Αφορμή για το άρθρο μου αυτό που αναφέρεται στον άνθρωπο και την εξάρτηση του από το αυτοκίνητο, είναι το γεγονός, του ότι, προχθές σε ένα περιοδικό που σχετίζεται με τα τροχοφόρα πάσης φύσης, διάβασα ότι η Στατιστική Υπηρεσία του Δημοσίου, δημοσίευσε ότι το χρόνο που μας πέρασε, το 2005,τόσο τα θανατηφόρα, όσο και τα άλλα τροχαία ατυχήματα, ήταν αυξημένα κατά πολύ και μάλιστα χαρακτηριστικά ανέφερε το άρθρο ότι , μία κωμόπολη, με πληθυσμό πάνω από 8.000 χιλιάδες κατοίκους, ξεκληρίζεται , κάθε χρόνο, στο βωμό της ασφάλτου.
Ένας καθηγητής μου στη Σχολή Τροχαίας το 1973, ονόματι Σ. Γεωργούσης, γνώστης του αντικειμένου, όσο καλύτερα από τον καθένα, μετεκπαιδευθείς στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο NORTHWESTERN EVANSTON ILLINOIS, στο Ινστιτούτο Τροχαίας,και συγγραφέας πολλών βιβλίων, σχετικών με το αυτοκίνητο, στο πρώτο του μάθημα, για να δείξει εμφανώς την διαφορά των οδηγών ως προς την κυκλοφοριακή τους συμπεριφορά στους δρόμους σε σχέση με το αυτοκίνητο,
μας παρέθεσε ένα παράδειγμα που το θυμάμαι ίσα με σήμερα.
Τo παράδειγμα ανέφερε δύο οδηγούς που ο μεν Α οικογενειάρχης, φιλότιμος πολίτης και πειθαρχημένος κάθε πρωί, κάνοντας τον σταυρό του, ξεκινά για την δουλειά του, οδηγώντας το αυτοκίνητο του με όλους τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., τους οποίους μάλιστα ευλαβείται και εφαρμόζει σχολαστικά.
Ο οδηγός Β είναι ένας πολίτης που, παραβαίνει τους νόμους, περιφρονεί και ειρωνεύεται τους Τροχονόμους και μάλιστα υπερηφανεύεται για αυτό. .Προκειμένου στην φίλη του που είναι συνεπιβάτις στο όχημα του να φανεί ο «γόης της ασφάλτου», συμπεριφέρεται σαν οδηγός της FORMULA 1 και τελικά είναι αυτός που ποτέ δεν κάνει λάθος, τα ξέρει όλα και τούτο γιατί θεωρεί τον εαυτό του, τον άσσο του βολάν.
Η τύχη φέρνει αυτούς τους δύο οδηγούς να συγκρουσθούν και να εμπλακούν σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ο πρώτος είναι τελείως αθώος και ο δεύτερος πλήρως ένοχος. Ο μεν ένας υπομένει πάσχοντας από ψυχική οδύνη, ταλαιπωρία, ο δε άλλος μετά το δυστύχημα και τα αποτελέσματα του, γίνεται επιθετικός , βάναυσος και χυδαίος σε εκφράσεις και χειρονομίες.
Στην ανάλυση αυτής της καταστάσεως που αφορά το τροχαίο ατύχημα, έχουμε το αιτιατό, το ίδιο δηλαδή το ατύχημα και ψάχνουμε να βρούμε την αιτία.
Προφανώς όλοι μας, θα στηλιτεύσουμε την οδική συμπεριφορά του δεύτερου οδηγού αυτού που προξένησε το ατύχημα, καταλογίζοντας τόσο εμείς , όσο και το αρμόδιο Δικαστήριο την ανάλογη ποινή και ευθύνη.
Και θα μου πείτε μέχρι εδώ όλα καλώς καμωμένα και το δίκιο αποδόθηκε και οι ζημιές αποκαταστάθηκαν .Κι όμως.
Η γενεσιουργός αιτία αυτού του τροχαίου ατυχήματος, δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο, παρά με τον εγωισμό που διακατέχει τον ανθρώπινο παράγοντα, σε διάφορες δραστηριότητες της ζωής του, εγωισμός που προέρχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητος και είναι ένα από τα πολλά ελαττώματα του μέσου Έλληνα.
.Ο εγωισμός κάνει τον άνθρωπο να εξάπτεται και να εκνευρίζεται όταν κάποιος του υποδεικνύει το ορθό και ο εγωισμός είναι αυτός που δεν αφήνει ακόμα και επιστήμονες να καταλάβουν ότι το αυτοκίνητο και η οδική του συμπεριφορά εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από κανόνες της Φυσικής .Οι απαράβατοι αυτοί φυσικοί νόμοι για πολλούς από εμάς τους μικροαστούς Έλληνες που το αυτοκίνητο το θεωρούμε μέσο επίδειξης και νεοπλουτισμού, είναι από άγνωστοι μέχρι τελείως ανεφάρμοστοι στην οδική μας συμπεριφορά.
Κανείς δεν έχει αντιληφθεί ότι το αυτοκίνητο , όσο κατασκευαστικά να τείνει προς την τελειότητα, είναι αδύνατο όταν εμπλακεί σε ένα τροχαίο ατύχημα, να συμπεριφερθεί διαφορετικά από ότι ένα άλλο όμοιο του και μάλιστα με συνισταμένες πολλές φορές εντελώς διαφορετικές από την ίδια την αιτία του ατυχήματος.
Όταν λοιπόν σε εξόδους εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, και άλλων εορτών, ακούμε στα δελτία των ΜΜΕ, να ξεκληρίζονται οικογένειες από άδικους θανάτους και αίμα εντελώς άδικα χυμένο στην άσφαλτο, να μην παραξενευόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε..
Και σε τελευταία ανάλυση , αυτό που οφείλουμε όλοι μας να πράξουμε σε σχέση με την συνετή οδήγηση μας, είναι να σεβόμαστε τους άλλους οδηγούς, να τηρούμε τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., και προπαντός να απαιτούμε από το Κράτος καλύτερους δρόμους, καλύτερη και ουσιαστική αστυνόμευση των δρόμων και επιβεβλημένη εκπαίδευση των νέων μαθητών σε μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής.
Οδηγοί όμως χωρίς γνώσεις και νηφαλιότητα και με αυτοκίνητα «κινητές καρμανιόλες», δεν είναι παρά άτομα τριτοκοσμικά με τάσεις εγωιστικές και συμπεριφορές «ξερόλα».
Ευχή όλων μας λοιπόν , να είναι για το χρόνο που πορευόμαστε, λιγότερα ατυχήματα με λιγότερα θύματα, γιατί το να τα μηδενίσουμε τουλάχιστον με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα δεν είναι όχι μόνο εφικτό, αλλά αποτελεί και ουτοπία, μια που όπως έλεγε και ένας σύγχρονος σοφός»η εξέλιξη πολλές φορές οδηγεί και σε καταστροφή» αν αναλογισθούμε την ραγδαία αύξηση των μέσων μεταφοράς, που όταν δεν υπήρχαν, σίγουρα οι θάνατοι ήταν μηδαμινοί και σήμερα που υπάρχουν σε τόσο μεγάλους αριθμούς, κάθε χρόνο ξεκληρίζεται και μια μικρή κωμόπολη, από τα ατυχήματα.
Και ας μην ξεχνάμε, ότι , όσο η κινητική ενέργεια είναι μεγαλύτερη, δηλαδή η ταχύτητα ,τόσο η ενέργεια τριβής, δηλαδή το φρενάρισμα , πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο προκειμένου να ακινητοποιηθεί το όχημα. Απλά Μαθηματικά δηλαδή.
Όλα αυτά όμως επιτυγχάνονται με σωστή εκπαίδευση από τα Σχολεία, γιατί και ο υπογράφων τα παραπάνω, παρά την ασχολία του για κάμποσα χρόνια με το τροχαίο ατύχημα και την προανάκρισή του, πολλές φορές, παραβαίνει τον Κ.Ο.Κ., και αυτό κυρίως για να μην είμαστε εγωιστές.
Υ.Σ Αφιερωμένο στις αδικοχαμένες παιδικές ψυχούλες, των μαθητών του Μακροχωρίου Βεροίας, που έτυχε εντελώς τυχαία, να βρισκόμουν στον τόπο του ατυχήματος, τον χρόνο που συνέβη.