Αφορμή για το άρθρο μου αυτό που αναφέρεται στον άνθρωπο και την εξάρτηση του από το αυτοκίνητο, είναι το γεγονός, του ότι, προχθές σε ένα περιοδικό που σχετίζεται με τα τροχοφόρα πάσης φύσης, διάβασα ότι η Στατιστική Υπηρεσία του Δημοσίου, δημοσίευσε ότι το χρόνο που μας πέρασε, το 2005,τόσο τα θανατηφόρα, όσο και τα άλλα τροχαία ατυχήματα, ήταν αυξημένα κατά πολύ και μάλιστα χαρακτηριστικά ανέφερε το άρθρο ότι , μία κωμόπολη, με πληθυσμό πάνω από 8.000 χιλιάδες κατοίκους, ξεκληρίζεται , κάθε χρόνο, στο βωμό της ασφάλτου.
Ένας καθηγητής μου στη Σχολή Τροχαίας το 1973, ονόματι Σ. Γεωργούσης, γνώστης του αντικειμένου, όσο καλύτερα από τον καθένα, μετεκπαιδευθείς στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο NORTHWESTERN EVANSTON ILLINOIS, στο Ινστιτούτο Τροχαίας,και συγγραφέας πολλών βιβλίων, σχετικών με το αυτοκίνητο, στο πρώτο του μάθημα, για να δείξει εμφανώς την διαφορά των οδηγών ως προς την κυκλοφοριακή τους συμπεριφορά στους δρόμους σε σχέση με το αυτοκίνητο,
μας παρέθεσε ένα παράδειγμα που το θυμάμαι ίσα με σήμερα.
Τo παράδειγμα ανέφερε δύο οδηγούς που ο μεν Α οικογενειάρχης, φιλότιμος πολίτης και πειθαρχημένος κάθε πρωί, κάνοντας τον σταυρό του, ξεκινά για την δουλειά του, οδηγώντας το αυτοκίνητο του με όλους τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., τους οποίους μάλιστα ευλαβείται και εφαρμόζει σχολαστικά.
Ο οδηγός Β είναι ένας πολίτης που, παραβαίνει τους νόμους, περιφρονεί και ειρωνεύεται τους Τροχονόμους και μάλιστα υπερηφανεύεται για αυτό. .Προκειμένου στην φίλη του που είναι συνεπιβάτις στο όχημα του να φανεί ο «γόης της ασφάλτου», συμπεριφέρεται σαν οδηγός της FORMULA 1 και τελικά είναι αυτός που ποτέ δεν κάνει λάθος, τα ξέρει όλα και τούτο γιατί θεωρεί τον εαυτό του, τον άσσο του βολάν.
Η τύχη φέρνει αυτούς τους δύο οδηγούς να συγκρουσθούν και να εμπλακούν σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ο πρώτος είναι τελείως αθώος και ο δεύτερος πλήρως ένοχος. Ο μεν ένας υπομένει πάσχοντας από ψυχική οδύνη, ταλαιπωρία, ο δε άλλος μετά το δυστύχημα και τα αποτελέσματα του, γίνεται επιθετικός , βάναυσος και χυδαίος σε εκφράσεις και χειρονομίες.
Στην ανάλυση αυτής της καταστάσεως που αφορά το τροχαίο ατύχημα, έχουμε το αιτιατό, το ίδιο δηλαδή το ατύχημα και ψάχνουμε να βρούμε την αιτία.
Προφανώς όλοι μας, θα στηλιτεύσουμε την οδική συμπεριφορά του δεύτερου οδηγού αυτού που προξένησε το ατύχημα, καταλογίζοντας τόσο εμείς , όσο και το αρμόδιο Δικαστήριο την ανάλογη ποινή και ευθύνη.
Και θα μου πείτε μέχρι εδώ όλα καλώς καμωμένα και το δίκιο αποδόθηκε και οι ζημιές αποκαταστάθηκαν .Κι όμως.
Η γενεσιουργός αιτία αυτού του τροχαίου ατυχήματος, δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο, παρά με τον εγωισμό που διακατέχει τον ανθρώπινο παράγοντα, σε διάφορες δραστηριότητες της ζωής του, εγωισμός που προέρχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητος και είναι ένα από τα πολλά ελαττώματα του μέσου Έλληνα.
.Ο εγωισμός κάνει τον άνθρωπο να εξάπτεται και να εκνευρίζεται όταν κάποιος του υποδεικνύει το ορθό και ο εγωισμός είναι αυτός που δεν αφήνει ακόμα και επιστήμονες να καταλάβουν ότι το αυτοκίνητο και η οδική του συμπεριφορά εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από κανόνες της Φυσικής .Οι απαράβατοι αυτοί φυσικοί νόμοι για πολλούς από εμάς τους μικροαστούς Έλληνες που το αυτοκίνητο το θεωρούμε μέσο επίδειξης και νεοπλουτισμού, είναι από άγνωστοι μέχρι τελείως ανεφάρμοστοι στην οδική μας συμπεριφορά.
Κανείς δεν έχει αντιληφθεί ότι το αυτοκίνητο , όσο κατασκευαστικά να τείνει προς την τελειότητα, είναι αδύνατο όταν εμπλακεί σε ένα τροχαίο ατύχημα, να συμπεριφερθεί διαφορετικά από ότι ένα άλλο όμοιο του και μάλιστα με συνισταμένες πολλές φορές εντελώς διαφορετικές από την ίδια την αιτία του ατυχήματος.
Όταν λοιπόν σε εξόδους εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, και άλλων εορτών, ακούμε στα δελτία των ΜΜΕ, να ξεκληρίζονται οικογένειες από άδικους θανάτους και αίμα εντελώς άδικα χυμένο στην άσφαλτο, να μην παραξενευόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε..
Και σε τελευταία ανάλυση , αυτό που οφείλουμε όλοι μας να πράξουμε σε σχέση με την συνετή οδήγηση μας, είναι να σεβόμαστε τους άλλους οδηγούς, να τηρούμε τους κανόνες του Κ.Ο.Κ., και προπαντός να απαιτούμε από το Κράτος καλύτερους δρόμους, καλύτερη και ουσιαστική αστυνόμευση των δρόμων και επιβεβλημένη εκπαίδευση των νέων μαθητών σε μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής.
Οδηγοί όμως χωρίς γνώσεις και νηφαλιότητα και με αυτοκίνητα «κινητές καρμανιόλες», δεν είναι παρά άτομα τριτοκοσμικά με τάσεις εγωιστικές και συμπεριφορές «ξερόλα».
Ευχή όλων μας λοιπόν , να είναι για το χρόνο που πορευόμαστε, λιγότερα ατυχήματα με λιγότερα θύματα, γιατί το να τα μηδενίσουμε τουλάχιστον με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα δεν είναι όχι μόνο εφικτό, αλλά αποτελεί και ουτοπία, μια που όπως έλεγε και ένας σύγχρονος σοφός»η εξέλιξη πολλές φορές οδηγεί και σε καταστροφή» αν αναλογισθούμε την ραγδαία αύξηση των μέσων μεταφοράς, που όταν δεν υπήρχαν, σίγουρα οι θάνατοι ήταν μηδαμινοί και σήμερα που υπάρχουν σε τόσο μεγάλους αριθμούς, κάθε χρόνο ξεκληρίζεται και μια μικρή κωμόπολη, από τα ατυχήματα.
Και ας μην ξεχνάμε, ότι , όσο η κινητική ενέργεια είναι μεγαλύτερη, δηλαδή η ταχύτητα ,τόσο η ενέργεια τριβής, δηλαδή το φρενάρισμα , πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο προκειμένου να ακινητοποιηθεί το όχημα. Απλά Μαθηματικά δηλαδή.
Όλα αυτά όμως επιτυγχάνονται με σωστή εκπαίδευση από τα Σχολεία, γιατί και ο υπογράφων τα παραπάνω, παρά την ασχολία του για κάμποσα χρόνια με το τροχαίο ατύχημα και την προανάκρισή του, πολλές φορές, παραβαίνει τον Κ.Ο.Κ., και αυτό κυρίως για να μην είμαστε εγωιστές.
Υ.Σ Αφιερωμένο στις αδικοχαμένες παιδικές ψυχούλες, των μαθητών του Μακροχωρίου Βεροίας, που έτυχε εντελώς τυχαία, να βρισκόμουν στον τόπο του ατυχήματος, τον χρόνο που συνέβη.

Με την ευκαιρία του ανασχηματισμού της Κυβέρνησης του Κ.Καραμανλή και την ανάληψη του Υπουργείου των Εξωτερικών από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, μέχρι πρότινος Δημάρχου Αθηναίων, στον ημερήσιο τύπο , διάβασα δηλώσεις της κ. Υπουργού, ότι το θέμα του ονόματος της «Μακεδονίας» , είναι ένα θέμα που μας «καίει», αλλά ο χειρισμός του, απαιτεί μεγάλους διπλωματικούς ελιγμούς, προκειμένου τα αποτελέσματα, να είναι ορατά και προπαντός θετικά. .
Και μέχρις εδώ όλα καλά και κατανοητά.
Διάβασα όμως τις προάλλες σε μια εφημερίδα και σε μια στήλη με παραπολιτικά σχόλια ότι ο Μπρέχτ σαν συνειδητός Κομμουνιστής, θα ήταν ο τελευταίος στον μάταιο τούτο κόσμο, που παράλληλα με τα πιστεύω του, θα μπορούσε να είναι και Εθνικιστής Και όμως κάποτε γράφοντας ομολόγησε ότι «δεν είμαι Εθνικιστής, αλλά θα μπορούσα να γίνω δύο φορές , εάν ο γείτονας μου με απειλεί και γίνεται αυτός Εθνικιστής.»
Βέβαια το θέμα δεν είναι ιδεολογικό , αλλά ζήτημα ακραιφνώς εθνικό, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η ίδια σου η Χώρα , άρα και η ίδια σου η οντότητα σαν άνθρωπος , απειλείται και διεμπολίζεται κοινωνικά , οικονομικά και προπάντων εθνικά ,όσον αφορά τα σύνορα της. .
Οπότε μπροστά στο υπέρτατο συμφέρον πάει περίπατο κάθε νηπιώδης διεθνισμός και κάθε βαρύγδουπος όρος που κυρίως «τσαμπουνούν» όλοι οι διεθνώς ονομαζόμενοι Διεθνολόγοι και υποστηρικτές δήθεν του δικαίου.
Με όλα τα προαναφερόμενα , όταν τα Σκόπια, σφετερίζονται το όνομα της Μακεδονίας, εκδίδοντας παγκοσμίως αλυτρωτικούς –κατακτητικούς χάρτες που περιλαμβάνουν ως δική τους την Μακεδονία μέχρι και την Λάρισα, και διδάσκουν στα παιδιά τους, επίσημα και όχι εν κρυπτώ, αντίστοιχες κατακτητικές θεωρίες, τότε δικαιούται ο καθένας από εμάς και εσάς,, να γίνει τρείς φορές Εθνικιστής και Μακεδονομάχος, προτάσσοντας μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο μια μακεδονική σάρισα, μήκους δέκα μέτρων.
Βέβαια όλα αυτά , όχι για να εισβάλλουμε σε αυτό το κρατίδιο –μόρφωμα της παγκόσμιας αποτυχημένης διπλωματίας ,αλλά τουλάχιστον να αντισταθούμε , σε όλους τους ξενόφερτους ντερβίσηδες που ακούν στο οποιοδήποτε όνομα και ότι άλλο έχει σχέση με αυτού του είδους τους «νταβατζήδες», για να μην ξεχνάμε και τις ορολογίες του Πρωθυπουργού μας.
Αυτό λοιπόν το σταλινικό κρατίδιο-μόρφωμα, του οποίου η προΐστορία είναι μόλις πενήντα ετών, σαν ένα άλλο ποντίκι από το ανέκδοτο που βρυχάται μπροστά στο λιοντάρι, καπηλεύεται την ιστορία μας, μας απειλεί , διεκδικώντας εδάφη και ποδοπατεί την αξιοπρέπεια μας σαν Κράτος –οντότητα, γιατί πίσω του έχει όλους αυτούς τους προαναφερόμενους προστάτες, μαζί και με μερικούς δικούς μας που σιγοντάρουν λόγω παλιάς εμμονής και ανιστόρητης σκέψης.
Έχοντας λοιπόν στην σκέψη μας όλα αυτά που συμβαίνουν, αφήνοντας την πληγή να αιμορραγεί και να εξελίσσεται, θα έχουμε στο μέλλον μεγάλες φασαρίες που δεν σηκώνουν καμιά ψευδο-μαρξιστική ανάλυση, αλλά εμπίπτουν στην κοινή λογική της πολιτικής της αρπαγής, της πλαστογραφίας και του ιμπεριαλισμού, άσχετα εάν τα Σκόπια είναι μικρά το δέμας, αλλά η πληγή όμως είναι μεγάλη.
Βέβαια για αυτή την κατάσταση , φταίνε από την άκρα δεξιά , μέχρι την άκρα αριστερά, άσχετα αν ορισμένοι πολιτικοί μας , διατείνονται ότι «σε μια μέρα θα μπορούσαν να λύσουν το Σκοπιανό και κάθε συνακόλουθο του πρόβλημα» ,λές
και τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας, αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, θα μπορούσαν να λύσουν το Κυπριακό, το Μεσανατολικό, το Ιράν , το Ιράκ και την Κορέα και να αναπαυθούν και μια μέρα από τις υπόλοιπες της εβδομάδας, που τους απομένουν.
Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί ,ή εδώ, το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Το σκοπιανό ποντίκι μαξιμαλίζει και με τον ανελέητο και επίμονο μαξιμαλισμό του κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, ενώ κάποιοι από τους δικούς μας πολιτικούς, μηδενός εξαιρουμένου, μας συμβουλεύουν να είμαστε υπομονετικοί, να μην είμαστε ενδοτικοί με γενναιότητα-λές και μας απομένουν άλλα πολιτικά παιχνίδια, ελιγμοί- και αντί να κριτικάρουν τους εθνικιστές επιθετικούς Σκοπιανούς και τους προστάτες τους, τα βάζουν με ορισμένους Εθνικιστές που αρνούνται αν μη τι άλλο να πράξουν , τουλάχιστον να μην στήνονται, σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
Ε , αυτό παραπάει, για να μην είναι φαιδρό και εν προκειμένω πάντα με την ρητορική έννοια της τρομοκρατίας «περί εθνικιστών», άς γίνουμε αναγκαστικά και όλοι σχεδόν Εθνικιστές, θέλουμε δεν θέλουμε, σαν τον Μπρέχτ, που προανέφερα.
Εάν λοιπόν γίνει κάποιο δημοψήφισμα, τα ποσοστά θα είναι προφανώς συντριπτικά, γιατί ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται μια χαρά το προφανές, πληγώνεται, εξοργίζεται αντιδρά και τρελαίνεται με τέτοιου είδους τερτίπια πολιτικών που δεν έχουν όραμα και προοπτική, στρεβλώνοντας το αυτονόητο εγκληματικά, είτε από ιδεολογική πλατυποδία , είτε λόγω πλύσης εγκεφάλου.
Και τουλάχιστον όσον αφορά το άτομο μου , θα είμαι ο τελευταίος που θα νοιαστεί αν το θέμα το ανακινεί ο Δήμαρχος Παπαγεωργόπουλος, ή ο πολιτικός Καρατζαφέρης, ή ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πάγκαλος, ή η Πρόεδρος του ΚΚΕ κ.Παπαρήγα ή ο οποιοσδήποτε, καθόσον το θέμα δεν είναι πρόβλημα που πρέπει μόνο να ανακινηθεί , γιατί ήδη υπάρχει και μάλιστα σοβαρότατο, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπισθεί δραστικά ενιαία και με οξυδέρκεια από ολόκληρο τον Ελληνισμό, απανταχού κατοικούντων, και μάλιστα από την πρόσφατη Υπουργό των Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη.
Εν κατακλείδι λοιπόν πάω να κατασκευάσω μια σάρισα-αχρείαστη νάναι- και δεν καταλαβαίνω κανένα , γιατί για να σκύψω το κεφάλι μου το θεωρώ αν μη τι άλλο τουλάχιστον ταπεινωτικό τόσο για την ίδια μου την γενιά όσο και για την ίδια μου καταγωγή εδώ και χρόνια, μια και οι Πολιτικοί μας, εκεί μας έσπρωξαν τόσα χρόνια και εκεί μας οδήγησαν οι πράξεις τους, στο να προμηθευόμαστε έγκαιρα αχρείαστα πράγματα Άλλωστε το να ενδιαφερόμαστε για την οποιαδήποτε Χώρα που πλήττεται από την παγκόσμια κοινότητα, όπως η Νικαράγουα ή το Ιράκ και το Ιράν και τόσες άλλες, είναι και αυτονόητο και παρήγορο ότι τουλάχιστον σε αυτό τον τόπο δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας, αλλά τι πιο αυτονόητο να ενδιαφερθούμε για το ίδιο μας το σπίτι.
Κλείνοντας και θέλοντας να δικαιολογήσω τα γραφόμενα μου, πήρα αφορμή από μια επίσκεψη μου στα Σκόπια με άτομα και πρόσωπα επαioντα και είδα τις αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπιανών από ένα εκπρόσωπο τους-ξεναγό το επάγγελμα- που τουλάχιστον η διακριτική του άποψη λόγω θέσης απέναντι σε επισκέπτες της Χώρας του, θα έπρεπε να ήταν διπλωματική και όχι ακραιφνώς «εθνικιστική» όπως ήταν η δική του.
Αυτά λοιπόν και ο νοών ,νοείτω.
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Θα ήμουν ο τελευταίος στον μάταιο τούτο κόσμο που οι τυχόν «εθνικιστικές» μου πράξεις απέναντι σε άλλους λαούς και Χώρες, θα είχαν σοβινιστικό και κατακτητικό χαρακτήρα. .Γιατί εκείνο που προέχει στους χαλεπούς χρόνους που ζούμε, είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, απανταχού της γής, η οικονομική τους άνοδο και δια μέσου αυτής η καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου και όχι η αυτοκαταστροφή τους μέσα από πολεμοχαρείς βλέψεις.

Μια φορά και ένα καιρό ,σε αλλοτινές εποχές, με την φαντασία μου και μόνο, ανοίγω την πόρτα ενός επαρχιακού καφενέ και μπαίνω μέσα, όπου όπως συνήθως γίνεται, κόσμος μαζεμένος περιμένει τον Πρόεδρο, τον Σύμβουλο, τον Υποψήφιο, τον δικό του ,τον δικό μας τον νύν και τον τέως, γιατί άλλο , για μια ακόμη πολιτική συγκέντρωση. Μιά εικόνα χίλιες λέξεις, ή καλύτερα όπως θάλεγε και ο αείμνηστος Σουρής μια Πινακοθήκη , πλήρης ηλιθίων.
Η ανοησία περίσσεια και διάχυτη στο χώρο του μικρού επαρχιακού καφενέ, σκορπίζει στην ατμόσφαιρα μια γνώριμη για τα ρουθούνια μας μυρωδιά, την μυρωδιά της φλεγόμενης χωματερής-σαν την δική μας « φανταστική» χωματερή που παρά τα ξεματιάσματα και τα ξόρκια, συνεχίζει να καίει και δεν λέει να σβήσει-γιατί αν μη τι άλλο, δεν σβήνουνε με ξόρκια και αφορισμούς οι χωματερές, ακόμη και αν είναι και «φανταστικές»
Εδώ λοιπόν, στης φαντασίας μου τον καφενέ, η ατμόσφαιρα είναι πηχτή από τα σύννεφα των τσιγάρων και από την μπόχα του πολυκαιρισμού, θέλω δεν θέλω όμως είμαι εκεί μέσα και με αγγίζει μέχρι τα σωθικά μου αυτή η βαριά ατμόσφαιρα και ο χρόνος εδώ παρόν , κλείνοντας μου το μάτι μου θυμίζει ότι ο αυτουργός τούτης της παρωδίας, δεν έχει τίποτα άλλο να δείξει παρά για το σημαντικό γεγονός της χρονιάς, το ότι «βαδίζομεν προς τας εκλογάς».
Για όσους λοιπόν δεν το εννόησαν, αγαπητοί φίλοι συντοπίτες συνέλληνες, διάγουμε την χρονική αυτή στιγμή όπου ο καθείς μας , σύμφωνα με τα λεγόμενα των προαναφερθέντων προέδρων , συμβούλων, υποψηφίων κλπ, πρέπει να πάμε στον πάγκο μας, δηλώνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ το στίγμα μας το πολιτικό.
Άλλωστε είναι η εποχή που σύσσωμος ο Ελληνισμός, αναμένει την σύγχρονη επίτοκο Λαϊδα να ξεγεννήσει.
Εν αναμονή του τόκου της λοιπόν, νέα φυντάνια της πολιτικής κυοφορούνται, τα παλιά αναβαθμίζονται, εκσυγχρονίζονται και αναδομούνται και κάποια άλλα φυντάνια αφού μεταλλάχθηκαν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το οικολογικό, είναι και το καλύτερο. Οι ιδέες τους φρέσκες, βγαλμένες μέσα από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα μια ανεφάνταστης πολιτικής, με ημερομηνία λήξης ληγμένη εκ των προτέρων και προ πολλών ετών, κι όμως αυτό πείθει και αυτό προτάσσεται.
Ποιος άλλωστε δεν θυμάται αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σαν έκφραση τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας, που μέσα σε αυτά προσπαθούν οι «σωτήρες»να φυλάξουν σαν κάτι το ιερό και το μοναδικό, όλη την παρακαταθήκη και το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου;
Και τα λόγια τους, αστείρευτη πηγή ανοησίας, ασυναρτησίας, ρέμουλας και συγχρόνως απάτης, ό,τι δηλαδή ορίζει την ουσία και την πρακτική του σήμερα, του τώρα και του δεν βαριέσαι.
Με αυτά λοιπόν τα νάματα, ενδομήτρια γαλουχούνται τα επίτοκα «φανταστικά» φυντάνια της πολιτικής μας σωτηρίας, στερούμενοι ίχνος φαντασίας για κάτι το καλύτερο ,με ανολοκλήρωτες και εκφυλισμένες λογικές, καρφωμένοι από τα πόδια τους στη γή-έτσι άλλωστε αισθάνονται προσγειωμένοι και μπορούν να ισορροπούν καλύτερα-βυθισμένοι μέσα σε πνευματικό λήθαργο, αλλά οπλισμένοι με το θράσος της άγνοιας, αυτοχρήζονται σωτήρες, λυτρωτές και μεταξύ τους βαυκαλίζονται και μοιράζουν «θώκους»ανύπαρκτους και άχρηστους, όμως καλοπληρωμένους, αποκαλώντας ο ένας τον άλλον με κάθε προσωνύμιο που θα του επιδώσει μια εφήμερη αίγλη. Δέσμιοι μιας κενόδοξης επιθυμίας να καταξιωθούν μέσα στο τίποτα που ζούν και τους γυροφέρνει, μάταια ψάχνεις μέσα στα λόγια τους να ακούσεις λέξεις που σχετίζονται με την φιλία την αγάπη στον διπλανό, την απέραντη αγκαλιά στο παιδί και στους νέους, την χαρά και κάθε προσιτό και ελπιδοφόρο σε τούτο τον τόπο. Τα ύφος τους , ισοδυναμεί με αυτό των εκατό Καρδιναλίων, λές και αυτοί δεν αγάπησαν, δεν έπαιξαν, δεν ερωτεύτηκαν αλλά σίγουρα γεννήθηκαν μεγάλοι και τρανοί εξ αποκαλύψεως, σωτήρες που αγωνιούν ποιος πρώτα θα μας σώσει , λές και τους το ζητήσαμε επιτακτικά.
Όλα αυτά βέβαια που προαναφέρονται είναι «φανταστικά» και συμβαίνουν στον καφενέ της φαντασίας μου και ίσως ο καθένας από εμάς τους δήθεν «ξύπνιους» να κρυφογελά με τα καμώματα των σωτήρων, σε λίγο όμως θα κληθείς να γίνεις ανάδοχος των νέων τόκων που πρέπει να πληρώσεις. Οπότε αν τους ακολουθήσεις, θα γίνεις το «άλλοθι τους» για την επόμενη τετραετία.
Καλέ μου φίλε-συντοπίτη, βάλτο καλά μέσα στο μυαλό σου, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ,το βλέπει και ο ίδιος και αρχίζει και φοβάται και αν εσύ με τις πράξεις σου, του δώσεις το δικαίωμα να στα πάρει όλα ότι σε απέμειναν, κράτησε τουλάχιστον ψηλά το δικαίωμα σου, να τον βλέπεις γυμνό και να γελάς με την καρδιά σου για την γύμνια του και την ανυπαρξία του και μην του παραχωρείς και αυτό το μηδαμινό σου δικαίωμα που είναι η μικρή, πλήν όμως δυνατή σου, αντίσταση.
Άλλωστε αυτό το μικρό σου χαμόγελο , μπροστά στην γύμνια του Βασιλιά, αυτό το υποψιασμένο χαμόγελο σου, θα ταράξει την μακαριότητα του ανόητου αυτόκλητου σωτήρα, που όσο και χονδρόπετσος να είναι , κάποια στιγμή θα αντιληφθεί ότι, «τα ρουσφέτια μπορεί να μην τελείωσαν , αλλά σίγουρα αρχίζουν και στερεύουν» και το άλλοθι τους προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους, πρέπει να τεκμαιριώνεται μέσα από οράματα με πολιτικό αντίχτυπο ικανό να παρασύρει σε δημιουργία και οργανωσιά.
Τελειώνοντας εδώ αυτό το παραμύθι, θάθελα με μεγάλη μου επιθυμία να μάθω τι είδους όνειρα βλέπουν στον ύπνο τους όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι « σωτήρες», γιατί στον ξύπνιο τους ακόμα και ο χειρότερος αδαής πολίτης αυτού του τόπου, ξέρει καλά τι ονειρεύονται .Θέλω ακόμα να ακούσω τα λόγια τους όταν αγαπούν και ερωτεύονται, γιατί ενώ γνωρίζω καλά το πώς δίνουν το χέρι τους για πολιτικές χειραψίες, δεν ξέρω και θέλω να μάθω, πώς το απλώνουνε για να αγκαλιάσουν τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία, την φτώχεια και κάθε νέο άνθρωπο που του κλέβουν το όραμα για μια θέση στον ήλιο, πώς προσεγγίζουν τον άνεργο πατέρα, τον άστεγο επαίτη της ζωής και τον γέρο απόμαχο με την σύνταξη της πείνας. Αυτόν που οι κάθε είδους «λωποδήτες της δήθεν ενημέρωσης μέσα από τα ΜΜΕ , του προτάσσουν το «μαρκούτσι»για να τους πεί και να τους επιβεβαιώσει ότι εδώ είμαστε φτωχοί και ανήμποροι και σας εκλιπαρούμε, σώστε μας.
Έτσι από περιέργεια ,ρωτώ και θέλω μια απάντηση από κάθε αυτόκλητο σωτήρα, για όσα προανέφερα, ρωτώ όμως και σας αγαπητοί μου, είσαστε διαθέσιμοι να ανεχθείτε τέτοιου είδους τερτίπια στην πλάτη σας;
Μα πολλοί από εμάς θα διαρωτηθούμε, πώς όλοι τους είναι ίδιοι και η διαφορά τους είναι στο ελάχιστο. Εδώ είναι και το κραυγαλέο λάθος μας. Η ανοχή μας και ο ωχαδελφισμός μας.
Το τι μέλλει γενέσθαι .Απλό και κατανοητό. Αντίσταση στο γνώριμο και το άχρηστο, αντίσταση στην υπόσχεση για «διορισμούς» και ρουσφέτια, -λές και αυτά δεν έχουν αντίχτυπο στον ίδιο μας τον εαυτό-, αντίσταση και αξιολόγηση.
‘Αλλωστε οι ικανοί και οι επαίοντες είναι κοντά μας, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα και καταξιώνονται μέσα από την κοινωνική τους δράση , την επαγγελματική τους συνέπεια και την ζεστή τους «χειραψία» στα προβλήματα και στα οράματα αυτού του τόπου. Διαχειριστές με ξυλοπόδαρα είδαμε πολλούς, δήθεν «νοικοκυραίους»ακόμη περισσότερους που νοικοκύρεψαν τα υμέτερα προβλήματα τους, όχι όμως του λαού, ανθρώπους αληθινούς ψάχνουμε, σαν σύγχρονοι Διογένηδες.
Θα μου πείτε που θα τους βρούμε .Ψάξτε ίσως να κρύβονται κάτω από τα κοφίνια της αντίστασης και της πάλης για κάτι αξιόλογο και καλύτερο, Μην παρασύρεστε από τα βροντερά και τα αλλαλάζοντα .Είναι κούφια και κενά , ανήμπορα να δούν τις ανάγκες της εποχής και τα οράματα της εξέλιξης. Τα πρόσφατα γεγονότα που συνέβησαν στον τόπο μας, αυτό μαρτυρούν. Η αγωνία είναι η καρέκλα μας που όταν πλέον γίνει δική μας, βάζουμε και μια ζώνη για να δεθούμε μαζί της για μια ζωή και οι υποσχέσεις και τα «συμβόλαια « με τον λαό, πάνε περίπατο .Αν αυτό είναι το μέλημα μας, είμαστε έρμαιοι της τύχης μας. Ανοιχτά μάτια τις πονηρές αυτές μέρες που έρχονται και σύγκριση με το καλύτερο και το ανιδιοτελές.
Ωστόσο , επιμένω πως όλα αυτά δεν είναι από την φαντασία μου, όπως στην αρχή του παραμυθιού, σας εξέθεσα, αλλά από την αγωνία μου για τον τόπο μου, τον τόπο όπου θέλω να ζήσουν τo παιδί μου και τα εγγόνια μου. ΜΕ αγάπη, ο μέλλων ανάδοχος.
Υ.Σ Ευχαριστώ για την ιδέα του «στόρυ» τον φίλο μου τον Νίκο και του εύχομαι καλή του ώρα , εκεί που μεγαλουργεί συνήθως.