Μια φορά και ένα καιρό ,σε αλλοτινές εποχές, με την φαντασία μου και μόνο, ανοίγω την πόρτα ενός επαρχιακού καφενέ και μπαίνω μέσα, όπου όπως συνήθως γίνεται, κόσμος μαζεμένος περιμένει τον Πρόεδρο, τον Σύμβουλο, τον Υποψήφιο, τον δικό του ,τον δικό μας τον νύν και τον τέως, γιατί άλλο , για μια ακόμη πολιτική συγκέντρωση. Μιά εικόνα χίλιες λέξεις, ή καλύτερα όπως θάλεγε και ο αείμνηστος Σουρής μια Πινακοθήκη , πλήρης ηλιθίων.
Η ανοησία περίσσεια και διάχυτη στο χώρο του μικρού επαρχιακού καφενέ, σκορπίζει στην ατμόσφαιρα μια γνώριμη για τα ρουθούνια μας μυρωδιά, την μυρωδιά της φλεγόμενης χωματερής-σαν την δική μας « φανταστική» χωματερή που παρά τα ξεματιάσματα και τα ξόρκια, συνεχίζει να καίει και δεν λέει να σβήσει-γιατί αν μη τι άλλο, δεν σβήνουνε με ξόρκια και αφορισμούς οι χωματερές, ακόμη και αν είναι και «φανταστικές»
Εδώ λοιπόν, στης φαντασίας μου τον καφενέ, η ατμόσφαιρα είναι πηχτή από τα σύννεφα των τσιγάρων και από την μπόχα του πολυκαιρισμού, θέλω δεν θέλω όμως είμαι εκεί μέσα και με αγγίζει μέχρι τα σωθικά μου αυτή η βαριά ατμόσφαιρα και ο χρόνος εδώ παρόν , κλείνοντας μου το μάτι μου θυμίζει ότι ο αυτουργός τούτης της παρωδίας, δεν έχει τίποτα άλλο να δείξει παρά για το σημαντικό γεγονός της χρονιάς, το ότι «βαδίζομεν προς τας εκλογάς».
Για όσους λοιπόν δεν το εννόησαν, αγαπητοί φίλοι συντοπίτες συνέλληνες, διάγουμε την χρονική αυτή στιγμή όπου ο καθείς μας , σύμφωνα με τα λεγόμενα των προαναφερθέντων προέδρων , συμβούλων, υποψηφίων κλπ, πρέπει να πάμε στον πάγκο μας, δηλώνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ το στίγμα μας το πολιτικό.
Άλλωστε είναι η εποχή που σύσσωμος ο Ελληνισμός, αναμένει την σύγχρονη επίτοκο Λαϊδα να ξεγεννήσει.
Εν αναμονή του τόκου της λοιπόν, νέα φυντάνια της πολιτικής κυοφορούνται, τα παλιά αναβαθμίζονται, εκσυγχρονίζονται και αναδομούνται και κάποια άλλα φυντάνια αφού μεταλλάχθηκαν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το οικολογικό, είναι και το καλύτερο. Οι ιδέες τους φρέσκες, βγαλμένες μέσα από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα μια ανεφάνταστης πολιτικής, με ημερομηνία λήξης ληγμένη εκ των προτέρων και προ πολλών ετών, κι όμως αυτό πείθει και αυτό προτάσσεται.
Ποιος άλλωστε δεν θυμάται αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σαν έκφραση τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας, που μέσα σε αυτά προσπαθούν οι «σωτήρες»να φυλάξουν σαν κάτι το ιερό και το μοναδικό, όλη την παρακαταθήκη και το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου;
Και τα λόγια τους, αστείρευτη πηγή ανοησίας, ασυναρτησίας, ρέμουλας και συγχρόνως απάτης, ό,τι δηλαδή ορίζει την ουσία και την πρακτική του σήμερα, του τώρα και του δεν βαριέσαι.
Με αυτά λοιπόν τα νάματα, ενδομήτρια γαλουχούνται τα επίτοκα «φανταστικά» φυντάνια της πολιτικής μας σωτηρίας, στερούμενοι ίχνος φαντασίας για κάτι το καλύτερο ,με ανολοκλήρωτες και εκφυλισμένες λογικές, καρφωμένοι από τα πόδια τους στη γή-έτσι άλλωστε αισθάνονται προσγειωμένοι και μπορούν να ισορροπούν καλύτερα-βυθισμένοι μέσα σε πνευματικό λήθαργο, αλλά οπλισμένοι με το θράσος της άγνοιας, αυτοχρήζονται σωτήρες, λυτρωτές και μεταξύ τους βαυκαλίζονται και μοιράζουν «θώκους»ανύπαρκτους και άχρηστους, όμως καλοπληρωμένους, αποκαλώντας ο ένας τον άλλον με κάθε προσωνύμιο που θα του επιδώσει μια εφήμερη αίγλη. Δέσμιοι μιας κενόδοξης επιθυμίας να καταξιωθούν μέσα στο τίποτα που ζούν και τους γυροφέρνει, μάταια ψάχνεις μέσα στα λόγια τους να ακούσεις λέξεις που σχετίζονται με την φιλία την αγάπη στον διπλανό, την απέραντη αγκαλιά στο παιδί και στους νέους, την χαρά και κάθε προσιτό και ελπιδοφόρο σε τούτο τον τόπο. Τα ύφος τους , ισοδυναμεί με αυτό των εκατό Καρδιναλίων, λές και αυτοί δεν αγάπησαν, δεν έπαιξαν, δεν ερωτεύτηκαν αλλά σίγουρα γεννήθηκαν μεγάλοι και τρανοί εξ αποκαλύψεως, σωτήρες που αγωνιούν ποιος πρώτα θα μας σώσει , λές και τους το ζητήσαμε επιτακτικά.
Όλα αυτά βέβαια που προαναφέρονται είναι «φανταστικά» και συμβαίνουν στον καφενέ της φαντασίας μου και ίσως ο καθένας από εμάς τους δήθεν «ξύπνιους» να κρυφογελά με τα καμώματα των σωτήρων, σε λίγο όμως θα κληθείς να γίνεις ανάδοχος των νέων τόκων που πρέπει να πληρώσεις. Οπότε αν τους ακολουθήσεις, θα γίνεις το «άλλοθι τους» για την επόμενη τετραετία.
Καλέ μου φίλε-συντοπίτη, βάλτο καλά μέσα στο μυαλό σου, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ,το βλέπει και ο ίδιος και αρχίζει και φοβάται και αν εσύ με τις πράξεις σου, του δώσεις το δικαίωμα να στα πάρει όλα ότι σε απέμειναν, κράτησε τουλάχιστον ψηλά το δικαίωμα σου, να τον βλέπεις γυμνό και να γελάς με την καρδιά σου για την γύμνια του και την ανυπαρξία του και μην του παραχωρείς και αυτό το μηδαμινό σου δικαίωμα που είναι η μικρή, πλήν όμως δυνατή σου, αντίσταση.
Άλλωστε αυτό το μικρό σου χαμόγελο , μπροστά στην γύμνια του Βασιλιά, αυτό το υποψιασμένο χαμόγελο σου, θα ταράξει την μακαριότητα του ανόητου αυτόκλητου σωτήρα, που όσο και χονδρόπετσος να είναι , κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι, «τα ρουσφέτια μπορεί να μην τελείωσαν , αλλά σίγουρα αρχίζουν και στερεύουν» και το άλλοθι τους προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους, πρέπει να τεκμαιριώνεται μέσα από οράματα με πολιτικό αντίχτυπο ικανό να παρασύρει σε δημιουργία και οργανωσιά.
Τελειώνοντας εδώ αυτό το παραμύθι, θάθελα με μεγάλη μου επιθυμία να μάθω τι είδους όνειρα βλέπουν στον ύπνο τους όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι « σωτήρες», γιατί στον ξύπνιο τους ακόμα και ο χειρότερος αδαής πολίτης αυτού του τόπου, ξέρει καλά τι ονειρεύονται .Θέλω ακόμα να ακούσω τα λόγια τους όταν αγαπούν και ερωτεύονται, γιατί ενώ γνωρίζω καλά το πώς δίνουν το χέρι τους για πολιτικές χειραψίες, δεν ξέρω και θέλω να μάθω, πώς το απλώνουνε για να αγκαλιάσουν τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία, την φτώχεια και κάθε νέο άνθρωπο που του κλέβουν το όραμα για μια θέση στον ήλιο, πώς προσεγγίζουν τον άνεργο πατέρα, τον άστεγο επαίτη της ζωής και τον γέρο απόμαχο με την σύνταξη της πείνας. Αυτόν που οι κάθε είδους «λωποδήτες της δήθεν ενημέρωσης μέσα από τα ΜΜΕ , του προτάσσουν το «μαρκούτσι»για να τους πεί και να τους επιβεβαιώσει ότι εδώ είμαστε φτωχοί και ανήμποροι και σας εκλιπαρούμε, σώστε μας.
Έτσι από περιέργεια ,ρωτώ και θέλω μια απάντηση από κάθε αυτόκλητο σωτήρα, για όσα προανέφερα, ρωτώ όμως και σας αγαπητοί μου, είσαστε διαθέσιμοι να ανεχθείτε τέτοιου είδους τερτίπια στην πλάτη σας;
Μα πολλοί από εμάς θα διαρωτηθούμε, πώς όλοι τους είναι ίδιοι και η διαφορά τους είναι στο ελάχιστο. Εδώ είναι και το κραυγαλέο λάθος μας. Η ανοχή μας και ο ωχαδελφισμός μας.
Το τι μέλλει γενέσθαι .Απλό και κατανοητό. Αντίσταση στο γνώριμο και το άχρηστο, αντίσταση στην υπόσχεση για «διορισμούς» και ρουσφέτια, -λές και αυτά δεν έχουν αντίχτυπο στον ίδιο μας τον εαυτό-, αντίσταση και αξιολόγηση.
‘Αλλωστε οι ικανοί και οι επαίοντες είναι κοντά μας, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα και καταξιώνονται μέσα από την κοινωνική τους δράση , την επαγγελματική τους συνέπεια και την ζεστή τους «χειραψία» στα προβλήματα και στα οράματα αυτού του τόπου. Διαχειριστές με ξυλοπόδαρα είδαμε πολλούς, δήθεν «νοικοκυραίους»ακόμη περισσότερους που νοικοκύρεψαν τα υμέτερα προβλήματα τους, όχι όμως του λαού, ανθρώπους αληθινούς ψάχνουμε, σαν σύγχρονοι Διογένηδες.
Θα μου πείτε που θα τους βρούμε .Ψάξτε ίσως να κρύβονται κάτω από τα κοφίνια της αντίστασης και της πάλης για κάτι αξιόλογο και καλύτερο, Μην παρασύρεστε από τα βροντερά και τα αλλαλάζοντα .Είναι κούφια και κενά , ανήμπορα να δούν τις ανάγκες της εποχής και τα οράματα της εξέλιξης. Τα πρόσφατα γεγονότα που συνέβησαν στον τόπο μας, αυτό μαρτυρούν. Η αγωνία είναι η καρέκλα μας που όταν πλέον γίνει δική μας, βάζουμε και μια ζώνη για να δεθούμε μαζί της για μια ζωή και οι υποσχέσεις και τα «συμβόλαια « με τον λαό, πάνε περίπατο .Αν αυτό είναι το μέλημα μας, είμαστε έρμαιοι της τύχης μας. Ανοιχτά μάτια τις πονηρές αυτές μέρες που έρχονται και σύγκριση με το καλύτερο και το ανιδιοτελές.
Ωστόσο , επιμένω πως όλα αυτά δεν είναι από την φαντασία μου, όπως στην αρχή του παραμυθιού, σας εξέθεσα, αλλά από την αγωνία μου για τον τόπο μου, τον τόπο όπου θέλω να ζήσουν τo παιδί μου και τα εγγόνια μου. ΜΕ αγάπη, ο μέλλων ανάδοχος.
Υ.Σ Ευχαριστώ για την ιδέα του «στόρυ» τον φίλο μου τον Νίκο και του εύχομαι καλή του ώρα , εκεί που μεγαλουργεί συνήθως.