ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ: ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ-ΤΡΕΧΩ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΠΑΠΠΟΥΛΗ

Αυτή η εικόνα, είναι αξιοσημείωτη. Ακόμα πιο εκπληκτικό, ο καμβάς είναι μηχανογραφημένος με άρθρα της WIKIPEDIA.Πατώντας κλικ στο πρόσωπο του εικονογραφημένου-ης, μπορείτε να μάθετε την ιστορία του και το ποιός πραγματικά είναι. Στείλτε μας ένα e mail , για να σας δώσουμε τον σύνδεσμο. O BLOGGER

To ιστολόγιο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ αναδημοσιεύει τακτικά, στα πλαίσια της συνεργασίας του με άλλα ιστολόγια, αλλά και στα πλαίσια της προσπάθειάς του για την ανάδειξη του νέου μέσου, που ονομάζεται "κυβερνοχώρος" άρθρα και απόψεις άλλων bloggers. Στην περίπτωση αυτή παρατίθεται πάντοτε η πηγή και συνεπώς, το παρόν ιστολόγιο, αποποιείται κάθε νομικής ευθύνης για την ακρίβεια των γραφομένων σε άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες.

Σε κάθε περίπτωση, που από αβλεψία και εκ παραδρομής, θίγεται κάποιος πολίτης ή παραβιάζονται νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα ή τα προσωπικά δεδομένα, δηλώνουμε ότι ούτε από πρόθεση, ούτε από δόλο μπορούν να συμβούν τα ανωτέρω και παρακαλούμε το θιγόμενο πρόσωπο, να επικοινωνεί μαζί μας στο e-mail :billdedidis@gmail.com

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ-ΤΡΕΧΩ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΠΑΠΠΟΥΛΗ

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΘΑΝΟΝΤΑ ΠΑΠΠΟΥ ΤΗΣ

Μπορεί να σε χουν πει τρελό. Τρέλα να ζεις τις λεπτομέρειες αυτής της ζωής έντονα. Τον ουρανό εκεί πάνω που είναι πάντα πιο όμορφος τρέχοντας. Τις υπέροχες ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα. Τα χρώματα γύρω σου.

Τη ρυθμική σου ανάσα που ένα παγωμένο πρωινό μπορεί να αποτελέσει την μοναδική ζεστή παρέα. Ακούς το σώμα σου. Τα βήματά σου ξημερώματα ενός καλοκαιρινού πρωινού στη Σοφούλη ξυπνητήρι στην πρωινή ησυχία της πόλης. Τα κύματα της θάλασσας στην παραλία της Θεσσαλονίκης που μπορούν να κάνουν τους πιο απίθανους σχηματισμούς καθώς περνάς από δίπλα τους. Και κείνα τα ταξίδια με το μυαλό σου και οι απίθανες ιστορίες και τα σενάρια που κάνεις τρέχοντας.

Και γύρω σου οι άλλοι δρομείς. Χαίρεσαι να τους βλέπεις να τρέχουν. Γιατί ξέρεις ότι μιλάτε την ίδια γλώσσα έστω και αν το μόνο που μπορεί να ανταλλάξετε είναι ένα βλέμμα. Μια απλή καλημέρα. Ίσως ο σεβασμός για την προσπάθεια.

Και αυτή η αγάπη σου για το τρέξιμο σε οδήγησε να καταφέρεις και συ μετά από χρόνια να φτάσεις στην γραμμή της εκκίνησης του πρώτου σου μαραθωνίου. Να φύγεις μαζί με το πλήθος αυτή τη φορά. Για να τρέξεις τον αγώνα. Ένας αγώνας που σου έμαθε να μην τα παρατάς, να παλεύεις με την ψυχή σου, να ξεπερνάς τον πόνο και όρια που μόνο το μυαλό σου μπορεί να βάλει. Και να πετύχεις απίθανα πράγματα. Το όνειρο.

Τώρα πλέον έμαθες να κινείσαι έτσι. Όπως ο αναρριχητής επάνω στον βράχο. Μόνο που το δικό σου χέρι ψηλαφεί την καρδιά σου και ανακαλύπτει καινούργια όνειρα για να πιαστεί.

Γιατί τελικά το τρέξιμο σε έχει μάθει να πιστεύεις στη μαγεία της ζωής.

Αρκεί να το φωνάξεις…

Σίγουρα θα βρεθεί κόσμος εκεί έξω να σε ακούσει.

Γιατί πλέον μια ολόκληρη πόλη έχει αλλάξει από την πρώτη εκείνη συμμετοχή σου στο 10άρι του Μ.Αλεξάνδρου το 2006 που τότε δεν μπορούσες με τίποτα να φανταστείς πόσα όνειρα θα ζούσες τα επόμενα χρόνια μέσα από τον αθλητισμό.

Και φέτος εσύ μπορεί να τρέχεις σε ένα άλλο αγώνα πολύ μακριά από τον τόπο σου, την ίδια εκείνη μέρα του μαραθωνίου στις 21 Απρίλη στην Πέλλα, αλλά η σκέψη σου σίγουρα θα είναι μαζί με τους χιλιάδες δρομέων που θα τρέχουν στη Θεσσαλονίκη.

«Τρέχω γιατί μπορώ παππούλη..»

8^ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος «Τρέξε για σένα!».

Οι ιστορίες δρομέων που έχουν τρέξει σε κάποιο από τα αγωνίσματα των προηγούμενων διοργανώσεων του Διεθνούς Μαραθωνίου "ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ" ολοκληρώνονται με τη μεγάλη απούσα της αυριανής γιορτής, τη Δήμητρα Ιορδανίδου. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια θα βρίσκεται στο Ναγκάνο, για να τρέξει στον Μαραθώνιο, αλλά η σκέψη της θα βρίσκεται και στην πατρίδα...

Τερμάτιζα ένα πρωινό Κυριακής την μεγάλη προπόνηση της εβδομάδας στο χωριό μου κοντά στην Πέλλα και ένας ηλικιωμένος μου έκανε με τόσο αυθόρμητο τρόπο αυτή την ερώτηση.. Κοντοστάθηκα κουρασμένη, σχεδόν το ίδιο όσο αυτός από τα χρόνια στην πλάτη του, τον κοίταξα στα μάτια, του χαμογέλασα και συνέχισα..

Η ερώτηση όμως ακουγόταν μέσα μου για ώρα.

Και το μυαλό μου πήγε πίσω στο 2007 που είχα βρεθεί για πρώτη φορά ως θεατής στην εκκίνηση του μαραθωνίου στην Πέλλα. Να βλέπεις αυτό το ποτάμι των δρομέων να φεύγει από την εκκίνηση και συ να μένεις εκεί πίσω κολλημένος σα να έχεις χάσει το τρένο. Ένα δάκρυ. Γιατί δεν μπόρεσες να είσαι και συ στο ταξίδι. Και νιώθεις μοναξιά.. Πολύ μοναξιά.

Το τρέξιμο όμως σου έμαθε να έχεις υπομονή. Να μετατρέπεις αυτό το δάκρυ σε όνειρο. Να βάζεις στόχο και να προσπαθείς. Δεν ξέρεις για πιο λόγο ακριβώς. Απλά ακούς την καρδιά σου. Και πείσμα.