Όλα τα ‘χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε!
Βρίζουν μερικοί, εδώ και 20 μέρες, επειδή δεν θα γίνουν οι Μεσογειακοί στην Ελλάδα και μιλάνε για το μεγαλείο της χώρας μας, που το γόητρό της τσαλαπατήθηκε. Άλλοι, θρηνούν. Είναι οι ξενοδόχοι, οι εστιάτορες του Βόλου και της Λάρισας, που είχαν την ελπίδα ότι θα βγάλουν μπόλικο παραδάκι, από τη φιλοξενία 4.000 αθλητών και συνοδών, επί 15 μέρες, στις δύο πόλεις. Υπάρχουν, όμως, και πολλοί που τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους. Γιατί βλέπουν ότι χάσαμε μεν τους αγώνες, αλλά κερδίσαμε τα -μπόλικα – εκατομμύρια, που θα μας κόστιζαν.
Οφείλω να πω από την αρχή πως είμαι με τους τρίτους. Θέλω να σημειώσω, αμέσως, ότι οι λαμπροί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, έριξαν στην πλάτη της Ελλάδας, ένα φορτίο 43 δισεκατομμυρίων περίπου. Ένα τεράστιο ποσόν, δηλαδή, που το πληρώνουμε και θα το πληρώνουμε, για πολλά χρόνια ακόμα. Και θυμάμαι τον δόλιο τον Σημίτη, όπως και τα κόμματα της Αριστεράς, που στραβομουτσούνιαζαν (Σημίτης) ή στρέφονταν ανοιχτά (Αριστερά) κατά της διεξαγωγής τους.
Ένα μικρό παράδειγμα των εξόδων για τους Ολυμπιακούς. Ερωτάται ο χορογράφος της τελετής έναρξης (συνέντευξη στην Καθημερινή, της 6ης Φεβρουαρίου):
- «Πολλά πράγματα πήγαν λάθος. Μεγάλη δαπάνη, μεγάλη σπατάλη. Δεν άντεχε, δεν άντεξε αυτή η χώρα τα ποσά που ξοδεύτηκαν. Η τελετή έναρξης είναι μέρος της σπατάλης»;
- «Σαφέστατα. Η τελετή έναρξης ήταν πολύ ακριβή τελετή, αλλά εξυπηρετούσε την εικόνα μια ολόκληρης χώρας, που ανέλαβε μια τόσο ακριβή διοργάνωση. Έπρεπε να είναι αντίστοιχη. Ήταν ανάλογη της υπέρογκης οικονομικής φιλοδοξίας, που είχε αυτό το εγχείρημα, ως όφειλε. Κοιτώντας πίσω, μπορούμε να πούμε, «τι τα θέλαμε όλα αυτά;» Τότε λέγαμε, «τι ωραία ανάσα αισιοδοξίας!» Λειτούργησε στο θυμικό μας, ως μεγάλη τόνωση της αυτοπεποίθησής μας. Και αυτό είναι ένα κεφάλαιο. Και τα δύο, και το τότε και το τώρα, είναι αλήθεια».
Είμαι παλιός στο επάγγελμα. Παραπάνω από μισόν αιώνα. Τη δεκαετία του ’50, θέλοντας και εμείς να απλωθούμε ποδοσφαιρικώς έξω από την Ελλάδα, παίρναμε μέρος με την Αίγυπτο και την Τουρκία, στο Κύπελλο Δευτεραθλητριών Ευρώπης. Ψόφια πράγματα και ασήμαντες εισπράξεις. Ενώ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, με ομάδες σαν την Ρεάλ του Ντι Στέφανο και του Πούσκας, τα λεφτά ήταν πολλά. Πήραμε μέρος, μερικές φορές, και σε Μεσογειακούς Αγώνες ποδοσφαίρου και στίβου. Τρίχες κατσαρές, το αποτέλεσμα και εδώ.
Τώρα, μας ‘διώξαν από τους Μεσογειακούς του 2013, γιατί δεν ήμασταν συνεπείς στις υποχρεώσεις μας (χρήματα, λεπτομέρειες λειτουργίας, αφού εμείς θα ήμασταν διοργανωτές, Μεσογειακό χωριό κ.λ.π) Και καλά μας έκαναν! Και ευτυχώς! Το 2007, που είχαμε δεχτεί να οργανώσουμε τους αγώνες η Ελλάδα δεν βρισκόταν στο σημερινό οικονομικό χάλι. Χίλιες φορές, λοιπόν, να μην γίνουν οι αγώνες στη χώρα μας, παρά να αρχίσουμε να πουλάμε και τα τελευταία ασημικά που μας έχουν απομείνει, για να πληρώσουμε τα 126 εκατομμύρια, που θα κόστιζαν οι αγώνες.
Έγινα κατανοητός, ελπίζω.
ΑIXMI
Οφείλω να πω από την αρχή πως είμαι με τους τρίτους. Θέλω να σημειώσω, αμέσως, ότι οι λαμπροί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, έριξαν στην πλάτη της Ελλάδας, ένα φορτίο 43 δισεκατομμυρίων περίπου. Ένα τεράστιο ποσόν, δηλαδή, που το πληρώνουμε και θα το πληρώνουμε, για πολλά χρόνια ακόμα. Και θυμάμαι τον δόλιο τον Σημίτη, όπως και τα κόμματα της Αριστεράς, που στραβομουτσούνιαζαν (Σημίτης) ή στρέφονταν ανοιχτά (Αριστερά) κατά της διεξαγωγής τους.
Ένα μικρό παράδειγμα των εξόδων για τους Ολυμπιακούς. Ερωτάται ο χορογράφος της τελετής έναρξης (συνέντευξη στην Καθημερινή, της 6ης Φεβρουαρίου):
- «Πολλά πράγματα πήγαν λάθος. Μεγάλη δαπάνη, μεγάλη σπατάλη. Δεν άντεχε, δεν άντεξε αυτή η χώρα τα ποσά που ξοδεύτηκαν. Η τελετή έναρξης είναι μέρος της σπατάλης»;
- «Σαφέστατα. Η τελετή έναρξης ήταν πολύ ακριβή τελετή, αλλά εξυπηρετούσε την εικόνα μια ολόκληρης χώρας, που ανέλαβε μια τόσο ακριβή διοργάνωση. Έπρεπε να είναι αντίστοιχη. Ήταν ανάλογη της υπέρογκης οικονομικής φιλοδοξίας, που είχε αυτό το εγχείρημα, ως όφειλε. Κοιτώντας πίσω, μπορούμε να πούμε, «τι τα θέλαμε όλα αυτά;» Τότε λέγαμε, «τι ωραία ανάσα αισιοδοξίας!» Λειτούργησε στο θυμικό μας, ως μεγάλη τόνωση της αυτοπεποίθησής μας. Και αυτό είναι ένα κεφάλαιο. Και τα δύο, και το τότε και το τώρα, είναι αλήθεια».
Είμαι παλιός στο επάγγελμα. Παραπάνω από μισόν αιώνα. Τη δεκαετία του ’50, θέλοντας και εμείς να απλωθούμε ποδοσφαιρικώς έξω από την Ελλάδα, παίρναμε μέρος με την Αίγυπτο και την Τουρκία, στο Κύπελλο Δευτεραθλητριών Ευρώπης. Ψόφια πράγματα και ασήμαντες εισπράξεις. Ενώ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, με ομάδες σαν την Ρεάλ του Ντι Στέφανο και του Πούσκας, τα λεφτά ήταν πολλά. Πήραμε μέρος, μερικές φορές, και σε Μεσογειακούς Αγώνες ποδοσφαίρου και στίβου. Τρίχες κατσαρές, το αποτέλεσμα και εδώ.
Τώρα, μας ‘διώξαν από τους Μεσογειακούς του 2013, γιατί δεν ήμασταν συνεπείς στις υποχρεώσεις μας (χρήματα, λεπτομέρειες λειτουργίας, αφού εμείς θα ήμασταν διοργανωτές, Μεσογειακό χωριό κ.λ.π) Και καλά μας έκαναν! Και ευτυχώς! Το 2007, που είχαμε δεχτεί να οργανώσουμε τους αγώνες η Ελλάδα δεν βρισκόταν στο σημερινό οικονομικό χάλι. Χίλιες φορές, λοιπόν, να μην γίνουν οι αγώνες στη χώρα μας, παρά να αρχίσουμε να πουλάμε και τα τελευταία ασημικά που μας έχουν απομείνει, για να πληρώσουμε τα 126 εκατομμύρια, που θα κόστιζαν οι αγώνες.
Έγινα κατανοητός, ελπίζω.
ΑIXMI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου