Προτού ηλικιακά φτάσω τα δέκα μου χρόνια, στο χωριό μου και στον περίγυρο του σπιτιού μου, ένα τσούρμο πιτσιρικάδες, ξεχνούσαμε την φτώχεια μας, με το παιχνίδι
Το παιχνίδι που πολλές φορές συνεχιζόταν και την νύχτα και πολλές φορές έξω από τα στενά όρια της γειτονιάς μας. Ένα ιδιότυπο και ιδιόμορφο παιχνίδι, που δυστυχώς για τα σημερινά παιδιά και ευτυχώς για τις γειτονιές που διαμορφώθηκαν σήμερα διαφορετικά, δεν παίζεται πλέον και φυσικό είναι άλλωστε, μια και η τεχνολογία έχει εισβάλει ολοκληρωτικά στην ζωή όλων μας, μα περισσότερο στα παιδιά μας, με ότι επακόλουθο αυτό σημαίνει.
Το παιχνίδι αυτό απαιτούσε από τους «παίχτες», πέρα από τα σωματικά τους προσόντα, περισσότερο πονηριά , γνώση μα προπάντων, τόλμη. Τόλμη και θάρρος.
Και η έκβαση του παιχνιδιού, εάν κατέληγε σε νίκη ή ήττα, ήταν κυρίως θέμα Αρχηγού της ομάδας που διάλεγες να πάς. Αυτός ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αυτός ήταν ό περισσότερο θαρραλέος και αυτός τολμούσε, όσοι από εμάς πηγαίναμε πίσω
και διστάζαμε.
Το παιχνίδι πέρα από τον ιδιόμορφο τρόπο που παιζόταν, είχε και ένα όνομα που ποτέ μου δεν μπόρεσα να το εξηγήσω , τουλάχιστον ετοιμολογικά. Αυτό όμως, έχει απειροελάχιστη σημασία.
Οι όροι του παιχνιδιού, λίγο πολύ γνωστοί. Ένα ιδιόμορφο κρυφτό, πλην όμως αλλιώτικο από το γνωστό που παίζεται μέχρι και σήμερα. Διό ομάδες χωρίζονταν μεταξύ τους και αφού όριζαν συγκεκριμένα τετράγωνα γύρω από την γειτονιά, κρύβονταν σε αυτό τον τόπο, σε μέρη όμως που πραγματικά φοβόσουν να πλησιάσεις την μέρα, πόσο μάλλον την νύχτα που παίζαμε εμείς.