Τα τελευταία δέκα χρόνια, μέσα από μια άλλη δραστηριότητα μου που έχει σχέση με ταξίδια , περιηγήσεις και ξεναγήσεις, είχα την τύχη να επισκεφθώ πάρα πολλά μέρη , τόσο στην ημεδαπή , όσο και στην αλλοδαπή, αλλά-πιστέψτε με-, η Κωνσταντινούπολη, ήταν και είναι η πόλη που με συγκινεί ιδιαίτερα.

Βέβαια, παρότι η καταγωγή των προγόνων μου, έχει να κάνει με την Ανατολική Ρωμυλία, τοπογραφικά ευρισκόμενη στη Δυτική Θράκη, ωστόσο και η Ανατολική Θράκη και γενικότερα ο τόπος όπου σήμερα βρίσκεται η Πόλη, στα στενά του Βοσπόρου, είναι ένας τόπος ευλογημένος.

Την Πόλη και την ευρύτερη περιοχή, την επισκέφθηκα , πάρα πολλές φορές, κάθε φορά όμως που βρίσκομαι, στα σοκάκια της και στις εκκλησιές της, ανακαλύπτω και κάτι εντελώς διαφορετικό και προπαντός κάτι που με κάνει να συγκλονίζομαι ιδιαίτερα.

Δεν έχω σκοπό, μέσα από «ταξιδιωτικά»βιώματα μου, να σας περιγράψω τις ομορφιές και γενικότερα το κάθε ελληνικό στοιχείο που κρύβει αυτή η Πόλη.

Μπορώ όμως ανεπιφύλακτα, να σας προτρέψω να ταξιδέψετε σε αυτή την ξεχωριστή «Βασιλεύουσα» και μόνοι σας, ψάχνοντας και ρωτώντας, να ανακαλύψετε, όλο αυτόν τον πλούτο που τόσους αιώνες τώρα, βρίσκεται εκεί όρθιος.

Και παρότι το ελληνικό στοιχείο πληθυσμιακά τα τελευταία πενήντα χρόνια, συρρικνώθηκε πάρα πολύ, όπου να στρέψεις το βλέμμα σου σε μια πόλη που η έκτασή της είναι τεράστια και ο κόσμος της ξεπερνά τα δεκαπέντε και πλέον εκατομμύρια, κάθε τι που ομορφαίνει αυτή την πόλη, αντανακλά ελληνικό πολιτισμό.

Το Φανάρι, εκεί που σήμερα δεσπόζει ο πατριαρχικός ναός του Αγίου Γεωργίου και το Πατριαρχείο, το κέντρο της Ορθοδοξίας, πιο κάτω η Παναγιά των Βλαχερνών, εκεί που το 626μ.χ. ψάλθηκε για πρώτη φορά ο Ακάθιστος ΄Υμνος, στα Νεκροταφεία στη ΒΔ πλευρά της πόλης η Ζωοδόχος Πηγή ή αλλιώς ονομαστή Παναγιά η Μπαλουκλιώτισσα , με το αγίασμα και τους τάφους των Πατριαρχών, την εκκλησιά της Αγίας Ειρήνης μέσα στο Τόπ-Καπί, όπου σήμερα είναι μουσειακός και χώρος εκθέσεων, το

κάστρο του Γεντί Κουλέ με τους επτά πύργους, το απόρθητο Φρούριο, όπως το αποκαλούσαν οι εχθροί της Βασιλεύουσας,

ο Βόσπορος με τα όμορφα ξύλινα σπίτια του, τα ονομαστά «γυαλιά»του, ο Κεράτιος Κόλπος με τα νόστιμα ψάρια του, ο Ιππόδρομος όπου και μέχρι σήμερα αντηχούν οι κραυγές των Πράσινων και των Βενετών,το ονομαστό Υδραγωγείο του Ουάλη

και τόσα άλλα, μαρτυρούν ότι για αιώνες η Πόλη, ήταν το καμάρι του Μ. Κωνσταντίνου, του Ιουστινιανού και τόσων άλλων αυτοκρατόρων, που ο καθένας τους στόλισε αυτή την πόλη με ότι πιο όμορφο, φάνταζε στον τότε κόσμο.

Επισκέπτης όμως, όχι μόνο ΄Ελληνας, αλλά και αλλοδαπός που βρέθηκε στην Πόλη και δεν είδε και δεν θαύμασε από κοντά το μεγαλείο της Αγίας Σοφίας, σίγουρα δεν είδε τίποτα.

Στον τόπο όπου σήμερα δεσπόζει αυτός ο περιώνυμος ναός, στα χρόνια της ειδωλολατρίας, ήταν χτισμένος ναός αφιερωμένος στον θεό Απόλλωνα. Πολλοί αυτοκράτορες κατά καιρούς έχτιζαν τον ναό που ήταν αφιερωμένος στην του Θεού Σοφία, πάντοτε όμως από αναπάντεχες πυρκαγιές, καταστρέφονταν ο ναός, με αποτέλεσμα, μετά την ονομαστή «στάση του Νίκα», ο Ιουστινιανός, ο τότε αυτοκράτορας του Βυζαντίου, το 532 μ.Χ.

βάζει θεμέλιο λίθο, όπου μετά από πέντε χρόνια , κτίζεται αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής.

Δέκα χιλιάδες εργάτες, πάνω σε έκταση επτά στρεμμάτων, με υλικά φερμένα από όλα τα μέρη της γής,με χωρητικότητα 25.000 χιλιάδων πιστών, κτίστηκε αυτό το μεγαλείο, όπου κατά την λειτουργία του, χρειάζονταν πάνω από 600 άτομα να τον υπηρετούν, ιερείς , διάκονοι, αναγνώστες, νεωκόροι και άλλοι, με εμβαδόν που ξεπερνούσε τα 5.500 τ.μ. και με γυναικωνίτη που χωρούσε πάνω από 7.000 χιλιάδες γυναίκες πιστές, με ψηφιδωτά που όμοια τους μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν, τον Δεκέμβριο του 537 μ.Χ. εγκαινιάζεται από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Λειτούργησε ως ορθόδοξος ναός, μέχρι και την άλωση της Πόλης το 1453 μ.Χ., όπου κατόπιν μετατράπηκε σε τζαμί και από το 1935 με παρέμβαση της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Κεμάλ Ατατούρκ, σήμερα είναι μουσείο και μάλιστα προστατευόμενο από διεθνείς Οργανισμούς

Στην Πόλη όμως πέρα από τα αξιοθέατα και τα πολλά της μνημεία, θα χαρείτε και θα απολαύσετε γεύσεις γνώριμες από τις γιαγιάδες μας και θα ηχήσουν στα αυτιά σας μουσικά ακούσματα που ακούγονται συχνά και στην Ελλάδα.

Και παρότι οι κάτοικοι της, μουσουλμάνοι στην καταγωγή, με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, λές και επηρεάστηκαν από το ελληνικό στοιχείο , το τωρινό και το αλλοτινό, η διαφορά τους με τους κατοικούντες στην ενδοχώρα, είναι πασιφανέστατη.

Και αυτό, μπορεί ο επισκέπτης να το αντιληφθεί καλύτερα, αν έχει την τύχη να πορευθεί στα Πριγκηπόνησσα, στην Πρίγκηπο και να πάει στον Άγιο Γεώργιο τον Κουδουνά.

Εκεί θα δεί γυναίκες Τουρκάλες να επικαλούνται την εύνοια του Αγίου, προκειμένου να τεκνοποιήσουν, με κάθε ευλάβεια.

Σίγουρα οι «χαμένες» πατρίδες σε συνθλίβουν ψυχολογικά και σε αναστατώνουν, κυρίως εάν έχεις και προσωπικά βιώματα από αυτές, από την οικογένεια σου.

Οι «ξεχασμένες» όμως πατρίδες, κάλλιστα μπορείς να τις αναβιώσεις στην μνήμη σου, αν και εφόσον έχεις την επιθυμία να τις επισκεφθείς και να χαρείς για ότι απόμεινε και θυμίζει ακόμη Ελλάδα. Γιατί αν μη τι άλλο, ταξίδι σημαίνει επένδυση, τόσο στην ψυχή σου, όσο και σε όλο σου το είναι.