Με αφορμή το τελευταίο «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύγκρουση δύο αεροπλάνων τύπου F16, ενός τουρκικού και ενός δικού μας και τον θάνατο του ΄Ελληνα πιλότου,ονόματι Κώστας Ηλιάκης, έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη, πόσοι και πόσοι συνάνθρωποι μας-συμπατριώτες, έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος και ύστερα από λίγο καιρό, λησμονήθηκαν, όχι μόνο οι ηρωικές τους πράξεις σε σχέση με την Πατρίδα, αλλά και οι ίδιοι σαν άτομα που θυσιάσθηκαν για ιδανικά και για Θερμοπύλες.
Βέβαια, αρνούμαι να καταλάβω, λέξεις εφημερίδων που αναφέρονται σε θερμά και ψυχρά επεισόδια, λές και το να αερομαχείς πάνω από τα νερά του Αιγαίου, με ταχύτητες που αγγίζουν αυτές του ήχου, είναι μια πράξη ρουτίνας, ή κάτι το ασήμαντο, για μας που δεν γνωρίζουμε, μεταβάλλοντας έτσι την θερμοκρασία του επεισοδίου, ανάλογα κατά το δοκούν.
Το τι εκπαίδευση ΄απαιτείται, προκειμένου ένας πιλότος ενός μαχητικού αεροσκάφους, να έχει την δυνατότητα και την ετοιμότητα να ανταποκριθεί στα άμεσα καθήκοντα του που κυρίως έχουν σχέση με την προάσπιση των συνόρων και το κύρος της πατρίδας, μόνο αυτοί το γνωρίζουν και η καρδούλα τους.
Όλοι εμείς είμαστε «κριτές» εκ του ασφαλούς, σε καιρούς ειρηνικούς και μάλιστα πολλές φορές η ίδια μας η κρίση, είναι τόσο αυστηρή, όσο και η άγνοια μας, για αυτό που κυρίως υπερασπίζονται, όλοι αυτοί που είναι επιτετραμμένοι, να φυλάξουν Θερμοπύλες.
Και όλο το «πανηγύρι», μετά το θάνατό τους για τρείς-τέσσερις μέρες και ύστερα η λησμονιά και η επαναφορά στη ρουτίνα και στα δικά μας, στον εαυτούλη μας και στην καλοπέραση μας .Και η οικογένεια. Ποια οικογένεια .Αυτή του αδικοχαμένου, με τις τύψεις, με τα γιατί και τα διότι να την βασανίζουν καθημερινά μέσα στην απέραντη μοναξιά και την αβεβαιότητα του αύριο, ποιος αλήθεια την συμμερίζεται και την συμπονά στη συνέχεια.
Το πολύ-πολύ ένα στεφάνι, διό κροκοδείλια δάκρυα στην κηδεία τους-εφόσον βρεθεί το πτώμα τους-, και όλοι οι πολιτικοί και οι ανώτεροι , επί τόπου, για το θεαθήναι.
Βρέ βούρδουλας που μας χρειάζεται σε αυτό το «ανάδελφο»έθνος .Θα μπορούσα να εμπιστευτώ τον κάθε ανευθυνο-υπεύθυνο, όταν τουλάχιστον αυτά τα χρόνια, μπορούσε να μου εξασφαλίσει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον την ελευθερία μου και την τιμή μου, απέναντι σε αυτούς που άλλοι πιο ιθύνοντες, θέλουν να μας μπλέξουν για να διοχετεύουν τα οπλικά τους συστήματα και να θεωρούν τον εαυτό τους»πλανητάρχη» της απανταχού γής.
Γιατί 18 εκατομμύρια εργαζομένων Αμερικανών, ασχολούνται με την παραγωγή οπλικών συστημάτων. Αυτά σε κάποιες Χώρες , που οι κάτοικοι τους για άλλους θεωρούνται χαχόλοι, πρέπει να διοχετευθούν. Και για να μην τα βάζουμε μόνο με τους Αμερικάνους , το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους ισχυρούς της γής, που κάνουν σχεδόν τα ίδια , αλλά με άλλους ρυθμούς.
Ήρωες καθημερινοί, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και στο εγγύς μέλλον αυτής της Χώρας που από αρχαιοτάτων χρόνων το φρόνημα για την Πατρίδα, ήταν και θα είναι ισχυρό και ανιδιοτελές. Το πρόβλημα και η αίσθηση που κυρίως αναδύεται από όλα αυτά, είναι ότι γρήγορα οι ΗΡΩΕΣ ΛΗΣΜΟΝΙΟΥΝΤΑΙ.
Διάβαζα τυχαία σε ένα βιβλίο που αναφερόταν στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944, ένας διερμηνέας, ονόματι Ναπολέων Σουκατζίδης, κληρώθηκε μαζί με άλλους πατριώτες, να σκοτωθεί από τους Γερμανούς, για αντίποινα ενός σαμποτάζ που συνέβη. Επειδή όμως ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας, οι Γερμανοί του είπαν, ότι «εσένα δεν θα σε σκοτώσουμε γιατί σε χρειαζόμαστε»,φαίνεται προκειμένου να τον χρησιμοποιούν για να μεταφράζει τις νοσηρές τους κατά τα άλλα διαταγές. Αυτός όμως, Έλληνας στην ψυχή και στο φρόνημα, αρνήθηκε, αυτή την «χάρη» και πήγε στο απόσπασμα και εκτελέστηκε με όλους αυτούς που αρχικά κληρώθηκε., γιατί διαφορετικά την θέση του , θα την έπαιρνε ένας άλλος πατριώτης.
Τιμή λοιπόν σε όλους αυτούς τους ξεχασμένους ήρωες που ακούν στο όνομα ΗΛΙΑΚΗΣ και ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ ή ότι άλλο, από τόσα και τόσα ονόματα που θυσιάσθηκαν για την Πατρίδα. Ίσως η θυσία τους μακάρι να πιάσει τόπο και να μην πάει έτσι χαμένη στο βρόντο. Και προπαντός όχι λησμονιά σε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι το λιγότερο που σαν Έθνος , μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Υ.Σ.Διάβασα τελευταία ότι οι Τούρκοι, ζητούν και τα ρέστα, με το να πληρώσει η Ελλάδα το αεροπλάνο τους που καταστράφηκε κατά την σύγκρουση. Τόση είναι και η δική τους «άγνοια» και η σκοπιμότητα στα πολιτικά τερτίπια που τους επιβάλλουν οι άλλοι, που την τιμή της ζωής διό πιλότων που χάθηκαν-γιατί ο ένας ήταν δικός τους-την προσμετρούν με χρήμα και με την αξία ενός αεροπλάνου. Μπράβο σας βρε μπουταλάδες.