Μια από τις ιστορικές και πολυγραφότερες προσωπικότητες που με γοήτευσε από τα εφηβικά μου χρόνια, είναι και θα είναι ο Μ.Αλέξανδρος, ο στρατηλάτης απάντων των ηρώων, όπως τον αποκαλεί ο ιστορικός Πλούτωνας.
Βέβαια η ηρωική μορφή του, με «εξουσιάζει» μέχρι και σήμερα, τόσο στη δραστηριότητα μου, με τα τουριστικά δρώμενα, όσο και με την πλούσια κληρονομιά του, στον πολιτισμό, στις τέχνες και τόσα άλλα , που προσπαθώ τώρα και πολλά χρόνια να τα μελετήσω, να τα νοιώσω και να τα καταλάβω.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, όσα άρθρα και να χρειαστούν, θα κυνηγήσουμε μαζί σας το όνειρο, αυτό το όνειρο που οδήγησε τον στρατηλάτη , από την Πέλλα , μέχρι τον Ινδό ποταμό. Οπλισμένοι λοιπόν με εξαιρετικά συναισθήματα για αυτόν τον πραγματικό άνδρα, τα αχνάρια του να είναι το λυχνάρι που θα οδηγήσει τα βήματα μας από την γενέτειρα του , μέχρι και την «έσχατη Αλεξάνδρεια», κοντά στην σημερινή Μπουχάρα και λίγο πιο κάτω από την Τασκένδη, στο σημερινό Ουζμπεκιστάν.
Ακολουθώντας πιστά την διαδρομή και συνεπαρμένοι από το παραμύθι της κορυφαίας ιστορικής στιγμής, καιρός είναι να αναρωτηθούμε μαζί με την γοργόνα, στο προαιώνιο ερώτημα της, αν ζεί ή πέθανε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος
‘Όπως όμως μας αναφέρει, ένας λάτρης και θαυμαστής του Μ.Αλεξάνδρου, ο σκηνοθέτης και ιστορικός Ν.Σοφιανός, που ακολούθησε τα βήματα του, μέχρι τα πέρατα της οικουμένης, από τις αιθεροπλάνητες κορφές του Ολύμπου, ως τους αμμόλοφους της Καππαδοκίας, από τις ακτές της αρχαίας Φοινίκης, μέχρι και τι ιερό του Άμμωνα στη Σαχάρα και από τις όχθες του ποταμού Τίγρη και του Ευφράτη, μέχρι και τις εκβολές του Ινδού ποταμού στην Αραβική θάλασσα, το απάντημα ήταν και παραμένει ένα¨
«Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, ζεί και βασιλεύει».
Στις έξι του Εκατομβαιώνα του πρώτου μήνα του αττικού χρόνου,το 356 π.Χ. , τον σημερινό Ιούλιο, την νύχτα της 22ας προς 23ης του προαναφερόμενου μήνα , ήλθε στον κόσμο αυτός ο άνδρας που έμελλε να γίνει η συναρπαστικότερη φυσιογνωμία της παγκόσμιας Ιστορίας.
Αλέξανδρος ο Γ΄ο Μέγας, γιός του Φιλίππου του Β΄και της Ολυμπιάδας, κόρης του Βασιλιά των Μολοσσών Νεοπτόλεμου.
Η γέννηση του , κράμα ανθρώπινο και θεικό μαζί, τυλίγεται κυριολεκτικά μέσα στα πέπλα μυστηρίου.
Γράφει ο Πλούταρχος πως «όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, σημάδια τρανά φανερώθηκαν, οι αετοί και τα άλογα αναρρίγησαν, η ΄Αρτεμις στον τοκετό ξεχάστηκε και κάηκε ο ναός της, καθώς τον ουρανό έσχιζε η θεική αστραπή του Δία»
Ο πατέρας του μαθαίνει το χαρμόσυνο νέο, ταυτόχρονα με την είδηση της νίκης των στρατευμάτων του στην Ιλλυρία και την ίδια εκείνη στιγμή δύο βασιλικοί αετοί πέταξαν από το Όλυμπο και ήρθαν και κάθησαν στα ανάκτορα της Πέλλας.
Μύθοι αμέτρητοι, δοξασίες και υπερφυσικά φαινόμενα συντροφεύουν από τότε την ζωή του και μέχρι και σήμερα το συναρπαστικό επικό παραμύθι, συνεχίζει να γοητεύει τις ψυχές των ανθρώπων, ένα παραμύθι όμως που γίνεται ακόμη πιο σαγηνευτικό, όταν ανακαλύπτει κανείς ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό και πραγματικό.
Αυτός λοιπόν ο ευνοημένος των Θεών, ο Αλέξανδρος, ευτύχησε να έρθει στον κόσμο , την στιγμή που η ιστορική συγκυρία το απαιτούσε. ΄Ισως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα. Η κλασσική πλέον Ελλάδα, με τον χρυσό αιώνα του Περικλέους, έχει ήδη καταθέσει την μεγάλη της προσφορά στο ανθρώπινο πνεύμα. Θα ήταν μεγάλη αδικία και ίσως το μεγαλύτερο λάθος του τότε Ελληνισμού, αυτός ο ανεκτίμητος πλούτος της γνώσης και του πνεύματος, να χανόταν και να μην γινόταν κτήμα όλου του κόσμου.΄Ερχεται σε αυτή την τραγική και ιστορική στιγμή στον κόσμο λοιπόν ο Αλέξανδρος και γεννιέται στην Μακεδονία, στη Χώρα όπου οι Θεοί και οι ήρωες ζούσαν ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους, οι Νύμφες και οι Μούσες μέσα στα ποτάμια και στα δάση και πατέρας του δεν είναι παρά ένας Φίλιππος, ένας ηγεμόνας, θιασώτης και φορέας του Πανελληνισμού, και μητέρα του μια Ολυμπιάδα, ιέρεια και Βασίλισσα μαζί, η ερωμένη των φιδιών, όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, ο μετέπειτα δάσκαλος και παιδαγωγός του γιού της Αλεξάνδρου.
Έτσι ήρθε λοιπόν στον κόσμο ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Ευνοημένος από τους Θεούς προικισμένος από τους γεννήτορές του, θωρακισμένος από την μοίρα του για τον ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει, στην εξέλιξη της παγκόσμιας Ιστορίας.
Παράφορος, ορμητικός, γενναιόφρων, μα προπαντός ανυπόμονος και τολμηρός, διψά για μάθηση και γίνεται ο κάλλιστος των καλυτέρων, κοντά στον δάσκαλο Σταγειρίτη.
Το καλοκαίρι του 336 π.Χ. δολοφονείται ο πατέρας του Φίλιππος, μέσα στο στάδιο και μετά από τις τιμές της ταφής του, ο λαός της Μακεδονίας αναφωνεί βροντοφωνάζοντας «Ζήτω ο Βασιλιάς Αλέξανδρος».
Διό χρόνια μετά, το 334 π.Χ., την ΄Ανοιξη, οι πρώτες μακεδονικές φάλαγγες, είχαν περάσει τον Ελλήσποντο και κατευθύνονται, να ανταμώσουν την Ιστορία.
Ο Πλούταρχος γράφει¨ «Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε, δεν έπρεπε, δεν είχε καιρό να χάσει, έπρεπε να βρεθεί στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να καταστήσει στους τότε βαρβάρους, ότι η γνώση υπερτερεί του πλούτου και ο Ελληνισμός, είναι ο υπέρτατος πολιτισμός.».
Λίγο μόνο καιρό πριν φύγει μαζί με τον στρατό του, για το μακρύ ταξίδι της Ανατολής, έστησε στο Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων, μια γιορτή που διήρκησε εννιά ημέρες και ήταν αφιερωμένες στις Μούσες, που μετά από τα τόσα διθυραμβικά ποιήματα που απαγγέλθηκαν για την χάρη τους, τον κατευόδωσαν στο ταξίδι του, με ύμνους και δοξασίες για τον Θεό των Θεών τον Δία, που έμελλε να είναι ο προστάτης και ο θεός –πατέρας του, μια και η μητέρα του η Ολυμπιάδα του ενεφύσησε από πολύ μικρό ακόμη ότι είναι «θεικός γιός» του Δία, που ήλθε και με την μορφή φιδιού, γέννησε αυτόν τον περίφημο στρατηλάτη.
Οι Μούσες όμως φρόντισαν, να του δώσουν και άλλα ευοίωνα μηνύματα, πριν την αναχώρηση του. Ο τάφος του θεικού Ορφέα στα Λείβηθρα, κοντά στο Δίον, ευωδίασε και το κυπαρισσένιο του άγαλμα, ίδρωσε από το κάλλος αυτού του νεαρού Βασιλιά.΄Ετσι λοιπόν θα ιδρώσουν και οι ποιητές, προσπαθώντας να εξυμνήσουν τα κατορθώματα του, στα πέρατα της οικουμένης.
Μετά τις σπονδές και τις θυσίες στους Θεούς ο κατακτητής του πνεύματος της ελευθερίας, αναχωρεί από την γενέτειρα του την Πέλλα, που έμελλε να μην την ξαναδεί ποτέ πια,, με το πεζό του τμήμα που απαρτιζόταν από 12.000 Μακεδόνες, 17.000 πεζούς και ακοντιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα και 1.000 Μακεδόνες και Κρήτες τοξότες. Το ιππικό του αποτελούνταν από 3.000 Μακεδόνες και 2.500 Θεσσαλούς και άλλους ΄Ελληνες.
Το γεγονός όμως ότι εκτός από τους πολεμιστές του, τον ακολουθούσαν ακόμη ποιητές, συγγραφείς, χρονογράφοι ,φιλόσοφοι, γεωγράφοι, γιατροί, γεωλόγοι, φυσικοί, μεταλλευτές, μουσικοί, ηθοποιοί,, χορευτές, μηχανικοί, τεχνικοί, οπλοποιοί, μάντεις και οιωνοσκόποι και προπαντός άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, δείχνει το πραγματικό νόημα αυτής της εκστρατείας, που για πολλούς ιστοριοδίφες, άσχετους με την πραγματική ιστορικότητα , έδειχνε εξαρχής κατά τα λεγόμενα τους, κατακτητικό χαρακτήρα.
Ένας όμως Γερμανός ιστορικός που ασχολήθηκε υπέρ του δεόντος με την ιστορική αυτή μορφή , τον Μ.Αλέξανδρο, ο Hammont, ορθώς αναρωτάται ότι, εάν και κατά πόσο οι πραγματικοί σκοποί της εκστρατείας, ήταν οι κατακτήσεις, τι τους ήθελε όλους αυτούς τους επιφανείς της τότε εποχής επιστήμονες, που και δυσκολεύονταν στις μετακινήσεις τους και καθυστερούσαν το στράτευμα κατά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα του ιστορικού Hammont.
Η προετοιμασία αυτής της εκστρατείας, ήταν δαπανηρά από κάθε πλευρά και προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα εφόδια, αναγκάστηκε να εκποιήσει και αυτή την βασιλική περιουσία.
Τα ορυκτά του Παγγαίου όρους και οι σιτοβολώνες της Αλμωπίας, εγγύς του σημερινού Ευρωπού, προκαθόρισαν το οικονομικό βάρος της εκστρατείας, μάλιστα όταν ρωτήθηκε ο Αλέξανδρος τι κράτησε για τον εαυτό του και για το μέλλον του από όλα αυτά τα πλούτη, αυτός απάντησε μονολεκτικά λέγοντας¨ «Τις ελπίδες».
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πίσω από τον πολυάριθμο αυτό στρατό, ακολουθούσαν και για κάθε πολεμιστή δύο υπηρέτες, ένας ιπποκόμος και μια παλλακίδα που φρόντιζαν τον πολεμιστή, για τον ύπνο του , την διατροφή του και την εν γένει καλοπέραση του.
Κοντολογίς, πενήντα χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ακολουθούν τον ηγεμόνα τους και μαζί με αυτόν το όνειρο, τις φιλοδοξίες, την κληρονομιά των Ομηρικών ηρώων και το κατακτητικό μένος των Τημενιδών.
Το διονυσιακό πάθος για το απροσδιόριστο και το άγνωστο , αλλά προπαντός για το όνειρο και τις ελπίδες που καθιστούν το όνειρο , πραγματικότητα.
Καλή σου τύχη στρατηλάτη, μαζί με σένα και τα όνειρά σου, πετάει ακόμη ο αετός, μέσα στις Ολύμπιες του αιθέρα τις ηλιαχτίδες.
Υ.Σ.
Στο επόμενο τεύχος η συνέχεια, από το σύγγραμμα του υπογράφοντος «Η ζωή των Μακεδόνων, στα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου»