Υ.Σ Συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ.

Και αφού λοιπόν ο Μέγας στρατηλάτης για εννιά ημέρες θυσίασε στους Ολύμπιους Θεούς, προκειμένου να του συμπαρασταθούν για το μεγάλο ταξίδι του, την επόμενη, ξεκίνησε μέσα από τα ίδια περάσματα που είναι χαραγμένα και σήμερα, για να βρεθεί είκοσι μέρες μετά, με την στρατιά του, κοντά στον Ελλήσποντο. Φτάνοντας εκεί θυμήθηκε τους πρώτους νεκρούς του Τρωικού πολέμου και τιμώντας τους, πήρε το πηδάλιο από την βασιλική τριήρη και πέρασε πρώτος στην ασιατική ακτή.
Κατεβαίνοντας από το πλοίο η πρώτη του συμβολική χειρονομία ήταν το κάρφωμα του αλεξανδρινού δόρατος στο έδαφος της Ασίας. Η κορυφαία αυτή πράξη, μέσα στην τελετουργική της μεγαλοπρέπεια, έδειχνε την αποφασιστικότητα του Βασιλιά και την δύναμη που αντλούσε όχι μόνο ό ίδιος , αλλά και ο στρατός του, πατώντας τα εδάφη της αχανούς αυτής περιοχής, της Ασίας που προβάλλονταν στα μάτια του, και τον καθιστούσε ακόμη ορμητικό και περισπούδαστο.
Μέρες τώρα οι επιτελείς του, σχεδιάζουν και οι γεωγράφοι σημειώνουν κάθε κίνηση του στρατού, μέχρι να φανούν οι πρώτες στρατιές στην λαμπροστόλιστη Τροία. Εκεί πιο κάτω στα λαμπρά τείχη του Ίλιου, δεν λησμονεί να θυσιάσει στους Θεούς, στους τάφους του Αχιλλέα και του Πατρόκλου που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο των μαχών.
Στην τελετή, δίπλα του, κοντοστέκονται οι στρατηγοί του, μα πιο κοντά του, ο αδελφός του-όπως ήθελε να τον αποκαλεί-, ο Ηφαιστίωνας. Με μια αποφασιστική χειρονομία, ο Μ.Αλέξανδρος αρπάζει την ασπίδα του μακρινού του προγόνου, του ανίκητου Μυρμιδόνα, την ασπίδα που από εδώ και πέρα, θα τον συντροφεύει σε κάθε μάχη, της ασύλληπτης πορείας του.
Και όσο η στρατιά προχωρούσε στα βάθη των Περσών, τόσο στην αντίπερα πλευρά , οι Πέρσες προσπαθούσαν , να ανασυγκροτηθούν και να ψάχνουν τόπο, βολικό για τον αμέτρητο στρατό τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους Μακεδόνες, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιωνίας και της Αιολίας στην περιοχή, το καταδυνάστευαν, οι Πέρσες. Ένα ποτάμι που η ορμή του ήταν απαράμιλλη, διαπερνά αυτόν τον τόπο. Το όνομά του Γρανικός ποταμός.
Σε αυτόν τον ποταμό, το καλοκαίρι του 334π.Χ., αυτή η πολεμική μηχανή των Μακεδόνων Ελλήνων, έμελλε να αναμετρηθεί, με τα πλήθη των βαρβάρων Περσών.
Μέρες τώρα, πριν την μάχη οι επιτελείς του, συναθροίζονται και συσκέπτονται, προκειμένου, να αντιμετωπίσουν τα ορμητικά νερά του ποταμού, που το πέρασμά τους, πράγματι πονοκεφάλιαζε, όλους τους στρατηγούς του και τους αρμόδιους μηχανικούς.
Ο στρατηλάτης όμως, βλέπει μπροστά του ένα ρυάκι ασήμαντο, ανάξιο να τον καθυστερήσει στο διάβα του, έστω και για λίγο.
Από την άλλη πλευρά, ο εχθρός, οι Πέρσες, οραματίζονται, ότι το ποτάμι, θα ήταν όχι μόνο ένας φυσικός φράχτης για τα σχέδια τους, αλλά και ένα σημείο μάχης κατάλληλο για την στρατιά τους.
Η ορμή όμως του Μακεδόνα αρχηγού, είναι απαράμιλλη και τόσο αποφασιστική για την έκβαση της μάχης, εναντίον των μυριάδων Περσών, που πραγματικά συνεγείρει μαζί του, όλους τους στρατιώτες του και ξεχύνονται πάνω στον εχθρό, με ασυγκράτητη δύναμη.
Γράφει ο ιστορικός Αρριανός…..
«Τότε επάνω στην ορμή της μάχης, σπάζει το δόρυ του Μ.Αλεξάνδρου και γυρνώντας πίσω του, ζητά το δόρυ από τον ιπποκόμο του , τον ΄Αρέτη, μα και κείνου είναι σπασμένο. Ο Δημάρατος ο Κορίνθιος που τον ακολουθεί, του δανείζει το δικό του δόρυ και ο Αλέξανδρος, εκείνη την στιγμή, βλέπει τον γαμβρό του Δαρείου, τον Μυθριδάτη, νάρχεται καταπάνω του, επικεφαλής του περσικού ιππικού. Ο Μακεδόνας βασιλιάς με ένα ελιγμό κατορθώνει και εγκλωβίζει τον Μυθριδάτη και τους επιτελείς του και χτυπώντας τον με το δόρυ στο πρόσωπο, τον ρίχνει κάτω νεκρό, μα πιο πίσω του , βλέποντας ο Σπιθριδάτης το τι πραγματικά έγινε, ξεχύνεται εναντίον του Μ.Αλεξάνδρου και την ώρα που κατεβάζει το σπαθί του στο κεφάλι του βασιλιά, προφταίνει ο Κλείτος και χτυπά στον ώμο τον Σπιθριδάτη και σώζει τον βασιλιά από βέβαιο θάνατο.»
Τέτοια λοιπόν ήταν η ορμή της μάχης που οδηγεί στην πρώτη αλεξανδρινή νίκη σε ασιατικό έδαφος και απελευθερώνει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών, της Ιωνίας και της Αιολίας.
Οι Πέρσες , πανικόβλητοι εγκαταλείπουν την μάχη και αφήνουν πλήθος από λάφυρα στο πεδίο της μάχης.
Τριακόσια από αυτά τα λάφυρα-πανοπλίες των Περσών, αφιερώνονται στον Παρθενώνα, στην Παλλάδα Αθηνά , με το επίγραμμα «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, ΑΠΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ, ΤΩΝ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ».
Βέβαια η χειρονομία αυτή, πέρα από τον εξευμενισμό της Θεάς παλλάδας Αθηνάς, έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα, απέναντι σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες, που δεν ακολούθησαν τον Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του αυτή, όπως όλοι οι άλλοι ΄Ελληνες.Με την πράξη του αυτή, ήθελε να δείξει στους απανταχού ΄Ελληνες, ότι ο πόλεμος αυτός εναντίον των βαρβάρων, δεν ήταν μακεδονικός, αλλά ελληνικός.
Η μάχη στο Γρανικό ποταμό , ήταν ένας θρίαμβος της ελληνικής ψυχής. Δυστυχώς όμως , έλειπαν οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι.
Η μάχη τέλειωσε, οι υπόδουλοι ΄Ελληνες της Ιωνίας, είδαν το φώς τους και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν το στράτευμα, ήρθε η δική τους σειρά , για να ανασυγκροτήσουν τις πόλεις και να μεταλαμπαδέψουν τις γνώσεις τους, σε εχθρούς και φίλους.
Σάρδεις, Έφεσσος,Πριήνη, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Πέργη και τόσες άλλες πόλεις, δέχονται με απέραντη χαρά τους λυτρωτές, σε ένα απέραντο ελληνικό τοπίο και βλέπουν το φώς.
Γράφει ο Πλούταρχος…
«Ανήλιαγος έμεινε ο τόπος που δεν είδε τον Αλέξανδρο».
Γενικά σε όλες τις ελληνικές πόλεις, εγκατέστησε δημοκρατική αυτοδιοίκηση και μάλιστα τις απάλλαξε από την καταβολή των φόρων, κάτι που έπραξε πολλές φορές και συνεχώς καθόλη την διάρκεια της εκστρατείας του και για όλα τα μέρη που απελευθέρωνε από του βαρβάρους.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, εκτός των Περσών, έλαβαν μέρος και πολλοί μισθοφόροι ΄Ελληνες με επικεφαλής τον στρατηγό Μέμνωνα. Μάλιστα ο Δαρείος , μετά τον θάνατο του γαμβρού του από τον Μ.Αλέξανδρο, τον διόρισε ως αρχιστράτηγο της Μ.Ασίας.
Μετά από όλα αυτά τα κατορθώματα του ο στρατηλάτης, φρόντισε τον στρατό του και ανασυγκροτώντας, χτίζοντας και εξελληνίζοντας, προχωρούσε μεθοδικά , προκειμένου να βρεθεί, ως τα πέρατα της οικουμένης.
Άλλωστε , όπως αναφέρει και ο Αρριανός, στην Ανάβαση του Αλεξάνδρου «δεν υπήρξε, όπως αυτός[ο Αλέξανδρος],άλλος άνδρας που έκανε τέτοια πολλά και τόσα πολλά έργα, με τόσο μεγάλα μεγέθη, τόσο σε ΄Ελληνες, όσο και σε Βαρβάρους»

Μια από τις ιστορικές και πολυγραφότερες προσωπικότητες που με γοήτευσε από τα εφηβικά μου χρόνια, είναι και θα είναι ο Μ.Αλέξανδρος, ο στρατηλάτης απάντων των ηρώων, όπως τον αποκαλεί ο ιστορικός Πλούτωνας.
Βέβαια η ηρωική μορφή του, με «εξουσιάζει» μέχρι και σήμερα, τόσο στη δραστηριότητα μου, με τα τουριστικά δρώμενα, όσο και με την πλούσια κληρονομιά του, στον πολιτισμό, στις τέχνες και τόσα άλλα , που προσπαθώ τώρα και πολλά χρόνια να τα μελετήσω, να τα νοιώσω και να τα καταλάβω.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, όσα άρθρα και να χρειαστούν, θα κυνηγήσουμε μαζί σας το όνειρο, αυτό το όνειρο που οδήγησε τον στρατηλάτη , από την Πέλλα , μέχρι τον Ινδό ποταμό. Οπλισμένοι λοιπόν με εξαιρετικά συναισθήματα για αυτόν τον πραγματικό άνδρα, τα αχνάρια του να είναι το λυχνάρι που θα οδηγήσει τα βήματα μας από την γενέτειρα του , μέχρι και την «έσχατη Αλεξάνδρεια», κοντά στην σημερινή Μπουχάρα και λίγο πιο κάτω από την Τασκένδη, στο σημερινό Ουζμπεκιστάν.
Ακολουθώντας πιστά την διαδρομή και συνεπαρμένοι από το παραμύθι της κορυφαίας ιστορικής στιγμής, καιρός είναι να αναρωτηθούμε μαζί με την γοργόνα, στο προαιώνιο ερώτημα της, αν ζεί ή πέθανε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος
‘Όπως όμως μας αναφέρει, ένας λάτρης και θαυμαστής του Μ.Αλεξάνδρου, ο σκηνοθέτης και ιστορικός Ν.Σοφιανός, που ακολούθησε τα βήματα του, μέχρι τα πέρατα της οικουμένης, από τις αιθεροπλάνητες κορφές του Ολύμπου, ως τους αμμόλοφους της Καππαδοκίας, από τις ακτές της αρχαίας Φοινίκης, μέχρι και τι ιερό του Άμμωνα στη Σαχάρα και από τις όχθες του ποταμού Τίγρη και του Ευφράτη, μέχρι και τις εκβολές του Ινδού ποταμού στην Αραβική θάλασσα, το απάντημα ήταν και παραμένει ένα¨
«Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, ζεί και βασιλεύει».
Στις έξι του Εκατομβαιώνα του πρώτου μήνα του αττικού χρόνου,το 356 π.Χ. , τον σημερινό Ιούλιο, την νύχτα της 22ας προς 23ης του προαναφερόμενου μήνα , ήλθε στον κόσμο αυτός ο άνδρας που έμελλε να γίνει η συναρπαστικότερη φυσιογνωμία της παγκόσμιας Ιστορίας.
Αλέξανδρος ο Γ΄ο Μέγας, γιός του Φιλίππου του Β΄και της Ολυμπιάδας, κόρης του Βασιλιά των Μολοσσών Νεοπτόλεμου.
Η γέννηση του , κράμα ανθρώπινο και θεικό μαζί, τυλίγεται κυριολεκτικά μέσα στα πέπλα μυστηρίου.
Γράφει ο Πλούταρχος πως «όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, σημάδια τρανά φανερώθηκαν, οι αετοί και τα άλογα αναρρίγησαν, η ΄Αρτεμις στον τοκετό ξεχάστηκε και κάηκε ο ναός της, καθώς τον ουρανό έσχιζε η θεική αστραπή του Δία»
Ο πατέρας του μαθαίνει το χαρμόσυνο νέο, ταυτόχρονα με την είδηση της νίκης των στρατευμάτων του στην Ιλλυρία και την ίδια εκείνη στιγμή δύο βασιλικοί αετοί πέταξαν από το Όλυμπο και ήρθαν και κάθησαν στα ανάκτορα της Πέλλας.
Μύθοι αμέτρητοι, δοξασίες και υπερφυσικά φαινόμενα συντροφεύουν από τότε την ζωή του και μέχρι και σήμερα το συναρπαστικό επικό παραμύθι, συνεχίζει να γοητεύει τις ψυχές των ανθρώπων, ένα παραμύθι όμως που γίνεται ακόμη πιο σαγηνευτικό, όταν ανακαλύπτει κανείς ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό και πραγματικό.
Αυτός λοιπόν ο ευνοημένος των Θεών, ο Αλέξανδρος, ευτύχησε να έρθει στον κόσμο , την στιγμή που η ιστορική συγκυρία το απαιτούσε. ΄Ισως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα. Η κλασσική πλέον Ελλάδα, με τον χρυσό αιώνα του Περικλέους, έχει ήδη καταθέσει την μεγάλη της προσφορά στο ανθρώπινο πνεύμα. Θα ήταν μεγάλη αδικία και ίσως το μεγαλύτερο λάθος του τότε Ελληνισμού, αυτός ο ανεκτίμητος πλούτος της γνώσης και του πνεύματος, να χανόταν και να μην γινόταν κτήμα όλου του κόσμου.΄Ερχεται σε αυτή την τραγική και ιστορική στιγμή στον κόσμο λοιπόν ο Αλέξανδρος και γεννιέται στην Μακεδονία, στη Χώρα όπου οι Θεοί και οι ήρωες ζούσαν ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους, οι Νύμφες και οι Μούσες μέσα στα ποτάμια και στα δάση και πατέρας του δεν είναι παρά ένας Φίλιππος, ένας ηγεμόνας, θιασώτης και φορέας του Πανελληνισμού, και μητέρα του μια Ολυμπιάδα, ιέρεια και Βασίλισσα μαζί, η ερωμένη των φιδιών, όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, ο μετέπειτα δάσκαλος και παιδαγωγός του γιού της Αλεξάνδρου.
Έτσι ήρθε λοιπόν στον κόσμο ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Ευνοημένος από τους Θεούς προικισμένος από τους γεννήτορές του, θωρακισμένος από την μοίρα του για τον ρόλο που έμελλε να διαδραματίσει, στην εξέλιξη της παγκόσμιας Ιστορίας.
Παράφορος, ορμητικός, γενναιόφρων, μα προπαντός ανυπόμονος και τολμηρός, διψά για μάθηση και γίνεται ο κάλλιστος των καλυτέρων, κοντά στον δάσκαλο Σταγειρίτη.
Το καλοκαίρι του 336 π.Χ. δολοφονείται ο πατέρας του Φίλιππος, μέσα στο στάδιο και μετά από τις τιμές της ταφής του, ο λαός της Μακεδονίας αναφωνεί βροντοφωνάζοντας «Ζήτω ο Βασιλιάς Αλέξανδρος».
Διό χρόνια μετά, το 334 π.Χ., την ΄Ανοιξη, οι πρώτες μακεδονικές φάλαγγες, είχαν περάσει τον Ελλήσποντο και κατευθύνονται, να ανταμώσουν την Ιστορία.
Ο Πλούταρχος γράφει¨ «Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε, δεν έπρεπε, δεν είχε καιρό να χάσει, έπρεπε να βρεθεί στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να καταστήσει στους τότε βαρβάρους, ότι η γνώση υπερτερεί του πλούτου και ο Ελληνισμός, είναι ο υπέρτατος πολιτισμός.».
Λίγο μόνο καιρό πριν φύγει μαζί με τον στρατό του, για το μακρύ ταξίδι της Ανατολής, έστησε στο Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων, μια γιορτή που διήρκησε εννιά ημέρες και ήταν αφιερωμένες στις Μούσες, που μετά από τα τόσα διθυραμβικά ποιήματα που απαγγέλθηκαν για την χάρη τους, τον κατευόδωσαν στο ταξίδι του, με ύμνους και δοξασίες για τον Θεό των Θεών τον Δία, που έμελλε να είναι ο προστάτης και ο θεός –πατέρας του, μια και η μητέρα του η Ολυμπιάδα του ενεφύσησε από πολύ μικρό ακόμη ότι είναι «θεικός γιός» του Δία, που ήλθε και με την μορφή φιδιού, γέννησε αυτόν τον περίφημο στρατηλάτη.
Οι Μούσες όμως φρόντισαν, να του δώσουν και άλλα ευοίωνα μηνύματα, πριν την αναχώρηση του. Ο τάφος του θεικού Ορφέα στα Λείβηθρα, κοντά στο Δίον, ευωδίασε και το κυπαρισσένιο του άγαλμα, ίδρωσε από το κάλλος αυτού του νεαρού Βασιλιά.΄Ετσι λοιπόν θα ιδρώσουν και οι ποιητές, προσπαθώντας να εξυμνήσουν τα κατορθώματα του, στα πέρατα της οικουμένης.
Μετά τις σπονδές και τις θυσίες στους Θεούς ο κατακτητής του πνεύματος της ελευθερίας, αναχωρεί από την γενέτειρα του την Πέλλα, που έμελλε να μην την ξαναδεί ποτέ πια,, με το πεζό του τμήμα που απαρτιζόταν από 12.000 Μακεδόνες, 17.000 πεζούς και ακοντιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα και 1.000 Μακεδόνες και Κρήτες τοξότες. Το ιππικό του αποτελούνταν από 3.000 Μακεδόνες και 2.500 Θεσσαλούς και άλλους ΄Ελληνες.
Το γεγονός όμως ότι εκτός από τους πολεμιστές του, τον ακολουθούσαν ακόμη ποιητές, συγγραφείς, χρονογράφοι ,φιλόσοφοι, γεωγράφοι, γιατροί, γεωλόγοι, φυσικοί, μεταλλευτές, μουσικοί, ηθοποιοί,, χορευτές, μηχανικοί, τεχνικοί, οπλοποιοί, μάντεις και οιωνοσκόποι και προπαντός άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, δείχνει το πραγματικό νόημα αυτής της εκστρατείας, που για πολλούς ιστοριοδίφες, άσχετους με την πραγματική ιστορικότητα , έδειχνε εξαρχής κατά τα λεγόμενα τους, κατακτητικό χαρακτήρα.
Ένας όμως Γερμανός ιστορικός που ασχολήθηκε υπέρ του δεόντος με την ιστορική αυτή μορφή , τον Μ.Αλέξανδρο, ο Hammont, ορθώς αναρωτάται ότι, εάν και κατά πόσο οι πραγματικοί σκοποί της εκστρατείας, ήταν οι κατακτήσεις, τι τους ήθελε όλους αυτούς τους επιφανείς της τότε εποχής επιστήμονες, που και δυσκολεύονταν στις μετακινήσεις τους και καθυστερούσαν το στράτευμα κατά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα του ιστορικού Hammont.
Η προετοιμασία αυτής της εκστρατείας, ήταν δαπανηρά από κάθε πλευρά και προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα εφόδια, αναγκάστηκε να εκποιήσει και αυτή την βασιλική περιουσία.
Τα ορυκτά του Παγγαίου όρους και οι σιτοβολώνες της Αλμωπίας, εγγύς του σημερινού Ευρωπού, προκαθόρισαν το οικονομικό βάρος της εκστρατείας, μάλιστα όταν ρωτήθηκε ο Αλέξανδρος τι κράτησε για τον εαυτό του και για το μέλλον του από όλα αυτά τα πλούτη, αυτός απάντησε μονολεκτικά λέγοντας¨ «Τις ελπίδες».
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πίσω από τον πολυάριθμο αυτό στρατό, ακολουθούσαν και για κάθε πολεμιστή δύο υπηρέτες, ένας ιπποκόμος και μια παλλακίδα που φρόντιζαν τον πολεμιστή, για τον ύπνο του , την διατροφή του και την εν γένει καλοπέραση του.
Κοντολογίς, πενήντα χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ακολουθούν τον ηγεμόνα τους και μαζί με αυτόν το όνειρο, τις φιλοδοξίες, την κληρονομιά των Ομηρικών ηρώων και το κατακτητικό μένος των Τημενιδών.
Το διονυσιακό πάθος για το απροσδιόριστο και το άγνωστο , αλλά προπαντός για το όνειρο και τις ελπίδες που καθιστούν το όνειρο , πραγματικότητα.
Καλή σου τύχη στρατηλάτη, μαζί με σένα και τα όνειρά σου, πετάει ακόμη ο αετός, μέσα στις Ολύμπιες του αιθέρα τις ηλιαχτίδες.
Υ.Σ.
Στο επόμενο τεύχος η συνέχεια, από το σύγγραμμα του υπογράφοντος «Η ζωή των Μακεδόνων, στα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου»