Μετά από τα θλιβερά γεγονότα των ημερών, που αφορούν τις απέραντες και τις αμέτρητες πυρκαγιές σε όλο τον πανελλαδικό χώρο, σίγουρα εκείνο που φταίει δεν ξέρω αν είναι, το ότι αποδυναμώθηκαν οι υπηρεσίες και δεν δόθηκαν τα ανάλογα οικονομικά κονδύλια, προκειμένου να προλάβουν το κακό, εκείνο όμως που ξέρω και σίγουρα είναι καταστροφικό για τον τόπο, είναι ότι όλοι μας θα είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε συνθήκες περιβάλλοντος πολύ πιο επιβλαβείς, παρότι ο άνθρωπος σε πολλούς τομείς της επιστήμης, έχει προοδεύσει θεαματικά, επιμηκύνοντας τον μέσο όρο της ζωής του, κατά πολύ. Φαίνεται όμως πολλοί από εμάς που οι πυρκαγιές είτε είμαστε μακριά και δεν μας αγγίζουν, είτε δεν έχουμε συνείδηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας, η άποψη μας γύρω από αυτήν την οικολογική καταστροφή, είναι αυτή που αποτυπώθηκε σε πολλά πλακάτ, σε διαδήλωση στην Αθήνα στη Βουλή, που ούτε πολύ είτε λίγο, ανέφεραν ότι « το δάσος δεν χρειάζεται προστάτες και εφόσον δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του σε ένα τόσο ανταγωνιστικό κόσμο, είναι άξιο της μοίρας του».
Άλλωστε , όποιος από εμάς έχει ανάγκη από οξυγόνο και το θέλει πολύ, άς πάει να το αγοράσει στα Φαρμακεία, πουλιέται και εκεί.
Τι χρήζουν τα δένδρα μέσα σε μια κοινωνία που τα πάντα μπορεί να τα αγοράσει κανείς.
Θέλεις δροσιά, κάψε ένα δένδρο και αγόρασε κλιματιστικό.
Δηλαδή η Μύκονος που δεν έχει δένδρα, τι κακό έχει, μια χαρά είναι και μάλιστα προσφέρει αρκετά έως υπεραρκετά στο Α.Ε.Π με τον Τουρισμό της που όλο και αυξάνεται αλματωδώς.
Πέρα όμως από το δυνατό και καυστικό χιούμορ που ήταν γραμμένο στα συνθήματα των πλακάτ της συγκέντρωσης και που προαναφέρονται, εκείνο που μας διαφοροποιεί από άλλους λαούς και μας καταττάσει στους έσχατους αυτής της υφηλίου, σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον και την μόλυνση του, είναι η αδιαφορία μας και ο ωχαδελφισμός μας, λές και αν σήμερα καεί το δάσος παρακείμενης πόλης ή Νομού, αύριο δεν θα ανάψει και σε μας μια ανάλογη φωτιά με τα επακόλουθα που καθημερινά βλέπουμε στους δέκτες της Τηλεόρασης.
Επιστημονικά περιοδικά που ασχολούνται με το περιβάλλον, αναφέρουν ότι, ένας πνεύμονας από πράσινο που η έκταση του είναι ανάλογη με τον πληθυσμό μίας πόλης, όλες οι ασθένειες που αναφέρονται σε αναπνευστικά προβλήματα, σχεδόν μηδενίζονται και όχι μόνο σε τέτοιου είδους ασθένειες, ενώ τουναντίον, πόλεις που επιβαρύνονται από Βιομηχανίες και τους λείπει κατά πολύ το πράσινο, «μοντέρνες» ασθένειες, πλήττουν τον πληθυσμό της , καθημερινά.
Βέβαια , η οργή των κατοίκων που περιβάλλουν « το κλεινόν άστυ», όπως λένε την πρωτεύουσα μας, την Αθήνα, θάλεγα ότι είναι μεγάλη, χωρίς όμως να αναρωτηθεί ο καθένας μας, είτε κάτοικος Αθηνών , είτε ετεροδημότης της, τι πραγματικά κάνουμε για την προστασία αυτού του δάσους, είτε στην Πάρνηθα, είτε οπουδήποτε αλλού.
Κάποτε ο Τζών Φ. Κέννεντυ , όντας Πρόεδρος των Η.Π.Α., μέσα στη Βουλή, ανεφώνησε σε ανάλογη περίπτωση καταστροφής στην πατρίδα του, εκείνη την περίφημη ρήση «μη ρωτάτε Αμερικανοί το τι κάνει η Αμερική για εσάς, να ρωτάτε τον εαυτό σας το τι κάνετε, εσείς για την πατρίδας σας την Αμερική».
Φαίνετε ότι αυτή η φράση , περικλείει όλο το νόημα της αδιαφορίας των Ελλήνων απανταχού του ελλαδικού χώρου, για το περιβάλλον και την προστασία του και δυστυχώς όταν αυτό καταστραφεί, με κροκοδείλια δάκρυα, θρηνούμε τα αποτελέσματα της αδιαφορίας μας , διερωτούμενοι, το τι θα αφήσουμε ως κληρονομιά , στα παιδιά μας και στις επόμενες γενεές. Μα και τα παιδιά μας δυστυχώς, ως επέκταση του εαυτού μας, δεν τα παραδειγματίζουμε με τις πράξεις μας, για να γίνουν καλύτερα από εμάς, αν μια φορά αποτύχουν, ξανά ξανά να προσπαθήσουν.
Εδώ στον τόπο μας, εμπνευσμένοι άρχοντες-αν θυμάμαι καλά οί πρώην Δήμαρχοι Βογιατζής και Χατζηδημητρίου, φρόντισαν να σπείρουν περιμετρικά της πόλης και σε φυσικούς δρυμούς, πολλά δένδρα, ούτως ώστε η πόλη μας, να ανακουφίζεται από οξυγόνο, αυτά που βρίσκονται στα «χίλια δένδρα» και κάτω από το Μοναστήρι μας. Δυστυχώς όμως η φροντίδα των ιθυνόντων και των κατοίκων, ήταν μηδαμινή όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα την πλήρη εγκατάλειψη του δάσους, με σκουπιδότοπους, με αποξηραμένα κλαδιά και εναπόθεση κάθε εύφλεκτου αντικειμένου από κατοίκους-επισκέπτες, με κίνδυνο καθημερινό , όπως παρακολουθούμε καθημερινά, να γίνουμε και μείς-πράγμα που απεύχομαι-είδηση της ημέρας, αν ανάψει και γίνει παρανάλωμα της φωτιάς, αυτός ο πανέμορφος πνεύμονας.
Σε όλους εμάς λοιπόν, εναπόκειται να τον διατηρήσουμε και κυρίως να τον φροντίσουμε, Δήμαρχοι και κάτοικοι και αυτό που τώρα επιτακτικά απαιτείται, είναι η αποκομιδή και η αποψίλωση όλων των ξένων αντικειμένων και μη, από το δάσος, γιατί σε αντίθετη περίπτωση –όπως και στην Πάρνηθα-θα μετράμε τα αποτελέσματα της αδιαφορίας μας.
Πρόταση-Δήλωση του υπογράφοντος, μία εκστρατεία των κατοίκων με προσωπική εργασία, όπως γινόταν παλαιότερα, κάποιες ημέρες που θα μας οργανώσει ο Δήμος, να εκδράμουμε για τον καθαρισμό με όλα τα μηχανοκίνητα μέσα του Δήμου, ευελπιστώντας ότι με αυτόν τον τρόπο, θα καθαρίσουμε το τόπο και θα σώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μαθαίνω, ότι ο Δήμος-δεν γνωρίζω τον τρόπο-έχει στην διάθεση του, ένα πυροσβεστικό όχημα. Συγχαρητήρια στη διοίκηση του Δήμου και σε όσους συνέβαλαν, στην απόκτηση του.
‘Ενας συμπολίτης μας, Αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος, ο Κ.Τσάγκαλος, κατοικεί μαζί μας, και όπως τουλάχιστον είμαι σε θέση να γνωρίζω, προτίθεται να βοηθήσει στην δημιουργία ενός εθελοντικού Σώματος που θα εκπαιδευθεί τουλάχιστον στα πρωταρχικά στάδια της πυρόσβεσης, κάτω από την φροντίδα του και τις γνώσεις του, ούτως ώστε να μην θρηνούμε περιουσίες-όπως συνέβη πρόσφατα με συμπολίτη μας-, και όχι μόνο. Ο εθελοντισμός στην Ευρώπη, είναι τρόπος ζωής και εδώ στην Ελλάδα, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι , μία πιθαμή μακριά από εμάς, και δεν βαριέσαι, ότι θέλει άς γίνει.
Κοντολογίς λοιπόν και κλείνοντας, αναγράφομαι ως ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ με α]α 1 και ελπίζω να βρεθούν και άλλοι, όχι κυρίως για να επικροτήσουν την πρόταση μου ,αλλά να σώσουμε ακόμη ένα πνεύμονα πρασίνου, αυτόν που τόσο ανάγκη έχει η Πατρίδα μας