της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Από τη πλαϊνή πόρτα μπήκε στο Δημαρχείο ο πρωθυπουργός Παπανδρέου και να λες πάλι καλά, διότι το νέο μέγαρο έχει πολλές πίσω (και υπόγειες) πόρτες. Όμως, η εικόνα ενός σοσιαλιστή πρωθυπουργού να «την κάνει» στα μουλωχτά για να μην «πέσει» πάνω στον λαό του, ειδικά τώρα που τον χρειάζεται, θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

Ευτυχώς, για όσους τον πίστεψαν προεκλογικά, μπήκε και βγήκε κανονικά – βέβαια, υπό την προστασία του κ. Ραχωβίτσα και των εκατοντάδων φανερών και κρυφών αστυνομικών- από την κεντρική πλευρά του κτιρίου, και την περιβόητη  «Παπαγεωργοπουλική» σκάλα, αυτή που οδηγεί πιο εύκολα, πιο γρήγορα και κυρίως με περισσότερη ασφάλεια στο γραφείο του Δημάρχου.

Ο κ. Παπανδρέου αποδείχτηκε υποψιασμένος και κυρίως προετοιμασμένος για γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες σκληρού τύπου, αφού σας θυμίζουμε ότι πέρυσι, με λιγότερες περικοπές μισθών και συντάξεων «έφαγε» ...παπούτσι στα μούτρα και μαζί την πρώτη του ψυχρολουσία. Έτσι, στα ..γιούχα, έδειξε άφθονη κατανόηση! Ακούμπησε το χέρι στο στήθος- το δεξί αν θυμάμαι καλά- χαιρέτησε τους διαδηλωτές με το χαμόγελο της Τζοκόντα και δημιούργησε την αίσθηση ότι κάπου θα τα ξαναπούμε, αν όχι «στους μπαξέδες, 3η του Σεπτέμβρη να περνάς».
Αν όμως δεν τα ξαναπούμε, δεν τρέχει κάστανο! Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη δεν έχει πια ενδιαφέρον. Κάτι η φιλολογία και η φημολογία ότι δεν θα έρθει στη ΔΕΘ και δεν θα μιλήσει, κάτι οι συνδικαλιστές που κρύβονται μαζί με άλλους «ηγέτες» προφασιζόμενοι το ανούσιο του τριημέρου των εγκαινίων, δεν έμειναν πολλοί να περιμένουν πολλά. Ακόμη και η επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της εναλλακτικής λύσης εξουσίας, για δεκαετίες στην Ελλάδα δεν δημιουργεί ελπίδα για κάτι καλύτερο ή έστω καινούριο.
Οι πολιτικοί εδώ και καιρό δεν εκφράζουν πια τους πολίτες.  Είναι όλοι μόνοι τους. Είμαστε όλοι μόνοι μας. Οι πρώτοι μέσα στο καλά φυλασσόμενο κάστρο τους και οι δεύτεροι απ’ έξω. Η μόνη διαφορά είναι ότι το δύσκολο πια δεν είναι να μπεις στο κάστρο τους - ή στο σύστημα τους - το δύσκολο είναι αυτοί να βγουν απ’ αυτό και να περπατήσουν μαζί με τους πολίτες, μαζί με την κοινωνία.