Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που αφορούν τις αναταράξεις στις τάξεις της Παιδείας και τα συναφή προβλήματα που τελμάτωσαν σε όλα τα επίπεδα της[κατώτερη-μέση-ανωτέρα και ανωτάτη],η κάθε μορφή πάλης απέναντι στην Πολιτεία, είτε αυτή η μορφή αφορά τις καταλήψεις, είτε απέχουν οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι από τα καθήκοντα-μαθήματα τους, οδηγεί πολλές φορές σε ακραίες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, που εδώ και αρκετό καιρό, παρακολουθούμε από τα κανάλια, με τον βιασμό μιας αλλοδαπής από την γείτονα χώρα-Βουλγαρία.
Βέβαια τα σημερινά παιδιά , επειδή εμείς οι γονείς , απασχολημένοι με το κυνήγι της καθημερινότητας που όλο και πιο δυσβάστακτο γίνεται, χωρίς αυτό να είναι και προυπόθεση δικαιολογίας, «παρκάρουμε» τα βλαστάρια μας, πότε σε ένα PC, πότε σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι «μοναξιάς», και το αποτέλεσμα αυτής της ανόητης καθόλα πράξης μας, φαίνεται με τους βιασμούς, με μορφές ανεξήγητης βίας και με κάθε παράνομες και έκνομες ενέργειες, που κατόπιν προσπαθούμε να εξηγήσουμε με επιστημονικά δεδομένα, λίγο πολύ αυτό αποτελεί γεγονός.
Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε χώρους, όπως τα σχολεία, που αντικειμενικά έπρεπε να εξιδανικεύονται, σε όλα αυτά τα συναισθήματα που μόνο βία δεν πρέπει να ασκείται από μέρους των παιδιών, αλλά τρυφερότητα και αγάπη, μεταξύ τους.
Γιατί παιδιά που όντως στην εφηβεία τους, το να ερωτεύονται και να εκτοξεύονται εις το αχανές του διαστήματος, για τον έρωτα τους, όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος, αυτό θα αποτελούσε μια υγειά καθόλα κατάσταση, δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο.
Το να βιάζουν όμως μια μαθήτρια και οι άλλοι να μαγνητοσκοπούν τις ερωτικές περιπτήξεις που στις μέρες μας , αν μη τι άλλο , αποτελούσε «προσωπική υπόθεση», αυτό παραείναι, πέρα από τα όρια, ανώμαλη πράξη.
Γιατί στον έρωτα , η ψυχή είναι έτοιμη να δωρίσει τα πάντα, έστω για τα ελάχιστα, για την ματιά , για το απρόσμενο φιλί.
Σήμερα όμως όλα ξεπουλήθηκαν και «μπαστάρδεψαν» και μάλιστα με τιμές που όλο και φαντάζουν , σαν άπιαστο όνειρο.
Για αυτό τον λόγο, όπως μας λέει και ο Κ.Σαλπιγκτής, η παρωχημένης νεότητος Φαρμακοποιός, όταν ένας όμορφος νέος και άγνωστος, διαβαίνει την πόρτα του Φαρμακείου της και την ερωτά, «για τον πριαπισμό τι θα μου συνιστούσατε», του απαντά απνευστί και παραχρήμα «μια μεζονέτα στο Πανόραμα,ένα 4Χ4, τρακόσιες χιλιάδες ευρώ σε ομόλογα και αυτό ακόμη το Φαρμακείο»
Ποιος όμως σήμερα , είτε γονιός, είτε δάσκαλος , είναι τόσο ανιδιοτελής απέναντι στην ίδια την κοινωνία και στα παιδιά του τα ίδια, για να συμβουλέψει και να διδάξει , αγνά και όμορφα αισθήματα και συναισθήματα.
Πώς να παραδειγματισθεί το παιδί μας από τις πράξεις μας, όταν και εμείς οι υπεύθυνοι φορείς, αδιαφορούμε παντελώς για την αθώα ψυχή τους και κάθε αισθηματικό πρόβλημα τους.
Απλώς του παρέχουμε υλικά αγαθά με την «σέσουλα», και αδιαφορούμε τελείως για τον ψυχικό του κόσμο.
Ακόμα και οι συμβουλές μας, σε λάθος βάση κατευθύνονται, όταν η μάνα, συμβουλεύοντας την κόρη, την προτρέπει να εκτιμά τον μέλλοντα σύζυγό της, με τα υλικά αγαθά που θα την προσφέρει αφειδώς .Μάλιστα δε, σε ανταπάντηση της κόρης ότι τον έρωτα τον διαισθάνεται διαφορετικά από τα λεγόμενα της μάνας της και ότι κριτήριο της αγάπης του μέλλοντα συζύγου της είναι η τρυφερότητα του απέναντι της και τα αγνά του αισθήματα που σε κάθε στιγμή και ευκαιρία, τα δείχνει ανιδιοτελώς, τότε ίσως ακούσει έντρομη την μάνα να διαφωνεί, λέγοντας γοερά στην κόρη «παιδί μου πού έμπλεξες, αυτά τα λένε οι κομουνιστές για να πηδήξουν».
Δυστυχώς εκεί φθάσαμε. Και παρόλο που γνωρίζουμε ότι η εποχή μας είναι παρωχημένη εποχή αξιών και συναισθημάτων, με βήμα γοργό αν δεν αλλάξουμε ‘ρότα’, με μαθηματική ακρίβεια, ίσως οδηγηθούμε στον όλεθρο και την καταστροφή.
Ο άνθρωπος διαφέρει από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου, για τα αισθήματα του και τον ερωτισμό του.Γιατί ο ερωτισμός του εμπεριέχει συναίσθημα, αλλιώς δεν θα διέφερε από κάθε είδους ζώο που η γενετήσια του ορμή , το οδηγεί σε σεξουαλικά ένστικτα, πολλές φορές βάρβαρα, βίαια και αντίθετα από την καθαυτό πράξη του έρωτα.
Άλλωστε αυτού του είδους ο έρωτας, καθίσταται έρωτας με ανταποδοτικά τέλη, με σκοπιμότητα και ξεφτίλα.
Σε τέτοια «ζωώδη» μονοπάτια, θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας. Γιατί αν μη τι άλλο, αν μια φορά αποτύχαμε εκ του αποτελέσματος κρίνοντες και κρινόμενοι, καιρός είναι ξανά, ξανά να προσπαθήσουμε, για το καλύτερο και το σωστό. Μακάρι.