Εδώ και αρκετά χρόνια, πέντε-δέκα φίλοι από τα παιδικά μας χρόνια, σε πείσμα και κόντρα της τότε εποχής, που ήθελε όλα τα παιδιά, να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ιδρύσαμε ένα σύλλογο, που στέκεται και λειτουργεί , μέχρι και σήμερα.
Το όνομα του συλλόγου, ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΥΦΑΛΙΩΝ [Γ.Α.Σ.Κ.]
Ο Σύλλογος αυτός, λειτούργησε και λειτουργεί, με το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, με καθαρές ανιδιοτελείς σκέψεις, χωρίς προσωπικά οφέλη και προστάτεψε από κακές παρέες, ναρκωτικά και κάθε είδους «λακκούβες » της εφηβικής ζωής, πάρα πολλούς από τους νέους του Δήμου μας .Μάλιστα πολλοί από αυτούς, βοηθήθηκαν και σταδιοδρομούν, είτε ως αθλητές-τριες, είτε ως Καθηγητές Σωματικής Αγωγής.
Τότε βέβαια, επειδή το ποδόσφαιρο μεσουρανούσε, πολλοί από αυτούς που ασχολούνταν με το άθλημα, πίστευαν ότι ο Γ.Α.Σ.Κ., αντιστρατεύεται τα συμφέροντα τους, με αποτέλεσμα πολλές φορές, να ακούσουμε τα σχολιανά μας. Αυτή βέβαια η κατάσταση, σε τίποτα δεν εμπόδισε την εξέλιξη των συλλόγων που ασχολήθηκαν και ασχολούνται και σήμερα , με τον αθλητισμό, με τον πολιτισμό, με την παράδοση και κάθε τι, που προάγει, την σωματική άσκηση, το πνεύμα και την κουλτούρα ενός τόπου.
Και όλα αυτά, χάριν του εθελοντισμού, χάριν ορισμένων ανθρώπων, που τον χρόνο τους, δεν τον μετρούν με εργατοώρες και τα ανάλογα οικονομικά ,πολιτικά και κομματικά οφέλη, αλλά σκέπτονται χωρίς ιδιοτέλεια και η προσφορά στον συνάνθρωπο που διαβιώνει στον αυτό τόπο και χρόνο, είναι το κίνητρο των ενεργειών τους.
Σ ε όλους αυτούς που αναφέρομαι, είτε βρίσκονται στην ζωή και αποτελούν τα Διοικητικά Συμβούλια των διαφόρων Συλλόγων και τα μέλη τους, είτε μας «άφησαν» γρήγορα, όπως ο αλησμόνητος φίλος και ιδρυτής του πολιτιστικού Συλλόγου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Νίκος Γεμενετζής, κρίνονται και κρίθηκαν, άπειρες φορές, μάλιστα μερικές φορές δίκαια, άλλες φορές-και τις περισσότερες-, άδικα, το κακό όμως είναι ότι κρίνονται από ανθρώπους που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την εθελοντική προσφορά, αλλά η κρίση τους ήταν πάντοτε, κάτω από την σιγουριά του ωχαδελφισμού και του «δεν βαριέσαι», και κυρίως του «πολύξερου».
Φυσικά δεν θέλω να αναφερθώ στην λειτουργία αυτών των Συλλόγων, που τις περισσότερες φορές, αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και προσπαθούν οι ιθύνοντες , να «τσοντάρουν» οι ίδιοι για να ανταπεξέλθουν, αλλά και στο βάρος της ευθύνης που πολλές φορές αντιμετωπίζουν, κυρίως σε ότι έχει σχέση με την λειτουργία τους.
Θυμάμαι σε μια άτυχη και μη προβλέψιμη στιγμή, σε ένα παιχνίδι μπάσκετ, ένας παίχτης μας τραυματίσθηκε και μαζί με τον τότε Γ.Γραμματέα του Γ.Α.Σ.Κ., μεταφέραμε τον τραυματία στο Νοσοκομείο, για τις ανάλογες εξετάσεις.
Έξω από την αίθουσα εξετάσεων, ενώ περιμέναμε τους γιατρούς για να μας πούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, αίφνης, εμφανίζεται ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος κάτω από το βάρος του τραυματισμένου γόνου του και την συναισθηματική του φόρτιση, απευθύνεται και στους δυό μας και μας λέει αυτολεξεί «εσείς οι δυό, αν πάθει τίποτα το παιδί μου, να βρείτε χωριό, και να φύγετε από τα Κουφάλια», οπότε αντιλαμβάνεσθε την δική μας θέση.
Πέρα από το ρίσκο και τις κακές στιγμές , που και αυτές είναι μέσα στο παιχνίδι, ο εθελοντής μέσα από την προσφορά του, αναλογίζεται τις καλές στιγμές, τις χαρές που εισέπραξε από τα βλέμματα των παιδιών, και των συνανθρώπων του και έτσι, ισοφαρίζει –θάλεγα-,τους κόπους και τις θυσίες του.
Εθελοντικά δούλεψαν και δουλεύουν πολλοί από τους συνδημότες-τριες, αυτό όμως που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στον τόπο μας, είναι από τα ανεξήγητα και τα πρωτοφανέρωτα.
Και φυσικά , αναφέρομαι στον ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ-ΔΙΑΣΩΣΤΩΝ-ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ,τον επωνομαζόμενο ΣΕΔΙΠ.
Πριν ένα χρόνο, η ιδέα ήταν ακόμη σε επεξεργασία, όπως σε επεξεργασία ήταν , εδώ και πολλά χρόνια, η ίδρυση μιας πυροσβεστικής υπηρεσίας, που ακουγόταν κάθε τέσσερα χρόνια από τα χείλη των υποψηφίων ιθυνόντων, αλλά πάντα σκόνταφτε στο «δια ταύτα».Και επειδή τα πράγματα τα έζησα και τα γνωρίζω από μέσα , είκοσι άνθρωποι με μεράκι και με θέληση για προσφορά στον συνάνθρωπο, βρήκαν τα χρήματα, από δωρητές –επιχειρηματίες του Δήμου μας, βρήκαν τα μέσα και προχώρησαν στην ίδρυση ενός Συλλόγου, που σήμερα αποτελεί το κόσμημα σε οργάνωση πανελλήνια, όπως τουλάχιστον αποφαίνονται οι υπεύθυνοι της Πολιτικής Προστασίας Περιφερείας της Μακεδονίας, που τυχαίνει να είμαστε μέλη του, και επάνδρωσαν τον Σύλλογο και όχι μόνο, γιατί υπάρχουν και μέλη γυναίκες άξιες που προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, στην Ομάδα Α΄Βοηθειών.
Το πώς εξοπλίσθηκε το όχημα, από πού βρέθηκαν τα χρήματα και αγοράσθηκε όλος ο ιατρικός εξοπλισμός για την Ομάδα Α΄Βοηθειών και κυρίως το πώς λειτουργεί, πράγματι , είναι ένας άθλος. Γιατί σήμερα διακόσιοι άνθρωποι και πέρα, καθημερινά από τον Μάρτιο ε.έ., χωρισμένοι σε Ομάδες δεκαπέντε εθελοντών, με επικεφαλής Αρχηγό, Οδηγό και εκπαιδευμένους Εθελοντές Πυροσβέστες, σε τακτές ημερομηνίες, που τις γνωρίζουν από την αρχή, δίνουν την μάχη καθημερινά, προκειμένου να προλάβουν, να σώσουν, να συνδράμουν, να φυτέψουν δένδρα, να τα ποτίσουν, αλλά το πιο σημαντικό, προσφέρουν στον τόπο τους, τον περίσσιο χρόνο τους, ως εθελοντές, δίνοντας έτσι το παράδειγμα και στα νέα άτομα, να πράξουν το ίδιο για τον τόπο τους. Και όλα αυτά από την τσέπη τους και από το μεράκι τους, για προσφορά στον συνάνθρωπο.
Ένας καλός μου φίλος, όταν παρελάσαμε τον προηγούμενο Οκτώβρη, στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, μου είπε καλή η προσπάθεια, αλλά φοβάμαι ότι τον Μάρτιο , στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, θα διαλυθείτε. Εμείς σε πείσμα όλων αυτών, όχι μόνο δεν σκορπίσαμε, αλλά λειτουργούμε επάξια, με σωρεία παρεμβάσεων-πάνω από είκοσι πέντε-, όπως αναφέρονται στο Βιβλίο Συμβάντων του Συλλόγου.
Είμαι υπερήφανος που βρίσκομαι με όλα αυτά τα νέα παιδιά, εγώ έστω από άλλο μετερίζι, ως Γ.Γραμματέας του Συλλόγου και ιδρυτικό μέλος και νοιώθω, όπως όλοι μας άλλωστε, τον τόπο όπου στεγαζόμαστε, στο Παλιό Υδραγωγείο, σαν το δεύτερο σπίτι μας. Ένας τόπος που έγινε με τόσο μεράκι και πολύ κόπο, πάλι από εθελοντικές προσφορές συνδημοτών μας και μελών μας.
Όλα αυτά φυσικά δεν γράφτηκαν, ούτε να ευλογίσουμε τα γένια μας, ούτε να δρέψουμε δάφνες. ΄Αλλωστε ζούμε σε ένα τόπο, που ο καθένας μας, η μικρή του ιστορία, είναι καταγραμμένη στην συνείδηση και στην σκέψη του κάθε συμπολίτη μας.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο εθελοντισμός είναι μια επιλογή του καθενός, και το κάνει γιατί έτσι νομίζει, ότι είναι το καλύτερο, το κυριότερο όμως όλων, είναι ότι το κάνει χωρίς στο πίσω μέρος του μυαλού του, να σκέπτεται το συμφέρον, την καριέρα, την κονομησιά και την διάκριση. Μακρυά από εμάς, τέτοιες ενέργειες.
Βέβαια, στην δύσκολη εποχή μας, οι αξίες λίγο πολύ, ποδοπατούνται και παρεξηγούνται και ο καθένας μας, διαχωρίζει τον εαυτό του από το σύνολο, πιστεύοντας ότι, αυτό που σήμερα συμβαίνει στον διπλανό του, δεν θα συμβεί, στον ίδιο. Πόσο όμως « πλανώνται πλάνην οικτράν». Κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, το κακό θάρθει και στην αυλή του, οπότε, μόνο ο συνάνθρωπος του, θα τον συνδράμει.
Εν κατακλείδι, πλαισιώστε τέτοιους Συλλόγους, ίσως νοιώσετε την ίδια χαρά της προσφοράς, που νοιώθουν όλοι αυτοί, που τιμή και δόξα τους πρέπει, που ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ζούν σε μια κοινωνία της προσφοράς. Για αυτό άλλωστε κέρδισαν και την γενική εκτίμηση των συνδημοτών-τριών μας.