγάλους δρόμους, υποθαλάσσιες προεκτάσεις, ανισόπεδες διαβάσεις και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς Ναι σωστά. Αλλά αυτά ποιος θα τα κάνει. Σίγουρα όχι ο Καλατράβα, γιατί και οι ΄Ελληνες μπορούν να σχεδιάσουν και οι Έλληνες μπορούν να υλοποιήσουν αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία και προπαντός η έμπνευση και το όραμα που αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους Πολιτικούς ιθύνοντες της πόλης. Το να αντιδρούν για να δείξουν ότι μόνο οι ξένοι είναι οι ικανοί , αυταπατώνται οικτρά ποταπά και ανηλεώς.
Θυμάμαι όταν σχεδιάστηκε και κατόπιν υλοποιήθηκε η περιφερειακή οδός, ξεπετάχτηκαν και φώναζαν ένα σωρό ανευθυνο -υπεύθυνοι, δήθεν ότι θα καταστραφεί το δάσος του Σέιχ –Σού και τα γνωστά. Αν όμως δεν είχε γίνει αυτό το έργο , που και σήμερα θεωρείται ξεπερασμένο από την αύξηση του κυκλοφοριακού προβλήματος, η Θεσσαλονίκη θα είχε πάθει έμφραγμα θανατηφόρο, θα είχε εκραγεί από τα αυτοκίνητα και ούτε λίγο ούτε πολύ θα γυρνούσαμε σε προτεραίες μορφές μεταφοράς, δηλαδή στα ζωήλατα οχήματα.
Εν κατακλείδι λοιπόν , υπάρχουν επιστήμονες που μπορούν να υλοποιήσουν τα οράματα των πολιτών για μια ανθρώπινη πόλη-περιοχή με μεράκι και φαντασία, αρκεί να το θελήσουν και οι υπεύθυνοι αυτού του τόπου και να παρεμποδίσουν από τα σχέδια τους την διαπλοκή και τους μεσάζοντες με σκοπό τον αυτοπλουτισμό τους..
Πρέπει να καταλάβουν ότι , ζώντας σε αυτήν την περιοχή κάθε τους σκέψη για αρνητικά αποτελέσματα ενός έργου, είναι ένα «μπούμεραγκ» που γυρίζει στο κεφάλι τους.
Και εάν εμένα ο Καλατράβα φαντάζει σαν μια λίγο –πολύ μεταχειρισμένη εκδοχή και κάπως η ιστορία αυτή λαικίζει, κάποτε πρέπει να ληφθούν οι αποφάσεις που αφορούν τα μεγάλα έργα [βλέπε μετρό, υποθαλάσσια, περιφερειακή, ανισόπεδοι κόμβοι ,και πάρκινκ] και να αρχίσει η υλοποίηση τους από Έλληνες τεχνικούς, εργάτες και εργαζομένους, ώστε και η ανεργία να παταχθεί εν μέρει και το ελληνικό πνεύμα να φανερωθεί σε όλο του το μεγαλείο .Γιατί όσο και σοβινιστικό να ακούεται , έχουμε ανάγκη να αναδείξουμε την ελληνικότητα μας και την κληρονομιά μας, μιας και οι πρόγονοι μας ήταν αυτοί που κατασκεύασαν ένα Παρθενώνα και όλα αυτά τα περίτεχνα και πολύπλοκα έργα που μας άφησαν και τα θαυμάζουν αιώνες τώρα όλοι οι Καλατράβα , απανταχού της γής
Η κοινή λογική λέει ΄ένα και μόνο, μεγάλα έργα και σκληρές τομές για να προχωρήσουμε και να μεγαλουργήσουμε. Τα δικά μας παιδιά φοιτούν σε πανάξια πανεπιστήμια που και φωτισμένοι δάσκαλοι υπάρχουν προκειμένου με τις γνώσεις τους , να μεταλαμπαδέψουν αυτά που γνωρίζουν και σαν λαός έχουμε δείγμα γραφής ανάλογο , να ισχυριστούμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε.
«Αισχρόν τι δηρόντε, μενείν τε κενόν τε νέεσθαι», έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας, με άλλα λόγια είναι ντροπή στη ζωή μας να μένουμε συνεχώς κενοί, άδειοι και ανενεργοί Για το λόγο λοιπόν αυτό, αν μια φορά στη ζωή μας αποτύχαμε, καιρός να προσπαθήσουμε , προκειμένου να φτάσουμε στο ποθητό.
Και ο κάθε Καλατράβα θα μπορεί να τραβά. αλλού τα τόξα του και τα περίεργα σχέδια του σε στυλ πλώρης καραβιού, ή από κόκαλο φαγωμένου ψαριού, όπως στην έκθεση του εισηγήθηκε την αναμόρφωση της Θεσσαλονίκης μας, και της ευρύτερης περιοχής της.

Αφορμή για το άρθρο μου αυτό που αναφέρεται στον άνθρωπο και την εξάρτηση του από το αυτοκίνητο, είναι το γεγονός, του ότι, προχθές σε ένα περιοδικό που σχετίζεται με τα τροχοφόρα πάσης φύσης, διάβασα ότι η Στατιστική Υπηρεσία του Δημοσίου, δημοσίευσε ότι το χρόνο που μας πέρασε, το 2005,τόσο τα θανατηφόρα, όσο και τα άλλα τροχαία ατυχήματα, ήταν αυξημένα κατά πολύ και μάλιστα χαρακτηριστικά ανέφερε το άρθρο ότι , μία κωμόπολη, με πληθυσμό πάνω από 8.000 χιλιάδες κατοίκους, ξεκληρίζεται , κάθε χρόνο, στο βωμό της ασφάλτου.
Ένας καθηγητής μου στη Σχολή Τροχαίας το 1973, ονόματι Σ. Γεωργούσης, γνώστης του αντικειμένου, όσο καλύτερα από τον καθένα, μετεκπαιδευθείς στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο NORTHWESTERN EVANSTON ILLINOIS, στο Ινστιτούτο Τροχαίας,και συγγραφέας πολλών βιβλίων, σχετικών με το αυτοκίνητο, στο πρώτο του μάθημα, για να δείξει εμφανώς την διαφορά των οδηγών ως προς την κυκλοφοριακή τους συμπεριφορά στους δρόμους σε σχέση με το αυτοκίνητο,
μας παρέθεσε ένα παράδειγμα που το θυμάμαι ίσα με σήμερα.
Τo παράδειγμα ανέφερε δύο οδηγούς που ο μεν Α οικογενειάρχης, φιλότιμος πολίτης και πειθαρχημένος κάθε πρωί, κάνοντας τον σταυρό του, ξεκινά για την δουλειά του, οδηγώντας το αυτοκίνητο του με όλους τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., τους οποίους μάλιστα ευλαβείται και εφαρμόζει σχολαστικά.
Ο οδηγός Β είναι ένας πολίτης που, παραβαίνει τους νόμους, περιφρονεί και ειρωνεύεται τους Τροχονόμους και μάλιστα υπερηφανεύεται για αυτό. .Προκειμένου στην φίλη του που είναι συνεπιβάτις στο όχημα του να φανεί ο «γόης της ασφάλτου», συμπεριφέρεται σαν οδηγός της FORMULA 1 και τελικά είναι αυτός που ποτέ δεν κάνει λάθος, τα ξέρει όλα και τούτο γιατί θεωρεί τον εαυτό του, τον άσσο του βολάν.
Η τύχη φέρνει αυτούς τους δύο οδηγούς να συγκρουσθούν και να εμπλακούν σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ο πρώτος είναι τελείως αθώος και ο δεύτερος πλήρως ένοχος. Ο μεν ένας υπομένει πάσχοντας από ψυχική οδύνη, ταλαιπωρία, ο δε άλλος μετά το δυστύχημα και τα αποτελέσματα του, γίνεται επιθετικός , βάναυσος και χυδαίος σε εκφράσεις και χειρονομίες.
Στην ανάλυση αυτής της καταστάσεως που αφορά το τροχαίο ατύχημα, έχουμε το αιτιατό, το ίδιο δηλαδή το ατύχημα και ψάχνουμε να βρούμε την αιτία.
Προφανώς όλοι μας, θα στηλιτεύσουμε την οδική συμπεριφορά του δεύτερου οδηγού αυτού που προξένησε το ατύχημα, καταλογίζοντας τόσο εμείς , όσο και το αρμόδιο Δικαστήριο την ανάλογη ποινή και ευθύνη.
Και θα μου πείτε μέχρι εδώ όλα καλώς καμωμένα και το δίκιο αποδόθηκε και οι ζημιές αποκαταστάθηκαν .Κι όμως.
Η γενεσιουργός αιτία αυτού του τροχαίου ατυχήματος, δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο, παρά με τον εγωισμό που διακατέχει τον ανθρώπινο παράγοντα, σε διάφορες δραστηριότητες της ζωής του, εγωισμός που προέρχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητος και είναι ένα από τα πολλά ελαττώματα του μέσου Έλληνα.
.Ο εγωισμός κάνει τον άνθρωπο να εξάπτεται και να εκνευρίζεται όταν κάποιος του υποδεικνύει το ορθό και ο εγωισμός είναι αυτός που δεν αφήνει ακόμα και επιστήμονες να καταλάβουν ότι το αυτοκίνητο και η οδική του συμπεριφορά εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από κανόνες της Φυσικής .Οι απαράβατοι αυτοί φυσικοί νόμοι για πολλούς από εμάς τους μικροαστούς Έλληνες που το αυτοκίνητο το θεωρούμε μέσο επίδειξης και νεοπλουτισμού, είναι από άγνωστοι μέχρι τελείως ανεφάρμοστοι στην οδική μας συμπεριφορά.
Κανείς δεν έχει αντιληφθεί ότι το αυτοκίνητο , όσο κατασκευαστικά να τείνει προς την τελειότητα, είναι αδύνατο όταν εμπλακεί σε ένα τροχαίο ατύχημα, να συμπεριφερθεί διαφορετικά από ότι ένα άλλο όμοιο του και μάλιστα με συνισταμένες πολλές φορές εντελώς διαφορετικές από την ίδια την αιτία του ατυχήματος.
Όταν λοιπόν σε εξόδους εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, και άλλων εορτών, ακούμε στα δελτία των ΜΜΕ, να ξεκληρίζονται οικογένειες από άδικους θανάτους και αίμα εντελώς άδικα χυμένο στην άσφαλτο, να μην παραξενευόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε..
Και σε τελευταία ανάλυση , αυτό που οφείλουμε όλοι μας να πράξουμε σε σχέση με την συνετή οδήγηση μας, είναι να σεβόμαστε τους άλλους οδηγούς, να τηρούμε τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., και προπαντός να απαιτούμε από το Κράτος καλύτερους δρόμους, καλύτερη και ουσιαστική αστυνόμευση των δρόμων και επιβεβλημένη εκπαίδευση των νέων μαθητών σε μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής.
Οδηγοί όμως χωρίς γνώσεις και νηφαλιότητα και με αυτοκίνητα «κινητές καρμανιόλες», δεν είναι παρά άτομα τριτοκοσμικά με τάσεις εγωιστικές και συμπεριφορές «ξερόλα».
Ευχή όλων μας λοιπόν , να είναι για το χρόνο που πορευόμαστε, λιγότερα ατυχήματα με λιγότερα θύματα, γιατί το να τα μηδενίσουμε τουλάχιστον με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα δεν είναι όχι μόνο εφικτό, αλλά αποτελεί και ουτοπία, μια που όπως έλεγε και ένας σύγχρονος σοφός»η εξέλιξη πολλές φορές οδηγεί και σε καταστροφή» αν αναλογισθούμε την ραγδαία αύξηση των μέσων μεταφοράς, που όταν δεν υπήρχαν, σίγουρα οι θάνατοι ήταν μηδαμινοί και σήμερα που υπάρχουν σε τόσο μεγάλους αριθμούς, κάθε χρόνο ξεκληρίζεται και μια μικρή κωμόπολη, από τα ατυχήματα.
Και ας μην ξεχνάμε, ότι , όσο η κινητική ενέργεια είναι μεγαλύτερη, δηλαδή η ταχύτητα ,τόσο η ενέργεια τριβής, δηλαδή το φρενάρισμα , πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο προκειμένου να ακινητοποιηθεί το όχημα. Απλά Μαθηματικά δηλαδή.
Όλα αυτά όμως επιτυγχάνονται με σωστή εκπαίδευση από τα Σχολεία, γιατί και ο υπογράφων τα παραπάνω, παρά την ασχολία του για κάμποσα χρόνια με το τροχαίο ατύχημα και την προανάκρισή του, πολλές φορές, παραβαίνει τον Κ.Ο.Κ., και αυτό κυρίως για να μην είμαστε εγωιστές.
Υ.Σ Αφιερωμένο στις αδικοχαμένες παιδικές ψυχούλες, των μαθητών του Μακροχωρίου Βεροίας, που έτυχε εντελώς τυχαία, να βρισκόμουν στον τόπο του ατυχήματος, τον χρόνο που συνέβη.

Με την ευκαιρία του ανασχηματισμού της Κυβέρνησης του Κ.Καραμανλή και την ανάληψη του Υπουργείου των Εξωτερικών από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, μέχρι πρότινος Δημάρχου Αθηναίων, στον ημερήσιο τύπο , διάβασα δηλώσεις της κ. Υπουργού, ότι το θέμα του ονόματος της «Μακεδονίας» , είναι ένα θέμα που μας «καίει», αλλά ο χειρισμός του, απαιτεί μεγάλους διπλωματικούς ελιγμούς, προκειμένου τα αποτελέσματα, να είναι ορατά και προπαντός θετικά. .
Και μέχρις εδώ όλα καλά και κατανοητά.
Διάβασα όμως τις προάλλες σε μια εφημερίδα και σε μια στήλη με παραπολιτικά σχόλια ότι ο Μπρέχτ σαν συνειδητός Κομμουνιστής, θα ήταν ο τελευταίος στον μάταιο τούτο κόσμο, που παράλληλα με τα πιστεύω του, θα μπορούσε να είναι και Εθνικιστής Και όμως κάποτε γράφοντας ομολόγησε ότι «δεν είμαι Εθνικιστής, αλλά θα μπορούσα να γίνω δύο φορές , εάν ο γείτονας μου με απειλεί και γίνεται αυτός Εθνικιστής.»
Βέβαια το θέμα δεν είναι ιδεολογικό , αλλά ζήτημα ακραιφνώς εθνικό, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η ίδια σου η Χώρα , άρα και η ίδια σου η οντότητα σαν άνθρωπος , απειλείται και διεμπολίζεται κοινωνικά , οικονομικά και προπάντων εθνικά ,όσον αφορά τα σύνορα της. .
Οπότε μπροστά στο υπέρτατο συμφέρον πάει περίπατο κάθε νηπιώδης διεθνισμός και κάθε βαρύγδουπος όρος που κυρίως «τσαμπουνούν» όλοι οι διεθνώς ονομαζόμενοι Διεθνολόγοι και υποστηρικτές δήθεν του δικαίου.
Με όλα τα προαναφερόμενα , όταν τα Σκόπια, σφετερίζονται το όνομα της Μακεδονίας, εκδίδοντας παγκοσμίως αλυτρωτικούς –κατακτητικούς χάρτες που περιλαμβάνουν ως δική τους την Μακεδονία μέχρι και την Λάρισα, και διδάσκουν στα παιδιά τους, επίσημα και όχι εν κρυπτώ, αντίστοιχες κατακτητικές θεωρίες, τότε δικαιούται ο καθένας από εμάς και εσάς,, να γίνει τρείς φορές Εθνικιστής και Μακεδονομάχος, προτάσσοντας μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο μια μακεδονική σάρισα, μήκους δέκα μέτρων.
Βέβαια όλα αυτά , όχι για να εισβάλλουμε σε αυτό το κρατίδιο –μόρφωμα της παγκόσμιας αποτυχημένης διπλωματίας ,αλλά τουλάχιστον να αντισταθούμε , σε όλους τους ξενόφερτους ντερβίσηδες που ακούν στο οποιοδήποτε όνομα και ότι άλλο έχει σχέση με αυτού του είδους τους «νταβατζήδες», για να μην ξεχνάμε και τις ορολογίες του Πρωθυπουργού μας.
Αυτό λοιπόν το σταλινικό κρατίδιο-μόρφωμα, του οποίου η προΐστορία είναι μόλις πενήντα ετών, σαν ένα άλλο ποντίκι από το ανέκδοτο που βρυχάται μπροστά στο λιοντάρι, καπηλεύεται την ιστορία μας, μας απειλεί , διεκδικώντας εδάφη και ποδοπατεί την αξιοπρέπεια μας σαν Κράτος –οντότητα, γιατί πίσω του έχει όλους αυτούς τους προαναφερόμενους προστάτες, μαζί και με μερικούς δικούς μας που σιγοντάρουν λόγω παλιάς εμμονής και ανιστόρητης σκέψης.
Έχοντας λοιπόν στην σκέψη μας όλα αυτά που συμβαίνουν, αφήνοντας την πληγή να αιμορραγεί και να εξελίσσεται, θα έχουμε στο μέλλον μεγάλες φασαρίες που δεν σηκώνουν καμιά ψευδο-μαρξιστική ανάλυση, αλλά εμπίπτουν στην κοινή λογική της πολιτικής της αρπαγής, της πλαστογραφίας και του ιμπεριαλισμού, άσχετα εάν τα Σκόπια είναι μικρά το δέμας, αλλά η πληγή όμως είναι μεγάλη.
Βέβαια για αυτή την κατάσταση , φταίνε από την άκρα δεξιά , μέχρι την άκρα αριστερά, άσχετα αν ορισμένοι πολιτικοί μας , διατείνονται ότι «σε μια μέρα θα μπορούσαν να λύσουν το Σκοπιανό και κάθε συνακόλουθο του πρόβλημα» ,λές
και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας, αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, θα μπορούσαν να λύσουν το Κυπριακό, το Μεσανατολικό, το Ιράν , το Ιράκ και την Κορέα και να αναπαυθούν και μια μέρα από τις υπόλοιπες της εβδομάδας, που τους απομένουν.
Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί ,ή εδώ, το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Το σκοπιανό ποντίκι μαξιμαλίζει και με τον ανελέητο και επίμονο μαξιμαλισμό του κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, ενώ κάποιοι από τους δικούς μας πολιτικούς, μηδενός εξαιρουμένου, μας συμβουλεύουν να είμαστε υπομονετικοί, να μην είμαστε ενδοτικοί με γενναιότητα-λές και μας απομένουν άλλα πολιτικά παιχνίδια, ελιγμοί- και αντί να κριτικάρουν τους εθνικιστές επιθετικούς Σκοπιανούς και τους προστάτες τους, τα βάζουν με ορισμένους Εθνικιστές που αρνούνται αν μη τι άλλο να πράξουν , τουλάχιστον να μην στήνονται, σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
Ε , αυτό παραπάει, για να μην είναι φαιδρό και εν προκειμένω πάντα με την ρητορική έννοια της τρομοκρατίας «περί εθνικιστών», άς γίνουμε αναγκαστικά και όλοι σχεδόν Εθνικιστές, θέλουμε δεν θέλουμε, σαν τον Μπρέχτ, που προανέφερα.
Εάν λοιπόν γίνει κάποιο δημοψήφισμα, τα ποσοστά θα είναι προφανώς συντριπτικά, γιατί ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται μια χαρά το προφανές, πληγώνεται, εξοργίζεται αντιδρά και τρελαίνεται με τέτοιου είδους τερτίπια πολιτικών που δεν έχουν όραμα και προοπτική, στρεβλώνοντας το αυτονόητο εγκληματικά, είτε από ιδεολογική πλατυποδία , είτε λόγω πλύσης εγκεφάλου.
Και τουλάχιστον όσον αφορά το άτομο μου , θα είμαι ο τελευταίος που θα νοιαστεί αν το θέμα το ανακινεί ο Δήμαρχος Παπαγεωργόπουλος, ή ο πολιτικός Καρατζαφέρης, ή ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πάγκαλος, ή η Πρόεδρος του ΚΚΕ κ.Παπαρήγα ή ο οποιοσδήποτε, καθόσον το θέμα δεν είναι πρόβλημα που πρέπει μόνο να ανακινηθεί , γιατί ήδη υπάρχει και μάλιστα σοβαρότατο, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπισθεί δραστικά ενιαία και με οξυδέρκεια από ολόκληρο τον Ελληνισμό, απανταχού κατοικούντων, και μάλιστα από την πρόσφατη Υπουργό των Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη.
Εν κατακλείδι λοιπόν πάω να κατασκευάσω μια σάρισα-αχρείαστη νάναι- και δεν καταλαβαίνω κανένα , γιατί για να σκύψω το κεφάλι μου το θεωρώ αν μη τι άλλο τουλάχιστον ταπεινωτικό τόσο για την ίδια μου την γενιά όσο και για την ίδια μου καταγωγή εδώ και χρόνια, μια και οι Πολιτικοί μας, εκεί μας έσπρωξαν τόσα χρόνια και εκεί μας οδήγησαν οι πράξεις τους, στο να προμηθευόμαστε έγκαιρα αχρείαστα πράγματα Άλλωστε το να ενδιαφερόμαστε για την οποιαδήποτε Χώρα που πλήττεται από την παγκόσμια κοινότητα, όπως η Νικαράγουα ή το Ιράκ και το Ιράν και τόσες άλλες, είναι και αυτονόητο και παρήγορο ότι τουλάχιστον σε αυτό τον τόπο δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας, αλλά τι πιο αυτονόητο να ενδιαφερθούμε για το ίδιο μας το σπίτι.
Κλείνοντας και θέλοντας να δικαιολογήσω τα γραφόμενα μου, πήρα αφορμή από μια επίσκεψη μου στα Σκόπια με άτομα και πρόσωπα επαioντα και είδα τις αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπιανών από ένα εκπρόσωπο τους-ξεναγό το επάγγελμα- που τουλάχιστον η διακριτική του άποψη λόγω θέσης απέναντι σε επισκέπτες της Χώρας του, θα έπρεπε να ήταν διπλωματική και όχι ακραιφνώς «εθνικιστική» όπως ήταν η δική του.
Αυτά λοιπόν και ο νοών ,νοείτω.
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Θα ήμουν ο τελευταίος στον μάταιο τούτο κόσμο που οι τυχόν «εθνικιστικές» μου πράξεις απέναντι σε άλλους λαούς και Χώρες, θα είχαν σοβινιστικό και κατακτητικό χαρακτήρα. .Γιατί εκείνο που προέχει στους χαλεπούς χρόνους που ζούμε, είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, απανταχού της γής, η οικονομική τους άνοδο και δια μέσου αυτής η καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου και όχι η αυτοκαταστροφή τους μέσα από πολεμοχαρείς βλέψεις.

Μια φορά και ένα καιρό ,σε αλλοτινές εποχές, με την φαντασία μου και μόνο, ανοίγω την πόρτα ενός επαρχιακού καφενέ και μπαίνω μέσα, όπου όπως συνήθως γίνεται, κόσμος μαζεμένος περιμένει τον Πρόεδρο, τον Σύμβουλο, τον Υποψήφιο, τον δικό του ,τον δικό μας τον νύν και τον τέως, γιατί άλλο , για μια ακόμη πολιτική συγκέντρωση. Μιά εικόνα χίλιες λέξεις, ή καλύτερα όπως θάλεγε και ο αείμνηστος Σουρής μια Πινακοθήκη , πλήρης ηλιθίων.
Η ανοησία περίσσεια και διάχυτη στο χώρο του μικρού επαρχιακού καφενέ, σκορπίζει στην ατμόσφαιρα μια γνώριμη για τα ρουθούνια μας μυρωδιά, την μυρωδιά της φλεγόμενης χωματερής-σαν την δική μας « φανταστική» χωματερή που παρά τα ξεματιάσματα και τα ξόρκια, συνεχίζει να καίει και δεν λέει να σβήσει-γιατί αν μη τι άλλο, δεν σβήνουνε με ξόρκια και αφορισμούς οι χωματερές, ακόμη και αν είναι και «φανταστικές»
Εδώ λοιπόν, στης φαντασίας μου τον καφενέ, η ατμόσφαιρα είναι πηχτή από τα σύννεφα των τσιγάρων και από την μπόχα του πολυκαιρισμού, θέλω δεν θέλω όμως είμαι εκεί μέσα και με αγγίζει μέχρι τα σωθικά μου αυτή η βαριά ατμόσφαιρα και ο χρόνος εδώ παρόν , κλείνοντας μου το μάτι μου θυμίζει ότι ο αυτουργός τούτης της παρωδίας, δεν έχει τίποτα άλλο να δείξει παρά για το σημαντικό γεγονός της χρονιάς, το ότι «βαδίζομεν προς τας εκλογάς».
Για όσους λοιπόν δεν το εννόησαν, αγαπητοί φίλοι συντοπίτες συνέλληνες, διάγουμε την χρονική αυτή στιγμή όπου ο καθείς μας , σύμφωνα με τα λεγόμενα των προαναφερθέντων προέδρων , συμβούλων, υποψηφίων κλπ, πρέπει να πάμε στον πάγκο μας, δηλώνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ το στίγμα μας το πολιτικό.
Άλλωστε είναι η εποχή που σύσσωμος ο Ελληνισμός, αναμένει την σύγχρονη επίτοκο Λαϊδα να ξεγεννήσει.
Εν αναμονή του τόκου της λοιπόν, νέα φυντάνια της πολιτικής κυοφορούνται, τα παλιά αναβαθμίζονται, εκσυγχρονίζονται και αναδομούνται και κάποια άλλα φυντάνια αφού μεταλλάχθηκαν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το οικολογικό, είναι και το καλύτερο. Οι ιδέες τους φρέσκες, βγαλμένες μέσα από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα μια ανεφάνταστης πολιτικής, με ημερομηνία λήξης ληγμένη εκ των προτέρων και προ πολλών ετών, κι όμως αυτό πείθει και αυτό προτάσσεται.
Ποιος άλλωστε δεν θυμάται αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σαν έκφραση τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας, που μέσα σε αυτά προσπαθούν οι «σωτήρες»να φυλάξουν σαν κάτι το ιερό και το μοναδικό, όλη την παρακαταθήκη και το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου;
Και τα λόγια τους, αστείρευτη πηγή ανοησίας, ασυναρτησίας, ρέμουλας και συγχρόνως απάτης, ό,τι δηλαδή ορίζει την ουσία και την πρακτική του σήμερα, του τώρα και του δεν βαριέσαι.
Με αυτά λοιπόν τα νάματα, ενδομήτρια γαλουχούνται τα επίτοκα «φανταστικά» φυντάνια της πολιτικής μας σωτηρίας, στερούμενοι ίχνος φαντασίας για κάτι το καλύτερο ,με ανολοκλήρωτες και εκφυλισμένες λογικές, καρφωμένοι από τα πόδια τους στη γή-έτσι άλλωστε αισθάνονται προσγειωμένοι και μπορούν να ισορροπούν καλύτερα-βυθισμένοι μέσα σε πνευματικό λήθαργο, αλλά οπλισμένοι με το θράσος της άγνοιας, αυτοχρήζονται σωτήρες, λυτρωτές και μεταξύ τους βαυκαλίζονται και μοιράζουν «θώκους»ανύπαρκτους και άχρηστους, όμως καλοπληρωμένους, αποκαλώντας ο ένας τον άλλον με κάθε προσωνύμιο που θα του επιδώσει μια εφήμερη αίγλη. Δέσμιοι μιας κενόδοξης επιθυμίας να καταξιωθούν μέσα στο τίποτα που ζούν και τους γυροφέρνει, μάταια ψάχνεις μέσα στα λόγια τους να ακούσεις λέξεις που σχετίζονται με την φιλία την αγάπη στον διπλανό, την απέραντη αγκαλιά στο παιδί και στους νέους, την χαρά και κάθε προσιτό και ελπιδοφόρο σε τούτο τον τόπο. Τα ύφος τους , ισοδυναμεί με αυτό των εκατό Καρδιναλίων, λές και αυτοί δεν αγάπησαν, δεν έπαιξαν, δεν ερωτεύτηκαν αλλά σίγουρα γεννήθηκαν μεγάλοι και τρανοί εξ αποκαλύψεως, σωτήρες που αγωνιούν ποιος πρώτα θα μας σώσει , λές και τους το ζητήσαμε επιτακτικά.
Όλα αυτά βέβαια που προαναφέρονται είναι «φανταστικά» και συμβαίνουν στον καφενέ της φαντασίας μου και ίσως ο καθένας από εμάς τους δήθεν «ξύπνιους» να κρυφογελά με τα καμώματα των σωτήρων, σε λίγο όμως θα κληθείς να γίνεις ανάδοχος των νέων τόκων που πρέπει να πληρώσεις. Οπότε αν τους ακολουθήσεις, θα γίνεις το «άλλοθι τους» για την επόμενη τετραετία.
Καλέ μου φίλε-συντοπίτη, βάλτο καλά μέσα στο μυαλό σου, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ,το βλέπει και ο ίδιος και αρχίζει και φοβάται και αν εσύ με τις πράξεις σου, του δώσεις το δικαίωμα να στα πάρει όλα ότι σε απέμειναν, κράτησε τουλάχιστον ψηλά το δικαίωμα σου, να τον βλέπεις γυμνό και να γελάς με την καρδιά σου για την γύμνια του και την ανυπαρξία του και μην του παραχωρείς και αυτό το μηδαμινό σου δικαίωμα που είναι η μικρή, πλήν όμως δυνατή σου, αντίσταση.
Άλλωστε αυτό το μικρό σου χαμόγελο , μπροστά στην γύμνια του Βασιλιά, αυτό το υποψιασμένο χαμόγελο σου, θα ταράξει την μακαριότητα του ανόητου αυτόκλητου σωτήρα, που όσο και χονδρόπετσος να είναι , κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι, «τα ρουσφέτια μπορεί να μην τελείωσαν , αλλά σίγουρα αρχίζουν και στερεύουν» και το άλλοθι τους προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους, πρέπει να τεκμαιριώνεται μέσα από οράματα με πολιτικό αντίχτυπο ικανό να παρασύρει σε δημιουργία και οργανωσιά.
Τελειώνοντας εδώ αυτό το παραμύθι, θάθελα με μεγάλη μου επιθυμία να μάθω τι είδους όνειρα βλέπουν στον ύπνο τους όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι « σωτήρες», γιατί στον ξύπνιο τους ακόμα και ο χειρότερος αδαής πολίτης αυτού του τόπου, ξέρει καλά τι ονειρεύονται .Θέλω ακόμα να ακούσω τα λόγια τους όταν αγαπούν και ερωτεύονται, γιατί ενώ γνωρίζω καλά το πώς δίνουν το χέρι τους για πολιτικές χειραψίες, δεν ξέρω και θέλω να μάθω, πώς το απλώνουνε για να αγκαλιάσουν τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία, την φτώχεια και κάθε νέο άνθρωπο που του κλέβουν το όραμα για μια θέση στον ήλιο, πώς προσεγγίζουν τον άνεργο πατέρα, τον άστεγο επαίτη της ζωής και τον γέρο απόμαχο με την σύνταξη της πείνας. Αυτόν που οι κάθε είδους «λωποδήτες της δήθεν ενημέρωσης μέσα από τα ΜΜΕ , του προτάσσουν το «μαρκούτσι»για να τους πεί και να τους επιβεβαιώσει ότι εδώ είμαστε φτωχοί και ανήμποροι και σας εκλιπαρούμε, σώστε μας.
Έτσι από περιέργεια ,ρωτώ και θέλω μια απάντηση από κάθε αυτόκλητο σωτήρα, για όσα προανέφερα, ρωτώ όμως και σας αγαπητοί μου, είσαστε διαθέσιμοι να ανεχθείτε τέτοιου είδους τερτίπια στην πλάτη σας;
Μα πολλοί από εμάς θα διαρωτηθούμε, πώς όλοι τους είναι ίδιοι και η διαφορά τους είναι στο ελάχιστο. Εδώ είναι και το κραυγαλέο λάθος μας. Η ανοχή μας και ο ωχαδελφισμός μας.
Το τι μέλλει γενέσθαι .Απλό και κατανοητό. Αντίσταση στο γνώριμο και το άχρηστο, αντίσταση στην υπόσχεση για «διορισμούς» και ρουσφέτια, -λές και αυτά δεν έχουν αντίχτυπο στον ίδιο μας τον εαυτό-, αντίσταση και αξιολόγηση.
‘Αλλωστε οι ικανοί και οι επαίοντες είναι κοντά μας, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα και καταξιώνονται μέσα από την κοινωνική τους δράση , την επαγγελματική τους συνέπεια και την ζεστή τους «χειραψία» στα προβλήματα και στα οράματα αυτού του τόπου. Διαχειριστές με ξυλοπόδαρα είδαμε πολλούς, δήθεν «νοικοκυραίους»ακόμη περισσότερους που νοικοκύρεψαν τα υμέτερα προβλήματα τους, όχι όμως του λαού, ανθρώπους αληθινούς ψάχνουμε, σαν σύγχρονοι Διογένηδες.
Θα μου πείτε που θα τους βρούμε .Ψάξτε ίσως να κρύβονται κάτω από τα κοφίνια της αντίστασης και της πάλης για κάτι αξιόλογο και καλύτερο, Μην παρασύρεστε από τα βροντερά και τα αλλαλάζοντα .Είναι κούφια και κενά , ανήμπορα να δούν τις ανάγκες της εποχής και τα οράματα της εξέλιξης. Τα πρόσφατα γεγονότα που συνέβησαν στον τόπο μας, αυτό μαρτυρούν. Η αγωνία είναι η καρέκλα μας που όταν πλέον γίνει δική μας, βάζουμε και μια ζώνη για να δεθούμε μαζί της για μια ζωή και οι υποσχέσεις και τα «συμβόλαια « με τον λαό, πάνε περίπατο .Αν αυτό είναι το μέλημα μας, είμαστε έρμαιοι της τύχης μας. Ανοιχτά μάτια τις πονηρές αυτές μέρες που έρχονται και σύγκριση με το καλύτερο και το ανιδιοτελές.
Ωστόσο , επιμένω πως όλα αυτά δεν είναι από την φαντασία μου, όπως στην αρχή του παραμυθιού, σας εξέθεσα, αλλά από την αγωνία μου για τον τόπο μου, τον τόπο όπου θέλω να ζήσουν τo παιδί μου και τα εγγόνια μου. ΜΕ αγάπη, ο μέλλων ανάδοχος.
Υ.Σ Ευχαριστώ για την ιδέα του «στόρυ» τον φίλο μου τον Νίκο και του εύχομαι καλή του ώρα , εκεί που μεγαλουργεί συνήθως.

Συνήθως το ερέθισμα για να γράψει κανείς ένα άρθρο, είτε το λαμβάνει από την ίδια τη ζωή , είτε από ότι συνήθως διαβάζει μέσα από έρευνες και επιστημονικά συμπόσια που αφορούν διάφορες επιστημονικές παρατηρήσεις και ανακαλύψεις.
Μια λοιπόν τελευταία έρευνα που έκαναν οι Αμερικανοί επιστήμονες, έδειξε ότι οι χιμπατζήδες, που κατά μια άλλη προτεραία έρευνα αναγνωρίσθηκαν ως τα πρωτεύοντα θηλαστικά του ζωικού βασιλείου, αυτά λοιπόν τα θηλαστικά , δεν έχουν ίχνος αλτρουισμού μέσα τους. Και εξηγούμαι. Παρότι δηλαδή οι χιμπατζήδες ζουν σε κοινωνικές ομάδες, συνεργάζονται και κυνηγούν μαζί για την εξασφάλιση της τροφής τους ,όταν τους δοθεί η ευκαιρία δεν έχουν σαν κίνητρο την ανταμοιβή και των άλλων της ομάδος, αλλά όλη η προσπάθεια τους είναι για την δική τους εξασφάλιση και ανταμοιβή , με την πλουσιότερη και περισσότερη τροφή.
Καταλήγοντας, κοντολογίς οι επιστήμονες κατέληξαν ότι οι άνθρωποι ως προς τους χιμπατζήδες σε αυτό το σημείο διαφέρουν, δηλαδή, έχουν το αίσθημα του αλτρουισμού στο μεδούλι τους και για αυτό αγωνίζονται σε σχέση με την συμβίωση τους με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Που όμως υπάρχει αλτρουισμός στην κοινωνία των ανθρώπων ,σε ποία κοινωνική και πολιτική τους ενέργεια και σε ποία πράξη τους που αφορά τους συνανθρώπους τους.
Μήπως στο εξεταστικό σύστημα εισαγωγής νέων στα ΑΕΙ, ή στα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Χώρας, εκεί που απαράβατος νόμος ως ο ισχύων είναι ο θάνατος του , η ζωή μου .Γιατί αν ανατρέξει κανείς σε ανακοινώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων, το μόνο που θα καταλάβει είναι ότι η ήδη επιβαρημένη κατάσταση , επιβαρύνεται έτι περαιτέρω με χρονοβόρες διαδικασίες εισαγωγής και σπουδές χωρίς αντίκρυσμα..
Μήπως στο κυνήγι της εργασιακής αποκατάστασης στο Δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί που η μία θέση διεκδικείται από χίλιους μύριους εξαρτημένους οικονομικά εξαθλιωμένους ανθρώπους, που η κατάσταση αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, το συνδικαλιστικό κίνημα και κάθε προοδευτική κίνηση στο φρενάρισμα και στην ποδηγέτηση του κινήματος από την εκάστοτε εξουσία.
Μήπως στην καλλιέργεια της γής, εκεί που γίνονται χίλια μύρια εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος προκειμένου να επιτευχθεί η μεγίστη παραγωγή χωρίς όμως ίχνος υγιεινής προοπτικής.
Άλλωστε κατά τον καθηγητή Αν.Κωνσταντόπουλο, Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας Τροφίμων και ποτών, εννέα στα δέκα παιδιά, μέχρι και πέντε χρονών, έχουν στο αίμα τους δεκατρία είδη βεβαρυμμένων φυτοφαρμάκων που η απορρόφηση τους από το περιβάλλον , απαιτεί χρονικό διάστημα πάνω από μία δεκαετία αλλά και με τους ενήλικες η κατάσταση δεν είναι και καλύτερη αν αναλογισθεί κάποιος ότι το χρόνο απορροφούν πέντε κιλά συντηρητικών.
Μήπως στη Δημόσια περίθαλψη, εκεί όπου ένα κρεβάτι δίπλα σε ένα που δεν ψυχομαχεί διεκδικείται από χίλιους την ίδια στιγμή που τα διάφορα καρτέλ με μαφιόζικες μεθόδους, λυμαίνονται τα Δημόσια Νοσοκομεία.
Ή μήπως στις σχέσεις της καλής γειτονίας με τους βαλκάνιους γείτονες μας Άλλωστε εδώ το ανέκδοτο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου , που αφορά την κατσίκα του γείτονα, έχει πλήρη εφαρμογή.
Αυτή λοιπόν η κοινωνία μας , η κοινωνία των ανθρώπων εκ των προαναφερομένων αποδεικνύεται όχι μόνον αλτρουιστική άλλα και πολύ μονόχνοτη σε σχέση με τους συνανθρώπους μας, γιατί αυτή η κοινωνία είναι η κοινωνία των μονοφαγάδων και μόνο αυτών.
Άρα λοιπόν ελπίδα μεγαλύτερη για ανάπτυξη αυτής της θεωρίας και έννοιας την έχουν οι χιμπατζήδες, διότι όπως αποδείχθηκε είναι είδος υπό εξέλιξη.
Γιατί για το ανθρώπινο είδος που έφτασε σε υψηλό σκαλί εξέλιξης, η προσδοκία να γίνει καλύτερο και αναστρέψιμο είναι από μικρή έως μηδενική.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ .Οι χιμπατζήδες μπορούν να ελπίζουν ότι θα γίνουν άνθρωποι
Οι άνθρωποι όμως μπορούν να ελπίζουν ότι θα γίνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όταν ανακαλύψουν την ταυτότητα τους..

Μέρες γιορτινές που είναι σήμερα, γυρίζοντας την σκέψη μου χρόνια πίσω, σκέφτηκα το πώς όλα τα παιδιά της εποχής μου περιμέναμε τις άγιες τούτες μέρες των γιορτών, αλλά και την επίδραση που είχε σε όλους μας το παραμύθι και κατ΄επέκταση ο Αι Βασίλης.
Βέβαια την κάθε εποχή την χαρακτηρίζει ο ευδαιμονισμός ,η ανέχεια και η δυνατότητα που έχει το κάθε παιδί, να ζήσει το παραμύθι όχι μέσα από την φτώχεια και την ανεμπόρια αλλά όπως τουλάχιστον σήμερα συμβαίνει , μέσα από την πληροφόρηση, την πλουτοκρατική σχέση που χαρακτηρίζει ακόμη και τα παιχνίδια τους και την περίσσεια δυνατότητα απόκτησης αγαθών που πολλές φορές-τις περισσότερες- δεν εκτιμούνται.
Έτσι λοιπόν στην εποχή μου, αλλά και σε προγενέστερες εποχές τα παιδιά περιμένοντας τις γιορτές ένα δώρο, αυτό συνήθως η χρηστικότητα του θα είχε αποκλειστική εξάρτηση με την καθημερινότητα του παιδιού και όχι με την άμεση διασκέδαση του, όπως συμβαίνει σήμερα με την πλειονότητα των παιδιών.
Το πολύ-πολύ δηλαδή τα δώρα της εποχής μου θα ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια ή ρούχα που θα τα χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο, στο σχολειό τους ή σε κάθε άλλη κοινωνική εκδήλωση τους.
Σήμερα όμως τα δώρα πέρα από την ποικιλία, την μοναδικότητα και την απλόχερη δυνατότητα που τα δίνουν οι γονείς, πάνω από όλα είναι και διαφορετικά και κυρίως συνδέονται με την σύγχρονη τεχνολογία που σκοπό τους κυρίως –πέρα από την ψυχαγωγία- είναι και εκπαιδευτικός.
Ο λόγος που σήμερα λοιπόν , άλλαξε το παραμύθι και η αναμονή του Αι Βασίλη είναι κυρίως ο προαναφερόμενος, είναι αυτός που άλλαξε την ποικιλία των δώρων που προσκομίζει ο μύθος-Αι Βασίλης.Και επειδή ο μύθος πάντοτε ενυπάρχει στην κοινωνική δομή των ανθρώπων, προκειμένου να ενισχύσει ισχυρά την πίστη τους, για αυτό τον λόγο, σήμερα τα παιδιά η σχέση τους με τον ΄Αγιο, θα ήταν κατά την γνώμη μου , όπως ο παρακάτω διάλογος στο CHAT ,όπως παρατίθεται στην εφημερίδα «ΘΕΜΑ» γιατί και το προσφερόμενο δώρο μέσω του Αγίου, θα ήταν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής
ΝΙΚΟΣ. Γειά χαρά μεγάλε
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ. Χο ,χο,χο
ΝΙΚΟΣ. Τί σημαίνει «χο»
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ. Χέστε με όλοι
ΝΙΚΟΣ.Δεν μπορεί , τότε θα ήταν «χμό» και όχι «χο»
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ. ΄Ότι θέλω εγώ θα είναι ,άλλωστε τι είδους Αγιος είμαι Κάθε χρόνο όλο και κάποιος εξυπνάκιας θέλει να μου κάνει πλάκα , χρησιμοποιώντας το διαδύκτιο
ΝΙΚΟΣ.Και τί φταίω εγώ αν εσύ τα έχεις καταφέρει έτσι και στη γιορτή σου είσαι πνιγμένος στη δουλειά.Γιατί φωνάζεις.
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ. Δεν είναι δουλειά , είναι ευχαρίστηση κατάλαβες
ΝΙΚΟΣ. Οί τάρανδοι καλά
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ ΄Όχι τους σταμάτησαν στο Τελωνείο και πρέπει να περάσουν εξετάσεις για την γρίππη των πουλερικών
ΝΙΚΟΣ. Είναι οι τάρανδοι πουλερικά
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ.Γιατί δεν πετάνε κανονικά και με τον νόμο. Ωστόσο αν είναι να με ειρωνεύεσαι θα κάνω disconnect
NΙΚΟΣ.Με απειλείς
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ Σε προειδοποιώ
ΝΙΚΟΣ.Σιγά μην σε χάσω, άλλωστε τόσοι σωσίες σου κυκλοφορούν στον δρόμο
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ Αν μου μιλήσεις και σύ για τον Χάρυ Πότερ , θα σου κάνω μήνυση.Άλλωστε η στολή του δεν είναι κόκκινη
ΝΙΚΟΣ Και του Superman που η στολή είναι κόκκινη ποιος τον παρεξήγησε
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ Αυτός είναι ντοπαρισμένος
ΝΙΚΟΣ Κατάλαβα τον ζηλεύεις γιατί είναι γυμνασμένος
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ ΄Ας καθόταν και αυτός 364 μέρες τον χρόνο και θα σούλεγα εγώ πώς θα ήταν.
ΝΙΚΟΣ.Και συ θα μπορούσες να δουλεύεις περισσότερο, τις Απόκριες ας πούμε, όλοι ψάχνουν για μια πρωτότυπη στολή.
ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ. Να μου κάνεις την χάρη, η στολή μου είναι μοναδική και σε παρακαλώ να μου μιλάς στον πληθυντικό σε ΄Αγιο μιλάς.
Κάπως έτσι λοιπόν θα ήταν ο διάλογος με τα σημερινά παιδιά και με τα μέσα-παιχνίδια τους με το ίνδαλμα της παιδικής τους φαντασίας που ακούει στο όνομα Αι Βασίλης.Και να σκεφθεί κανένας ότι οι καιροί λένε οι σοφοί δεν αλλάζουν παρά μόνο οι άνθρωποι. Αν είναι δυνατόν.
Στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου εγώ , έχω καταγράψει όταν ήμουν παιδί , ένα πράγμα και αυτό θα με καθορίζει στην σχέση μου με τον μύθο μου, τον Αι Βασίλη.
Η ανάγκη για κάτι πρωτόφαντο και στολιστό μας έκανε να περιμένουμε την έλευση του με λαχτάρα και κάθε μας ενέργεια σε αυτό απέβλεπε.Κοιμόμασταν νωρίς για να προλάβουμε την έλευση του, γιατί το να πάρεις δώρο δεν ήταν και συχνό φαινόμενο.Το πολύ-πολύ να συνέβαινε μια-δυό φορές τον χρόνο και αυτό όχι σίγουρα.
Ο σημερινός όμως ευδαιμονισμός πώς να διατηρήσει τον μύθο και να ισχυροποιήσει την πιθανή ή μη ύπαρξη του Αγίου.Τα παιδιά το μόνο που οι γονείς τους παρέχουν με απλοχεριά , είναι τα δώρα και τα διάφορα παιχνίδια που οι Βιομηχανίες κατασκευάζουν αφειδώς, πιστεύοντας ότι έτσι, καλύπτουν την κάθε ανάγκη τους με τα δημιουργήματα τους, σε επικοινωνία, αγάπη και σε διηγήσεις τους στα παραμύθια.
Σήμερα ο γυιός μου σίγουρα δεν έχει ανάγκη από παραμύθια, όμως εγώ ίσως αργά το κατάλαβα ότι στα τόσα χρόνια του, δεν του είπα ούτε ένα παραμύθι, όχι γιατί δεν το ήθελα, αλλά κυνηγούσα και εγώ όπως τόσοι άλλοι το όνειρο να του παρέχω κάθε τι το αγοραστό και το υλικό, νομίζοντας ότι θα τον καλύψω σε κάθε του παιδική ανάγκη.Αυταπατήθηκα όμως οικτρά και ποταπά .Δεν είναι αργά , αλλά συγγνώμη παιδί μου, δεν με εκπαίδευσε κανένα σύστημα να γίνω και να είμαι σωστός πατέρας .Βλέπεις οι εποχές τρέχουν, σβήνουν και χάνονται και έρχεται η λησμονιά, οι προηγούμενες σκέψεις σου-σαν νάταν χθές που είμασταν παιδιά-, για να σου γλυκάνουν την ψυχή και να μπορείς να δείς κατάματα την συνέχεια της ζωής σου.
Άλλωστε πόσα όνειρα μπορεί να ζήσει κανένας όταν η κατηφόρα της ζωής του είναι μεγάλη και ακράτητη και τα φρένα του , ήδη πειράχθηκαν από τον κάματο της ζωής για κάτι καλύτερο και ουσιαστικώτερο.Μακάρι Αι Βασίλη να ζείς παντοτεινά.