Υ.Σ Συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ.

Και αφού λοιπόν ο Μέγας στρατηλάτης για εννιά ημέρες θυσίασε στους Ολύμπιους Θεούς, προκειμένου να του συμπαρασταθούν για το μεγάλο ταξίδι του, την επόμενη, ξεκίνησε μέσα από τα ίδια περάσματα που είναι χαραγμένα και σήμερα, για να βρεθεί είκοσι μέρες μετά, με την στρατιά του, κοντά στον Ελλήσποντο. Φτάνοντας εκεί θυμήθηκε τους πρώτους νεκρούς του Τρωικού πολέμου και τιμώντας τους, πήρε το πηδάλιο από την βασιλική τριήρη και πέρασε πρώτος στην ασιατική ακτή.
Κατεβαίνοντας από το πλοίο η πρώτη του συμβολική χειρονομία ήταν το κάρφωμα του αλεξανδρινού δόρατος στο έδαφος της Ασίας. Η κορυφαία αυτή πράξη, μέσα στην τελετουργική της μεγαλοπρέπεια, έδειχνε την αποφασιστικότητα του Βασιλιά και την δύναμη που αντλούσε όχι μόνο ό ίδιος , αλλά και ο στρατός του, πατώντας τα εδάφη της αχανούς αυτής περιοχής, της Ασίας που προβάλλονταν στα μάτια του, και τον καθιστούσε ακόμη ορμητικό και περισπούδαστο.
Μέρες τώρα οι επιτελείς του, σχεδιάζουν και οι γεωγράφοι σημειώνουν κάθε κίνηση του στρατού, μέχρι να φανούν οι πρώτες στρατιές στην λαμπροστόλιστη Τροία. Εκεί πιο κάτω στα λαμπρά τείχη του Ίλιου, δεν λησμονεί να θυσιάσει στους Θεούς, στους τάφους του Αχιλλέα και του Πατρόκλου που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο των μαχών.
Στην τελετή, δίπλα του, κοντοστέκονται οι στρατηγοί του, μα πιο κοντά του, ο αδελφός του-όπως ήθελε να τον αποκαλεί-, ο Ηφαιστίωνας. Με μια αποφασιστική χειρονομία, ο Μ.Αλέξανδρος αρπάζει την ασπίδα του μακρινού του προγόνου, του ανίκητου Μυρμιδόνα, την ασπίδα που από εδώ και πέρα, θα τον συντροφεύει σε κάθε μάχη, της ασύλληπτης πορείας του.
Και όσο η στρατιά προχωρούσε στα βάθη των Περσών, τόσο στην αντίπερα πλευρά , οι Πέρσες προσπαθούσαν , να ανασυγκροτηθούν και να ψάχνουν τόπο, βολικό για τον αμέτρητο στρατό τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους Μακεδόνες, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιωνίας και της Αιολίας στην περιοχή, το καταδυνάστευαν, οι Πέρσες. Ένα ποτάμι που η ορμή του ήταν απαράμιλλη, διαπερνά αυτόν τον τόπο. Το όνομά του Γρανικός ποταμός.
Σε αυτόν τον ποταμό, το καλοκαίρι του 334π.Χ., αυτή η πολεμική μηχανή των Μακεδόνων Ελλήνων, έμελλε να αναμετρηθεί, με τα πλήθη των βαρβάρων Περσών.
Μέρες τώρα, πριν την μάχη οι επιτελείς του, συναθροίζονται και συσκέπτονται, προκειμένου, να αντιμετωπίσουν τα ορμητικά νερά του ποταμού, που το πέρασμά τους, πράγματι πονοκεφάλιαζε, όλους τους στρατηγούς του και τους αρμόδιους μηχανικούς.
Ο στρατηλάτης όμως, βλέπει μπροστά του ένα ρυάκι ασήμαντο, ανάξιο να τον καθυστερήσει στο διάβα του, έστω και για λίγο.
Από την άλλη πλευρά, ο εχθρός, οι Πέρσες, οραματίζονται, ότι το ποτάμι, θα ήταν όχι μόνο ένας φυσικός φράχτης για τα σχέδια τους, αλλά και ένα σημείο μάχης κατάλληλο για την στρατιά τους.
Η ορμή όμως του Μακεδόνα αρχηγού, είναι απαράμιλλη και τόσο αποφασιστική για την έκβαση της μάχης, εναντίον των μυριάδων Περσών, που πραγματικά συνεγείρει μαζί του, όλους τους στρατιώτες του και ξεχύνονται πάνω στον εχθρό, με ασυγκράτητη δύναμη.
Γράφει ο ιστορικός Αρριανός…..
«Τότε επάνω στην ορμή της μάχης, σπάζει το δόρυ του Μ.Αλεξάνδρου και γυρνώντας πίσω του, ζητά το δόρυ από τον ιπποκόμο του , τον ΄Αρέτη, μα και κείνου είναι σπασμένο. Ο Δημάρατος ο Κορίνθιος που τον ακολουθεί, του δανείζει το δικό του δόρυ και ο Αλέξανδρος, εκείνη την στιγμή, βλέπει τον γαμβρό του Δαρείου, τον Μυθριδάτη, νάρχεται καταπάνω του, επικεφαλής του περσικού ιππικού. Ο Μακεδόνας βασιλιάς με ένα ελιγμό κατορθώνει και εγκλωβίζει τον Μυθριδάτη και τους επιτελείς του και χτυπώντας τον με το δόρυ στο πρόσωπο, τον ρίχνει κάτω νεκρό, μα πιο πίσω του , βλέποντας ο Σπιθριδάτης το τι πραγματικά έγινε, ξεχύνεται εναντίον του Μ.Αλεξάνδρου και την ώρα που κατεβάζει το σπαθί του στο κεφάλι του βασιλιά, προφταίνει ο Κλείτος και χτυπά στον ώμο τον Σπιθριδάτη και σώζει τον βασιλιά από βέβαιο θάνατο.»
Τέτοια λοιπόν ήταν η ορμή της μάχης που οδηγεί στην πρώτη αλεξανδρινή νίκη σε ασιατικό έδαφος και απελευθερώνει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών, της Ιωνίας και της Αιολίας.
Οι Πέρσες , πανικόβλητοι εγκαταλείπουν την μάχη και αφήνουν πλήθος από λάφυρα στο πεδίο της μάχης.
Τριακόσια από αυτά τα λάφυρα-πανοπλίες των Περσών, αφιερώνονται στον Παρθενώνα, στην Παλλάδα Αθηνά , με το επίγραμμα «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, ΑΠΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ, ΤΩΝ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ».
Βέβαια η χειρονομία αυτή, πέρα από τον εξευμενισμό της Θεάς παλλάδας Αθηνάς, έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα, απέναντι σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες, που δεν ακολούθησαν τον Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του αυτή, όπως όλοι οι άλλοι ΄Ελληνες.Με την πράξη του αυτή, ήθελε να δείξει στους απανταχού ΄Ελληνες, ότι ο πόλεμος αυτός εναντίον των βαρβάρων, δεν ήταν μακεδονικός, αλλά ελληνικός.
Η μάχη στο Γρανικό ποταμό , ήταν ένας θρίαμβος της ελληνικής ψυχής. Δυστυχώς όμως , έλειπαν οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι.
Η μάχη τέλειωσε, οι υπόδουλοι ΄Ελληνες της Ιωνίας, είδαν το φώς τους και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν το στράτευμα, ήρθε η δική τους σειρά , για να ανασυγκροτήσουν τις πόλεις και να μεταλαμπαδέψουν τις γνώσεις τους, σε εχθρούς και φίλους.
Σάρδεις, Έφεσσος,Πριήνη, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Πέργη και τόσες άλλες πόλεις, δέχονται με απέραντη χαρά τους λυτρωτές, σε ένα απέραντο ελληνικό τοπίο και βλέπουν το φώς.
Γράφει ο Πλούταρχος…
«Ανήλιαγος έμεινε ο τόπος που δεν είδε τον Αλέξανδρο».
Γενικά σε όλες τις ελληνικές πόλεις, εγκατέστησε δημοκρατική αυτοδιοίκηση και μάλιστα τις απάλλαξε από την καταβολή των φόρων, κάτι που έπραξε πολλές φορές και συνεχώς καθόλη την διάρκεια της εκστρατείας του και για όλα τα μέρη που απελευθέρωνε από του βαρβάρους.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, εκτός των Περσών, έλαβαν μέρος και πολλοί μισθοφόροι ΄Ελληνες με επικεφαλής τον στρατηγό Μέμνωνα. Μάλιστα ο Δαρείος , μετά τον θάνατο του γαμβρού του από τον Μ.Αλέξανδρο, τον διόρισε ως αρχιστράτηγο της Μ.Ασίας.
Μετά από όλα αυτά τα κατορθώματα του ο στρατηλάτης, φρόντισε τον στρατό του και ανασυγκροτώντας, χτίζοντας και εξελληνίζοντας, προχωρούσε μεθοδικά , προκειμένου να βρεθεί, ως τα πέρατα της οικουμένης.
Άλλωστε , όπως αναφέρει και ο Αρριανός, στην Ανάβαση του Αλεξάνδρου «δεν υπήρξε, όπως αυτός[ο Αλέξανδρος],άλλος άνδρας που έκανε τέτοια πολλά και τόσα πολλά έργα, με τόσο μεγάλα μεγέθη, τόσο σε ΄Ελληνες, όσο και σε Βαρβάρους»