Φέτος τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου «ΔΡΩΜΕΝΑ», είναι γεγονός ότι μας εξέπληξαν παντοιοτρόπως. Ίσως γιατί, όπως αναφέρουν στο ενημερωτικό τους φυλλάδιο-σε μια παραίνεση του Μακρυγιάννη-, ήταν όλοι μαζί στο «εμείς» και όχι στο «εγώ».
Είδαμε μια παράσταση-θάλεγα- επαγγελματική, με πολύ καλή ροή στο λόγο, με έξυπνα σκηνοθετικά δρώμενα, πολύ φροντισμένη ενδυματολογική άποψη, με μουσική που ήταν ευρηματική, ,φωτισμό ίδιο με επαγγελματικών θιάσων, αλλά το κυριότερο και το σημαντικότερο, μια απόδοση από τους συμμετέχοντες ερασιτέχνες ηθοποιούς, τέτοια που θα την ζήλευαν και επαγγελματίες του είδους.
Βέβαια βοήθησε πολύ το έργο που αποφάσισαν να ανεβάσουν, την «Ωραία Ελένη», αυτήν που για χάρη της, ο «άναξ των ανδρών» Αγαμέμνονας, συνάθροισε όλα τα στρατεύματα των Ελλήνων, προκειμένου να πολεμήσει με τους Τρώες, ένα έργο των Μ.Ρέππα και Θ.Παπαθανασίου, που είχε ανεβάσει το Θεσσαλικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Θεάτρου της Επιδαύρου, τον Αύγουστο του 2003.
Πάντοτε από τα αρχαία ακόμα χρόνια, στην Ελλάδα, ό μύθος ήταν καθοριστικού χαρακτήρα –θάλεγα- και τούτο γιατί, μέσα από τον μύθο , ενδυναμώνεται η πίστη, ένα γεγονός που παρατηρούμε ακόμη και σήμερα, σε ότι αφορά τους οραματισμούς πολλών θνητών, σε συγκεκριμένα θέματα.
Εδώ όμως ό μύθος, γίνεται αυταπάτη και η όλη δράση του θεατρικού έργου, τελικά φανερώνει την λογική σχέση που μπορεί να είχε όλο αυτό το Ομηρικό Έπος.
Επειδή έτυχε να δώ την παράσταση από το Θεσσαλικό Θέατρο, συγκριτικά θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, αρκούμαι όμως στα ειλικρινή μου συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, από τον σκηνοθέτη τον φίλο μου τον Τρύφωνα Μάζνη, τους μουσικούς που έγραψαν την μουσική και την επιμελήθηκαν, από τους σκηνογράφους, τους ενδυματολόγους, τους χορογράφους, τους φροντιστές και την καταπληκτική δουλειά που έδειξε με την φροντίδα του ο ακούραστος Π.Γεωργιάδης, στον φωτισμό και τα λοιπά.
΄Αφησα τελευταία επαινετικά λόγια για τους ερασιτέχνες-επαγγελματικά συμμετέχοντες «ηθοποιούς», που σε αυτή την παράσταση, έδειξαν το ταλέντο τους, αφού σταθώ για λίγο σε αυτήν την ναζιάρα Πευκίδα, που εγώ πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει η ερμηνεία της σε τίποτα από –λίγο υπερβολικό- ένα Θ.Καρακατσάνη.
Μπράβο Χρήστο και σε ανώτερα γιατί κατά πώς μαθαίνω, είσαι φοιτητής σε Δραματική Σχολή.
Χωρίς παρεξήγηση από όλα τα παιδιά, η ερμηνεία του Χρήστου και της Σόνιας, ήταν καταπληκτική, ίσως λόγω της ιδιοσυγκρασίας τους.
Το έχω γράψει και άλλες φορές, ότι για μια Δημοτική Αρχή είναι εύκολο να κατασκευάσει μια παιδική χαρά, το δύσκολο όμως είναι να παράγει πολιτισμό, και τα παιδιά του Εργαστηρίου, παράγουν πολιτισμό, για τούτο λοιπόν, απαιτείται μεγαλύτερη φροντίδα και συμπαράσταση, ηθική και υλική.
Σε λίγους μήνες θα έχουμε Δημοτικές Εκλογές. Μήπως κρίνεται αναγκαίο, στα εξαγγελόμενα έργα που θα ποιήσουν οι υποψήφιοι, να παραθέσουν στο πρόγραμμα τους και ένα μεγαλύτερο και πιο άνετο και λειτουργικό Πνευματικό Κέντρο.
Εγώ απλά έτσι ρωτάω για να μπορεί στα δύσκολα αυτά οικονομικά χρόνια που έρχονται και περνάμε, ο συμπολίτης μας και η συμπολίτισσα μας, να ξεχνιούνται, έστω και μέσα από τα «θεάματα», μια που ο άρτος, θα είναι λιγοστός.
Μερακλήδες, ανιδιοτελείς εργάτες υπάρχουν, αρκεί να τους ενεργοποιήσετε, είτε στο θέατρο, είτε στην Χορωδία, είτε στους Συλλόγους, είτε στους Εθελοντές Πυροσβέστες-Διασώστες, είτε παντού. Τα χρόνια που έρχονται ο καθένας από εμάς, θα έχει την ανάγκη του διπλανού μας, σε κάθε του βήμα.
Γι αυτό λοιπόν, άμα μια φορά αποτύχατε, ξανά-ξανά να προσπαθήσετε.