Δεν ξέρω αν πήρατε χαμπάρι, λόγω κυρίως της Αντριάδας, αλλά μέγα πολιτιστικό γεγονός συνέβη αυτές τις μέρες στην πόλη μας.
Θάλεγα ότι η άφιξη του Μέγα καλλιτέχνη που στο άκουσμα του ονόματός του, τρέμει ολόκληρη η Ελλάδα , ισοδυναμεί με αφίξεις πολύ σημαντικών ανθρώπων και αυτό από μόνο του , δημιουργεί μια τέτοια δυναμική, που όμοια της δεν έχει ταίρι.
Αν δεν καταλάβατε για ποιο άτομο σχολιάζουμε, φοβούμαι πολύ ότι σας βρίσκω πολύ καθυστερημένους, τουλάχιστον στον καλλιτεχνικό τομέα και μάλιστα πιο συγκεκριμένα στον τομέα του τραγουδιού.
Πρόκειται για τον ένα , τον ανεπανάληπτο, τον μοναδικό , το αηδόνι της Ελλάδας και όχι μόνο , τον ΒΑΣ-ΒΑΣ τον ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ..
Γνωστό CLUB της πόλης μας, για λόγους που εγώ δεν παρεξηγώ, γιατί μια επιχείρηση κοιτάζει πρωτίστως το συμφέρον της και το πώς θα διαφημισθεί, μετακάλεσε στην πόλη μας, τον προαναφερόμενο καλλιτέχνη, προκειμένου με την στεντόρεια φωνή του και το
«ποιητικό» του τραγούδι, να αναπτερώσει την υποβόσκουσα κουλτούρα μας , και έτσι πλέον αναβαθμισμένοι και πολιτιστικά «ανεβασμένοι», να γραφτεί και η πόλη μας- όπως άλλωστε και τόσες άλλες στον Ελλαδικό χώρο-στο Βιβλίο Γκίνες, όχι φυσικά διαγωνιζόμενη για κάτι πολύ σημαντικό, αλλά απαιτώντας το Βραβείο καρακιτσαρίας.
Θα ήμουν ο τελευταίος σε αυτό τον μάταιο κόσμο, που θα ισχυριζόμουν ότι ακούω μόνο άσματα που η κλασσική τους δομή είναι και τι κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τους.
Αυτό όμως απέχει παρασάγκας, από το να πάω να πληρώσω-και αυτό είναι το λιγότερο- και να συμμετέχω σε ένα θέατρο παράλογης και γύφτικης υποκουλτούρας.
Και για να μην χαρακτηρισθώ και «ρατσιστής», ο ίδιος ο αοιδός Παρασκευάς δηλώνει την γυφτιά του, μια και μετά από τόσα χρόνια περνώντας ο χρόνος, βρήκε και ο ίδιος την γενιά του, προκαλώντας προκλητικά θάλεγα,τον καθένα μας, που αντιστέκεται σε άσματα τύπου , Βας, Βας ο Παρασκευάς και το νινί, σέρνει καράβι[άλλη μεγάλη καλλιτέχνιδα και αυτή που τραγούδησε το Νινί, με πλούσια «φωνητικά» προσόντα]
Θα μου πείτε φταίει αυτός ο φουκαράς, που μέχρι προχθές προσπαθώντας να θρέψει την φαμίλια του , πουλούσε Λαχεία και σήμερα με την δύναμη των μέσων[βλέπε καλλίτερα Τηλεόραση], μέσα σε μια νύχτα, έγινε η πρώτη φίρμα, κάτι που άλλοι άνθρωποι, καλλιτέχνες και μη, προσπαθούν να το πετύχουν , μια ζωή ολάκερη.
Για το γεγονός όμως ότι αράδιασε τα παιδιά στη σειρά, απαιτώντας και το όχι ευκαταφρόνητο ποσό των δύο ευρώ, προκειμένου να τους παραχωρήσει την αυτομουτσουνάρα του σε αυτόγραφο και μάλιστα ρετουσαρισμένη από την σκουριά, φταίνε χίλιοι δύο και όχι μόνο.
Φταίει πρωτίστως η ίδια η κοινωνία που παράγει κάθε είδους «καλλιτεχνικά» σκουπίδια και τα πασσάρει σε όλους μας με πολύ άνεση και χωρίς κανένα έλεγχο, μέσα από το «γυαλί». Φταίμε και όλοι εμείς που η οικονομική μας δυσπραγία, δεν μας απελευθερώνει και δεν μας απαγκιστρώνει από την τόσο φθηνή διασκέδαση της τηλεόρασης και αναγκαστικά καθόμαστε και χαζεύουμε, όλα αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια, ενώ θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με χίλια δύο άλλα πράγματα στον ελεύθερο χρόνο μας και για την διασκέδαση μας.
Φταίει η ίδια η Πολιτεία που με τα θεσμοθετημένα όργανα της, ποτέ δεν έβαλε φραγμό σε κάθε τι φτηνό και ποταπό, ποτέ δεν δημιούργησε τα στεγανά που αναξιοπαθούντα άτομα , να γίνονται «βορά»σε κάθε εξυπνάκια-έμπορο της δυστυχίας και της ανέχειας.
Φταίει η ίδια η οικογένεια, που στο κυνήγι της ευτυχίας που ακούει στο όνομα της οικονομικής ευμάρειας, απασχολούνται όλα τα ενεργά μέλη της με δυό και τρείς δουλειές και αφήνονται έτσι στο λίγο χρόνο που τους απομένει , στην πρόχειρη και λάγνα διασκέδαση της κυρίας-καθόλα συμπαθεστάτης-που τους τα λέει, έξω από τα δόντια[δεν ξέρω που τώρα θα έχει την οικονομική δυνατότητα να τοποθετήσει μια μασσέλα, θα το πράξει , ή θα μείνει με το ένα δόντι της, μήπως και χαλάσει αλλοιώς το φανταιζί προφίλ της].
Φταίει η Παιδεία μας που δεν προετοιμάζει τα παιδιά μας για κάτι ουσιαστικό και μεγαλόπρεπο. Γιατί μη μου πείτε, είδα στη σύναξη παιδιά όλων των οικογενειών που απαρτίζουν την μικρή μας κοινωνία, στην προυπάντηση του καλλιτέχνη και τον ανούσιο αγώνα τους, να αποσπάσουν έστω και με την αδρή αμοιβή, ένα αυτόγραφο.
Παραφράζοντας λοιπόν ένα άλλο άσμα μιας άλλης «μεγάλης» καλλιτέχνιδας που ακούει στο όνομα Ελισσάβετ, που είναι, όχι ο Βάγκνερ και όχι ο Πουτσίνι, αλλά που είναι το Ε Σ Ρ, που είναι το Υπουργείο το επιτετραμμένο, που είναι όλοι αυτοί , οι ανευθυνουπεύθυνοι , για να μας απαλλάξουν από την προχειρότητα και την ξετσιποσιά, της γαρδούμπας και του ντονέρ, μια και η τσίκνα έφτασε και βρόμισε και εκτός ελλαδικού χώρου.
Εν κατακλείδι όμως, φταίμε εμείς οι ίδιοι που με το παράδειγμα μας και την στάση μας, οδηγούμε τα ίδια τα παιδιά μας, στην προχειρότητα και στην υποκουλτούρα.
Γιατί μη μου πείτε, ότι « εμείς τέτοια σκουπίδια στο σπίτι μας, δεν τα παρακολουθούμε» ανεβάζοντας με τον τρόπο αυτό , όλα τα καλλιτεχνικά μας ιδεώδη, στο έπακρο.
Τα παρακολουθούμε και περιμένουμε με ανυπομονησία, την ημέρα της συγκεκριμένης εκπομπής.Αλλοιώς είμαστε Ιουδαίοι υποκριτές και όχι μόνο.Ο μεγάλος εραστής Κάτμαν δικό μας παιδί είναι μια που ανενόχλητος κάθε εβδομάδα, μπαίνει και στρογγυλοκάθεται μαζί μας στο σαλόνι μας, προτρέποντας μας μάλιστα «το μπή, όρ νοτ του κουμπί» όπως χαρακτηριστικά, μας απαγγείλει
Βέβαια το παρατράγουδο της άλλης επαναστάτριας που μας προτρέπει να αντισταθούμε βάζοντας βόμβες και φορώντας κουκούλες, είναι μια άλλη σημειολογική άποψη «περί κοινωνίας» και συναφών προβλημάτων, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά , αλλα καμμιά –σας λέω-σημασία.
Σημασία έχει ότι η κοινωνική δομή των νέων μας που εξαρτάται κατά πολύ από την οικογενειακή διαπαιδαγώγηση, άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει και να ραγίζει διαρκώς και σε μεγάλη έκταση. Και αυτό είναι το ανησυχητικό. Γιατί κάπως έτσι ξεκινά η παρακμή των αξιών και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβουμε «πιάνουμε πάτο».
Άς αντισταθούμε λοιπόν , όσο μπορούμε περισσότερο προτού η ζωή μας όπως μας λέει η Τσίλα, μας την κάνουν μαύρη. Γιατί διαφορετικά πρέπει να προτάξουμε τα στήθη μας και μείς μέχρι σήμερα αποδείξαμε, ότι στήθη δεν έχουμε. ΄Ισως τα έχει η Τσίλα, αλλά αυτή είναι αλλαδαπή και «θα μας την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια», όταν θα διαπιστώσει ότι το καράβι της ζωής μας, έχει μπατάρει.
Ίσως με την αντίσταση μας, δώσουμε και το παράδειγμα στα παιδιά μας, να ακολουθήσουν άλλους ατραπούς, δύσκολους μεν τώρα, προσοδοφόρους όμως αργότερα.