Από τη γειτονιά του Λευκού Πύργου, τo γήπεδο της Τούμπας όπου πέρασε ατέλειωτες ώρες και το μικρό πέρασμά του από τα εφηβικά του Άρη, πρωτοσέλιδο δημοσίευμα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα των ΗΠΑ, χάρη στο ερευνητικό του έργο για τη...
 θεραπεία στην εγκεφαλική παράλυση που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους! 

Πρόκειται για ένα ξενιτεμένο Σαλονικιό, άνθρωπο του αθλητισμού που διαπρέπει στις ΗΠΑ, όπου αποτελεί εκλεκτό μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε δίπλα στον Πύργο το Λευκό. Έπαιξε μπάσκετ για λίγο στα εφηβικά του στον Άρη, αλλά ήταν και παραμένει «ΠΑΟΚάρα», με μόνιμο διαρκείας πλέον στη Θύρα 2 εδώ και χρόνια, την οποία επισκέπτεται ανελλιπώς 2-3 φορές το χρόνο που έρχεται στην πατρίδα.

Είναι ο Νίκος Στεργίου, του οποίου το σπουδαίο ερευνητικό έργο για τη θεραπεία στην εγκεφαλική παράλυση, απασχόλησε την περασμένη Δευτέρα σε πρωτοσέλιδο θέμα, την κορυφαίας κυκλοφορίας εφημερίδα, της πολιτεία της Νεμπράσκα, «Omaha World Herald».

Αριστούχος του ΤΕΦΑΑ / ΑΠΘ, έφυγε για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στις ΗΠΑ, με υποτροφία, αλλά όταν γύρισε για να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα, για …καλή του τύχη, γι΄ αυτόν δεν υπήρχε καμία θέση στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.

Λογικό, διότι δεν ήταν διαπλεγμένος, αλλά ούτε και προστατευόμενος κάποιου μεγαλοσχήμονα Πανεπιστημιακού.

Πήρε όμως θέση στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν στην Όμαχα της Νεμπράσκα την οποία και διατηρεί μ΄ επιτυχία εδώ και 15 χρόνια.

Ξεκίνησε κι εκεί χωρίς σπουδαία βοήθεια και από ένα υποτυπώδες εργαστήριο σε χώρο μερικών τετραγωνικών, κατάφερε να δημιουργήσει ένα σπουδαίο ερευνητικό κέντρο που επηρεάζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων!

Πρόσφατα, εκλέχτηκε Κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν της Νεμπράσκα, στην Όμαχα, κι αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται τον προϋπολογισμό του εργαστηρίου, ύψους 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων (!).

Εκεί σπουδάζουν Έλληνες αλλά και Θεσσαλονικείς, όπως για παράδειγμα μια πρώην αθλήτρια του Άρη.

Την περασμένη Δευτέρα, η «Omaha World Herald» που κυκλοφορεί σε όλη την Πολιτεία, αφιέρωσε στο εργαστήριό του το κεντρικό της θέμα. Διαβάστε το τμήμα του άρθρου που αφορά το «δικό μας άνθρωπο»:

«Το Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα-Λίνκολν κατατάσσεται στην υψηλότερη κατηγορία της έρευνας του Carnegie, μια ταξινόμηση που περιλαμβάνει τα 108 κορυφαία ερευνητικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Χάρβαρντ, του ΜΙΤ και του Yale!

Ο Νίκος Στεργίου πήρε τη δουλειά ενός καθηγητή στο UNO πριν από 15 χρόνια. Το εργαστήριό του (σ.σ. της Βιομηχανικής ανάλυσης των κινήσεων ή Βιοκινητικής, όπως μεταφράστηκε το αντίστοιχο μάθημα στο ΤΕΦΑΑ/ΑΠΘ) , όπου ήθελε να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο βαδίζουν οι άνθρωποι, ήταν μικρότερο από ένα διαμέρισμα στούντιο και περιείχε δύο κομμάτια του εξοπλισμού.

Αρχισε να κάνει αιτήσεις για να λάβει ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις για την έρευνα, αλλά οι αιτήσεις του απορρίφθηκαν ξανά και ξανά και πολλοί μεγαλύτεροι καθηγητές χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα ότι ο Στεργίου έχανε το χρόνο του.

«Η στάση τους ήταν “έλα τώρα, μην κάνεις τον κόπο. Δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοια πράγματα εδώ "», δήλωσε ο Στεργίου.

Αλλά ο Στεργίου επέκτεινε το εργαστήριό του. Άρχισε να παίρνει μικρές κρατικές και ιδιωτικές επιχορηγήσεις από το Ίδρυμα του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα για την αναβάθμιση του εξοπλισμού του.

Ολοκλήρωσε ερευνητικά έργα τα Σαββατοκύριακα, χρησιμοποιώντας μια κενή αίθουσα δίπλα στο μικρό εργαστήριό του.

Το 2003, έλαβε την πρώτη μεγάλη ομοσπονδιακή επιχορήγηση του, από το Υπουργείο Παιδείας των ΗΠΑ.

Σήμερα, ως επικεφαλής του εργαστηρίου Βιομηχανικής του πανεπιστημίου, ελέγχει περίπου 1,5 εκατομμύριο δολάρια του ετήσιου προϋπολογισμού, «τα οποία καταβάλλονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα ομοσπονδιακά κονδύλια», όπως είπε.

Τα ερευνητικά προγράμματα, πολλά από αυτά συνεργασίες με το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου, οδήγησαν σε σημαντικές ανακαλύψεις σε θεραπείες για την εγκεφαλική παράλυση, μια μηχανική κατάσταση που αναστέλλει την κίνηση, και για την περιφερική αρτηριοπάθεια, η οποία συνήθως επηρεάζει τα πόδια.

"Κάνουμε έρευνα που μπορεί να επηρεάσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων», δήλωσε ο Στεργίου. "Αν αυτό δεν είναι συναρπαστικό, δεν ξέρω τι θα ήταν." 

ΤΑΧΑΛΙΑ