Πάντα μου άρεσε να βλέπω τη θάλασσα.Οχι το βουνό,οχι τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας.Μόνο τη θάλασσα που φαίνεται να μην έχει τέλος.Τώρα μπορώ να ξεδιαλύνω το γιατί.Αυτό το "σημείο φυγής"  που χάνεται στον ορίζοντα είναι που με τραβάει μέσα του.Απορροφάει αυτό το μεγάλο ανθρώπινο εγώ και συνειδητοποιείς στιγμιαία ότι (ίσως) Όλα Είναι Ένα!Είσαι τόσο μικρός ρε φίλε,χαλάρωσε...
Και μετά είναι ο τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας που σου έλεγα. Και τον βλέπω κάθε πρωί να μου κλείνει την προοπτική.Εδώ δεν υπάρχει απορρόφηση,υπάρχει αντανάκλαση.Της "σπουδαιότητας" σου .Του μικρόκοσμου που σε πνίγει.Των ρόλων που παίζεις.Εδώ δεν είσαι Ένα με τον Κόσμο.Είσαι αντίπαλος του.

Εν αρχή ήν...το πήδημα.Ναι,καλά διάβασες!Ένα καλό πήδημα έχεις περισσότερες πιθανότητες να το θυμάσαι από ένα κακό πήδημα.Και αν "πιάσει" ακολουθεί το παρακάτω ταξίδι.Εν πάση περιπτώσει,πιάσει δεν πιάσει,πάντα ακολουθεί  το παρακάτω ταξίδι.Μπορεί να μην είμαι εγώ και εσύ.Σίγουρα θα είναι κάποιος άλλος.Η Ύπαρξη έχει τις δικές της προτεραιότητες.Ποιος νοιάζεται για τη δικιά σου και τη δικιά μου μελαγχολία!





                            

Πρωϊνο Δευτέρας.Όλα βιαστικά.Έπεσα πάνω στη Ζωή.Εκείνη έβγαινε εγώ έμπαινα.Είχα χρόνια να τη δώ.Φιληθήκαμε.Έλαμπε για κάποιο λόγο.
"Τι γίνεται βρε,χαθήκαμε..."
"Να μωρέ,ξέρεις τώρα..."
"...καλά...εσύ λάμπεις όμως"
"Γέννησα ρε συ...ξέρεις πως νιώθω;Σαν να υπάρχουν γύρω μου πολλές πόρτες και να μπορώ να ανοίξω όποια θέλω"
Παράξενο,πολύ παράξενο!Όταν γεννήθηκε η Ελπίδα μας την πρώτη βδομάδα που την φέραμε σπίτι,δεν με έπιανε ύπνος.Καθόμουν πάνω απο το κεφαλάκι της μέχρι το πρωί και την παρακολουθούσα να αναπνέει.Φοβόμουν οτι μπορεί να σταματούσε η αναπνοή της ανά πάσα στιγμή.Τόσο εύθραυστη αυτή.Τόσο εύθραυστος εγώ.
Αυτό έκανα όλη τη νύχτα.Α,και έβλεπα γύρω μου πόρτες,πολλές πόρτες και ένιωθα ότι μπορούσα να ανοίξω όποια ήθελα.
                            

Μαθαίνω. Ακόμα μαθαίνω. Μπορείς να μαθαίνεις από τα πάντα λένε. Εγώ μαθαίνω από τα ζώα. Όχι από όλα,αλλά από τα πιο θαυμαστά κατά τη γνώμη μου: τα άλογα!Τυχαίνει να τα παρατηρώ συχνά και για ώρες. Ένα κοπάδι κλεισμένο στο πάντοκ. Στην αρχή δεν καταλάβαινα, μετά άρχισα να βλέπω. Το πως δημιουργούν αυτόματα ιεραρχία. Το πως δέχονται με εντελώς φυσικό τρόπο αρχηγό. Το πως φτιάχνουν και χαλούν συνεχώς κλίκες και συμμαχίες.Το πως αλλάζουν ασταμάτητα θέσεις μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Το πως αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στον ενδεχόμενο κίνδυνο. Το πως δέχονται την τρυφερότητα και την αγάπη.
Μετά,βγαίνεις έξω στο ανθρώπινο κοπάδι που ανήκεις και βλέπεις τόσα πολλά κοινά χαρακτηριστικά Τόσες ενστικτώδικες μη-λογικές  συμπεριφορές...Για αυτο σου λέω:απο τα ζώα μαθαίνεις!

                            
Κάθε μέρα μάθαινε περισσότερα. Έμαθε να κοιμάται στον αέρα, ακολουθώντας νυχτερινή πορεία πάνω στο θαλασσινό αγέρι.Έμαθε να έχει Εσωτερικό Ελεγχο.Οτι είχε κάποτε ελπίσει να προσφέρει στο Σμήνος το κέρδιζε τώρα μόνο για τον εαυτό του· Έμαθε να πετάει, και δε μετάνιωσε για το τίμημα που χρειάστηκε να πληρώσει. Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος ανακάλυψε πως η πλήξη κι ο φόβος κι ο θυμός είναι η αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη, κι όταν αυτά χάθηκαν από τη σκέψη του, έζησε μια πραγματικά μακριά κι ευχάριστη  ζωή.                                          -----Γλάρος Ιωνάθαν--------

                            

            Αστροναύτης:Έκανα τόσα ταξίδια στο διάστημα.Πουθενά δεν είδα το θεό
            Χειρούργος:Άνοιξα τόσους εγκεφάλους.Πουθενά δεν είδα ούτε μια σκέψη


                            

Οι Κινέζοι λένε ότι το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα μικρό βήμα. Εγώ λέω ότι σαν την γλύκα του γυρισμού στο σπίτι,δεν έχει άλλη!Και τα καλοκαιρινά βράδια όπως  το αποψινό ,που ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι και το σώμα στριφογυρίζει άυπνο σηκώνεσαι και βγαίνεις για τσιγάρο στο μπαλκόνι. Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά να βρεις το μοναδικό “σημείο φυγής” που σου επιτρέπεται  σε αυτή την πόλη :στα αστέρια. Και θυμάσαι εκείνον τον Αλεξανδρινό  ποιητή, μουρμουρίζεις μέσα σου τα λόγια του “Επέστρεφε συχνά και παίρνε με/αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με /όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη κ' επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·”
                             

"Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε , να κάνουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. "                                                      ----Ασκητική:Νίκος Καζαντζάκης-------


                                             Ω,άνθρωπε άκου:η μορφή είναι κενή,το κενό είναι μορφή/ούτε μάτι ούτε αυτί/ούτε μύτη ούτε γλώσσα/ούτε σώμα ούτε πνεύμα/ούτε χρώμα ούτε ήχος/ούτε οσμή ούτε γεύση/ούτε αφή...Τίποτα/ούτε γερατειά ούτε θάνατος/ούτε πόνος ούτε αιτία για πόνο/ούτε μονοπάτι ούτε σοφία...Κανένα κέρδος/πέρα από τις σκέψεις είναι η Πραγματικότητα
                                       ---η σούτρα της καρδιάς του Βούδα---